บทที่ 25

เขาพยายามระมัดระวังมากขึ้น ค่อยๆ ประคองนางไว้ในอ้อมแขนแล้วบรรจงเช็ดทำความสะอาดเนื้อตัวให้อย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้

หลังจากประคองนางขึ้นได้ไม่นานนัก เขาสังเกตเห็นว่าที่หว่างขานางยังมีโลหิตจางๆ ไหลซึมออกมาไม่หยุด อีกทั้ง...ใช่ว่าเขาจะหยาบช้าถึงขั้นคิดกระทำเรื่องต่ำทราม ฉวยโอกาสล่วงเกินนางซ้ำด้วยการมองสิ่งที่ไม่ควรมอง ทว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เห็นทีจะไม่มองไม่ได้ เพราะถึงแม้นางจะเพิ่งถูกเขาพรากชิงความบริสุทธิ์ ก็ไม่น่าจะเลือดไหลไม่หยุดเนิ่นนานขนาดนี้ อีกทั้งส่วนที่ถูกข่มเหงย่ำยีกว่าส่วนไหนๆ ส่วนนั้น ยังบวมแดงเหมือนใกล้จะปริแยกออกมา พรหมจารีย์ที่ถูกเขาพรากชิงไปนั้นไม่ได้ขาดหายไปธรรมดา แต่กลับทิ้งรอยแผลลากยาว เพียงแรกเห็นก็ทำเอาอกสั่นขวัญผวา

“...ข้า...ขอโทษ...” นางยังคงน้ำตารินไหล ไม่ได้สติ เอาแต่พูดขอโทษซ้ำๆ

ขอโทษอันใดกัน?

เห็นนางถูกตนกระทำย่ำยีถึงเพียงนี้ ตนอดคิดไม่ได้ว่าเป็นผู้ใดกันแน่ที่สมควรกล่าวคำนั้น

ตอนนี้แม่ทัพใหญ่โดนกระแสความรู้สึกผิดจู่โจมจนสองหูอื้ออึง

ถูกแล้ว หากจะมีผู้ใดสมควรเอ่ยคำนั้นในยามนี้ คนผู้นั้นสมควรเป็นโจรขืนใจต่ำช้าเช่นเขาต่างหาก!

ต่อให้บอกว่านี่คือการลงทัณฑ์ แต่สิ่งที่เกิดขึ้น และภาพตรงหน้านี้ก็นับว่าเกินกว่าเหตุไปสักหน่อย...กระมัง

เหนือสิ่งอื่นใด ผู้ใดเป็นผู้กำหนดว่าเขาคือผู้มีสิทธิ์ลงทัณฑ์ทรมานนางเช่นนี้?

เพราะเขาเป็นแม่ทัพใหญ่ของกองทัพที่กุมชัยเหลือแว่นแคว้นทั้งหมดเช่นนั้นหรือ?

หรือเป็นเพราะเขามีหนี้เลือดบัญชีแค้นที่ต้องชำระสะสางกับนาง?

จู่ๆ แม่ทัพใหญ่ที่ไม่เคยข้องใจในการกระทำใดใดของตนมาก่อน ก็เกิดสงสัยขึ้นมา ว่าบางที ครั้งนี้ตนอาจจะคิดอ่านผิดไป ทั้งยังกระทำการเกินกว่าเหตุ ทำลายผู้บริสุทธิ์ที่อ่อนแอไร้ทางสู้ผู้หนึ่งจนยับเยิน

ตลอดชีวิตที่ผ่านมา บุรุษเช่นเขา กล่าวได้ว่า เงยหน้าไม่อายฟ้า ก้มหน้าไม่อายดิน ทว่า เรื่องครั้งนี้...นับจากนี้จะให้เขากล้าเงยหน้ามองฟ้าก้มหน้ามองผืนดินที่ย่ำเหยียบอย่างสง่าผ่าเผยได้อย่างไร

เขามองนางเป็นศัตรู มองว่านางเป็นสตรีแพศยา เป็นตัวก่อหายนะที่ยั่วยวนบุรุษให้รบราฆ่าฟัน ชนวนสงครามเช่นนางนับว่าเป็นหญิงงามล่มแคว้นอย่างแท้จริง ทว่า...สิ่งที่นางเคยพูดเอาไว้นั้น...

