ตอนที่ 3 สายฝนกับการรอคอย

ตอนที่ 3 สายฝนกับการรอคอย

วันศุกร์

สุดสัปดาห์ของใครหลายมาถึงวันนี้ท้องฟ้าอากาศไม่เป็นใจสำหรับคนที่ออกไปทำกิจกรรมเท่าไหร่นักเพราะเมฆฝนกำลังก่อตัวขึ้นอีกแล้ว หลังจากสอนนักศึกษาในวิชาประจำของตนเสร็จเรียบร้อย น่านฟ้ารีบเดินกลับมายังห้องทำงานเพื่อเคลียร์งานที่ค้างคาเอาไว้ส่งกับภาควิชาที่สังกัดอยู่พร้อมจิตใจกำลังจดจ่อไปยังสวนและค่าเฟ่เพื่อหวังจะพบเจอกับคนตัวเล็กอีกครั้ง

“เสร็จเรียบร้อย”น่านฟ้ามองผลงานของตนก่อนจะส่งอีเมล์ให้กับทางหัวหน้าภาควิชาพร้อมเก็บกระเป๋าเตรียมตัวเลิกงาน

“อาจารย์น่านฟ้า รีบไปไหนครับเนี่ย เย็นนี้พวกผมไปร้านอาหารย่านบรรทัดทองกัน กะจะชวนอาจารย์ไปด้วย”เสียงของเพื่อนร่วมงานทัก

“พอดีผมรีบไปทำธุระน่ะครับ ไว้วันหลังนะ”น่านฟ้าพูดพร้อมเดินออกไปจากห้องทำงานทิ้งไว้แต่เพื่อนร่วมงานที่มองมาอย่างงุนงง พักหลังมานี้ชวนไปไหนน่านฟ้าก็ไม่ได้ไปกับพวกเขาเลย

แต่สำหรับน่านฟ้านั้นเขาไม่ได้สนใจว่าเพื่อนร่วมงานจะมองยังไงเพราะสุดท้ายคนสำคัญคงเป็นนับดาวคนที่เขาเฝ้าคิดถึงนานนับอาทิตย์และอยากถามไถ่อีกคนว่าหายไปไหน ทำงานเหนื่อยไหม ได้ตากฝนบ้างหรือเปล่า

เมื่อมาถึงก็เจอคาเฟ่ที่กำลังจัดโปรโมชั่นเค้กสูตรพิเศษจากทางร้าน น่านฟ้าไม่รอช้ารีบไปต่อคิวเพื่อซื้อเค้กรสส้มซึ่งเป็นรสชาติโปรดนับดาวชอบซื้อ และอีกอย่างเขาเป็นคนชอบทางเค้กรสชาตินี้ด้วยเพราะฉะนั้นนับดาวกับเขามีอะไรที่คล้ายๆ กันจึงไม่แปลกหากน่านฟ้าอยากทำความรู้จักให้มากกว่านี้

1 ชั่วโมงผ่านไป

จากฟ้าสว่างเปลี่ยนเป็นท้องฟ้ามืดครึ้มนอกจากถึงเวลาพระอาทตย์ตกแล้วก็ถึงเวลาฝนที่กำลังจะเทลงมาด้วยและก็ไร้วี่แววคนที่น่านฟ้ารอคอยเช่นเคย

“เห่อ”เสียงถอนหายใจของน่านฟ้าดังขึ้นก่อนจะถอดใจและเตรียมตัวกลับบ้านเพราะพายุฝนใกล้มาแล้ว ท้องถนนในกรุงเทพมหานครในวันธรรมดารถก็ติดเยอะอยู่แล้วถ้าหากฝนตกอีกรถบนท้องถนนมีสภาพการจารจรที่แย่มาก

เมื่อน่านฟ้าเดินจากไปแล้วร่างเล็กจึงปรากฏตัวและช่างน่าเสียดายที่น่านฟ้าไม่ได้หันหลังกลับมามองคนเฝ้ารอมาหลายวัน

Part นับดาว

ความจริงแล้วผมมาที่สวนทุกวันเพียงแต่กำลังหลบหน้าอีกคนเท่านั้นเองครับ เพราะการรู้จักกับน่านฟ้านั้นอาจทำให้ผมและเขามีเรื่องเสียใจก็เป็นไปได้ ผมยอมรับตามตรงว่าค่อนข้างกลัวความรักและกลัวการเริ่มต้นใหม่และยิ่งผมตกอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วยแล้วนั้นไม่อยากให้ความหวังใครเลยสักคน อยากให้น่านฟ้าไปพบเจอกับคนที่ดี ไม่อยากให้มาจมกับคนไร้อนาคตเช่นผม

