บุรุษอย่างข้ามิได้อดอยากถึงกับไม่เลือกชายหญิง

“เจ้ามองสำรวจรอบกายข้าเป็นถึงองค์รัชทายาทเช่นใดจะนอนเกลือกกลั้วดินโคลน เจ้าหรือก็ใช่ว่าจะสูงส่งก็เพียงแค่บาดเจ็บข้าถึงยอมให้นอนร่วมเตียงได้” จิวซินเผลอยกมือขึ้นหมายฟาดลงบนร่างของชงไฉ่ด้วยความโมโหแต่ช้าไปชงไฉ่คว้าข้อมือไว้ ยื่นหน้ามาใกล้สบตากลมสวยนิ่งตาสองตาประสานสายตาจิวซินแก้มแดงระเรื่อชงไฉ่เองใจเต้นระทึก

“เจ้าทำอะไรข้า”

“ทำตัวเหมือนมิใช่บุรุษหรือคิดว่าตัวเป็นหญิงงาม เจ้าคิดว่าข้าชงไฉ่อดอยากถึงกับไม่เลือกชายหญิงหรือไร” พูดไปใจก็แกว่งไกวในเมื่อเห็นอยู่ชัดๆ ว่าในใจนั้นปั่นป่วนเมื่ออยู่ใกล้บุรุษเช่นจิ่นเกอคนนี้

“ข้ารึมีน้ำใจช่วยเหลือแต่แม้แต่น้ำใจเจ้ายังไม่ตอบกลับกับคิดว่าข้าทำตัวน่ารังเกียจ” จิวซินเชิดหน้าขึ้นไม่สนใจคำพูดของชงไฉ่เห็นชัดว่าเสื้อผ้าของตนหลุดลุ่ย ชงไฉ่จะเห็นเนื้อหนังมากน้อยแค่ไหน

“ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือ”

“เกือบเอาชีวิตไม่รอดยังคงหยิ่งทะนงข้านับถือเจ้าเสียจริง”

“เพียงแค่นี้ข้าไม่เป็นไร ไม่ได้เจ็บปวดตรงไหน”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว สมควรกลับวังหลวงได้แล้วทุกคนเป็นห่วงเจ้าแน่โดยเฉพาะองครักษ์ประจำกายเจ้า” ชงไฉ่หมายถึงจิ่นฉินทุกครั้งที่เขาสังเกตสายตาของจิ่นฉินยามมองมาที่จิ่นเกอผู