ตอนที่ 4 แฟนเก่าที่ทิ้งไป

ตอนที่ 4 แฟนเก่าที่ทิ้งไป

เช้าวันต่อมา

8.30 น.

เช้าวันนี้เป็นอีกวันที่แสนหนักหน่วงสำหรับนักศึกษาทุกคนเนื่องจากเป็นวันสอบปลายภาคก่อนจะปิดการศึกษา และน่านฟ้าต้องมาคุมสอบแต่ระหว่างทางที่เดินไปห้องสอบนั้นได้เจอกับนักศึกษาภาควิชาของตน

“อาจารย์คะ ข้อสอบยากไหม”นักศึกษาคนหนึ่งเดินเข้ามาถามเพราะตอนนี้ยังคงเหลือเวลาก่อนจะเข้าห้องสอบ

“ตามที่ผมสอนนอกจากพวกคุณหลับและแอบเล่นโทรศัพท์ในคาบผมจึงทำไม่ได้”

“โหห จาร พวกผมนิสัยดีสุดแล้วคร้าบ”นักศึกษาผู้ชายอีกคนพูดขึ้น

“อ้อ มึงๆ รู้หรือเปล่า รุ่นพี่ปี 4 คณะวิศวะ ที่มาเรียนกับพวกเราเขาเสียชีวิตแล้วนะ”เสียงนักศึกษาพูดกันทำให้น่านฟ้าสนใจเป็นอย่างมาก

“คนไหนเหรอ”น่านฟ้าถาม

“คนนั้นที่ชอบนั่งหลบมุมอ่ะค่ะอาจารย์ ที่เขามาเรียนได้สองคาบแล้วก็ถอนวิชานี้ไป”เพราะวิชาของน่านฟ้าเป็นวิชาทั่วไปสำหรับเก็บหน่วยกิตวิชาเสรีจึงมีนักศึกษาต่างคณะมาเรียนบ่อย

“ครับ เข้าห้องสอบกันเถอะ ถึงเวลาแล้ว”น่านฟ้าพูด ก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปทำหน้าที่ของตนเองต่อและพยายามไม่คิดมากกับสิ่งที่ได้ยิน จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงนักศึกษาต่างก็ทยอยส่งข้อสอบเพราะหมดเวลาแล้ว อาจารย์หนุ่มเก็บข้อสอบของนักศึกษาก่อนจะใส่ซองเอกสารแล้วนำส่งให้กับส่วนกลางของคณะเพื่อตรวจคะแนน

“ขอเป็นชาเขียวนมหวานน้อย 1 แก้วครับ”เมื่อเวลาพักเที่ยงมาถึงน่านฟ้าได้เดินมายังคาเฟ่ในมหาลัยที่เจอกับนับดาวบ่อยครั้งแต่การมาเวลานี้เขาไม่ได้หวังว่าจะเจอกับอีกคนหรอกเพราะต้องทำงานที่บริษัท แต่ใครจะคาดคิดกันล่ะว่านับดาวกำลังนั่งทานเครื่องดื่มโกโก้พร้อมเค้กส้มอยู่ตรงมุมร้าน

“นับดาว คุณจริงๆ ด้วย”น่านฟ้าเดินเข้าไปทักทายด้วยความดีใจที่ได้เจออีกคน

“อาจารย์น่านฟ้า ไม่มีสอนเหรอครับ”นับดาวถามด้วยความสงสัย

“ไม่ครับ วันนี้สอบปลายภาคของมหาลัยผมคุมสอบในช่วงเช้า”น่านฟ้าตอบ “เมื่อวานคุณกลับไปตอนไหนครับ”น่านฟ้าถามในสิ่งที่ค้างคาใจจากเหตุการณ์เมื่อวาน

“ก็ตอนที่อาจารย์หันไปคุยกับเพื่อนครับ พอดีผมมีธุระต้องไปจัดการด่วนเลยไปโดยไม่ได้บอกขอโทษนะครับ”