จู่ๆ เขาก็พลันระลึกได้ขึ้นมา

“ท่านแม่ทัพเรียกข้าว่าหญิงแพศยาอัปมงคล ข้าองค์หญิงขอถามท่านแม่ทัพสักคำ ว่าข้า ที่ต่อมาเมื่อเห็นเค้าลางของความวุ่นวายทั้งหมด ก็ตัดปัญหาด้วยการทูลขอต่อเสด็จพ่อ ส่งตนเองเข้าอารามศักดิ์สิทธิ์ กลายเป็นองค์หญิงศักดิ์สิทธิ์ที่จะต้องครองพรมจรรย์อยู่ในอารามศักดิ์สิทธิ์ไปจวบจนสิ้นอายุขัย นับว่าผิดจริงหรือไม่”

“ใช่บุรุษเช่นพวกเขาเองหรือไม่ ที่เข้าร่วมการประลองเลือกคู่แล้วกลับไร้ความซื่อสัตย์ ต่อให้ได้ผู้ชนะแล้วก็ยังเลือกรังควานประหัตประหารกันไม่สิ้นสุด”

“ใช่พวกเขาเหล่าบุรุษเองหรือไม่ ที่จะอย่างไรก็ไม่วายยึดศักดิ์ศรีเป็นที่ตั้ง คิดแต่จะเอาชนะคะคาน กระทั่งข้าเลือกจองจำตนเองในอารามศักดิ์สิทธิ์ สืบทอดหน้าที่สตรีศักดิ์สิทธิ์จากพี่หญิงใหญ่แล้วก็ยังไม่ยอมยุติการฆ่าฟัน...ท่านลองบอกข้าสักคำ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าใช่หรือไม่!”

นึกถึงเรื่องคืนนั้นแล้ว...เขาลดสายตาลงกวาดตามองผิวที่แดงจัดของนาง เมื่อเห็นว่าบนร่างกายนางล้วนเต็มไปด้วยรอยขบกัดและรอยช้ำเขียวแดงเป็นจ้ำๆ น่าเอน็จอนาถเพียงไหน ก็อดพรั่นพรึงมิได้ ในลำคอคล้ายมีบางอย่างจุกอยู่ในนั้น ความรู้สึกผิดจู่โจมจนเริ่มรู้สึกรังเกียจชิงชังตนเองขึ้นมา ไม่เคยนึกมาก่อนว่าตนเองจะกระทำเรื่องต่ำช้ากับสตรีอ่อนแอไร้ทางสู้ได้อย่างไร้เกียรติไร้ศักดิ์ศรีถึงเพียงนี้

สิ่งที่ทำลงไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบนั้น ไม่เพียงแค่หลู่เกียรตินาง ยังเป็นการทุบทำลายเกียรติยศศักดิ์ศรีของตนเองจนย่อยยับ

เขาไม่เคยนับว่าตนเองเป็นวิญญูชนคนหนึ่ง ทว่า...สิ่งที่ทำลงไปนี้ไม่ใช่การกระทำที่ก้มหน้าไม่อายฟ้าเงยหน้าไม่อายดิน ไม่ใช่วิถีที่พึงปฏิบัติเลยสักนิด กระทั่งสัตว์เพศผู้ที่หวังเพียงสืบพันธุ์ก็ยังไม่หยาบช้าต่ำทรามต่อเพศเมียถึงเพียงนี้ ยังไม่นับอีกว่าตัวเขาเองเป็นผู้ออกกฎ ห้ามมิให้ทหารในกองทัพกระทำย่ำยี หลู่เกียรติสตรี ไม่ว่าจะชนชั้นใด นี่เขา...

เห็นสภาพของนางยามนี้แล้ว กระทั่งตัวเขาเองก็ยังไม่อาจให้อภัยตนเอง

“...สัตว์ป่า...” แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์หลุดพึมพำ คล้ายตกอยู่ในภวังค์

“...กระทั่งสัตว์ป่า ยังไม่ข่มเหงรังแก บังคับสมสู่เพศเมีย รุนแรงป่าเถื่อนเช่นนี้...”