บทที่ 46

คนรักอย่างนั้นรึ?

ไม่...ไม่ใช่...

มีความเชื่อที่ว่า สตรีที่ดีควรมีชายเดียว ดังนั้นเมื่อตกเป็นของผู้ใดแล้ว ก็ย่อมกลายเป็นสมบัติของคนผู้นั้นไปชั่วชีวิต บุรุษผู้นั้นให้ไปซ้ายก็ไม่กล้าไปขวา บุรุษผู้นั้นบอกให้ไปขวาก็ไม่กล้าไปซ้าย บุรุษผู้นั้นกล่าวสิ่งใดก็ยอมตาม ไม่มีเกี่ยงงอนขัดขืนใดใดเลยสักคำ ปฏิบัติราวกับบุรุษผู้นั้นเป็นเจ้าชีวิตก็ไม่ปาน

แคว้นป๋ายเป็นแคว้นที่เคร่งครัดในมารยาทธรรมเนียมตลอดจนจารีตประเพณี ไม่แน่ว่าองค์หญิงรองเองก็เป็นผู้หนึ่งที่เชื่อว่า เมื่อตกเป็นของชายใดแล้ว ก็ย่อมกลายเป็นสมบัติของคนผู้นั้น...

วัดจากท่าทีของนางในยามนี้...

ไม่ผิดแล้ว นี่ข้า...

สตรีดีๆ เช่นนี้...

หยางหยางรังเกียจตัวเองนัก ได้แต่ไถ่โทษด้วยการเป็นหลักให้องค์หญิงรองพิงกายเขียนสาร สองมือก็ช่วยจับโต๊ะให้นางให้มั่นคงยิ่งขึ้น ยิ่งนางยอมรับความช่วยเหลือจากตนโดยไม่อิดเอื้อน ในช่องอกก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีลิ่มทิ่มแทงใจ

หยางหยางไม่รู้ตัวว่าตกอยู่ในภวังค์เนิ่นนานเท่าใด รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่องค์หญิงรองเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหวานล้ำทว่าแผ่วเบาจนน่าใจหาย

“ท่านแม่ทัพลองตรวจทานให้ข้าที ข้าเขียนสารตอบกลับไปเช่นนี้ นับว่าดีหรือไม่”

นางถึงกับถามเขากระทั่งเรื่องพรรค์นี้?

หยางหยางระบายลมหายใจอย่างยากลำบาก ฝืนถามเสียงขรึม

“องค์หญิงอยากให้กระหม่อมอ่านหรือ”

“หนิงซิน” นางก้มหน้าลงเล็กน้อย หลุบตาลง เอ่ยเสียงเบา “นั่นคือชื่อของข้า...ท่านก็รู้อยู่เต็มอกทั้งยังเคยเรียกมาแล้วมิใช่หรือ อีกอย่าง...อยู่ต่อหน้าท่าน ข้าไม่ใช่องค์หญิงรองแคว้นป๋ายอีกแล้ว แต่เป็น...” หนิงซินย่นหัวคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย นัยน์ตาแดงก่ำเหมือนจะร่ำไห้ สุดท้ายก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “...สุดแล้วแต่ท่านจะเมตตา...” ตอนนางเอ่ยประโยคสุดท้าย น้ำเสียงหวิวโหวงนั้นทำเอาหัวใจคนฟังสั่นสะท้าน ผ่านไปเนิ่นนานก็ยังหาเสียงตัวเองไม่เจอ

ท่ามกลางความเงียบงัน นางเริ่มอ่านสารที่เขียนขึ้น น้ำเสียงหวานล้ำราวกับจะคั้นน้ำผึ้งออกมาได้

‘เสด็จพ่อ นี่ลูก หนิงซินเองเพคะ ลูกเขียนสารฉบับนี้ขึ้นมา ด้วยเกรงว่าพวกขุนนางกังฉินจะปิดหูปิดตาเสด็จพ่อ โป้ปดมดเท็จเรื่องบ้านเมืองและการศึกสงครามเพื่อรักษาผลประโยชน์ส่วนตนจนลมหายใจสุดท้าย