“ครับ ผมไม่โกรธคุณเลย”

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”นับดาวถามเมื่อเห็นท่าทีแปลกๆ จากคนตรงหน้า

“ผมไม่อยากให้คุณหายไปไหนอีก ขอไลน์ หรือ ไอจีได้ไหมครับ”

“แย่เลย ผมไม่ได้เล่นของพวกนี้ ปกติเวลาทำงานก็ใช้ email ในการส่งงานกัน”นับดาวตอบกลับ

“ผมสมัครให้ได้ไหม ผมไม่อยากห่างจากคุณอีก ไหนๆ เราก็เป็นเพื่อนกันแล้ว เผื่อได้ติดต่อกันไงครับ”

“ผมไม่ค่อยใช้โทรศัพท์หรืออะไรพวกนี้เลย ขอโทษนะครับ”

“ไม่เป็นไร ผมมีโทรศัพท์สองเครื่อง นั้นคุณเอาเครื่องนี้ไปใช้แล้วกันนะครับ”น่านฟ้าไม่ยอมแพ้ได้ยื่นข้อเสนอให้อีก

“เอาแบบนี้ได้ไหมครับ เรามาเล่นพรหมลิขิตกันได้ไหม ถ้าหากเราสองคนมาเจอกันตรงนี้หรือเจอกันตรงเก้าอี้ในสวนอีก รอบหน้า ผมจะยอมคบกับคุณอาจารย์”

“คบ? ผมไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหมครับ”น่านฟ้าถามย้ำเพราะเขาไม่เห็นท่าทีของนับดาวที่จะรู้สึกดีกับเขาเลย

“คนคุยก็ได้ ถ้าครั้งหน้าเราสองคนมาเจอกันอีกในสถานที่นี้ ผมจะยอมเล่าหนึ่งเรื่องที่คุณอยากรู้เกี่ยวกับตัวผม”นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยของนับดาวแลดูสนุกกับข้อเสนอที่ได้พูดไป ซึ่งต่างจากน่านฟ้ากำลังงุนงงกับคำพูด

“ว่ายังไงครับ”นับดาวถามย้ำอีกครั้ง

“ตกลง ถ้าเราสองคนเจอกันโดยบังเอิญแบบที่ผ่านๆ มา ผมจะถือว่าเราคุยเปิดใจกันนะครับ”ถึงแม้แปลกใจการใช้ชีวิตประจำวันของนับดาวแต่เขาก็ตกลงที่จะเล่นเกมพรหมลิขิตของคนตรงหน้า

แม้ไม่ได้ช่องทางการติดต่อที่สะดวกแต่ถ้าหากเขากับนับดาวมีวาสนาต่อกันยังไงโลกก็เหวี่ยงทั้งสองให้มาเจอกันอยู่ดี

“นั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”นับดาวส่งรอยยิ้มสดใสให้กับน่านฟ้าก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากร้าน

ทุกคนเชื่อเรื่องพรหมลิขิตกันไหมครับ ผมตัดสินใจสร้างข้อตกลงนี้ขึ้นมาเพื่อให้น่านฟ้าได้ลองเล่นมัน ความจริงผมไม่ควรเอาใจของตัวเองลงไปเล่นเพราะในเมื่อสุดท้ายผมอาจจะเจ็บเอง และในครั้งนี้ผมกลับฟังเสียงของหัวใจมากกว่าสมองสั่งการถ้าหากเกิดอะไรขึ้นในภายหลังผมก็ต้องยอมรับมันเพราะเป็นสิ่งที่ผมเลือกทางเอง

ทุกคนอ่านถึงตอนนี้อาจจะงุนงงว่าผมกำลังทำอะไรอยู่และเป็นใครทำไมทำตัวซับซ้อนขนาดนี้ แต่ถ้าหากทุกคนได้รู้เรื่องเกี่ยวกับผมก็คงสงสารไม่น้อยเลยล่ะครับ เอาเป็นว่าทั้งหมดที่ทำลงไปย่อมมีเหตุและผลในการกระทำนั้นๆ เสมอหวังว่าจะเข้าใจกันนะครับ

เช้าวันต่อมา

08:00 น.

