ตอนที่ 9 ทางใครทางมัน #2

ปัง!

เสียงประตูที่ปิดลง พร้อมกับเสียงร้องไห้ที่กลั้นไว้ของฉันก็พรั่งพรูออกมา ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง เสียใจ? เจ็บปวด? หรือแม่กระทั้งน้อยใจ ที่คนที่เรารักมาตลอดหลายปีทำร้ายเราทั้งร่างกายและจิตใจแบบนี้

“อื่อๆๆๆๆ” ฉันร้องไห้อย่างไม่อายเพราะตรงนี้มีเพียงพี่มาโครผู้ที่เป็นเซพโซนชั้นดีของฉัน

“ร้องออกมาไม่ต้องกลั้น อยู่กับพี่ น้องปลดปล่อยได้เต็มที่เลย” มาโครพูดขึ้น พลางขยับตัวเข้าใกล้น้องสาวเขามากขึ้น ก่อนจะโน้มใบหน้าเธอมาซบอกเขา ทำให้ซอนญ่ากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอร้องไห้อย่างหนัก เธอเองก็ไม่มั่นใจว่าเธอเสียใจเรื่องอะไรกันแน่ เสียใจที่เขาไม่แคร์ หรือเสียใจที่ต่อจากนี้เธอจะไม่ได้อยู่ใกล้เขาอีกต่อไปแล้ว

“พาน้องกลับบ้านเลยได้ไหม น้องอยากกลับแล้ว” พอร้องไห้มาสักพัก ซอนญ่าก็เอ่ยขึ้นด้วยดวงตาที่บวมไปหมด

ทำเอามาโครเห็นแล้วอดสงสารน้องสาวไม่ได้ แต่ก็โทษออสตินไม่ได้เช่นกัน เพราะอย่างที่ออสตินบอกไม่รักก็คือไม่รัก แล้วเขาก็ไม่คิดจะบังคับเพื่อนให้มารักน้องสาวตัวเองเหมือนกัน สู้เขาคอยปลอบใจเธอให้ผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปน่าจะดีกว่า ซอนญ่าอายุยังน้อย เธอยังมีเวลาค้นหาความรักอีกยาวไกล

“ได้สิเดียวพี่พากลับ นั่งรอตรงนี้ เดี๋ยวพี่ไปเก็บกระเป๋าแป๊บหนึ่ง” ซอนญ่าพยักหน้ารับมาโครจึงลุกไปเก็บของเพื่อพาน้องสาวกลับ

สุดท้ายฉันก็เดินทางกลับทันทีพร้อมพี่ชายตัวเอง ฉันคงทนอยู่ต่อไปไม่ไหว ถึงจะพยายามทำตัวเข้มแข็งอย่างไร สุดท้ายแผลสดมันก็เจ็บอยู่ดี

แต่เราไม่ได้กลับกันแค่สองคนนะ พี่น้ำหวานก็กลับมาด้วย ยิ่งพอพี่น้ำหวานรู้เรื่องก็โวยวาย จะไปเอาเรื่องพี่ออสตินให้ได้ แต่ฉันขอไว้ แล้วบอกพี่เขาไปตามตรงว่าอยากกลับบ้าน พี่น้ำหวานเลยกลับมาเป็นเพื่อน ความจริงก็เกรงใจพี่เขาเหมือนกัน มาเที่ยวแท้ๆ กลับมาเจอเรื่องแย่ๆ ของฉันไปด้วย แต่พี่น้ำหวานบอกว่าไม่อยากอยู่เหมือนกัน ไม่ชอบหน้าพี่ผู้หญิงสองคนที่มาใหม่ อยู่ไปก็คงไม่สนุก อีกอย่างพี่เชียร์ที่เป็นเพื่อนสาวอีกคน ตอนนี้ พี่สงครามก็ไม่ยอมให้ห่างกาย ขนาดว่าพวกเราสามคนนัดกันไปถ่ายรูปชายหาดพี่สงครามก็ไม่ยอม ยิ่งไม่มีฉันอยู่ด้วย พี่น้ำหวานก็เหมือนไม่มีเพื่อนเหมือนกัน พี่เขาเลยกลับพร้อมพวกเรา

อ้อยังมีพี่ขุนพลด้วยอีกคน แต่รายนั้นเหมือนจะรีบมาก ออกไปก่อนพวกเราซะอีก

หลังจากกลับมาก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนั้นกันอีกเลย ถึงแม้ฉันจะยังอยากรู้ความจริงก็เหอะ ว่าใครเป็นคนจัดฉากนี้ขึ้นมา คงไม่พ้นยัยพี่เฟียสเป็นแน่เพราะรู้สึกได้ว่ามันแปลก

แต่ความเสียใจที่ถูกกล่าวหาจากคนที่เรารัก มันมากเกินกว่าความอยากรู้ของฉัน เลยปล่อยมันเลยตามเลยไป ก็ถ้าฉันยังไปตามสืบไม่ยอมจบ เดี๋ยวเขาก็หาว่าฉันอยากได้เขาอีก ฉันเลยคิดเสียว่าชั่งแม่งมัน ฉันปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปแบบนี้แหละ เดี๋ยวมันก็คงดีขึ้นเอง (คิดว่านะ)

