ตอนที่ 7 ตื่นมาพบกับความเจ็บปวด#2

ตอนที่ 7

ตื่นมาพบกับความเจ็บปวด#2

ก่อนหน้านี้ พี่ออสตินจะมองฉันด้วยแววตาเอ็นดูเสมอ แต่ตอนนี้เหมือนพี่เขามองฉันด้วยแววตาโกรธไม่พอใจอาจจะถึงขั้นรังเกียจเลยด้วยซ้ำ รวมทั้งคำพูดนั่นอีก ทำให้ฉันรู้ว่าพี่เขาไม่โอเคกับฉันแน่ ๆ เพราะคงปักใจว่าฉันเป็นคนสร้างเรื่องทั้งหมดขึ้นมา

เพราะสิ่งที่พี่ออสตินพูดออกมาเหมือนเขาจะคิดว่าฉันตั้งใจเข้าไปหาเขาเองนะ บ้า!!! มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง ในเมื่อฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไร และฉันไม่มีวันทำแบบนั้นแน่ ต่อให้ฉันจะรักพี่เขาแค่ไหน ฉันก็ไม่คิดถวายตัวให้ใครง่ายๆ ตราบใดที่ฉันไม่มั่นใจพอ ฉันไม่เคยคิดที่จะเอาเซ็กมาเพื่อยึดใครไว้

แต่การแสดงออกของพี่ออสตินนี่ชัดเลย ที่ฉันคิดไว้ถูกเผงเลย แล้วอะไรทำให้พี่เขาคิดแบบนั้น เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันจึงถามออกไป

“แล้วมีเหตุผลอะไรที่ซอนต้องทำอย่างนั้นค่ะ ซอนจะทำมันไปเพื่ออะไร”

“เหตุผลมันก็ชัดเจนอยู่แล้วนี่ ซอนชอบพี่ไม่ใช่เหรอ เหตุผลเท่านี้มันยังไม่พออีกเหรอ สำหรับเด็กเอาแต่ใจอย่างเรา” ชาไปเลยค่ะ ฉันไม่คิดเลยว่าจากที่เป็นผู้ถูกกระทำ อยู่ๆจะกลายเป็นผู้กระทำเฉยเลย ชาไปทั้งหน้า ชาไปทั้งตัว

ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรไป พี่ออสตินมองหน้าพี่มาโครก่อนพูดขึ้นมา

“อย่าให้กูพูดเยอะกว่านี้เลย เพราะคนที่เสียหายมากที่สุดก็คงเป็นน้องมึง แต่กูบอกมึงไว้ได้เลย กูไม่ได้เป็นคนพาน้องมึงมานอนด้วยแน่นอน และถ้าอยากรู้ว่าทำไมน้องมึงถึงมานอนกับกูได้ มึงคงต้องถามเจ้าตัวเอง ว่าทำแบบนั้นไปทำไม และต่อให้กูจะรังเกียจวิธีที่น้องมึงทำมากแค่ไหน แต่กูก็เป็นลูกผู้ชายพอ จะให้กูรับผิดชอบอะไรก็บอก ขออย่างเดียว อย่าบอกให้กูแต่งงานกับน้องมึง เพราะกูคงทำให้ไม่ได้ กูจะแต่งงานกับคนที่กูรักเท่านั้น กูจะไม่ยอมแต่งงานเพราะกลอุบายแบบเด็กๆ ของน้องมึงเด็ดขาด มันก็แค่การหลงผิดไปนอนกับใครบางคนเท่านั้น” ออสตินพูดกับมาโครน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะหันมองหน้าซอนญ่าและเอ่ยประโยคต่อมากับเธอ

“และที่สำคัญไม่รักก็คือไม่รักต่อให้พยายามมากแค่ไหนกูก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ”

ฉันตกใจมากกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของพี่ออสติน หัวใจฉันพังทลายลงมาทันที ฉันยอมรับนะว่าชอบพี่เขามากหรือถึงขั้นรักเลยแหละ แต่ฉันก็รักตัวเองเหมือนกัน ฉันก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน ฉันก็คน มีความรู้สึกเหมือนกัน เขาไม่ถามอะไรเลยสักคำ คิดอย่างเดียวว่าฉันเป็นคนเข้ามานอนกับเขา ทั้งๆ ที่ก็บอกไปแล้วว่าฉันไม่ได้ทำ เขาก็เลือกที่จะไม่เชื่อ

ตอนแรกมีเพียงร่างกายส่วนล่างที่เจ็บปวดอย่างมาก แต่ตอนนี้มันคงไม่เท่ากับความรู้สึกของฉันหรอก เพราะทั้งผิดหวังทั้งเสียใจ พี่เขาไม่ถามอาการฉันสักคำทั้ง ๆ ที่ก็เห็นอยู่ว่าฉันเจ็บตรงส่วนนั้น แต่เขาเลือกที่จะไม่ใส่ใจ แถมยังคำพูดที่ทำร้ายความรู้สึกฉันอีก

ฉันต้องเป็นคนแบบไหนเหรอ ถึงเข้าไปนอนกับผู้ชาย ไปทำอะไรแบบนั้นได้ พี่เขาก็น่าจะรู้ ว่านั่นมันครั้งแรกของฉันเลยนะ เลือดบนที่นอนน่าจะเป็นคำตอบได้ แต่เขาก็ยังเลือกที่จะไม่แคร์

ในเมื่อเขาเลือกที่จะไม่แคร์ ฉันก็ควรเลือกที่จะพอ ไอ้ที่เสียแล้วก็ให้เสียไป เลิกตามเขา เลิกชอบเขาได้แล้ว คำพูดของแม่ผุดขึ้นมาเลย