ยังเป็นอีกวันที่น่านฟ้าเลือกมุ่งตรงมายังคาเฟ่เพื่อที่จะได้เจอกับเจ้าของเกมอย่างนับดาวแต่ก็คงจะเร็วเกินไปเพราะไร้วี่แววของอีกคน

“บ้าจริงนะเราสามสิบกว่าแล้วทำไมทำตัวเหมือนเด็กวัยรุ่นกัน”น่านฟ้าบ่นกับตนเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปสั่งกาแฟเพื่อดื่มให้สดชื่นในเช้าของการเริ่มต้นชีวิตใหม่

แต่ไม่ว่าจะดื่มกาแฟไปเยอะเท่าไหร่ก็ไม่มีความสดชื่นเลยสักนิดเดียวเพราะภายในจิตใจของน่านฟ้ากลับนึกถึงใบหน้าหวานของอีกคนอยู่ตลอดเวลา

“ไอ้ฟ้าเป็นอะไร”กรีน เพื่อนสนิทของน่านฟ้าที่พึ่งบรรจุเป็นอาจารย์ประจำคณะและเริ่มงานวันนี้วันแรกได้เอ่ยปากทัก

“ไม่เป็นอะไร”น่านฟ้าตอบกลับ พร้อมส่ายใบหน้าเล็กน้อย “สอนวันแรกเป็นไงบ้าง”น่านฟ้าถามเพื่อนของตนกลับไปเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจเรื่องของเขา

“ก็ดี กูสอบนักศึกษาภาคพิเศษส่วนใหญ่มีแต่รุ่นทำงานไม่ค่อยดื้อเท่าไหร่”กรีนอาจารย์หนุ่มไฟแรงอีกคนซึ่งเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นของน่านฟ้าและเป็นเพื่อนสนิทอยู่กลุ่มเดียวกันตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ได้มาทำงานที่มหาลัยเดียวกันกับน่านฟ้าแต่เขาเริ่มงานในช่วงเวลาที่เด็กนักศึกษาส่วนใหญ่จะปิดเทอมปลายภาคเรียน หัวหน้าภาควิชาจึงให้ไปช่วยสอนภาคพิเศษแทน

“มึงเคยเจอเรื่องลี้ลับไหม”น่านฟ้าถามอีกเรื่องหนึ่งที่ค้างคาในจิตใจของเขามาตั้งแต่เมื่อวันก่อน

“อะไร ผีเหรอ เป็นอาจารย์วิทย์แต่เชื่อผี?”กรีนเลิกคิ้วถามอย่างงุนงง สำหรับตัวเขาแล้วไม่เคยมีความเชื่อเรื่องผีส่วนใหญ่ที่ใครพบเจอนั่นเรียกว่าพวกไม่มีที่ไปหรือหาทางกลับร่างตัวเองไม่ได้ต่างหาก

“อืม หลายวันก่อนสอนนักศึกษาแล้วเจอเด็กคนนึงนั่งมุมห้องเจอประมาณสองคาบแล้วหลังจากนั้นเด็กคนนั้นก็ถอนวิชากูไป แต่เมื่อเช้าได้รู้จากเด็กในชั้นว่าเขาเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิต แต่อาจจะหลังจากเด็กถอนวิชาของกูไปแล้วก็ได้ กูคงคิดมากเอง”น่านฟ้าเล่าพร้อมตัดจบจนกรีนมองด้วยความงงและตามอารมณ์เพื่อนหน้าหล่อไม่ทัน

