บทที่ 48

วัดจากวิธีที่แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ปฏิบัติต่อตนในยามนี้ หนิงซินค่อนข้างแน่ใจว่านางได้ครอบครอง ‘อำนาจ’ เหนือคนผู้นี้แล้ว สิ่งที่นางต้องทำจวบจนจะแน่ใจได้ว่าแคว้นป๋าย หรืออย่างน้อยๆ ก็ผู้คนที่เหลือในแคว้นป๋ายจะอยู่รอดปลอดจากภัยสงคราม ก็คือการรักษาอำนาจนี้ไว้ และถ้าเป็นไปได้ นางย่อมต้องทำให้ตนเองมีอำนาจอิทธิพลเหนือคนผู้นี้ให้มากขึ้น...มากขึ้นไปเรื่อยๆ

            มารดาเคยสั่งสอนนางด้วยการยกเอาเรื่องราวของสตรีล่มแคว้น นารีล่มเมืองทั้งหลายในอดีตมาเล่าให้นางฟัง เล่าละเอียดถึงขั้นว่าพวกนางใช้กลเม็ดเคล็ดลับใดตอนไหนบ้าง...ซึ่งนางค่อนข้างมั่นใจว่ากว่าเจ็ดส่วน เสด็จแม่ของนางย่อมต้องแต่งเสริมเติมเรื่องราวเข้าไปเพื่อสั่งสอนนาง นางไม่เชื่อหรอกว่าเรื่องเล่าขานพวกนั้นจะบอกเล่าละเอียดกันถึงขั้นบรรยายเรื่องกิริยามัดใจบุรุษรวมไปถึงกลยุทธ์ชั้นเชิงกลกามเอาไว้

นางใคร่รู้ยิ่งนัก หากนางนำเอากลเม็ดเคล็ดลับเหล่านั้นมาใช้เพื่อการนี้ ตัวนาง นับจากนี้ จะแปรเปลี่ยนเป็นหญิงแพศยาเจ้าเล่ห์ร้ายกาจปานใด เพราะนับตั้งแต่ผ่านพ้นเรื่องราวในคืนนั้น ยามนี้องค์หญิงศักดิ์สิทธิ์อย่างนางกลับไม่หลงเหลือกระทั่งความรู้สึกอับอายแล้วด้วยซ้ำ มิเช่นนั้น ต่อให้ล้มป่วยอ่อนแรงเพียงใด ก็คงไม่อาจแสร้งหลับตา ปล่อยให้หญิงแปลกหน้าช่วยดูแลส่วนอ่อนไหวเปราะบางของนางต่อหน้าบุรุษผู้หนึ่ง ซ้ำยังเป็นบุรุษที่เป็นสาเหตุให้ส่วนอ่อนไหวเปราะบางส่วนนั้นเกิดบาดแผลและเจ็บช้ำ... กระทั่งยามนี้ นางถึงกับสามารถเอนร่างซบและซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดบุรุษที่ข่มเหงรังแกตนเองอย่างโหดร้ายป่าเถื่อน ทั้งยังสัมผัสเนื้อตัวเขาได้โดยไร้อาการสั่นเทา

ทั้งหมดนั้น นางทำลงไปก็เพื่อคำว่าอำนาจ

วัดจากท่าทีแม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ เดาว่ายามนี้นางเองก็มี ‘อำนาจ’ ดังเช่นที่เสด็จแม่ของนางเคยสอนสั่งอยู่ในกำมือแล้วกระมัง

“ท่านแม่ทัพต้องลำบากเพราะข้ามามากแล้ว ท่านเป็นแม่ทัพใหญ่ของกองพลเรือนแสนย่อมมีภาระหน้าที่ไม่น้อย อย่าฝืนใจอยู่ต่อเพราะรู้สึกผิดอีกเลย...” หนิงซินเอ่ยเสียงเบา “เรื่องดูแลข้า ก็ขอให้เชิญท่านหมอหญิงท่านนั้นมา ท่ามกลางกองทัพที่เต็มไปด้วยบุรุษ นางเองอยู่เพียงลำพังก็คงไม่สะดวกใจเท่าไหร่นัก”

หยางหยางชะงักไปทันที

“เจ้าไม่สบายใจที่เห็นข้าหรือ”

ถูกแล้ว...ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น...

