เข้าสู่ระบบแชร์
ความจริงภายใต้สภาพไร้อาภรณ์
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-21 09:10:23
บทที่เกี่ยวข้อง
หงส์ซ่อนน้ำตา ความจริงในสภาพไร้อาภรณ์2
“มีบางอย่างที่พี่ห้าต้องการคำตอบจากท่านเช่นเดียวกับข้า” สายตาพราวที่จ้องมองทำเอาจิวซินหนาวยะเยือกชงไฉ่ย่างสามขุมเข้าหาจิวซิน“วันนี้หากไม่รู้ความจริงข้าจะไม่ไปไหน” จิวซินตาโตชงไฉ่เดินเข้าประชิดตัวของจิวซินที่เงอะงะทำอะไรไม่ถูก จ้องมองชงไฉ่นิ่งไม่อาจคาดเดาการกระทำ ชั่วพริบตากระบี่ในมือของชงไฉ่ถูกชักออกจากฝักจิวซินตั้งท่ารับเพลงกระบี่เต็มตัว ทว่าชงไฉ่กลับตวัดปลายกระบี่รวดเร็วปานสายฟ้าผมยาวที่ถูกมัดเกล้าหลุดหลุยยาวเต็มแผ่นหลังกระบี่ยังตัดเฉือนอาภรณ์ที่จิวซินสวมใส่ขาดวิ่นร่วงหลุดไปกองกับพื้น จิวซินใช้มือบางปกปิดร่างกายที่เกือบจะล่อนจ้อนมีเพียงชั้นในสีขาวบางเบาปิดบังร่างสวยสะคราญเนินอกอวบอิ่มตั้งชัน ภายใต้สายตาตกตะลึงของชงไฉ่ เข้าประชิดกายหมายกอดรัดไม่ให้หลบหนีทว่าจิวซินกลับดิ้นรนสุดฤทธิ์บัดนี้รู้แล้วว่าความลับไม่อาจเป็นความลับอีกต่อไปเมื่ออาภรณ์บุรุษมิได้ปกปิดร่างกายอรชร ความอับอายก่อให้เกิดอารมณ์ขุ่นมัวตามมา“ปล่อยข้าท่านทำกับข้าเช่นนี้ไม่ได้” น้ำตาไหลริน ชงไฉ่ตกใจเล็กน้อยปล่อยอ้อมแขนที่กอดรัดแน่นแต่ยังคงประคองกอดไว้ จิตใจโอนอ่อนจูบซับน้ำตา ที่ไหลรินเป็นทาง“ข้าไม่มีทางเลือกเพียงแต่อยาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-23หงส์ซ่อนน้ำตา ลอยไป
“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าปลอมตัวเข้ามาด้วยเหตุผลใดไม่สนใจว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอตัวจริงอยู่ที่ไหนตอนนี้ข้าสนใจเพียง...” ดวงตาวาวระยับ จิวซินขยับตัวหนีแต่ก็ไม่พ้น“ไหนว่าจะปล่อยข้าหากข้าพูดความจริง” ชงไฉ่ยิ้มหวาน“ใครบอกเจ้าเหอจิวซิน” จิวซินใช้มือบางดันอกกว้างความรู้สึกว่าตัวเองตามไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมขององค์รัชทายาทผู้นี้ได้ทันไหนจะร่างบางที่ถูกทาบทับอยู่อีกเล่าบัดนี้ร่างกายเจ้ากรรมกับอ่อนแรงเหมือนจะยอมจำนนโดยง่ายชงไฉ่ ลุกขึ้นตวัดเสื้อคลุมกันหนาวออกจากตัวห่มคลุมร่างเกือบเปลือยของจิวซิน ซ้อนร่างบางเข้าสู่อ้อมแขนแนบชิด“หากทุกอย่างที่ข้าชงไฉ่สัมผัสได้ในวันนี้ยังคงยืนยันจะอยู่เคียงข้างข้าตราบนิรันดรข้าพร้อมเสมอที่จะปลดเปลื้องความกลัดกลุ้มในใจของเจ้าเหอจิวซิน” ช่างเป็นองค์รัชทายาทที่ฉลาดล้ำลึกมีการต่อรองเดิมพันไม่ยอมให้จิวซินบิดพลิ้วหักเหไปในทางอื่นข้างนอกยังคงไม่รับรู้ว่าจิวซินบัดนี้พ่ายแพ้อย่างหมดรูปอาภรณ์บุรุษและผมที่ถูกเกล้าเก็บกับถูกคมกระบี่ทำลายจนเหลือเพียงใบหน้าผุดผาดแก้มสีชมพูอมแดงด้วยอากาศและความเขินอายปะปนกันไป ร่างกายที่ถึกฝึกฝนวิทยายุทธ์มาบัดนี้กลับไร้เรี่ยวแรงต่อต้านกับใบหน้าคมคายปานว่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-23หงส์ซ่อนน้ำตา ลอยไป2
