ตอนที่ 4 ชีวิตบทใหม่

พุดธิดาตื่นสายกว่าที่เคยอาจเพราะนอนไม่ค่อยจะหลับ เธอสะดุ้งตื่นก่อนจะนึกได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องและบ้านที่เธอเคยอยู่ตั้งแต่เด็ก ไม่มีวี่แววของปณิณในห้อง เธอจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวและลงมาที่ห้องอาหาร

แม่บ้านเป็นมิตรกับหญิงสาวอย่างยิ่งและเตรียมอาหารเช้าไว้ให้พร้อม

“จะรับอาหารเช้าเลยไหมคะ”

“ขอบคุณค่ะ เอ่อ...แล้วคุณณิณล่ะคะ”

“คุณณิณออกไปทำงานแต่เช้าตรู่แล้วค่ะ ปกติก็ไม่ไปเช้าขนาดนี้หรอกนะคะ...”

แม่บ้านละไว้แค่นั้นก่อนจะเดินไปเตรียมอาหารให้หญิงสาว พุดธิดาเผลอถอนหายใจด้วยความเกร็ง เขาคงไม่ว่าเธอหรอกใช่ไหมที่ตื่นสายกว่าคนเป็นสามี...เขาเป็นคนหัวโบราณแบบนั้นหรือเปล่า พุดธิดาพยายามนึก แต่เธอก็พบว่าเธอรู้จัก “สามี” ของตัวเองน้อยเหลือเกิน

แม้ปณิณจะเข้าออกบ้านของเธอบ่อยครั้ง และเจอพ่อกับแม่เขาอยู่เรื่อย แต่เธอก็ไม่เคยเข้าไปสนทนาอะไรกับเขา นอกจากเพียงทักทายกันสั้น ๆ เวลาพบหน้ากัน และความสนใจทั้งหมดของปณิณก็อยู่ที่นุชนรี น้องสาวคนเดียวของเธอเท่านั้น

นุชนรีเป็นคนสวยและน่ารัก โดดเด่นมาตั้งแต่สมัยเริ่มเป็นสาว ก่อนหน้าจะหมั้นกับปณิณ น้องสาวของเธอก็เคยมีแฟนมาแล้วหลายคนจนกระทั่งไปเรียนภาษาที่อังกฤษเวลาสั้น ๆ และกลับมาพร้อมกับบอกพ่อกับแม่ว่าจะหมั้นกับนักธุรกิจหนุ่มอย่างปณิณ

พุดธิดาดีใจกับน้องสาวด้วย และดูออกว่านุชนรีปลาบปลื้มแฟนคนนี้มากแค่ไหน เขาไม่เพียงรักและหลงน้องสาวเธอมาก หากยังอาสาช่วยใช้หนี้ให้ครอบครัวเธอ ที่เกิดขึ้นตอนที่พ่ออยากจะทำธุรกิจแต่ล้มเหลว

ทั้งคู่หมั้นกันไว้ก่อน และกำหนดวันแต่งงานกันอย่างเป็นทางการในภายหลัง

ทั้งที่เขาก็ดีต่อครอบครัวเธอขนาดนี้ พุดธิดาจึงไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนุชนรียังนอกใจเขาได้ลงคอ

“คุณณิณสั่งว่า ถ้าคุณพุดจะออกไปไหน ให้บอกคนขับรถได้เลยนะคะ”

แม่บ้านบอกเธอขณะที่ยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟ พุดธิดาจึงตั้งใจจะกลับไปเก็บของที่บ้านพ่อกับแม่ เพราะการที่มาอยู่ที่นี่เป็นเรื่องฉุกละหุกเหลือเกิน ที่จริงวันนี้เธอต้องไปทำงานที่โรงเรียนอนุบาลตามปกติ แต่เพราะต้องมาเป็นเจ้าสาวจำเป็นจึงต้องลาหยุด 2-3 วัน

“ถ้าคุณณิณกลับมาก่อน บอกว่าพุดกลับไปเก็บของที่บ้านนะคะ อาจจะกินข้าวเย็นกับพ่อกับแม่เลยแล้วค่อยกลับค่ะ”

“ได้ค่ะคุณพุด”

แม่บ้านรับคำ พลางนึกชอบใจในคำพูดและน้ำเสียงอันอ่อนหวานของเจ้านายคนใหม่ แม้ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ คนที่มาเป็น “เมีย” ของคุณณิณจะกลายเป็นคนที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตา แต่ก็คงไม่มีใครกล้าถาม ได้แต่ซุบซิบกันในเวลาว่าง ๆ ก็เท่านั้น

พ่อทั้งดีใจและแปลกใจที่เห็นลูกสาวคนโตกลับมาบ้านทั้งที่เพิ่งส่งตัวเข้าหอไปเมื่อคืน

“พุดมาเก็บหนังสือค่ะพ่อ ต้องเอาไปใช้ที่โรงเรียน”

“แล้วไป แม่นึกว่าเขาไล่กลับมาเสียอีก”

แม่พูดเสียงห้วน พ่อต้องหันไปมองดุ

“ทำไมพูดแบบนั้น”

