บทที่ 49

ทีแรกเขาคิดว่าการที่เขาดูแลนาง ดีต่อนาง เป็นเรื่องที่สมควรกระทำเพื่อชดเชยให้กับนาง แม้เทียบกับสิ่งที่ตนได้กระทำลงไปในคืนนั้นแล้ว เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ที่ทำเพื่อนางย่อมไม่อาจชดเชยกันได้ ทว่านี่ก็เป็นหนทางเดียวที่จะช่วยให้เขาสงบจิตสงบใจลงได้ เขาจึงดูแลเอาใจใส่นาง ดีต่อนางอย่างที่ไม่เคยปฏิบัติกับใครมาก่อน

ทว่าความรู้สึกผิดและความคิดที่อยากจะชดเชยให้นาง กับอารมณ์ความรู้สึกที่ค่อยๆ ก่อตัวในยามนี้นั้น แตกต่างกัน

ยิ่งมองนางเขาก็ยิ่งรู้สึกว่านางช่างนุ่มนวลสมเป็นกุลสตรีและงามพร้อม ขณะเดียวกันก็ยังมีความกล้าหาญ รักราษฎรและแผ่นดินเกิดมากกว่าชีวิตและความปลอดภัยของตนเอง ทว่าสตรีที่งดงามทั้งภายนอกและภายในเช่นนี้กลับโดนกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรม

แรกเริ่มเดิมทีเขาคิดว่ามันเป็นเพียงความชื่นชม ทว่ายามนี้ ยามที่เห็นนางกัดริมฝีปากช้อนตามองค้อน หัวใจเขากลับเต้นผิดจังหวะ รู้สึกว่านางช่างน่ารักน่าเอ็นดูจนอยากบีบแก้มนุ่มนิ่มนั่นเบาๆ พอหน้านางยิ่งงอเง้าจะได้ระดมจุมพิตทั้งแก้ม ทั้งหน้าผาก ทั้งริมฝีปากจิ้มลิ้มนั่น หยอกเย้ารังแกให้นางเลิกทำหน้างอ แล้วจากนั้น...คิดเพียงเท่านี้ เลือดชายฉกรรจ์ในกายก็พลันสูบฉีด ลำคอแห้งผาก กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เผลอใช้นิ้วหัวแม่มือไล้วนบนริมฝีปากนางเสียแล้ว

ต้องยอมรับตามตรงว่าเขาไม่เคยต้องการสตรีใดเช่นนี้มาก่อน นางเป็นคนแรกที่ดึงดูดสายตาและความสนใจจากเขา ทำให้เขาเคยถึงกับขาดสติสัมปชัญญะ ทำให้เขาคล้ายพร้อมจะกลายร่างเป็นสัตว์ป่าได้ทุกเมื่อ

โดยที่ไม่รู้ตัว หยางหยางเลื่อนมือลงไล้แก้มนวล ลดสายตาลงจ้องริมฝีปากสีแดงระเรื่อ

“ท่าน...แม่ทัพ...” หนิงซินเริ่มจะรู้สึกกลัว

ตอนนี้นางเพิ่งจะอาการดีขึ้น ทว่ายังคง...เจ็บระบมไม่หาย ถ้าหากว่าคนผู้นี้ต้องการนางอย่างที่สังหรณ์ใจ ถ้า...ถ้าสิ่งนั้นที่ใหญ่โตจนน่ากลัวทะลุทะลวงเข้ามาอีกหน ครั้งนี้นาง...นางต้องตายแน่ๆ!

หนิงซินหลับตาลงด้วยความกลัว

ราวกับจะเข้าใจเจตนานางผิด ชั่วอึดใจที่นางหลับตาลง ริมฝีปากอุ่นๆ ก็ทาบทับริมฝีปากนาง มือที่ไล้แก้มก็กลายเป็นสอดเข้าไปใต้เรือนผม กุมท้ายทอยนางไว้มั่น บดริมฝีปากน้อยๆ ที่ไร้ทางสู้จนนางต้องเผยอปากตอบรับ ปล่อยให้แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ลิ้มรสความหวานอย่างไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักพอ

“อา...” เขาครางออกมา คล้ายสุขสมปนทรมาน

แรกเริ่มเดิมทีหนิงซินไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใด มารู้สาเหตุก็ตอนที่เขาเริ่มจะกอดก่ายพัวพันกับนาง...