“ในตอนนี้การแก้ปัญหาคือสิ่งที่จิวซินต้องไตร่ตรองไม่มีเวลาที่จะคิดถึงตัวเองมากนัก” ชงไฉ่รับรู้ถึงความเศร้าสลดในน้ำเสียง“ข้าไม่ปล่อยเจ้าเดี่ยวเมื่อถึงเวลานั้นข้าชงไฉ่ยินดีรับโทษแทนเจ้าจิวซินหากทุกอย่างไม่มีทางแก้ไข” น้ำเสียงมุ่งมั่นจริงจังจิวซินยิ้มหวานชงไฉ่สางผมของจิวซินรวบผมยาวสลวยใช้ปิ่นปักผมปักในตำแหน่งที่พอดีก้มลงกระซิบที่ข้างหู“.....................”“กงกงข้าได้ข่าวว่าเสด็จพ่อมีบัญชาให้ข้าเดินทางโดยด่วนเช่นนั้นหรือ” อ๋องห้าเอ่ยคำถามทันทีเมื่อพบหน้าขันทีเฒ่าหากแต่คำถามนั้นเป็นเพียงจุดมุ่งหมายรองลงมาเท่านั้นบัดนี้เรื่องอื่นหามีความสำคัญเท่าเรื่องที่ชงไฉ่จะเสกสมรส“เช่นนั้นท่านอ๋องข้าน้อยพยายามแล้วหากแต่ไม่เป็นผล”“หากพยายามมักจะเห็นความสำเร็จไม่มาก็น้อย”“องค์ชายกล่าวเช่นนี้เหมือนทรงตำหนิข้าน้อย”“ข้าหรือจะกล้าตำหนิท่านหากแต่เรื่องบางเรื่องรบกวนจิตใจทำให้ข้าฮุยโม๋ไม่อาจหักห้ามอารมณ์โกรธได้”“สิ่งใดที่รบกวนจิตใจองค์ชายให้ข้าน้อยกงกงช่วยแบ่งเบา” ฮุยโม๋ยังคงไม่กล้าปริปาก“องค์ชายไม่ชอบการเดินทางข้าน้อยรู้ดีทรงประชวรบ่อยๆ หากต้องเดินทางรอนแรม” ขันทีเฒ่าเจ้าเล่ห์พยายามหาวิธีให้อ๋องห้าเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-23หงส์ซ่อนน้ำตา ตัวแปร
"จิ่นฉิน ข้าจะทำเช่นไรกับการเสกสมรสที่ใกล้เข้ามา"จิวซินนั่งชันเข่ากอดอกด้วยความวิตกกังวล"องค์หญิง เรื่องทั้งหมดแม้ไม่ใช่ความผิดขององค์หญิงหากแต่องค์หญิงเองต้องมีส่วนรับผิดชอบแม้องค์ชายใหญ่จะไม่อยู่ที่นี่แต่จิ่นฉินเชื่อว่าต้องมีทางออกอย่างแน่นอนเพียงแต่สิ่งที่องค์หญิงต้องการให้มันเป็นไปอาจขัดใจฝ่าบาทอย่างที่สุด""เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าต้องการสิ่งใด""องค์หญิงก็เป็นเพียงหญิงบอบบางหาใช่บุรุษองอาจ ความอ่อนแอนั้นแม้จะถูกบดบังมากแค่ไหนก็ยังคงเผยออกมายามที่องค์หญิงเผลอไผล แม้เปลือกนอกจะเป็นเสือร้ายแต่ภายในกลับไม่ต่างจากลูกแมวไร้เดียงสา"จิ่นฉินมองดูจิวซินด้วยแววตาเอ็นดู หากมิใช่ฐานันดรที่ต่างกันเหลือเกินเขาคงไม่พลาดโอกาสที่จะปลอบประโลมด้วยอ้อมกอดกับนางสักครั้ง"จิ่นฉินจะพยายามหาทางช่วยองค์หญิงอีกแรง องค์หญิงจะไม่โดดเดี่ยวในยามที่ทุกข์ตรมเพียงแค่อดทนรอเรื่องบางเรื่องอาจเกินความคาดหมายแต่เราก็สามารถแก้ไขมันได้""เสด็จพ่อจะไม่อภัยให้ข้าอย่างแน่นอน แต่หากข้าปล่อยให้มันเป็นไปตามที่เสด็จพ่อต้องการ....คนบางคนของไห่ตงหยวนมีหรือจะให้อภัยเช่นกัน""เพียงแค่ใจขององค์หญิงต้องการสิ่งใดผู้บงการทั้งหมดมีเพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26หงส์ซ่อนน้ำตา ตัวแปร2
“ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะจัดการกับองค์ชายใหญ่จิ่นเกออย่างไรคนของข้าเพิ่งส่งข่าวว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอที่ตำหนักบูรพาไม่ใช่ตัวจริง ข้าหลงเชื่อมาตลอดว่าแผนการที่ข้าวางไว้ให้เจ้านั้นไม่มีผิดพลาดหากแต่เจ้ากับทำมันพัง บอกข้ามาองค์ชายใหญ่ตอนนี้อยู่ที่ไหน” เสียงคำรามก้องลู่ชิงก้มหน้าปล่อยหยาดน้ำตาร่วงรินทั้งเกรงกลัวและตกใจ“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอตอนนี้อยู่ในโรงเตี๊ยมใหญ่นอกวังพรุ่งนี้จะเข้าเฝ้าไห่หยวนฮ่องเต้กราบทูลเรื่องราวทั้งหมด” กงกงตบโต๊ะเสียงดังสนั่น“เจ้าไม่สามารถกุมหัวใจองค์ชายใหญ่ได้หรือไรลู่ชิง”“องค์ชายใหญ่ดีต่อข้าไม่น้อยแม้ข้าปิดบังพ่อบุญธรรมหากแต่ก็คิดว่าทุกอย่างแม่ไม่เป็นไปตามแผนแต่องค์ชายใหญ่กับข้าหนีออกมาจากเหอตงหยวนเพื่อใช้ชีวิตอิสระองค์ชายใหญ่ไม่คิดมาเป็นราชบุตรเขยแต่แรกก็เพราะข้า เช่นนั้นแผนการของพ่อบุญธรรมแม้ไม่เป็นไปตามแผนแต่ก็ถือว่าสุดท้ายแล้วองค์ชายใหญ่ก็จะไม่เป็นราชบุตรเขยอยู่ดีข้าจึงไม่ได้บอกกล่าวเรื่องทั้งหมดกับพ่อบุญธรรม”“ลู่ชิงเจ้านี่ช่างเดียงสานัก อย่าบอกข้านะว่าเจ้าเองก็มีใจกับองค์ชายใหญ่ไม่น้อยองค์ชายใหญ่ผู้องอาจผึ่งผายหน้าตาคมคายอีกทั้งยังอ่อนโยนทำเจ้าหวั่นไหวไม่เป็นไปตา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26หงส์ซ่อนน้ำตา ไม่เดียวดาย
“ไม่เคยปฏิเสธแล้วอย่างไรเล่ายังไม่สายเกินไปที่ข้าจะบอกเสด็จพ่อว่าข้ามีชายที่หมายปองอยู่แล้ว” สาวใช้ส่ายหน้า อิดหนาระอาใจ“แต่ องค์หญิงรู้ได้อย่างไรว่าบุรุษผู้นั้นใจตรงกับองค์หญิง”“หากไม่มีใจไฉนเลยจะร่วมกินดื่มท่องเที่ยวกับข้าจนคุ้นเคย” ดวงตาพราวระยับด้วยความรุ้สึกที่ไม่อาจระงับได้“องค์หญิงโปรดไตร่ตรองอีกครั้งเถิด”“ใช่พรุ่งนี้ข้าเห็นทีจะต้องเร่งเข้าเฝ้าเสด็จพ่อเสียหลังจากที่ข้าไตร่ตรองดีแล้ว”ลู่ชิงกำสิ่งที่อยู่ในมือแน่น ไม่กล้าแม้กระทั่งจะเปิดออกดูด้วยซ้ำทำไมลู่ชิงจะไม่รู้ว่ากงกงผู้นี้เหี้ยมโหดเพียงใดสิ่งที่ได้มาไม่ใช่เพียงแค่สิ่งที่กงกงพร่ำบอกหากคงเป็นอะไรที่ลู่ชิงคิดไว้ไม่ผิดในเวลานี้การหนีปัญหาแม้จะยากและไม่สามารถหาทางออกได้แต่ลู่ชิงจะลองดูสักครั้ง“องค์ชายลู่ชิงรู้ว่าองค์ชายพรุ่งนี้จะเข้าเฝ้าไห่หยวนฮ่องเต้” จิ่นเกอเลิกคิ้วสูงแล้วอย่างไรลู่ชิงเจ้าจะห้ามปรามข้าเช่นนั้นหรือ เจ้าก็รู้ว่าจิวซินเสียสละเพื่อข้าเพียงใดจะให้ข้าทิ้งนางให้เผชิญชะตากรรมเพียงลำพังมิใช่ข้าแม้แต่น้อย “ลู่ชิงหาได้คิดจะห้ามปรามองค์ชายเพียงแต่...ลู่ชิงขอให้องค์ชายเมื่อพูดความจริงไปแล้วจงหาทางหนีออกมาจากวังหลวงข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26หงส์ซ่อนน้ำตา ลาก่อนลู่ชิง