“ก็ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะ แม่ล่ะกลัวใจลูกเขยของพ่อนัก นึกจะเลิกกับยัยนุชก็เลิกหน้าตาเฉย ทั้งที่รักกันออกขนาดนั้น ไม่ใช่แค่ทำร้ายใจลูกสาวเราแต่ยังทำเหมือนไม่เห็นหัวหงอกหัวดำ แล้วถ้าเกิดจะไล่ยัยพุดกลับบ้าน แม่ก็จะไม่แปลกใจเลย”

“พุด อย่าถือสาแม่เขาเลยนะ”

พ่อบีบมือลูกสาวปลอบใจ

แต่ไหนแต่ไรมา แม่มักจะเอ็นดูนุชนรีมากกว่าเสมอ เพราะตั้งแต่เด็ก นุชนรีเป็นเด็กสดใส ช่างฉอเลาะ และอุปนิสัยหลายอย่างคล้ายคนเป็นแม่ ต่างจากพุดธิดาที่เรียบร้อยและค่อนข้างเงียบขรึมเหมือนคนเป็นพ่อ

แม่จึงมักบอกว่าพุดเป็นลูกพ่อ ส่วนนุชเป็นลูกแม่ ทั้งที่แม่ก็คลอดลูกทั้งสองมาด้วยตัวเองเหมือนกัน

หลายครั้งพุดธิดาก็น้อยใจ แต่ส่วนใหญ่เธอมักทำใจให้ชิน ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“ไว้ให้เขาไล่พุดออกมาจริง ๆ พุดจะกลับมาหาพ่อนะคะ”

“มาเลยนะลูก ไม่ต้องรอให้เขาไล่ ถ้าเขาพูดจาหรือทำอะไรไม่ดีกับพุดแม้เพียงนิดเดียว ลูกกลับมาหาพ่อกับแม่ได้เลย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แต่พ่อจะไม่ยอมให้เขาทำร้ายลูกของพ่อเด็ดขาด”

“เขาไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกค่ะพ่อ จริง ๆ นะคะ”

พุดธิดายิ้มกว้างให้พ่ออย่างสุดความสามารถ เพราะอยากให้พ่อสบายใจ

“วันนี้พุดบอกคนบ้านโน้นไว้ว่าจะมากินข้าวเย็นกับพ่อ ให้พุดอยู่กินด้วยคนนะคะ”

“ได้สิลูก ได้เลย อยากกินอะไรล่ะเดี๋ยวพ่อเข้าครัวให้เองเลย”

“พ่อน่ะอยู่เฉย ๆ เถอะ อยู่คุยกับลูกมันไป เดี๋ยวฉันเข้าครัวเอง”

แม้จะพูดจาห้วน แต่แม่ก็เดินเข้าไปในครัว เตรียมเปิดตู้เย็นดูว่าจะทำกับข้าวอะไรให้ลูกสาวคนโตกินได้บ้าง

พุดธิดามองตามแม่ยิ้ม ๆ ก่อนหันมาถามพ่อ

“แล้วนุชล่ะคะ นุชไปไหน”

“ยังไม่ตื่นเลยรายนั้น เพิ่งกลับมาบ้านตอนตีสี่ พ่อตื่นพอดี”

“ท่าทางยังไม่หายเศร้าเลยนะลูกเรา”

นางละไมเอ่ยเสียงดังออกมาจากในครัว นายนาถถอนหายใจ

“ว่าไม่ได้หรอก ทำอะไรลงไปก็ต้องได้รับผลตามนั้น”

นางละไมถอนหายใจบ้าง อยากเถียงแทนลูกรัก แต่ก็รู้เหมือนที่ทุกคนรู้ว่า การกระทำครั้งนี้ของนุชนรีมันผิดร้ายแรงมากแค่ไหน...

สุดท้ายนางจึงได้แต่เงียบ และสนใจแต่เรื่องทำกับข้าวกับปลาไป

“พุดอยากกลับมาอยู่กับพ่อจังเลยค่ะ”

พุดธิดาเอ่ยอย่างที่ใจคิด พ่อยิ้มและส่ายหน้า

“ยังไงลูกก็ต้องแยกออกไปมีครอบครัวสักวัน แต่เราไม่ได้อยู่ไกลกันมากนี่ลูก ขับรถแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว วันเสาร์อาทิตย์ก็มาหาพ่อกับแม่ก็ได้”

“แน่นอนค่ะ พุดจะมาหาพ่อกับแม่ทุกสัปดาห์”

“แต่อย่าลืมดูแลคุณณิณเขาด้วยนะลูก ยังไงเขาก็เป็นสามีลูกแล้ว”

พุดธิดานิ่งไป เธอยังไม่ชินกับคำคำนี้เลย...รู้สึกเหมือนทุกอย่างที่ผ่านมาเมื่อวาน เป็นแค่การแสดงละครฉากหนึ่งเท่านั้น...

หญิงสาวสั่งให้คนขับรถกลับบ้านไปก่อน แล้วค่อยให้กลับมารับสักเวลา 1 ทุ่ม แต่เพียงแค่ห้าโมงเย็น รถหรูคันหนึ่งก็มาถึงหน้าบ้านของพ่อกับแม่ของพุดธิดา และทำให้เธอต้องตกใจ

“คุณณิณ...”