บทที่ 47

จากเด็กน้อยไม่รู้เดียงสา สู่องค์หญิงคนสำคัญของแว่นแคว้น แล้วผันแปรเป็นหญิงเพศยา นางจิ้งจอกล่มแผ่นดิน สุดท้ายก็ต้องมารับบทบาทนางจิ้งจอกในชีวิตจริง ณ ที่นี่

ท่ามกลางความเงียบงัน หนิงซินแม้เหนื่อยล้ากับบทบาทของตนเองในงิ้วโรงเรื่องนี้เต็มที ก็ยังพยายามอธิบายเสริมให้

ทุกประโยคที่กล่าวออกมาจากริมฝีปากเล็กๆ นั่น แม้แผ่วเบาราวกับท่วงทำนองหวานล้ำในสายลม กระแสเสียงกลับฟังถนัดชัดเจนทุกถ้อยคำ…

“ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายเป็นบิดาของอดีตพระราชชายาที่ล่วงลับ ในสายตาของข้าแล้วท่านเสนาบดีเป็นขุนนางที่น่านับถือเป็นอย่างยิ่ง นับตั้งแต่ข้าจำความได้ ข้าไม่เคยเห็นเสด็จพ่อพระทัยขุ่นมัวเพราะท่านเสนาบดีท่านนี้มาก่อน...เสนาบดีท่านนี้เป็นผู้รู้จักหนักเบา ซ้ำยังวางตัวเป็นกลาง ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด ยามศึกสงครามเช่นนี้ก็ยังสละทรัพย์สินส่วนตนตั้งโรงทานแจกจ่ายแป้งย่างที่เก็บได้นานมากหน่อยและข้าวต้มอย่างไม่เสียดาย...หากเป็นท่านเสนาบดีฝ่ายซ้าย ย่อมต้องเข้าใจ ว่าสิ่งใดคือทางเลือกที่ดีที่สุดต่อแคว้นป๋ายและเหล่าราษฎรตาดำๆ”

เห็นความพยายามของนางเช่นนี้แล้ว หยางหยางคิดว่าสมควรกล่าวอะไรสักอย่าง ทว่าสุดท้ายกลับไม่อาจกล่าวคำใดออกมาเลยสักคำ

เขาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างนางไว้จนถึงคอ แล้วเรียกทหารรับใช้เข้ามา

“เอาโต๊ะนี่ไปเก็บ” เขาสั่ง สั้น กระชับ

เพียงเท่านั้น ทหารรับใช้ก็ทำตามอย่างระมัดระวังและรวดเร็ว

หยางหยางม้วนสารที่หนิงซินเพิ่งเขียนเสร็จ จากนั้นก็ใช้สายรัดเดิมจากราชสาสน์แคว้นป๋ายมารัดไว้ แล้ววางสารนั้นลงบนโต๊ะน้ำชาเล็กๆ ข้างๆ ฟูก ก่อนค่อยๆ ประคองร่างน้อยในอ้อมแขนลงนอนพัก ภายในใจทั้งอึดอัดทั้งสับสน

เขาพอจะเข้าใจเจตนาขององค์หญิงรอง ทว่า...คำกล่าวที่ว่าตัวเขานั้นต้อนรับขับสู้นางอย่างสมฐานะ ทั้งยังเป็นสุภาพชน เชื่อถือได้...ไม่ว่าจะมองจากมุมใด ตัวเขาที่กระทำเรื่องต่ำช้าเช่นนั้นลงไป ซ้ำยังเอาแต่หนีความผิดอย่างคนขลาดเขลาจนลืมสิ้นทุกสิ่ง ลืมกระทั่งทอดทิ้งนางไว้ไม่ดูดำดูดี ก็ไม่คล้ายบุรุษที่นางกล่าวถึงในสารนั่นสักนิด

นึกถึงเนื้อความในสารแล้ว เขาละอายใจยิ่งนัก

หากจะมีสิ่งใดที่สามารถทำเพื่อนางได้... ไวเท่าความคิด หยางหยางหยิบหีบราชสาสน์ที่ทางแคว้นป๋ายส่งมาขึ้นเปิดออก บรรจุสารของหนิงซินลงไป จากนั้นก็ร้องสั่งให้ทหารรับใช้ไปตามอู่เฟิงมาพบ

อู่เฟิงผู้นี้เป็นขุนศึกที่ซื่อสัตย์ ไว้ใจได้ มีชั้นเชิงวาทศิลป์เป็นเลิศ ยิ่งชั้นเชิงการต่อสู้ยิ่งเก่งกาจ กล่าวได้ว่า มีอู่เฟิงคนเดียวเทียบได้กับมีทหารร่วมครึ่งแสน ติดเพียงอู่เฟิงผู้นี้ เป็นผู้รักสันโดษ และสายตามักมองตรงมาที่ผู้เป็นนายจนเกินไป แม้เหมาะจะใช้เป็นยอดขุนพล กลับไม่เหมาะจะแต่งตั้งเป็นแม่ทัพ

การใช้คน ควรเลือกคนให้เหมาะสมกับงาน ส่งคนมีความสามารถเช่นนี้ไป ไม่เพียงสามารถเอาตัวรอดกลับมาได้ ยังอาจมีส่วนช่วยให้ความตั้งใจขององค์หญิงรองผู้นี้สัมฤทธิ์ผล