“ข้าคิดว่าองค์รัชทายาทไม่แยแสข้าเสียแล้วปล่อยให้ข้าหาทางออกเพียงลำพังองค์รัชทายาทคิดว่าข้าไม่ร้อนรุ่มหรืออย่างไรในเมื่อยังหาทางออกไม่ได้เช่นนี้องค์รัชทายาทจับจิวซินให้หันหน้ามาสบตา“ข้าไม่ปล่อยเจ้าเดียวดาย วันนี้ข้าให้คนสืบข่าวเรื่ององค์ชายใหญ่จิ่นเกอพี่ชายของเจ้า แม้จะเหลือเวลาอีกไม่นานแต่ข้าคิดว่าโชคต้องเข้าข้างเราเพราะคนของข้าคนนี้ไม่ธรรมดาเขามีฝีมือเรื่องตามหาคนอีกไม่นานต้องสามารถนำตัวองค์ชายใหญ่มาพบเจ้าและทุกอย่างจะคลี่คลาย”“ท่านหมายความว่าท่านจะให้พี่ใหญ่ของข้ารับผิดทั้งหมดเช่นนั้นหรือ”“เพียงแค่เขาปฏิเสธเรื่องน้องสิบสี่ข้าเชื่อว่าเสด็จพ่อจะเข้าใจทุกอย่างได้เพราะการฝืนใจใครไม่อาจกระทำยิ่งเรื่องของบุพเพนั้นไม่อาจฝืนลิขิตสวรรค์ได้หากไม่ใช่คู่กันแล้วก็ไม่อาจบังคับขืนใจเรื่องนี้เสด็จพ่อรู้ดีเหมือนที่เสด็จพ่อของเจ้าพยายามจะฝืนใจแม่ของข้าแม้เสด็จพ่อจะพยายามเสียสละท่านแม่ให้กับพ่อของเจ้าแต่นางก็ยังคงเลือกเสด็จพ่อยู่ดี”“ท่านพูดไม่ผิดเช่นนั้นเองที่เสด็จพ่อข้าถึงได้แค้นเคืองความแค้นี้มิใช่มีให้กับฮ่องเต้พ่อของเจ้าเท่านั้นแต่ยังแค้นเคืองไปถึงสวรรค์ที่ลิขิตให้เป็นเช่นนั้น” ชงไฉ่พยักหน้า“
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26หงส์ซ่อนน้ำตา ลาก่อนลู่ชิง2
ไห่หยวนโบกมือแทนคำตอบ กงกงแสยะยิ้มน่ากลัวประสานมือทำการคารวะก่อนจะถอยออกมาช้าๆ ไห่หยวนฮ่องเต้ยกมือขึ้นกุมขมับ“องค์ชาย ลู่ชิงชงชาร้อนๆ” ลู่ชิงยิ้มหวานออดอ้อนยกถ้วยชาส่งให้จิ่นเกอที่กำลังแต่งกายเตรียมพร้อมที่จะเข้าไปในวังหลวงของไห่ตงหยวน“เจ้าไม่โกรธข้าใช่ไหมลู่ชิงเรื่องที่ข้าจะเข้าไปสารภาพความจริงกับไห่หยวนฮ่องเต้”ลู่ชิงก้มหน้านิ่ง จิ่นเกอดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดลู่ชิงส่ายหน้าไปมาน้ำตาหยดรินจิ่นเกอรู้สึกถึงน้ำตาอุ่นๆ ที่อกกว้าง“เจ้าอย่าได้เสียใจไปเลยแม้ข้าจะไปแสดงความจริงใจเพื่อช่วยจิวซินหากแต่ข้าไม่ได้นำตัวเองเข้าไปเพื่อเป็นราชบุตรเขยตามที่ไห่หยวนต้องการเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยข้าสัญญาว่าจะพาเจ้าหนีไปอยู่ป่าเขาด้วยกันไม่ให้เจ้าต้องมีน้ำตา”ลู่ชิงสะอื้นไห้อย่างหนัก“แล้วองค์หญิงสิบสี่เล่าท่านไม่มีใจให้นางเลยเช่นนั้นหรือ”“” ข้าเพียงแต่รู้สึกว่านางเป็นหญิงที่สดใสร่างเริงเมื่อใดที่เข้าใกล้นางทำให้ข้ามีความสุขก็จริงแต่ข้าจิ่นเกอไม่ใช่คนที่จิตใจโลเล” ลู่ชิงปาดน้ำตา ยกถ้วยชาขึ้นมากระดกรวดเดียวหมดถ้วย“องค์ชายชาเย็นหมดแล้วลู่ชิงไปเปลี่ยนให้ใหม่” สูดลมหายใจเข้าไปในอกไล่หยาดน้ำตา พิษจากยาเม
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26
บทล่าสุด
หงส์ซ่อนน้ำตา จบแล้ว