ทำไมเราต้องรักคนที่เขาไม่เห็นค่าเราด้วย เราทุกคนมีค่าเหมือนกัน ถ้าอยู่ตรงไหนแล้วเขาไม่เห็นค่า เราก็แค่ถอยออกมา อยู่ในที่ของเรา

ความรักมันไม่ควรมาพร้อมกับความเจ็บปวดหรือต้องพิสูจน์คุณค่าอะไรของตัวเอง เมื่อไรที่เรารู้สึกแบบนั้นให้รีบถอยออกมา เพราะนั่นมันไม่ใช่ความรักแต่มันคือความเห็นแก่ตัว

คำนี้แม่เคยพูดให้ฉันฟังในตอนที่จับได้ว่าพ่อนอกใจแม่ครั้งแรก ทำให้แม่ไม่สนใจพ่ออีกเลย และแม่ก็ตอบแทนพ่อด้วยการไม่ให้หุ้นของบริษัทเลย ทั้งที่เป็นสิ่งที่พ่อเรียกร้องเอาจากแม่มาโดยตลอด

โดยข้ออ้างของพ่อคือถ้าแม่รักและแคร์พ่อ  แม่ต้องยกตำแหน่งประธานบริษัทให้พ่อบริหาร แม่ฉันใจเด็ดมาก บอกกับพ่อไปว่าค่าของความรักไม่ได้วัดกันที่ความยอมทุกอย่างของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ถ้าอย่างนั้นเรียกว่าความรักแม่ก็พร้อมที่จะไม่มีมัน

พอนึกถึงคำพูดของแม่ ฉันไม่มีน้ำตาสักหยด  ถึงแม้ตอนแรกจะเสียใจอยู่บ้าง น้อยใจอยู่บ้าง คือฉันก็ยังไม่แน่ใจมากสักเท่าไร ว่าฉันอยู่ในอารมณ์ไหน เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก จนฉันตั้งตัวไม่ทัน และหนึ่งคำของพี่ออสตินที่ฉันต้องจำให้ขึ้นใจคือไม่รักก็คือไม่รัก ต่อให้พยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีวันรัก

เมื่อคืนทุกอย่างยังปกติดี แต่พอตื่นตอนเช้า ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปหมดเหมือนข้ามไปอีกมิติหนึ่งเลย ฉันกลายเป็นคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจวิ่งเข้าหาผู้ชาย ทั้งที่ความจริงคือฉันถูกกระทำ

“ซอนขอยืนยันอีกครั้งว่าไม่ได้วางยาพี่ แค่คิดก็ไม่เคย ซอนยอมรับว่าซอนทำอย่างที่พี่พูดจริงในบางเรื่อง ซอนกันผู้หญิงทุกคนไม่ให้เข้าใกล้พี่ แต่ซอนไม่เคยคิดหรือทำอะไรให้ตัวเองเสียหายแบบที่พี่ว่าแน่” ซอนญ่าเอ่ยขึ้นก่อนจะจ้องมองออสตินด้วยสายตาแน่วแน่

“และพี่มั่นใจได้อย่างไรว่าไม่ได้รับของจากมือคนอื่นเลย ไม่ว่าจะเป็นเหล้าหรือน้ำเปล่า และแก้วที่ซอนคะยั้นคะยอให้พี่ดื่ม ก็ไม่ใช่แก้วที่ซอนชงให้พี่ แต่แก้วนั้นเป็นแก้วของพี่เอง ซอนแค่อยากให้พี่ดื่มให้หมดๆ จะได้แยกย้ายกันไปนอน” ซอนญ่าถามออสตินเสียงดังขึ้น เธอเองก็ไม่ยอมเหมือนกันที่ออสตินกล่าวหาเธอแบบนี้ ไม่มีหลักฐาน ใช้แค่ความสันนิษฐานก็ปักใจเชื่อว่าเป็นเธอ

“ส่วนเรื่องที่ซอนเข้ามานอนห้องพี่ได้ยังไง อันนี้ซอนก็งงเหมือนกัน แต่ซอนมั่นใจว่าซอนไม่ได้ตั้งใจใช้วิธีแบบนี้เพื่อผูกมัดพี่แน่นอน ซอนไม่มีวันทำแบบนั้นแน่ แค่คิดก็ไม่เคย” ซอนญ่าพูดขึ้น น้ำตาพานจะไหล การที่เธอตื่นขึ้นมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ทั้งสภาพร่างกายเธอที่บอบซ้ำแสนสาหัสไม่พอ กลับมาเจอคำพูดที่เหมือนกับว่าเรื่องราวทั้งหมดเธอเป็นคนทำ ทั้งที่ความจริงแล้วเธอคือผู้ถูกกระทำแท้ๆ

“ไม่เอา ไม่ร้อง เข้าไปนอนพักในห้องก่อนไป เดี๋ยวเรื่องนี้พี่เคลียร์เอง” มาโครพูดขึ้นพร้อมลุกขึ้นหมายจะพาน้องสาวตัวเองกลับเข้าห้องไป เมื่อเห็นว่าซอนญ่าเริ่มมีน้ำตา

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ เรื่องนี้ถ้ามีคนคิดว่าน้องเป็นคนทำ น้องก็ขอเคลียร์มันด้วยตัวของน้องเอง” ซอนญ่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง มาโครจึงยอมให้ซอนญ่านั่นต่อ แต่เขาก็ยังคงนั่งอยู่ข้างๆ น้องไม่ห่าง