เสด็จพ่อ ยามนี้ราษฎรเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า ไฟสงครามทั้งเผาทำลายบ้านเรือนเรือกสวนไร่นา คร่าชีวิต ทำให้มีผู้บาดเจ็บล้มตายทั้งยังพลัดพรากจากครอบครัวเป็นจำนวนมาก เหนือสิ่งอื่นใด กองทัพเฮยเซ่อเย่ว์นั้นก็ยิ่งใหญ่เกรียงไกรสมคำล่ำลือ บัดนี้ลูกได้แจ้งประจักษ์ด้วยสายตาตนเองแล้ว ขอเสด็จพ่ออย่าได้หลงเชื่อคำยุยงของผู้โฉดชั่วเห็นแก่ได้จนตัดสินใจผิดพลาด ทำให้เมืองหลวงและวังหลวงของเราต้องลุกเป็นไฟ โลหิตไหลนองท่วมทั่ว เถ้าธุลีปลิวว่อนร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าราวกับห่าฝน ดังเช่นที่เลี่ยงจินอู่ประสบมาแล้วเลยเพคะ

ขณะเขียนสารฉบับนี้ หม่อมฉัน หนิงซิน บุตรสาวของเสด็จพ่อ มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนสมบูรณ์ดี มิได้ถูกบังคับข่มขู่แต่อย่างใด หม่อมฉันเพียงแต่กราบทูลในสิ่งที่คิดเห็นตามความเป็นจริงเท่านั้น หม่อมฉันอยู่ที่ค่ายพักทัพแห่งนี้ปลอดภัยดีทุกอย่างเพคะ แม่ทัพใหญ่เป็นผู้สุขุมรอบคอบและใจกว้างแตกต่างจากที่ผู้คนเล่าลือ เขามิได้แตะต้องทำร้ายหม่อมฉันแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม กลับต้อนรับขับสู้อย่างสมฐานะ คนผู้นี้นับเป็นสุภาพชนที่เชื่อถือได้ ดังนั้น หม่อมฉันจึงเชื่อว่า หากเสด็จพ่อยอมเจรจาทำสัญญาสงบศึก คนผู้นี้ย่อมไม่มีทางทำอันตรายแก่ราษฎรในเมืองหลวงหรือผู้คนในวังหลวงของแคว้นเราอย่างแน่นอน ตรงกันข้าม เขาย่อมต้องนำเรื่องทั้งหมดขึ้นทูลต้าอ๋องเทียนหลงผู้ครองแคว้นเฮยเซ่อเย่ว์คนปัจจุบันตามตรง ไม่คิดอ่านกระทำการบุ่มบ่ามใดใดทั้งนั้น

จากที่ลูกทราบมา แม้ต้าอ๋องเทียนหลงจะมิได้เปิดเผยตัวตนมากนัก ก็นับเป็นสุภาพบุรุษที่ตรงไปตรงมา ทั้งยังขึ้นชื่อเรื่องความองอาจ สง่าผ่าเผย ลูกเชื่อว่าบุรุษเช่นนั้น อย่างน้อยๆ คงไม่ถึงกับสั่งประหารหรือสั่งให้เผาบ้านเผาเมืองของแคว้นที่ขอเจรจาสงบศึก

เสด็จพ่อเคยสอนลูกเอาไว้มิใช่หรือ...

‘ผู้ทรงอำนาจรบรา ผู้หลั่งน้ำตาคืออาณาประชาราษฎร์’ ยังทรงจดจำถ้อยคำเหล่านี้ได้หรือไม่

เจรจาหาข้อยุติสงครามที่มีแต่ผลเสียนี้ร่วมกับแม่ทัพของต้าอ๋องเถิดเพคะ ลำดับแรก หากเป็นไปได้ ขอได้โปรดทำตามเงื่อนไขของท่านแม่ทัพ หากเสด็จพ่อเห็นว่าไม่เหมาะสมอย่างไร โปรดส่งท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายที่มิได้ข้องเกี่ยวกับขั้วอำนาจใด มีเพียงความภักดีต่อบ้านเมือง มาเจรจาที่ค่ายพักทัพ หากการเจรจาสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ก็จะส่งผลดีต่อแคว้นป๋ายเป็นอย่างยิ่งเพคะ’

หลังอ่านสารจบ ทั่วทั้งกระโจมก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง