ตอนที่ 4 เป็นไปตามแผน

  ผู้จัดการสาวนั่งอยู่ในรถบ้านของดาราหนุ่ม ซึ่งเจ้าของมันก็นั่งหน้าตูมอ่านบทละครอยู่ตรงข้ามเธอนี่เอง

                       วันนี้เขามีถ่ายละครที่อยุธยา เธอโทรปลุกเขาตามเวลาที่นัดหมายแต่เขากลับไม่รับสาย จนเธอต้องใช้กุญแจห้องที่บีบบังคับเอามาจากเขาไขเข้าไปปลุกแทน ก็ดันเจอกับสงครามกลางคอนโดที่กำลังฆ่าฟันกันฉึบฉับน่ากลัว จนเกิดเรื่องเกิดราวหลายอย่างให้คนหล่อไม่สบอารมณ์นั่งหน้างอคอหัก อ่านบทอย่างกระแทกกระทั้นอยู่ในตอนนี้

                       และหลังจากที่เธอเข่าใส่เขาไปเมื่อเช้า เขายังไม่ทันจะหายเจ็บดีเธอก็บังคับให้เขาไปอาบน้ำเตรียมตัว จากเวลาเดิมที่เธอให้คือหนึ่งชั่วโมง กลายเป็นเหลือ 15 นาที เพราะมันจวนเจียนจะสายเต็มทีสำหรับเธอ

                       เขาเซ็งมาก ไม่เคยมีผู้จัดการคนไหนทำกับเขาแบบนี้ ไม่ว่าเขาจะตื่นสายเท่าไหร่ ก็ยังต้องตามใจให้เวลาเขาแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างต่ำหนึ่งชั่วโมงเหมือนเดิม โดยผู้จัดการเหล่านั้นจะค่อยไปขอโทษขอโพยทีมงานที่เกิดเรื่องฉุกละหุกจนเขาเดินทางไปกองถ่ายสาย

                       ซึ่งเขาก็เห็นว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติ เขาเป็นคนก็มีเหนื่อยกันบ้าง ไปสายนิดหน่อยไม่เห็นเป็นไร คนสำคัญอย่างเขายังไงทุกคนก็ต้องรอ จะให้เขาไปแต่เช้าถึงก่อนเวลาแล้วต้องไปนั่งรอตัวประกอบกระจอกๆนะหรือ ไม่มีทาง

                       “ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยค่ะคุณธีร์ ถ้าใครเห็นเข้าจะหาว่าฉันรังแกคุณ”

                       คนหล่อโยนบทละครลงบนโต๊ะอย่างแรง ก่อนปรายตามามองแม่ผู้จัดการสุดโหด ถึงแม้เธอจะสวยเซ็กซี่บาดตา แต่โหดร้าย ไม่มีความยืดหยุ่นและบีบบังคับกันขนาดนี้ เขาก็มีเคืองเหมือนกัน

                       “ก็คุณรังแกผมจริงๆ อย่าถือว่าเป็นเด็กของพี่ชินแล้วผมจะไม่กล้าเล่นงานคุณนะ”

                       “ฉันทำตามหน้าที่ ตารางงานมันมีเวลาของมันที่กำหนดตายตัว และเราทุกคนต้องรักษาเวลา ไม่ใช่เอาเวลาไปทำเรื่องไร้สาระจนไปกองสาย แบบนั้นเขาเรียกคนไม่มีวินัย”

                       เธอจ้องสบตาคมกริบของเขาเขม็งอย่างไม่มีเกรงกลัว

                       “หึ ปากดี ถือว่าพี่ชินให้ท้ายสินะ ถึงกล้าทำกับผมแบบนี้”

                       ซุป’ตาร์รูปหล่อ ยกคิ้วข้างหนึ่ง ก่อนยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดอก ขาสองข้างก็ไขว่ห้างแล้วเอนตัวพิงพนักโซฟาอย่างสบายอารมณ์ แต่มันดูกวนประสาทมากในสายตาของเธอ

                       “ฉันบอกแล้วว่ามันคือหน้าที่ของฉัน พี่ชินไว้ใจมอบหมายให้ฉันทำ ฉันก็ต้องตั้งใจทำมันให้ออกมาดีที่สุด ไม่เหมือนคนไม่รับผิดชอบบางคนแถวนี้”

                       คิ้วหนากระตุกทันใด เมื่อเธอเถียงเขาอย่างไม่ลดราวาศอก อย่างที่ไม่เคยมีผู้จัดการส่วนตัวคนไหนของเขาเคยกล้าทำ

                       “คุณว่าใคร”

                       “แถวนี้มีใครล่ะคะ”

                       “เก่งนักนะมิลิน ผมจะทำให้คุณร้องไม่ออกเลย”

                       เขาส่งสายตาดุดันไปให้เธอ แต่เธอกลับจ้องตอบเขาอย่างไม่หลบสายตา ก่อนตอบกลับมาให้เขาหน้าหงายอีกครั้ง

                       “เอาตัวให้รอดก่อนเถอะค่ะ ค่อยมาขู่ฉัน”

                       คนหล่อคลายมือออกจากการกอดอก มือไม้ทั้งสองข้างแบและยกขึ้น ส่ายไปมามั่วซั่วอย่างคนที่กำลังจะถูกต้อนให้จนมุม เห็นว่าสวยหรอกนะ จะยอมให้นิดหน่อยก็แล้วกัน ฮึ่มๆ

                       “ก็ ก็ที่วันนี้เรื่องมันวุ่นวาย เพราะผมไม่ทันตั้งตัวหรอกนะ คุณถึงจู่โจมทำร้ายลูกชายของผมได้ อย่าทะนงตนนักเลยคนสวย ถ้าผมทำอะไรคุณ อย่ามาร้องขอชีวิตแล้วกัน”

                       แขนแกร่งยกขึ้นมากอดอกเป็นเชิงแสดงว่าไม่ยอมง่ายๆ แถมขู่สำทับเธออีกรอบ

                       “ฉันไม่กลัวค่ะ ฉันบอกพี่ชินแน่ถ้าคุณทำอะไรฉัน”

                       คนสวยเอียงหน้าเล็กน้อย ส่งรอยยิ้มละมุนอย่างคนเป็นต่อ มันโคตรน่ารักในสายตาเขา แต่ก็โคตรน่าหมั่นไส้จนอยากจับมากระแทกจูบแรงๆที่ปากกระจับสีชมพูอมแดงนั้นให้หายหงุดหงิด

                       “จะฟ้องหรอ แหม พี่ชินอย่างนั้น พี่ชินอย่างนี้ สนิทแนบแน่นกันจังเลยนะ เป็นคู่นอนคนที่เท่าไหร่ของเขาล่ะ”

                       ปากพ่นวาจาร้ายกาจเหยียดหยัน แต่ในใจกลับอิจฉาริษยาชินดนัยเป็นอย่างมาก ที่ได้เชยชมคนดื้อตรงหน้า

                       “ฉันกับพี่ชินเป็นแค่พี่น้องกันค่ะ ไม่ได้มีความคิดสกปรกแบบที่คุณว่า”

                       “หึ เชื่อตายล่ะ”

                       ปากหยักได้รูปสีสดนั้น แค่นหัวเราะยิ้มหยันเธออีกรอบ

                       “ก็แล้วแต่คุณ”

                       “งั้นถ้าคุณไม่ได้เป็นของเขาก็ดี ผมจะได้ทำอะไรๆ คุณถนัดหน่อย”

                       คนหล่อยักคิ้วข้างเดียวหนึ่งครั้ง ก่อนดวงตาคมที่เคยดุดันจะแปลเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์แพรวพราว

                       “หมายถึงอะไร”

                       “หมายถึงเล่นงานคุณกลับไง”

                       “ตามสบายค่ะ”

                       เธอตอบกลับเขาแล้วก็ยกไอแพดของเธอขึ้นมาจัดการตารางงานของเขาต่อ โดยไม่หันหน้ากลับไปสนใจต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีก จึงไม่ทันได้เห็นคนหล่ออมยิ้มมุมปากน้อยๆอย่างสุขใจ

                       เมื่อเดินทางกลับมาถึงคอนโดหลังจากเลิกกองก็เป็นเวลามืดค่ำแล้ว หญิงสาวต้องตามขึ้นมาด้วยเพราะต้องมาช่วยจัดการความเรียบร้อยในห้องให้เขา ซึ่งเป็นหนึ่งในหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวที่เขาแจกแจงให้ฟังมาก่อนหน้านี้

                       วันนี้เขาไม่มีงานอีเว้นท์ที่ไหนต่อจึงค่อนข้างว่างเลยนัดกับเพื่อนๆ ออกไปสังสรรค์ที่เดิมอีกครั้ง เธอได้ยินเขาคุยโทรศัพท์นัดแนะกับเพื่อนแล้วตอนอยู่บนรถ แต่เธอจำเป็นต้องรู้ข้อมูลทุกอย่างของเขาเอาไว้ เผื่อเกิดเรื่องฉุกเฉินอะไรจะได้แก้ไขทัน

                       “คุณจะไปไหนคะคุณธีร์”

                       “ไปปาร์ตี้ครับ ร้านเดิม คุณจะไปด้วยกันไหมล่ะ”

                       “ไม่ค่ะ พรุ่งนี้คุณมีงานเช้า เวลาตื่นคือเวลาเดิม ถ้าจะเอาสาวกลับมานอนที่ห้องก็ช่วยทำอะไรกันให้มันเสร็จก่อนเวลาที่ต้องตื่น หวังว่าคุณจะมีความรับผิดชอบไม่ต้องให้ฉันไขประตูห้องเข้ามาปลุกแล้วเห็นภาพทุเรศๆ เหมือนเมื่อเช้าอีกนะคะ”

                       “รู้แล้วน่า จู้จี้จริง เรื่องมากขนาดนี้ย้ายเข้ามาควบคุมผมในห้องนี้เลยไหม จะกระดิกตัวไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว”

                       ซุป’ตาร์หนุ่มแสร้งหงุดหงิด วางข้าวของลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดัง

                       “คุณอยากให้ฉันย้ายเข้ามาไหมละคะ”

                       “ไม่”

                       เขาตอบกลับด้วยความรวดเร็ว พร้อมจ้องหน้าเธอเขม็ง

                       “โอเคค่ะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าฉันจะย้ายเข้ามาดูแลคุณที่นี่เอง”

                       โป๊ะเช๊ะ เป็นไปตามแผน สาวโหดร้ายจอมเข้มงวดแบบเธอ หากเขาไม่ทำท่าทีรำคาญ แล้วเกิดไปทำท่าทีสนใจเธอ เธอคงถอยกรูดวิ่งหนีเขา นักแสดงมือทองอย่างเขาจึงทำท่าทีเบื่อหน่ายและระอาเต็มทน หวงแหนความเป็นส่วนตัวและอิสระสุดๆ ไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่มย่ามวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัว แต่ก็ยังทำตัวขาดวินัยดังเดิม แล้วเธอจะเข้ามาติดบ่วงเขาเอง และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เป็นเธอที่ดิ้นรนเข้ามาติดบ่วงเขาเอง

                       “แล้วแต่คุณ แต่อย่ามาหวังว่าจะควบคุมผมได้นะ ฝันไปเถอะคนสวย”

                       หึ คอยดูละกัน คนขาดวินัยอย่างนาย มันจะทนฟังเสียงบ่นด่าและการจ้ำจี้จ้ำไชได้นานขนาดไหน