“ข้ามาลาท่านทั้งสอง บัดนี้ทุกอย่างสงบเรียบร้อยกงกง ถูกตัดสินโทษประหาร ขุนนางทั้งหลายสวามิภักดิ์กับฝ่าบาทอย่างจริงใจ ขุนนางนอกลู่นอกทางถูกกำจัด ฮุยเจินไม่ใช่พี่ห้าฮุยโม๋ที่จากไปไร้คำล่ำลา” รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากบาง“น้องสิบสามเจ้าช่างเหน็บพี่ห้าหากเขายังอยู่ที่นี่ไม่สู้เจ้าต้องโดนฝ่ามือซัดเข้าเป็นแน่”“ฝ่าบาท และฮองเฮา ฮุยเจินขอให้ท่านทั้งสองครองคู่กันตราบนิรันดร์มีองค์ชายน้อยเมื่อไหร่ส่งข่าวให้ ข้าทราบด้วย” ชงไฉ่ประคอง จิวซินให้หันหน้าไปทางฮุยเจิน“เจ้าสิบสามเจ้าดูสะใภ้ เจ้าสิ เอาแต่เมินเฉยไม่สดใสเช่นนี้นางจะมีแก่ใจมีประสูติกาลองค์ชายน้อยให้ข้าหรือ”“ฮุยเจินเชื่อว่าท่านทั้งสองเพียงแค่ใกล้ชิดกันอีกไม่นานเหกินรอ จริงไหมพี่สะใภ้”จิวซินยิ้ม“ข้าขอเวลาลืมเรื่องเจ็บช้ำทั้งหมดที่ไม่อาจปล่อยวางรวมทั้งเรื่องของเสด็จพ่อ และเหอตงหยวน”“หลายอย่างแม้จะขุ่นเคืองแม้จะยังไม่เข้าใจแต่อีกไม่นาน ข้าเชื่อว่าด้วยความจริงใจและความรักที่ฝ่าบาทมีต่อพี่สะใภ้จะทำให้ทุกอย่างคลี่คลาย”“ข้าต่อแต่นี้สัญญาว่าจะดูแลและรักเจ้า เพื่อชดเชยสิ่งที่เจ้าเสียไป” สบตาจิวซินนิ่งไม่สนใจว่าฮุยเจินอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งฮุยเ
หงส์ซ่อนน้ำตา จบ
กงกงเฒ่าแสยะยิ้มน่าเกลียด“ดีดีฝ่าบาท พระทัยกว้างดั่งแม่น้ำ เช่นนั้นแล้วข้ากงกงคงไม่ต้องกังวลสิ่งใดอีกแล้ว” กระชากผมของจิวซินให้ลุกขึ้นจิวซินกัดฟันแน่นแม้จะรู้สึกเจ็บปวด จินฉิ่นและชงไฉ่สะอึกเข้าใส่“ไม่มีเหตุผลใด ที่ข้าจะปล่อยนางไปรวมทั้งฝ่าบาทและเจ้า” ชี้มือไปที่จินฉิ่น“เจ้าคนทรยศ” มีดสั้นถูกจ่อที่คอหอยของจิวซิน“กงกงท่านปล่อยนางเสีย ข้าพร้อมแล้ว” จินฉิ่นปาดกระบี่คมกริบลงบนคอของตัวเองอย่างไม่รอช้า ชงไฉ่ถลาเข้าแย่งกระบี่เสียงอึกอักแววตาเศร้าสร้อยเหลือบมองจิวซินชึ่งบัดนี้ดิ้นรนสะบัดตัวพร้อมกับเสียงร้องห้ามไม่ให้จินฉิ่นทำเรื่องที่คาดไม่ถึง” กงกงปล่อยจิวซินลงไปกองกับพื้นจิวซินทรุดตัวลงข้างจินฉิ่นที่นอนนิ่งส่งเสียงอึกอักฟังไม่ได้ศัพท์ น้ำตาร่วงรินจากดวงตาของจิวซินเป็นสายจินฉิ่นฝืนยิ้ม“องค์หญิงจินฉิ่นผิดจนไม่อาจอภัย อยุ่ข้างกายท่านเพื่อคอยส่งข่าวคราวให้กับกงกงความผิดนี้มีเพียงโทษตายเท่านั้น”“ไม่ไม่ไม่ ข้าแทบไม่เหลือใครแล้วท่านยังทิ้งข้าได้ลงคอ”“องค์หญิงมีฝ่าบาทมี จิ่นเกอพี่ใหญ่ของท่าน ฮุยโม๋และฮุยเจินที่รักหวังดีกับท่านความเจ็บปวดและแค้นเคืองใดใดขององค์หญิงของให้ตายไปกับจินฉิ่น ข้ารู้ด
หงส์ซ่อนน้ำตา บทส่งท้าย
“ท่านประเมินเราต่ำไปหรือเปล่า” กงกงเฒ่าขมวดคิ้วองครักษ์ที่เคยภักดีบัดนี้กลับแปรพักตร์ ล้อมกรอบใกล้ชงเข้ามาเรื่อยๆ บุรุษร่างกายกำยำกระชากลากถูร่างหนึ่ง เข้ามาคุกเข่าเบื้องหน้าชงไฉ่ เขม่นมอง จิวซินอ้าปากค้างนึกสงสารเยว่ฉีขึ้นมาทันใด เยว่ฉีที่ถูกปิดปากสนิทไม่ให้ส่งเสียงกงกงเฒ่าแสยะยิ้มกระชากผม เยว่ฉีให้เงยหน้า“ฝ่าบาท พระชายาที่ฝ่าบาทลืมเลือนที่ฝ่าบาทไม่ต้องการข้ากงกงอาสาจัดการนางให้แล้วขอเพียงฝ่าบาท มอบบัลลังก์สูงส่งของไห่ตงหยวนแก่ข้า” เยว่ฉีน้ำตาไหลพราก มองชงไฉ่ด้วยความรู้สึกเจ็บซ้ำ“เจ้าก็รู้ว่าข้าชงไฉ่ไม่เคยมีใจให้นางมาก่อน” ขอเพียงถ่วงเวลาไว้ก่อนแม้ไม่มีใจก็ใช่เขาต้องการให้นางตายแต่ช้าไปเสียแล้วมีดสั้นคมกริบในมือตวัดเพียงสายลมผ่าน