เมื่ออู่เฟิงมาถึง หยางหยางก็นำสารออกไปมอบให้พร้อมทั้งแจกแจงภารกิจที่หน้ากระโจม เสร็จเรื่องส่งสารก็เดินกลับมานั่งข้างกายนาง สัมผัสแก้มนวล อังหน้าผาก ตรวจชีพจร

เมื่อเห็นว่าหนิงซินไข้ลดลงจนแทบจะหายเป็นปกติแล้ว ก็ระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เห็นท่าทีเช่นนี้แล้ว หนิงซินก็พอจะคาดเดาความรู้สึกของผู้เป็นแม่ทัพตรงหน้าได้

ไม่ว่าสิ่งที่นางสัมผัสได้จะเป็นเพียงความรู้สึกที่เกิดจากสำนึกผิดชอบชั่วดีที่เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ชั่วยาม หรือที่แท้แล้วนี่คือตัวตนที่แท้จริงของแม่ทัพทมิฬผู้ฆ่าคนเป็นผักปลา พากองทัพเรือนแสนย่ำเหยียบแว่นแคว้นมากมายนับไม่ถ้วนจนราบเป็นหน้ากลอง นางก็หาได้ใส่ใจ สิ่งที่สำคัญสำหรับนางในยามนี้ คือเรื่องที่ดูเหมือนว่ายามนี้คนผู้นี้จะคล้อยตามนาง ดีต่อนาง ช่วยเหลือนาง...

หากนางสามารถรักษา ‘อารมณ์ความรู้สึก’ เช่นนี้ของเขาเอาไว้ได้ อย่างน้อยที่สุดก็กระทั่งเรื่องราวระหว่างแคว้นป๋ายและเฮยเซ่อเย่ว์ยุติลง แม่ทัพทมิฬที่ว่ากันว่าโหดเหี้ยมเย็นชาไร้หัวใจผู้นี้ อาจยอมเว้นทางรอดให้แคว้นป๋ายของนางสักหนึ่งสาย

ยอมรับตามตรงว่ายามนี้นางถูกทุบทำลายมุมมองที่สวยงามของสิ่งรายรอบและความไร้เดียงสาอันน่าขบขัน ซึ่งเป็นรากฐานให้นางเชื่อมั่นเหมือนคนเสียสติว่าทุกสิ่งและผู้คนล้วนแล้วแต่มีเนื้อแท้ที่ดีงาม เพียงแต่ถูกเหตุผลบางอย่างทำให้แปดเปื้อน แปรเปลี่ยนไป

หนิงซินรู้สึกคล้ายเกิดใหม่อีกครั้งในโลกใบใหม่...ไม่แน่ว่าจะเป็นโลกใบที่มารดาของนางคอยพร่ำสอนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ว่าบางครั้งโลกนี้ก็ไร้เหตุผล ทั้งไร้เหตุผลและไม่ต้องการเหตุผลใด...ใต้หล้านี้มีเพียงผู้มีอำนาจเท่านั้นที่สามารถครอบครอง ได้ข้าวของ ได้ทุกสิ่งทุกอย่างต้องตามประสงค์

ความเชื่อของนางมิได้ผิด ความเชื่อของมารดาก็ไม่ผิด ท้ายที่สุดนางก็เข้าใจ...

อำนาจที่เสด็จแม่เคยกล่าวถึงมีอยู่หลายประเภท สำหรับนาง...อำนาจเดียวที่นางมีอยู่ในยามนี้ ก็คืออำนาจแห่งอิสตรี ซ้ำยังเป็นอิสตรีที่ครอบครองความรู้สึกผิดบาปของฝ่ายตรงข้ามเอาไว้

วัดจากมุมมองของอีกฝ่าย ตัวนางในยามนี้...จากที่เคยดู ‘สง่างามกล้าหาญ’ กลับกลายเป็น ‘อ่อนแอเปราะบาง’ อันเป็นคุณลักษณะที่มารดาของนางเคยกล่าวถึงไว้ว่า เป็นอีกยอดคุณลักษณะ ที่ช่วยปลุกผัสสะของการเป็นผู้นำ ทำให้เหล่าบุรุษซึ่งเปี่ยมด้วยสัญชาตญาณความเป็นผู้นำ และถูกปลูกฝังกันตั้งแต่ยังเยาว์ว่า “ต้องเป็นฝ่ายปกป้องดูแล”, “ต้องเป็นผู้เข้มแข็ง”, “ต้องเป็นผู้นำ”, และ “แข็งแรงแข็งแกร่งกว่าอิสตรีนับตั้งแต่อยู่ในครรภ์” อยู่ใกล้สตรีที่อ่อนแอเปราะบางผู้ต้องพึ่งพาตนแล้วรู้สึกดี ทั้งยังรู้สึกสงสารเห็นใจ อยากทะนุถนอมปกป้อง คอยดูแล ไม่แน่ว่าอาจถึงขั้นคอยประคองเอาไว้บนฝ่ามือราวไข่มุกล้ำค่าที่ไม่อาจหักใจปล่อยให้กระทบกระแทกสิ่งใดจนเกิดรอยขีดข่วนแม้จางๆ

หนิงซินหัวเราะเยาะเย้ยในใจ แต่ไม่รู้แล้วด้วยซ้ำว่าหัวเราะให้สิ่งใดกันแน่