สาวน้อยเริ่มพาแม่ก่อปฏิวัติ 2

“ท่านแม่ ก่อนหน้านี้ข้าเจอต้นพลับด้วย ตากผ้าแล้วข้าจะไปหามาให้ท่านนะเจ้าคะ”

“ต้นพลับหรือ ไปเจอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ก่อนหน้านี้ไปเดินเล่นในป่าบังเอิญเจอเข้าน่ะเจ้าค่ะ” นางบอกไม่ได้หรอกว่า พาน้องชายมาเล่นแถวนี้ ไม่อย่างนั้นคงโดนซักไซ้มากกว่านี้เป็นแน่

หลังจากนำผ้าขึ้นตากจนหมดแล้ว ชิวย่าหนานก็ได้พักหายใจหายคอบ้าง นี่อาจเรียกได้ว่าเป็นช่วงเวลาเดียวที่นางได้พักผ่อนนอกจากตอนนอน เมื่อมีเวลาผ่อนคลาย

ฉินหลิวซีก็รีบมาบีบนวดให้มารดา เอาอกเอาใจสารพัดให้รู้สึกสบายเวลาที่ได้พักผ่อนจริง ๆ

ก่อนหน้านี้ชิวย่าหนานไม่เคยถูกทำแบบนี้ให้ 

ทั้งประหลาดใจและเข้าใจเวลาเดียวกัน นางยอมเออออตามใจลูกไม่เอาผ้าของบ้านใหญ่มานอกจากของพ่อแม่สามี คิดดูแล้วนี่อาจเป็นผลดีกว่าที่คิดก็ได้

เมื่อผึ่งลมผึ่งแดดจนแห้งแล้วก็ได้เวลากลับ 

ชิวย่าหนานรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อยที่ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับคนในบ้าน รู้สึกได้เลยว่าจะต้องโดนต่อว่าอย่างหนักแน่ 

พอคิดถึงตอนนั้นตัวก็สั่นขึ้นมา สีหน้าของนางดูวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด กระทั่งสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ยื่นมาจับมือนางไว้ มองลงไปก็เห็นเป็นบุตรสาวของตนเป็นผู้ยื่นมือมากุมไว้

หลังจากได้รับความอบอุ่นนั้นความหวาดกลัวในใจก็ค่อย ๆ จางลง สองแม่ลูกเดินจูงมือกันกลับบ้าน

ฉินหลิวซีสัมผัสได้ว่า มือของมารดาชื้นเหงื่อเล็กน้อย ในใจผู้เป็นแม่ก็คงหวาดกลัวเช่นกัน ที่ยอมทำตามคำขอของนางเพราะใช้ความกล้าไม่น้อย เดิมทีก็มีนิสัยอ่อนแอ เช่นนี้จะกล้าก้าวออกมานั้นเป็นเรื่องยาก 

ถึงแม้ตอนแรกจะรู้สึกหงุดหงิด แต่พออยู่ด้วยกันนานวันเข้านางก็เข้าใจและยอมรับได้ ที่เหลือคือการปรับตัวและค่อย ๆ พาผู้เป็นแม่ออกมาจากจุดนั้น อย่างน้อยก็อยู่ในระดับที่ไม่ใช่ยอมก้มหัวให้ใครเขาไปเสียทุกคน

เพราะเรื่องที่ทำไปในวันนี้ พอสองแม่ลูกกลับถึงบ้านก็มีเรื่องให้ปวดหัวทันที เพราะสะใภ้ใหญ่ สะใภ้สาม และน้าเล็กต่างมาเอะอะโวยวายอยู่หน้าบ้าน 

“กลับมาแล้วนั่นไง ท่านแม่เจ้าคะ มาดูนางตัวดีนั่นสิ” ป้าสะใภ้เรียกจิกหัวใช้ตั้งแต่พวกนางยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าบ้าน

หน้าบ้านซอมซ่อของสกุลฉิน มีสะใภ้ใหญ่ สะใภ้สามและอาหญิงเล็กยืนส่งเสียงดังแข่งกันอยู่ หัวข้อก็ไม่พ้นเป็นเรื่องที่ไม่ยอมซักผ้าไปได้จริง ๆ