เลือดสีแดงฉานทะลักออกมาจากลำคองามระหงไร้การร่ำลาใดใดจากเยว์ฉี ชงไฉ่เบิกตาโพลงคาดไม่ถึงว่ากงกงเฒ่าจะกล้าลงมือทั้งๆ ที่เลี้ยงดูเยว่ฉีมาแต่เล็ก เยว่ฉีทรุดกายลงพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ยังไหลรินชงไฉ่ซ้อนร่างของเยว่ฉีไว้ จิวซินเผลอตัวลุกขึ้นผลักกงกงเฒ่าเต็มแรงจนเซทรุดลงไป ดีที่องครักษ์ชั่วหลายคนรับไว้ทันมือสั่นเทาด้วยความโกรธชี้หน้าจิวซิน“จับนางไว้ ข้าจะให้นางไ
หงส์ซ่อนน้ำตา หัวใจรักไม่เคยเปลี่ยน
สวมกอดอีกครั้งทว่าครั้งนี้หยาดน้ำตานองหน้าคราวนี้ชงไฉ่ไม่แกะมือออก“เจ้าไม่คู่ควรกับหัวใจรักของข้าในเมื่อทุกสิ่งที่เจ้าทำล้วนทำไปด้วยความริษยาและเห็นแก่ตัว”“ฝ่าบาทยังไม่ตอบหากเยว่ฉี....หายไป”“หากเจ้าหายไป ในหัวใจข้าไม่เคยโกหกความรู้สึกตัวเอง ข้า...ไม่เคยรู้สึกอะไร” เยว่ฉีหยุดสะอื้นไห้ประเมินคำตอบที่ได้รับผิดไป ผู้คนบางคนเขาดีกับเราเพียงแค่ เขาเป็นคนดีหาใช่เขารู้สึกดีกับเราไม่“ปล่อยข้าเถิดเยว่ฉี ในเมื่อข้าไม่มีใจให้เจ้าเหตุใดต้องเหนี่ยวรั้งข้าให้หัวใจเจ้าเจ็บปวด” คราวนี้เยว่ฉีกับสะอื้นหนักกว่าเดิมชงไฉ่ยกมือขึ้นโอบไหล่เยว่ฉี“ข้าไม่กล่าวโทษไม่ตำหนิไม่ลงโทษเพียงแค่เจ้า หยุดคาดหวังในตัวข้า...หยุดรอ...หยุดทำทุกอย่างเพื่อให้ข้าไม่พอใจมากไปกว่านี้เรื่องราวที่ผ่านมาข้าจะปล่อยมันไปกับความทรงจำที่หายไป” จิวซินเดินเลาะเลีบยออกมาข้างนอกมือข้างหนึ่งชูขึ้นรองรับเกล็ดหิมะบางเบามือบางสีแดงระเรื่อด้วยความหนาวเย็น เสื้อคลุมสีงาช้างงดงามขับผิวนวล บรรยากาศรอบตัวแม้ชวนให้ล่องลอยทว่าภาพที่เห็นตรงหน้าชงไฉ่โอบกอดเยว่ฉีที่สะอื้นไห้กับทำให้จิตใจห่อเหี่ยว ไม่มีวาจาใดใดหลุดออกมามีเพียงการหันหลังเดินกลับไปยังท
หงส์ซ่อนน้ำตา หากย้อนเวลาได้
"ไม่ช้าเจ้าก็จะได้รู้ว่าทุกอย่างที่ข้าทำ หาใช่การจงใจไม่แต่เป็นเพียงความโง่งมที่ไร้ซึ่งเจ้าคอยบงการ"ชงไฉ่ไม่อาจหลีกหนีคำว่า ผิดต่อจิวซินไปได้ก็ในเมื่อเขาเองที่ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในวังวนของความทุกข์จนเปิดโอกาสให้เยว่ฉีสามารถทำให้เขาตกเป็นทาสของพิษลืมเลือนได้อย่างไม่ยากอาภรณ์บุรุษของจิวซินที่เขาเก็บไว้อย่างดีถูกเยว่ฉีนำไปเผาทำลายความคับแค้นใจนี้ชงไฉ่ไม่อาจให้อภัยเป็นสามีภรรยยากันเจ็ดชาติต้องรอถึงอีกร้อยปีกว่าจะได้เป็นภรรยากันอีกครั้งชงไฉ่คิดว่าเขากับเยว่ฉีหมดวาสนาต่อกันแล้ว คงต้องรออีกร้อยปีถึงจะกลับมาเป็นสามีภรรยากันอีกครั้งเรียกว่าสิ้นรักหรือไร? ....หรือว่าเขาไม่เคยรักนางความรักกับหลงต่างกันอย่างไรความหลงอยากครอบครองยึดเหนี่ยวเป็นเจ้าของ ไม่สนใจคำห้ามปรามหรือทัดทานหากความรักคือการ ยอมทุกอย่างเพื่อให้เขาเป็นสุขและอยากเห็นรอยยิ้มของคนที่รัก รอยยิ้มนั้นย่อมทำให้เขามีความสุขความรักคือการ ทนรอคอยแม้เขาไม่แยแส ความรักทำให้โลกที่หม่นเศร้าสดใส ความรักทำให้ใบหน้าอมทุกข์กลับกลายเปี่ยมสุขในชั่วพริบตาความรักไม่อาจบรรยายได้ภายในเวลาอันสั้นหากแต่เขารับรู้ว่ามันมากมายจนคณานับได้ท่วมท้นอยู