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร” นางตอบ น้ำเสียงอ่อนแรงเต็มที “ข้าเพียง...เกรงว่าจะเกิดคำครหา เกิดข่าวเล่าลืออีกว่า...” หนิงซินน้ำตาไหลริน ครั้งนี้นางไม่ได้แสร้งทำ

แม้ครั้งนี้นางตั้งใจแน่วแน่แล้ว ว่าจะใช้อำนาจแห่งอิสตรีและอำนาจของผู้ถูกกระทำอันเป็นเหตุให้ได้เป็นฝ่ายกุมโซ่ตรวนแห่งความรู้สึกผิดบาปที่ล่ามกายเขาเอาไว้ ทว่า...นางรู้ดี ว่าครั้งนี้อาจก่อให้เกิดข้อครหา หรือข่าวเล่าลือในเชิงที่ว่า นาง ‘ใช้กลยุทธ์หญิงงามปราบแม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์’ หรือ ‘สมแล้วที่เป็นนางจิ้งจอกแคว้นป๋าย มิเพียงทำให้ทั่วทั้งแผ่นดินลุกเป็นไฟ ท้ายที่สุดก็ยังกุมกระทั่งหัวใจยอดบุรุษผู้พิชิตแผ่นดิน’ จนสุดท้ายอาจก่อให้เกิดผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ตามมา

นางไม่หวาดกลัวผลกระทบเช่นที่ว่า หวั่นใจเพียงเรื่องราวจะส่งผลเสียให้ไม่อาจกระทำภาระหน้าที่ในฐานะองค์หญิงผู้หนึ่งของแคว้นนี้จนสำเร็จลุล่วง

หนิงซินหลั่งน้ำตาเหมือนธาราในหน้าฝน เอ่ยเสียงสั่น

“...ข้าไม่อาจทนแบกรับข้อครหาใดใดได้อีกแล้ว...เพราะฉะนั้น...”

ราวกับความรู้สึกที่เก็บกดอดทนมาทั้งหมดพรั่งพรูออกมาในคราวเดียว ยามนี้นางมิได้เสแสร้งแกล้งทำสักนิด นางพยายามกลั้นสะอื้นอย่างยากลำบากด้วยคิดว่าควรจะกล่าวอะไรต่ออีกสักสองสามคำ ทว่าที่หลุดลอดริมฝีปากน้อยๆ ออกมากลับมีเพียงเสียงสะอื้น จนไม่อาจเอ่ยคำใดได้อีก

หยางหยางเห็นแล้วรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัด

“จะไม่มีข้อครหาใดใดทั้งนั้น”

เขาเอี้ยวตัว ก้มลงชันข้อศอกสองข้าง คร่อมร่างครึ่งบนของนางไว้ ตาประสานตา ครู่หนึ่งก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นใช้แขนเสื้อซับน้ำตาให้นาง

“คนงาม ยามร่ำไห้ก็ยังงดงาม” เขาเย้า

หนิงซินย่นหัวคิ้วเข้าหากันทันที จากกำลังเศร้าเสียใจ กลายเป็นหงุดหงิดแม่ทัพบางคนที่เกี้ยวพาราสีไม่เลือกเวลา

ใช่ว่านางอยากจะร้องไห้หนักหน่วงถึงเพียงนี้เสียเมื่อไหร่!

“หยุดร้องไห้แล้วหรือ” เขาหยอกซ้ำ

ถึงตอนนี้ หนิงซินพอจะเข้าใจเจตนาของคนผู้นี้แล้ว แต่ยังอดมองค้อนไม่ได้

หยางหยางเห็นท่าทีน่าเอ็นดูนั้นแล้วก็เกิดขัดแย้งในใจขึ้นมา