ดูเหมือนสิ่งนั้น...สิ่งที่ใหญ่โตนั้นจะขยายใหญ่เต็มที่แล้ว!

หนิงซินตกใจกลัว นางหนีบขาเข้าหากันทันที เกรงว่าจะเกิดเรื่องอย่างคืนนั้นเข้าจริงๆ ทว่าจนแล้วจนรอดก็ยังไม่เกิดเรื่องที่นางหวาดกลัว

เขาทำเพียงกอดจูบนาง จับตรงนี้ลูบไล้ตรงนั้นอย่างถือสิทธิ์ ทำเอาร่างกายนางร้อนรุ่มไปหมด ทั้งยังรู้สึกตึงและเห่อร้อนที่หว่างขา จนนางสงสัยว่ายาที่หมอตำแยให้ไว้ใช่หมดฤทธิ์แล้วหรือไม่ ไหนจะยังที่ทรวงอก...หากมิใช่ได้คนผู้นี้ช่วยโลมเลียดับร้อน อาการคัดอกร้อนวูบที่ปทุมถันคงทำให้นางอึดอัดทรมานไม่น้อยเช่นกัน

ยามนี้เสื้อผ้าหนิงซินหลุดรุ่ยจนแทบจะเปลือยเปล่า หยางหยางเคล้นคลึงหน้าอกอวบอิ่มของนางอย่างเบามือ ทั้งโลมเลียทั้งขบเม้มทั้งดูดดม ลุ่มหลง เมามาย

กระนั้นก็เถอะ...นับว่ายังดีที่คนผู้นี้ยังรู้จักกระทำอย่างระมัดระวังทะนุถนอม ไม่กลั่นแกล้งรังแกนางจนเกินไป...

หนิงซินพยายามควบคุมสติ เกรงว่าเขาจะรับรู้ว่ายามนี้หัวใจนางทั้งเต้นเร็วและแรง ลมหายใจหอบถี่ ปากก็จะหลุดครางเสียงน่าอายออกมาอยู่เรื่อย

ตอนนั้นเอง แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ก็จูบไล่ขึ้นมาตามลำคอ จุมพิตนาง ก่อนจ้องลึกลงในตา

“ท่าน...”

เอ่ยได้เท่านี้หนิงซินก็ไม่กล้าพูดต่อ ด้วยน้ำเสียงของนางนั้น ทั้งแปลกแปร่ง ทั้งกระเส่า น่าอับอายยิ่งนัก

แม่ทัพเฮยเซ่อเย่ว์ยกมุมปากยิ้ม จะว่าดูชั่วร้ายก็ใช่ จะว่าทรงเสน่ห์ก็ไม่ผิด เขาจุมพิตนางอีกหน ครั้งนี้เขาสอดลิ้นเข้ามาข้างใน ยิ่งหนิงซินพยายามเอาลิ้นตนเองดุนดันออกไป อีกฝ่ายกลับยิ่งครางคล้ายพึงพอใจ รุกเร้านางหนักขึ้นเรื่อยๆ มือหนึ่งก็จับมือนางเลื่อนลงไปสัมผัสบางอย่าง...บางอย่างที่ทั้งยาวใหญ่และแข็งตึง!

หนิงซินรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเจ้าแท่งใหญ่โตนั้นคือสิ่งใด นางจะชักมือกลับ แต่เขาหายอมไม่ เขาถอนจุมพิต เลื่อนริมฝีปากกระซิบข้างหูนาง เอ่ยเสียงกระเส่า

“ลองสัมผัสดูสิ”

ลอง...?

จะให้ลองสัมผัสอะไรนะ?

หนิงซินทั้งเขินอายทั้งตกใจ หูอื้อตาลายไปหมด