“อะไรของมึงวะ ถามเองตอบเอง”กรีนบ่นเล็กน้อย “ไม่ต้องคิดมากหรอกมึง เด็กคนนั้นอาจจะเกิดอุบัติเหตุหลังจากถอนรายวิชาของมึงไปแล้วก็ได้ ว่าแต่ได้ไปร่วมงานศพของเขาไหม”

“ทางมหาลัยส่งเงินเยียวยาไปให้เพราะน้องเกิดอุบัติเหตุตอนกลับไปเยี่ยมบ้านเกิด”น่านฟ้าสอบถามจากฝ่ายบุคคลของทางมหาลัยและได้คำตอบมาเช่นนี้

“อืม มึงก็ไปทำบุญให้เด็กนักศึกษาคนนั้น อย่างน้อยๆ ก็เคยเป็นเด็กที่มึงสอน”กรีนพูด

“เออ กูไปคุมสอบก่อนแล้วกัน”น่านฟ้าออกจากร้านไปเพื่อทำหน้าที่ของตนเองต่อ ส่วนกรีนก็ได้สั่งเครื่องดื่มและกลับไปเคลียร์งานเอกสารที่เขาต้องช่วยหัวหน้าภาค

12:00 น.

“เอาล่ะครับนักศึกษาทุกคน อาจารย์ขอกล่าวจบภาคการศึกษาของพวกเราไว้เพียงเท่านี้ หวังว่าคะแนนที่พวกคุณทำออกมาจะได้ 100 เต็มกันทุกคนนะครับ แล้วเจอกันใหม่ภาคเรียนหน้า โชคดีนะครับ”น่านฟ้ากล่าวปิดสนามสอบเพราะวันนี้เป็นการอบวันสุดท้ายแล้วและนักศึกษาที่เขาคุมในวันนี้เป็นนักศึกษาประจำวิชาของตัวเองสอนด้วย

“อาจารย์ ปีหน้าพวกหนูขึ้นปี 3 แล้ว อาจารย์มีเปิดวิชาเลือกอีกไหมคะ”

“มีครับ อาจารย์เปิดรับเพียง 30 ที่นั่งเท่านั้นเป็นวิชาเลือกเสรี อาจารย์วางโครงสร้างไว้เกี่ยวกับเรื่องจิตวิทยาไม่มีทดลองหรือเรียนแล็บใดๆ ถ้าพวกคุณสนใจก็ลงเรียนกับให้ทันนะครับ”

“โหห 30 คนเองน้อยจังเลยค่ะ”เพราะน่านฟ้าเป็นที่รักของนักศึกษาแทบจะทุกคนรวมถึงเหล่าอาจารย์ด้วยกันเองต่างชื่นชนในความเก่งของน่านฟ้าด้วย

“ไว้ผมจะพิจารณาอีกทีถ้าหากสมัครกันเยอะผมจะเปิดสองคาบต่อ 1 สัปดาห์” น่านฟ้าพูดเพราะวิชาของเขามักจะเป็นที่นิยมและมีนักศึกษาต่างคณะมาลงเรียนกันหลายคนเพราะเป็นวิชาที่ไม่มีคำนวณและไม่มีทดลอง เป็นเพียงทฤษฎีให้ศึกษาเท่านั้น ที่เขาเลือกเปิดวิชานี้ขึ้นมาก็เพราะเขาเข้าใจนักศึกษาทุกคนที่อยากได้เกรดดีๆ และไม่กดดัน

“ไว้เจอกันค่ะอาจารย์ หนูจะลงทะเบียนให้ทัน”น่านฟ้าพูดคุยกับนักศึกษาอีกเล็กน้อยก่อนจะขอตัวมาทำงานของตนเองต่อ

เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงคู่เพื่อนรักอย่างน่านฟ้ากับกรีนได้เดินมาร้านอาหารที่มีคาเฟ่ให้สั่งเครื่องดื่มกับขนม “ร้านนี้อร่อยเหรอวะ อาจารย์ในภาคพูดบ่อยๆ ว่ามึงมาร้านนี้ประจำ”กรีนถามด้วยความสงสัย