หงส์ซ่อนน้ำตา ความขมขื่นใดใดไม่อาจแบกรับไว้เพียงผู้เดียว
“ไม่ไม่ไม่..ไม่ ข้าคือเลี่ยงเฟิ่งที่สามารถทำทุกอย่างตามใจตัวเอง....ไม่ใช่จิวซิน” ลืมตาตื่นเวลาดึกสงัดชงไฉ่ฟุบหน้าข้างๆ แท่นนอนกุมมือของจิวซินไว้แน่น อากาศข้างนอกหนาวเหน็บชงไฉ่ขยับตัวกอดอกด้วยความหนาวลืมตามองจิวซิน“เจ้าได้สติแล้ว” ชงไฉ่ลนลานรินชาใส่ถ้วย พยุงจิวซินลุกขึ้น จ่อถ้วยชาที่ริมฝีปากจิวซินเหลือบตามองก่อนจะจิบชาช้าๆ ชงไฉ่ยิ้มใช้มือปัดเส้นผมที่ลงมาละใบหน้างาม“นอนไปเสียนานจนข้าใจหายว่าเจ้าจะไม่ฟื้น จิวซินยังคงนิ่ง“เจ้ารู้ไหม ฟู่โม๋ติดตามมาที่นี่เพื่อ มาหาเจ้าโดยเฉพาะ” แววตาเป็นประกายตื่นเต้นชงไฉ่หลุบตามองพื้นรู้สึกน้อยใจ“ฟู่โม๋อยู่ที่ไหน ฟู่โม๋แต่เดิมเป็นคนของไห่ตงหยวนบัดนี้เมื่อเจ้าไม่สบายเขากำลังต้มยาให้เจ้าอยู่” จิวซินพยักหน้าชงไฉ่คิดถึงคำพูดของฮุยโม๋ที่ให้เขาปิดบังตัวตนของฮุยโม๋เพื่อว่าจะได้ขุดรากถอนโคนขันทีเฒ่าที่มีอำนาจล้นมือในตอนนี้และค่อยๆ พยายามฟื้นความทรงจำของจิวซินไปพร้อมกับยาของฮุ่ยโม๋“ฟู่โม๋ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา จะคิดค้นยาถอนพิษชนิดต่างๆ โดยที่ฮุยเจินคอยสนับสนุน เราอยู่ที่เหอตงหยวนแม้จะไม่สบายนักแต่ว่าก็มีสุขไม่น้อยสหายแสนดีอย่างฮุยเจิน คอยสนับสนุนเราสองคนทุกอ
หงส์ซ่อนน้ำตา ข้าจดจำแต่เจ้าลืมเลือน2
“ฝ่าบาทหยู่เยียนอยู่ที่นี่แล้ว” ชงไฉ่ลืมตาขึ้นขึ้นช้าๆ จ้องมองหยู่เยียน ก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่งดึงมือออกจาการเกาะกุม หยู่เยียนตกใจ“เจ้าเป็นใครชิงซา นำนางออกไป” เสียงประตูเปิดออกตามแรงตวาดของชงไฉ่ที่บงบอกอารมณ์ว่าโมโห ชิงซาลนลานเข้ามาข้างในเมื่อเห็นว่าหยู่เยียนอยู่ตรงนั้นก็คุกเข่าลงทันที“ฝ่าบาทข้าน้อยสมควรตาย”“นำนางออกไปเดี๋ยวนี้”“นางผิดอะไรอย่างรังแกนางอีกเลย” เลี่ยงเฟิ่งปกป้องหยู่เยียนซึ่งบัดนี้มองมาที่เลี่ยงเฟิ่งเพื่อขอให้ช่วยชงไฉ่หันหน้ามองไปที่เลี่ยงเฟิ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ห่างออกไป ชงไฉ่ถลาเข้าไปโอบกอดเลี่ยงเฟิ่งด้วยความรู้สึกรักและถวิลหา“จิวซินเจ้าอยู่นี่แล้ว เจ้ายังไม่ตายข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน” เลี่ยงเฟิ่งตัวแข็งทื่อ ยังงงงันกับคำกล่าวของชงไฉ่“ใครกันจิวซิน” แววตาขมขื่น“จิวซินก็คือเลี่ยงเฟิ่ง เจ้าคือจิวซินของข้า” เลี่ยงเฟิ่งถอยห่างออกมาช้าๆชงไฉ่ยังคงกอดเลียงเฟิ่งไม่ยอมปล่อย“เจ้าลืมเลือนข้าไปเสียสิ้นแล้ว บอกข้าทีว่าเจ้าคือจิวซินคนเดิม ของข้า”“ข้าเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเลี่ยงเฟิ่งที่ถูกฝ่าบาทหลอกลวง หาใช่แม่นางจิวซินที่แม้แต่ยามไม่ได้สติฝ่าบาทยังพร่ำเพ้อถึงนางคนนั้นไม่”“ไย