“นี่มันหน้าที่เจ้าแท้ ๆ ทำไมถึงกล้าเมินเฉยถึงสองครั้ง”

“คิดว่าท่านแม่ยอมลงแค่สั่งให้งดข้าว แล้วจะใจดีเป็นครั้งที่สองหรือ”

“คนอื่นก็ทำงานกันทั้งนั้นทำไมเจ้าเอาแต่สบายอยู่คนเดียว”

ทั้งสามต่างพากันส่งเสียงด่าอย่างพร้อมเพรียงกัน ฉินหลิวซีสุดจะเอือมระอา กล้าพูดออกมาได้อย่างไรว่าคนอื่นทำงานกันทั้งนั้น ตัวเองทั้งสามคนที่มายืนร้องแว้ด ๆ อยู่ตรงนี้ไม่ได้ลงแรงอะไรเลยสักหน่อย 

แค่เดินไปเดินมาในบ้านหาเรื่องคนอื่น เสียงของสตรีทั้งสามตรงหน้าเรียกให้คนในบ้านมามอง ท่านปู่กับท่านย่าก็เดินมาด้วย จึงทันได้ยินเรื่องที่ทั้งสามคนตะโกนฟ้อง

“มีเรื่องอะไรกัน เสียงดังไปถึงฟากโน้น”

“ท่านพ่อท่านแม่ช่วยจัดการนางหน่อยสิเจ้าคะ 

ชิวย่าหนานไม่ยอมนำเสื้อผ้าของพวกข้าไปซักด้วย เมื่อวานทำเป็นว่าลืมของข้าเจ้าค่ะ วันนี้ของน้องหญิงทั้งสองก็ไม่นำไป แบบนี้มันจงใจชัด ๆ เลย” ป้าสะใภ้ได้ทีก็ฟ้องใหญ่ เมื่อพ่อแม่สามีอยู่กันพร้อมหน้า

“ชิวย่าหนาน เมื่อวานข้าตักเตือนไปแล้วเจ้าไม่ฟังเลยหรือ” 

“ท่านแม่ วันนี้ข้ารู้สึกไม่สบายจึงไม่ได้นำไปซักให้ทั้งหมด อีกทั้งบุตรสาวที่เป็นลูกมือก็ป่วยเพราะท้องหิวมาสองวัน”

ชิวย่าหนานอธิบายเสียงตะกุกตะกัก นางไม่เคยโกหกใครมาก่อน เป็นสิ่งที่ฉินหลิวซีบอกมาว่า ถ้าจะทำอย่างนี้ก็ต้องหาข้ออ้างที่เหมาะสมด้วย นี่อาจเป็นการโกหกครั้งแรกในชีวิตของหญิงสาวแซ่ชิวเลยก็ว่าได้

“ข้ออ้างชัด ๆ เห็นเจ้าทำอยู่ทุกวัน ป่วยไข้ก็ไปซักได้ไม่ใช่เหรอ รีบเอาไปซักใหม่เดี๋ยวนี้เลย” ย่าฉินออกคำสั่งเด็ดขาด แต่แล้วหลานสาวที่เกิดจากลูกชายคนรองก็เอ่ยแทรกขึ้นมา

“ให้คนอื่นไปแทนสิเจ้าคะ ทำไมต้องให้แต่แม่ข้าทำ ท่านป้าสะใภ้ก็ว่าง ลูกชายก็โตแล้ว บ้านอาสามลูกสาวก็อายุเท่าข้า ทำไมนางไม่ได้ทำงานเช่นข้า!”

เด็กหญิงวัยห้าขวบตะเบ็งเสียงขึ้นมา ทุกคนนิ่งอึ้ง 

ไม่คิดว่าฉินหลิวซีจะกล้าเถียงขึ้นเสียงถึงเพียงนี้ ภาพจำเด็กหญิงตัวน้อยที่ไม่ค่อยพูดค่อยจามลายหายไปสิ้น กลายเป็นเด็กเกเรที่เถียงคำไม่ตกฟาก