“อืม มันพิเศษตรงที่มีใครบางคนให้กูเจอ”น่านฟ้าพูดพร้อมชะเง้อมองหาเจ้าของเกมพรหมลิขิตแต่ก็ไม่เจอ

“มองหาใครวะ”กรีนถาม

“เขาชื่อนับดาว คนพิเศษที่กูพูดถึง”

“นับดาว หื้ม?”กรีนขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินชื่อ

“ทำไมวะ”

“กูไม่ได้เจอมึงสามปีเพราะไปเรียนต่างประเทศ แฟนเก่ามึงชื่อไรนะ”กรีนรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้มากจริงๆ

“กูเกิดอุบัติเหตุจำอะไรไม่ได้ สามปีก่อนแม่กูบอกว่าแฟนเก่าทิ้งกูไป”เพราะน่านฟ้าจำอะไรไม่ได้เลยและเขามั่นใจว่าแม่ของตนย่อมไม่โกหกอยู่แล้ว

“เออ ดาว ใช่ๆ แฟนเก่ามึงชื่อดาว มึงเคยส่งรูปมาอวดกูอยู่นะ แต่เสียดายกูทำโทรศัพท์เครื่องเก่าพังรูปหายหมดเลยจะเอาให้ดูว่าคนเดียวกันเปล่า”

“อ่าา ถ้าได้คบกับคนนี้ต้องห้ามบอกชื่อแฟนเก่าสินะเดี๋ยวเป็นเรื่อง”

“หึหึ เขาจะตกลงคบกับมึงไหม เท่าที่กูเห็นมึงเหม่อลอยแบบนี้ น่าจะยังไม่มีใจให้มึงเลยมั้ง”

“ถ้าไม่ติดว่าต้องรักษาภาพลักษณ์ กูต่อยมึงแน่”น่านฟ้าพูด

“เออๆ มึงลองถามแม่สิว่าแฟนเก่าชื่ออะไรพอมีรูปไหม จะได้มาเทียบกับคนนี้ เพราะกูว่าบังเอิญเกินไปนะที่ชื่อจะเหมือนกัน”

“ถ้าคนเดียวกันทำไมเขาไม่บอกกูล่ะ”

“มันก็จริง”น่านฟ้าเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจเพราะเขาเองก็สงสัยเช่นเดียวกัน คนที่รู้เรื่องดีที่สุดคือแม่ของตนเองเพราะครั้งสุดท้ายที่แฟนเก่าทิ้งน่านฟ้าไปและมีโอกาสได้พูดคุยกับแม่ของตนเพียงคนเดียว

“ในโทรศัพท์มึงไม่มีรูปคู่หรือข้อความอะไรเกี่ยวกับคนเก่าเลยเหรอ”

“ไม่ว่ะ เครื่องเก่าเละ แตกละเอียดเลยซื้อเครื่องใหม่ ข้อมูลทั้งหมดก็กู้ไม่ได้ของดูต่างหน้าก็ไม่มี แม่กูบอกว่าแฟนเก่าสั่งให้ทิ้งทั้งหมด เลยไม่เหลืออะไรไว้ให้กูดู”

“ใจร้ายจังเลยวะ มึงนอนเป็นผักขนาดนั้นทิ้งกันได้ลงคอ คนคบกันตั้งสามปี จะไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอ”

“อืม นั่นสิ แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้กูเจอคนพิเศษของใจแล้ว เขามีอิทธิพลกับใจกูมาก ไม่อยากจดจำคนเก่าได้แล้วล่ะ”น่านฟ้าบอกปัด อันที่จริงการที่คนรักเก่าทิ้งเขาไปแล้วมีโอกาสมาเจอนับดาว อาจจะเป็นสิ่งที่ลิขิตมาแล้วก็ได้ เพราะฉะนั้นเขาไม่ขอจดจำคนเก่าเสียดีกว่า คนที่ใจร้ายทิ้งกันไปตอนที่ชีวิตเขาแขวนบนเส้นด้ายแบบนั้น