หงส์ซ่อนน้ำตา ข้าจดจำแต่เจ้าลืมเลือน2
เยว่ฉีใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโมโหสุดขีดทว่าไร้การโต้ตอบ ชิงซาเสียอีกกลับสงบนิ่งอย่างน่าประหลาดใจ แววตาดั่งเปลวไฟของเยว่ฉีไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลี่ยงเฟิ่งเข้าไปข้างใน ฟู่โม๋ใช้ผ้าปิดหน้าไม่ให้เห็นใบหน้าส่วนล่างมีเพียงตาคมกริบที่ให้เห็น แสดงอาการดีใจที่เห็นเลี่ยงเฟิ่ง แต่เลี่ยงเฟิ่งหาสนใจเขาไม่ถลายังแท่นนอนซึ่งบัดนี้ชงไฉ่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงนั้น ใจของฟู่โม๋ไหววูบ เลี่ยงเฟิ่งไม่แม้แต่ชายตามองเขา“ฝ่าบาท ท่านเป็นอะไร” ประโยคคำถามที่ไม่ได้คำตอบ ฟู่โม๋ขยับตัวจะตอบแต่ทว่าบางอย่างบอกเขาให้เงียบเดินหลบออกมาช้าๆ ดวงตาเศร้าหมอง ชิงซามองด้วยสายตาที่เข้าใจบางอย่างแจ่มแจ้ง หากจะเห็นใจใครสักคนคนนั้นควรจะเป็น ฝ่าบาท หรือว่าเขาควรจะเห็นใจทุกผู้ทุกคนรอบกายชิงซาถอนใจเบาๆเลี่ยงเฟิ่งกุมมือ ชงไฉ่แน่นน้ำตาร่วงกราว ชงไฉ่หลับตาสนิทไม่มีทีท่าจะได้สติกลับมา“แม่นางเลี่ยงเฟิ่งฝ่าบาททรงพระประชวรด้วยฤทธิ์ยาถอนพิษร้ายในตัวฝ่าบาท ที่สะสมมานาน”“พิษอะไร”“พิษชนิดนี้เราเรียกมันว่าพิษลืมเลือนทำให้ผู้ที่ถูกพิษไม่สามารถจดจำเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตได้ หากไม่ได้รับยาถอนพิษแต่พิษชนิดนี้อยู่ในร่างกายฝ่าบาทมานานการถอนพิษจึง
หงส์ซ่อนน้ำตา ข้าจดจำแต่เจ้าลืมเลือน
หันมองชิงซาที่พยักหน้าสนับสนุนคำพูดของฮุยโม๋“ข้ากลัวเหลือเกิน ว่าจะลืมเลือนใครบางคน” ชิงซายิ้มอ่อนโยน“ฝ่าบาทเชื่อใจพี่ห้าของพระองค์เถิด ครั้งนี้ทุกอย่างจะต้องจบลงโดยดี”“ทุกอย่างที่ทำเพราะพี่ห้าหวังดีฝ่าบาทโปรดวางพระทัยและเชื่อใจในพี่ห้าคนเดิมของฝ่าบาทด้วย”ชงไฉ่กรอกยาลงไปในลำคออย่างรวดเร็วเหมือนกลัวตัวเองจะเปลี่ยนใจ ต่อจากนั้นบังเกิดความปั่นป่วนจนแทบทนไม่ไหว สมองเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ใช้มือกุมศีรษะจนล้มลงทั้งยืนความทรงจำเก่าใหม่วิ่งแล่นอยู่ในหัว ฮุยโม๋สกัดจุดให้ชงไฉ่คลายความเจ็บปวดทรมาน ชิงซาช่วยพยุงตัวชงไฉ่ยังแท่นบรรทม“ตามหมอหลวงชิงซา ปกปิดการกลับมาของข้าเสียด้วย ต่อแต่นี้ให้เจ้าเรียกข้าว่าฟู่โม๋จนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย บอกกล่าวแก่ทุกคนแค่เพียงฝ่าบาทร่างกายอ่อนเพลียต้องการพักผ่อนและยาบำรุง” ชิงซารับคำโดยดี รีบรุดออกไปตามหมอหลวง“พระชายาฝ่าบาททรงพระประชวร”“ดีอย่างน้อยตอนนี้เราก็ยังมีเวลาจัดการกับนางงูพิษ หยู่เยียน ก่อนที่ฝ่าบาทจะแต่งตั้งให้นางเป็นสนม”“พระชายา ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องทรงไป ดูแลฝ่าบาท” หยู่เยียน เดินนวยนาดใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเข้ามาคุกเข่าเบื้องหน้า