“อกหักอีกแล้วสินะไอ้ดาว”ถึงแม้ความรักยังไม่ทันเริ่มแต่ความรู้สึกมันแล่นไปไกลแล้วทางเดียวที่ผมทำได้คือการหยุดมันแล้วไม่เจออีกคนเลยจะดีกว่า

หลายคนอาจจะสงสัยทำไมผมถึงไม่ยอมเปิดใจให้กับน่านฟ้า นั่นก็เพราะผมมีเหตุผลบางอย่างไม่สามารถบอกได้ อีกทั้งครอบครัวของน่านฟ้าเป็นคนมีหน้าตาในสังคมโดยเฉพาะคุณหญิงท่านของน่านฟ้าหรือภรรยาท่านรัฐมนตรี ตัดภาพมาที่เขาเป็นเพียงพนักงานบริษัทธรรมดาคนหนึ่งไม่มีอนาคตที่แน่นอนเลยสักนิด

“ทางที่ดีเราสองคนอย่าเจอกันเลยดีกว่า ขอโทษนะครับน่านฟ้า”ผมเดินกลับมานั่งตรงเก้าอี้ตัวเดิมที่เคยนั่งถกเถียงกับน่านฟ้าก่อนจะทำหน้าเซ็งเล็กน้อยเพราะอาการเหล่านี้กำลังกลับมาเยือนผมอีกครั้งแล้วล่ะครับ

“ในที่สุดคุณก็มา นับดาว”ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นเคยทักทายผม

“คุณ! กลับไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ”ผมถามเสียงหลงเพราะอุตส่าห์ตั้งใจจะไม่เห็นหน้าแต่สุดท้ายก็หลงกลอาจารย์หน้าหล่อตรงหน้าได้

“หลบหน้าผมจริงๆ ด้วย”น่านฟ้าไม่ตอบคำถามแต่กลับกันส่งคำถามมาให้ตอบ

“ผมมีเหตุผลของผม”ผมตอบกลับอย่างไร้เยื่อใยแม้จะสงสารอีกคนก็ตาม

“นับดาว ผมอยากรู้จักคุณมากกว่านี้จริงๆ ถึงแม้คุณไม่เปิดโอกาสให้ผมชอบหรือสร้างความสัมพันธ์ต่อกัน แต่เราเป็นเพื่อนหรือรุ่นพี่รุ่นน้องกันได้ไหม”

“ทำไมคุณถึงไม่ยอมแพ้กันนะ ทั้งที่ผมใจร้ายขนาดนี้”

“เพราะผมเจอคุณครั้งแรกก็รู้สึกว่าถูกชะตาและอยากรู้จักให้มากกว่านี้”น่านฟ้าพูดก่อนจะก้มหน้ามองพื้นพร้อมถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “อีกอย่างผมเจอคุณแล้วผมสบายใจเหมือนเราสองคนเคยรู้จักกันมาก่อน”

“ผมอาจจะเหมือนแฟนเก่าคุณก็ได้มั้ง เลยถูกชะตา”

“แฟนเก่าผมเหรอ ไม่มีหรอกผมจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ”

“ยังไงครับ”ผมถามอีกคนกลับด้วยความสงสัยเพราะพูดถึงแฟนเก่าน่านฟ้ามีใบหน้าที่นิ่งเฉย

“เขาทิ้งผมไปล่ะมั้ง”น่านฟ้าพูดและหยุดไว้เพียงเท่านั้นแต่ผมก็ไม่ได้ถามหรือต้องการรู้ต่อ เพราะสุดท้ายรู้ไปก็เท่านั้น

“เราไปหลบฝนไหม เหมือนละอองฝนเริ่มเทลงมาแล้วนะ”

“อื้ม ไปกันเถอะ”ถึงแม้ในใจผมอยากจะวิ่งหนีอีกคนไปให้ไกลแต่สุดท้ายก็ต้องวิ่งมาหลบสายฝนด้วยกันอยู่ดี ทำไมการกระทำผมถึงสวนทางกับคำพูดอีกแล้วนะ

“หนาวไหมครับ”น่านฟ้าถาม

“ไม่เท่าไหร่ครับผมไม่มีความรู้สึกหรอก”

“นับดาวนี่ตลกดีนะ อำผมเล่นเหรอ”น่านฟ้าไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดแต่ก็เอาเถอะถึงรู้ไปก็เท่านั้นอยู่ดี

“ปกติเลิกงานแล้วคุณมาที่นี่ทุกวันเหรอครับ”

“ก็ไม่เชิงครับ ปกติผมก็กลับไปที่ห้องพักผ่อนเลย”ผมตอบตามความจริง เพราะเรื่องราวแต่ละวันที่พบเจอก็เหนื่อยจนไม่อยากจะไปไหนสิ่งที่สำคัญและเยียวยาใจสำหรับคนวัยทำงานคือเตียงนอนนุ่มๆ เท่านั้น