“อืม รีบสั่งข้าวเถอะ ได้กลับไปเคลียร์งานต่อ”สองอาจารย์หนุ่มได้ทานมื้อกลางวันและซื้อเครื่องดื่มในยามบ่ายก่อนจะกลับไปทำงานภาควิชาที่ได้รับมอบหมายมารวมถึงตรวจข้อสอบวิชาของตนเองก่อนจะตัดคะแนนเพื่อออกเกรดให้กับนักศึกษา ช่วงเวลาอาทิตย์ต่อจากนี้ไม่มีวันไหนไม่วุ่นวายเลยสักวัน

น่านฟ้าใช้ชีวิตผ่านพ้นไปแต่ละวันด้วยความยากลำบากและรู้สึกทรมานจิตใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่ว่าเช้า สาย บ่าย หรือเย็นเขาได้มาที่คาเฟ่สถานที่เล่นเกมพรหมลิขิตของนับดาวกลับไร้วี่แววว่าจะเจออีกคนเลยจากเวลาหนึ่งอาทิตย์ แปรเปลี่ยนไปเป็นเดือนจนนักศึกษากลับมาเปิดเทอมหรือภาคการศึกษาใหม่ น่านฟ้าไม่พบเจอกับนับดาวเลยสักครั้ง

“ตอนนี้ประเทศไทยเข้าสู่ฤดูฝนแล้วนะคะ เส้นทางจารจรในเมืองหลวงยังคงรถติดเช่นเคย ผู้ใช้ถนนโปรดระวังถนนลื่นกันด้วยนะคะ เอาล่ะค่ะ เรามาเข้าสู่ช่วงต่อไป เป็นช่วงที่ใครหลายคนรอคอยนั่นคือ Top 10 อันดับของเพลงยอดฮิตประจำวันนี้กันค่ะ”เสียงวิทยุออนไลน์ดังขึ้น ภายในรถเต็มไปด้วยความเงียบสงบจากเจ้าของรถ

นานเท่าไหร่แล้วนะที่น่านฟ้าไม่ได้เจอกับนับดาวและเขาก็แอบทึ่งในการรอคอยใครสักคนเช่นเดียวกัน ยอมรับว่านับดาวมีผลต่อใจเขากจริงๆ

ตอนนั้นการตกลงเล่นเกมของอีกฝ่ายนึกว่าวันถัดมาจะได้เจอเลยแต่ใครจะคาดคิดกันล่ะว่าเวลาผ่านไปนานแรมเดือนขนาดนี้ยังไม่ได้เจอกันเลย หรือวาสนาของเขากับนับดาวคือเส้นขนานกันนะ

“คุณอยู่ที่ไหนนะ ผมอยากเจอคุณอีกครั้ง ได้ไหม?”น่านฟ้าถอนหายใจอีกครั้ง และวันนี้เป็นวันที่แสนน่าเบื่อ นอกจากจิตใจว้าวุ่นแล้วยังมีการจารจรติดขัดเพราะฝนเทลงมาอย่างหนักรถแทบไม่เคลื่อนตัวไปไหนเลย กว่าจะกลับมาถึงบ้านได้ใช้เวลาไปแล้วสองชั่วโมง

“ฟ้ากลับมาแล้วเหรอลูก ตากฝนมาหรือเปล่า”แม่อรถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ครับ วันนี้ฟ้าเอารถจอดใกล้ตึกคณะเลยไม่เปียกฝน”

“มีอะไรในใจหรือเปล่าลูก แม่เห็นฟ้าทำหน้าเศร้าแบบนี้มาเป็นเดือนแล้ว หรือเจ็บแผลเก่าหรือเปล่าไปหาอาหมอไหม?”อรพูดด้วยความเป็นห่วงเพราะเธอกลัวการสูญเสียลูกอีกครั้ง