Part ออสติน   

หลังจากที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้า ผมเองก็ตกใจอย่างมาก ยิ่งเห็นสภาพของผมและซอนญ่าที่ไม่ได้สวมใส่อะไรเลย ก็พอจะรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง

เมื่อคืนผมรู้สึกตัวได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมไม่ใช่คนไม่ทันคนอย่าลืมสิ ผมเป็นเจ้าของผับนะ เรื่องยาผมรู้หมดว่าอาการประมาณไหนและถ้าถามว่าผมพลาดได้อย่างไร  ก็มันคือความไว้ใจไงเลยไม่คิดระแวงหรือระวังคนใกล้ตัว

ไอ้อาการที่ผมเป็นอยู่ ผมรู้ดีว่ามันคืออาการของคนโดยวางยา แต่ที่ผมยังงงคือใครเป็นคนวางยาผม แต่ผมก็ไม่รอช้ารีบโทรให้ลูกน้องจัดหาผู้หญิงมาให้เพราะไม่อยากทรมานไปมากกว่านี้ เพราะตอนนี้ลูกชายของผมมันเริ่มจะไม่ไหวแล้ว เหี้ย!เอ้ย

จากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงเปิดประตูและมีคนเดินเข้ามาในห้อง ผมที่กำลังจะตายเพราะยานรกจึงไม่สนใจว่าจะเป็นใคร เพราะคิดว่าเป็นผู้หญิงที่ลูกน้องส่งมาให้ และผมไม่ได้เปิดไฟตั้งแต่ที่เข้ามาในห้อง ส่วนหนึ่งก็เพราะจากอาการที่เป็นอยู่ เลยไม่คิดสนใจจะเปิดไฟ จึงทำให้เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นไม่ชัด

แต่ก็ยอมรับว่าลูกน้องผมเก่งมาก หาผู้หญิงได้เร็วแถมยังซิงอีกด้วย ไม่รู้มันทำได้อย่างไร อย่างนี้ผมควรตบรางวัลให้มันซะหน่อย เพราะความที่ได้ของดีแถมสะอาดมา ผมเลยจัดหนักจัดเต็มทั้งคืนจนไม่รู้ว่ามันคือฤทธิ์ยาหรือความหื่นส่วนตัวของผมกันแน่

ผมเพิ่งจะหยุดเมื่อสักครู่นี่เอง ส่วนผู้หญิงคนนั้นไม่รู้เธอหลับหรือสลบไป ผมก็ไม่แน่ใจ เธอนิ่งมากปกติผู้หญิงแบบนี้เขาจะเจนงานกันนะ ไม่มานอนนิ่งแบบนี้หรอก แต่อย่างไงก็ช่างเถอะ เพราะถือว่าผมได้ของ พรีเมี่ยมอย่างมาก กลิ่นกายเธอยังหอมตราตรึงใจผมไม่ลืมเลือน มันปลุกความกำหนัดของลูกชายผมได้เป็นอย่างดี และอย่างนี้ผมจะเบาได้อย่างไร

จนผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกของไอ้มาโครและมีซอนญ่าอยู่บนเตียงข้างๆ ผม ทำให้ผมคิดเป็นคนอื่นไม่ได้เลยว่าใครเป็นคนวางยาผม เพราะผมจำได้ว่าผมชนแก้วและดื่มกับซอนญ่าเป็นแก้วสุดท้ายของเมื่อคืน บวกกับซอนญ่าเองเธอไม่มีอาการตื่นตระหนกอะไรเลย ทั้งๆ ที่มันคือครั้งแรกของเธอ ดูได้จากรอยเลือดบนที่นอนและผมที่ผ่านผู้หญิงมามากมายจึงรู้ว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ

คนเราถ้าเสียครั้งแรกไปแบบไม่เต็มใจ จะไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ แต่สำหรับซอนญ่า เธอกลับนิ่งๆ เหมือนเธอตั้งใจไว้อยู่แล้ว ผมเลยรู้สึกไม่โอเคในสิ่งที่เธอทำ

ผมจำได้ว่าตัวเองนั่งจ้องหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง ผมรู้ดีว่าซอนญ่าชอบผมมากแค่ไหน และเรื่องที่เกิดขึ้นคงเดาได้ไม่ยากว่าจะเป็นฝีมือของหญิงสาวเป็นแน่ และที่ผ่านมาแม้ซอนญ่าจะตามผมไปทุกที่ บางครั้งก็ตามราวีผู้หญิงของผม ผมก็ไม่เคยสนใจปล่อยให้เธอทำตามอำเภอใจ

เพราะสำหรับผมแล้ว ผู้หญิงพวกนั้นก็แค่เอาไว้กินเล่น ไม่ได้คนนี้ก็หาเอาคนใหม่ก็ได้ ผมไม่เคยขาดแคลนเรื่องอย่างงว่าอยู่แล้ว จึงปล่อยให้น้องสาวเพื่อนอยากทำอะไรก็ทำ