“แล้ว...ทานแต่เค้กส้มกับโกโก้แบบนี้ ได้ทานข้าวบ้างไหม”

“เวลาปกติของผมทานข้าวก็ยังยากเลย เพราะงานที่ไม่เป็นระบบนั่น ช่างเถอะเราเปลี่ยนเรื่องคุยได้ไหม ผมไม่อยากเอาเรื่องงานเข้ามายุ่งมันนอกเวลางานแล้ว”

“ขอโทษนะครับผมเป็นคนชวนคุยไม่เก่งยิ่งอยู่ใกล้ๆ คนที่รู้สึกดีด้วย”

“หยุดวกกลับมาเรื่องนี้ด้วย เปลี่ยนเรื่องเลย”เผลอไม่ได้เลยจริงๆ น่านฟ้าก็วนกลับมาเรื่องความรู้สึกระหว่างเขาและผม

“ทำไมคุณถึงไม่เปิดโอกาสให้ผมเลย เราสองคนยังไม่ได้รู้จักกันมากกว่านี้คุณก็เอาแต่บอกว่าจะมีเรื่องเสียใจ”

“….”ผมเอาแต่นิ่งไม่ยอมตอบน่านฟ้าไป การกระทำทุกอย่างย่อมมีเหตุผลอยู่ที่ว่าจะพูดมันออกมาหรือเปล่า และแน่นอนเหตุผลของผมเลือกที่จะเก็บเงียบไปเลยดีกว่าครับ

“ไม่เป็นไร นั้นเรามารู้จักแบบพี่น้องหรือเพื่อนกันได้ไหม”น่านฟ้าไม่ยอมแพ้ถึงแม้จะไม่ได้รักกันในสถานะคนรักแต่เป็นเพื่อนที่อยู่ในชีวิตจริงกันก็เพียงพอแล้ว

“อ้าว อาจารย์น่านฟ้า มาทำอะไรตรงนี้ครับ”เสียงของเพื่อนร่วมงานน่านฟ้าทักทายและรู้สึกประหลาดใจที่เจอในเวลานี้ทั้งที่น่านฟ้าควรจะอยู่บ้านตามที่เจ้าตัวเคยพูดไว้ก่อนเลิกงาน

“ผมมาคุยธุระกับคนรู้จักครับ”

“ใครเหรอครับ ผมไม่เห็นมีใครเลยตรงนี้เลย มีแต่เราสองคน”เมื่อได้ยินดังนั้นน่านฟ้ารีบหันกลับไปมองคนที่เคยยืนข้างกายอย่างนับดาวเมื่อกี้ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความงุนงงเพราะตอนนี้ไร้วี่แววของอีกคน

“ก็ผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ยืนอยู่กับผมเมื่อกี้ ไปไหนของเขานะ”

“ผมเดินเข้ามาไม่เห็นอาจารย์ยืนอยู่กับใครเลยนะครับ หรือผมตาฝาดไปเอง ฮ่าๆ”เพื่อนของน่านฟ้าพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะขอตัวเพื่อไปตามนัดกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ที่ย่านบรรทัดทองทิ้งไว้แต่น่านฟ้าที่กำลังงุนงงว่านับดาวหายตัวไปไหนในเพียงระยะเวลาไม่กี่นาทีเขาหันไปคุยกับเพื่อน คำตอบของเขายังไม่ได้รับเลยด้วยซ้ำเรื่องที่ขอเป็นเพื่อนกับอีกคน

“เห่ออ ทิ้งผมอีกแล้วสินะนับดาว”น่านฟ้าถอนหายใจเล็กน้อยเพราะคนตัวเล็กได้ทิ้งเขาไปอีกแล้ว

“เอาเถอะ ผมได้เป็นเพื่อนคุณก็ยังดี ถึงแม้ไม่อยากได้เพื่อนเพิ่มก็ตาม”เมื่อพูดจบก็เดินออกจากที่หลบฝนไปขึ้นรถที่จอดเอาไว้

สายฝนกำลังเทลงมาอย่างไม่ขาดสายแต่ไม่เท่าความหน่วงที่เกิดขึ้นภายในใจของน่านฟ้าเลยสักนิดเดียว เขาไม่รู้สาเหตุว่าทำไมถึงได้รู้สึกดีกับนับดาวมากขนาดนั้น แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมเด็ดขาด น้ำหยดลงหินทุกวัน หินยังกร่อนเลยนับประสาอะไรกับใจของคนที่ปลอบบางยิ่งกว่าใบไม้แห้งเสียอีก

TBC