“ไม่ครับแม่”น่านฟ้ามองใบหน้าสวยของแม่เล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจถามเรื่องที่ค้างคาอีกครั้งเพราะที่ผ่านมาเขาถามถึงแฟนเก่าแม่อรบ่ายเบี่ยงที่จะตอบ “แฟนเก่าของฟ้าเขาชื่ออะไรเหรอครับ”

“เอ๋ อยู่ๆ ไมถามล่ะ”

“แม่ตอบฟ้าหน่อยเถอะครับ เพราะฟ้าค้างคาใจ”

“เอาล่ะ แม่ยอมแพ้แล้ว แม่จะเล่าให้ฟังทุกอย่างที่ฟ้าอยากรู้ ดีไหมจ๊ะ”แม่อรลูบกลุ่มผมหนาของลูกชายก่อนทั้งคู่จะพากันไปนั่งที่โซฟากลางห้องรับแขก

“แฟนของฟ้าชื่อ นับดาว เขาเป็นผู้ชายที่น่ารักคนหนึ่งเลยแหละ ตอนที่ฟ้าพาเขามาแนะนำตัวที่บ้าน พ่อเขาไม่พอใจเล็กน้อยที่ฟ้าคบกับผู้ชาย แต่แม่ก็ลำบากใจกล่อมพ่อเขาอยู่นานเลยล่ะกว่าจะยอมรับเรื่องนี้ได้”น่านฟ้านตั้งใจฟังเรื่องราวจากแม่เป็นอย่างดี

“อีกอย่าง ลูกทั้งสองคนพิสูจน์ในความรักให้พ่อเขาเห็นและเปิดใจ จนคบกันได้สามปี ฟ้าก็มาเกิดอุบัติเหตุนี่แหละ”

“วันที่ผมไม่ได้สติตอนนั้นเขาอยู่ที่ไหนเหรอครับแม่”น่านฟ้าถาม

“ก็อยู่เฝ้ารอลูกฟื้น”แม่อรพูดและชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อว่า “แต่อาหมอบอกว่าลูกมีโอกาสรอดเพียง 50% เท่านั้น และถ้าหากรอดมาได้ก็นอนเป็นผู้ป่วยติดเตียง แต่ที่ลูกรอดมาและกลับมาเป็นฟ้าให้แม่นับเป็นปาฏิหาริย์ที่ดีที่สุดเลยรู้ไหม”

“แล้วทำไมเขาถึงทิ้งผมไปตอนนั้นล่ะครับ เขารักผมไม่ใช่เหรอ”น่านฟ้าก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่แฟนเก่าตนทำไว้อยู่ดี

“พออาหมอพูดแบบนั้น ช่วงแรกๆ เขาก็มาเยี่ยมทุกวันและอยู่เฝ้าลูกแทบจะทุกคืน แต่ลูกอาการทรุดลงอย่างเห็นได้ชัด เขาก็เอาแต่ร้องไห้ แม่เลยพูดกับเขาไปว่า…..”แม่อรขบเม้มริมฝีปากเล็กน้อยเพราะเธอกลัวลูกชายโกรธในสิ่งที่พูดออกไป

“ยังไงครับแม่”

“เห่ออ แม่พูดกับเขาว่า ให้ทิ้งน่านฟ้าไปเถอะเพราะไม่ว่ายังไงดาวก็มีชีวิตที่กำลังไปได้ดี ถ้ายังรอน่านฟ้าอยู่คงไม่ดีกับตัวดาวแน่ๆ ทุกอย่างที่แม่พูดก็เพื่อพิสูจน์ว่าดาวเขารักฟ้าจริงๆ ไหม พร้อมจะรอลูกแม่ฟื้นขึ้นมาหรือเปล่า แต่คำตอบที่แม่ได้รับกลับทำให้แม่ใจแทบสลาย เพราะดาวเขาบอกว่า เขาไม่อยากเอาอนาคตตัวเองมารอน่านฟ้า เพราะได้ทุนของบริษัทที่ทำงานอยู่ไปเรียนต่อต่างประเทศ”

“…..”

“ตอนนั้นแม่ทั้งเสียใจและโกรธดาวมากเลยล่ะ เพราะมองเห็นเป็นลูกอีกคน แต่สุดท้ายแม่ก็ไม่ได้รั้งเขาเอาไว้ วันสุดท้ายที่เขามาหาลูก เขาบอกแม่ว่า ให้เก็บภาพถ่ายหรือของแทนใจที่เคยให้ไว้แก่กันทิ้งหรือเผาไปให้หมดทุกอย่าง”

“กล่องเหล็กที่พบเห็นนั่นคือของเขาถูกไหมครับ”

“ใช่แล้วล่ะ กล่องเหล็กนั่นเป็นของครบรอบที่คบกันและฟ้าคุกเขาขอเขาแต่งงาน โดยมีแม่และพ่อเป็นสักขีพยานในรักครั้งนั้นด้วย แต่สุดท้ายก็เกิดเรื่องเสียก่อน”

“ครับ ผมเข้าใจมันแล้ว”น่านฟ้าได้ฟังเรื่องราวจากปากคนเป็นแม่ก็รู้สึกจุกในอกไม่น้อย ถึงแม้เขาจะจำแฟนเก่าตนเองไม่ได้แต่ก็ไม่เคยคิดจะตามหาและหาสาเหตุในการทิ้งเขาไป

“ฟ้า ตอนนี้เจอคนของใจหรือเปล่า ทำไมถึงถามแม่เรื่องนี้”

“เมื่อสองเดือนก่อน ฟ้าเจอกับผู้ชายคนนึงเขาเป็นคนที่สดใสแต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้าหมองชอบมานั่งตรงเก้าอี้ในสวนข้างๆ คาเฟ่ร้านในมหาลัยที่ฟ้าทำงาน เจอกันทีไรก็เห็นเขานั่งอยู่ตรงที่เดิมตลอดเลยมีโอกาสได้ทำความรู้จักกัน และสุดท้ายฟ้าก็รู้สึกดีกับเขาไปแล้วครับ”

“แล้วเขาว่ายังไงบ้าง”อรถาม

“ฟ้าไม่เจอเขาอีกแล้วครับแม่ เขาบอกว่าถ้าเจอกันอีกก็เป็นพรหมลิขิตสองคน ตอนนี้ผ่านไปสองเดือนแล้ว ผมก็ไม่เจอเขาอีกเลย”

“แม่ซักจะอยากเห็นหน้าหนุ่มคนนั้นแล้วสิ เขาชื่ออะไรทำงานที่ไหน เผื่อแม่ให้คนช่วยตามหา”

“ชื่อนับดาว ผมรู้เท่านี้จริงๆ ครับ”

“รูปร่างหน้าตาล่ะลูก”

“สูงโปร่ง ประมาณ 175 สมส่วน รอยยิ้มของเขาสดใสมากเลยครับ”

“เอาเป็นว่าแม่จะพยายามให้คนของแม่ตามสืบดู เขาคงทำงานแถวมหาลัยของฟ้า เอาเถอะหิวหรือยัง วันนี้เราทานข้าวกันสองคนนะเพราะพ่อเขาไปงานเลี้ยงของคุณหญิงฤดี”พ่อของน่านฟ้าเป็นคนมีหน้าตาในสังคมพอสมควรจึงไม่แปลกที่ไม่ได้อยู่บ้านสักเท่าไหร่

“ครับ”น่านฟ้าตอบกลับสั้นๆ ก่อนจะช่วยแม่อรจัดโต๊ะอาหารทานมื้อเย็นร่วมกันซึ่งเป็นกิจวัตประจำในทุกๆ วัน

TBC

พรหมลิขิตอะไรกันนับดาวววว