ตอนที่ 7 มอบหมายงาน

ตอนที่  7 มอบหมายงาน

“เจ้าช่างเป็นคนที่ซื่อตรงคิดเช่นไรเอ่ยมาเช่นนั้น หากเจ้าต้องการอยู่อย่างสงบเจ้าย่อมได้ตามที่เจ้าต้องการ มานั่งลงข้าง ๆ ข้าเถอะ เหม่ยหนิงไปนำจอกน้ำชามาต้อนรับพระชายารอง”

“เพคะ” 

อี้หานยิ้มกริ่มอย่างดีใจที่เจอคนดีอย่างพระชายาเอกอย่างน้อยนางก็เบาใจเรื่องภรรยาหลวงรังแกภรรยาน้อย ทั้งสองนั่งคุยกับในเรื่องราวต่าง ๆ มากมายจนดวงตะวันเริ่มจะตั้งอยู่ตรงกลางหัว อี้หานจึงขอตัวกลับ

“ข้ามารบกวนเวลาท่านพี่เสวี่ยหมิ่นนานมากแล้ว ยามนี้แดดเริ่มแรงแล้วท่านเข้าไปพักผ่อนเถอะเพคะ ”

“นั่นสินะ ข้าพูดกับเจ้าเพลินไปหน่อย จริงสิ ท่านชินอ๋องได้บอกกับเจ้าหรือไม่ต่อจากนี้เจ้ามีหน้าที่อันใดในจวน” อี้หานคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย นางเป็นพระชายารองต้องมีหน้าที่ของตนเองด้วยหรือมิใช่ให้อยู่อย่างสบาย ๆ ไปวัน ๆ หรอกหรือ? 

“มีงานด้วยหรือเพคะ”

“ตอนนี้ข้าดูแลงานหลังจวนหมดทุกอย่าง ในเมื่อเจ้าเข้ามาเป็นพระยาชารองที่นี่ต้องมีหน้าที่ของตนเองเช่นเดียวกัน เหม่ยหนิง เจ้าไปเอาบันทึกการซื้อของในห้องเครื่องมามอบให้แก่พระชายารองต่อจากนี้งานพวกนี้จะเป็นหน้าที่ของนาง  อี้หานเจ้าเป็นบุตรสาวขุนนางแม้จะตำแหน่งน้อยก็คงได้ร่ำเรียนมาบ้างงานเพียงเท่านี้คงไม่ได้ยากเกินกว่าความสามารถของเจ้าใช่หรือไม่?” 

“เพคะ ” อี้หานไม่อาจจะปฏิเสธได้ ในยุคที่นางมานางก็ทำงานการบัญชีของบริษัทแม้กระทั้งทะลุมิติมายุคโบราณนางยังหนีงานนี้ไม่ได้อีกอย่างนั้นหรือ 

   อี้หานเดินกลับตำหนักพร้อมทั้งการบันทึกบัญชีการจับจ่ายซื้อของใช้ในห้องเครื่องเล่มหนาหลายเล่ม

“พระชายาเอกดูเหมือนจะเป็นคนใจดีแต่พอมองดูดี ๆ หม่อมฉันรู้สึกถึงรังสีอำมหิตท่านต้องระวังตัวนะเพคะ”ซูซูเอ่ยพรางวางหนังสือบันทึกลงบนโต๊ะในห้องโถงของตำหนักพระชายารอง 

“เจ้าอย่าเอ่ยเช่นนั้นสิ เจ้าไม่เห็นหรือไงสายตาที่พระชายามองมาที่ข้า นางเป็นคนจิตใจดีเจ้าอาจจะคิดไปเองก็ได้ เฮ้อ ! ที่ข้าหนักใจมิใช่เรื่องพระชายาเอกแต่เป็นงานที่อยู่ตรงหน้าต่างหากข้าต้องอ่านมันทั้งหมดนี่เลยหรือ ? ต้องใช้เวลาเท่าไหร่กันสมองข้าระเบิดพอดี ” อี้หานถอนหายใจเมื่อเห็นบันทึกกองใหญ่บนโต๊ะ ทว่าจู่ ๆ นางก็คิดอันใดออก 

“ฮึ ฮึ ข้าคิดอะไรดี ๆ ออกแล้ว ซูซูอย่าลืมเรื่องที่เราวางแผนกันไว้ยามโหย่ว(18.00) เมื่อไหร่เจ้ารีบไปตั้งน้ำร้อนมาเช็ดตัวข้าทันที” 

“เพคะ ๆ ”  เมื่ออี้หานคิดแผนการออกนางไม่ได้กังวลใจอันใดหยิบหนังสือบันทึกมาอ่านทีละเล่มเพื่อรู้การใช้จ่ายในจวนชินอ๋อง แม้ว่าอยากจะหนีออกจากที่นี่แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ตนเองจะหนีออกไปได้ จึงต้องอ่านเพื่อทำความเข้าใจและไม่อยากจะขัดคำสั่งของพระชายาเอกอีกด้วย 

              ฝั่งด้านเสวี่ยหมิ่น

"เหตุใดพระชายาต้องทำดีกับชายารองด้วยเพคะ ปากของนางกล่าวว่าไม่อยากเข้าร่วมหอกับท่านชินอ๋อง เหมือนนางต้องการพูดจาเยาะเย้ยพระชายาเลยเพคะ "

"เหม่ยหนิง เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือไงกัน ! ที่ข้าทำดีกับนางเพราะต้องการรอดูว่านางจะทำเช่นไรต่อไปต่างหาก นางน่าจะใช้มารยาแสร้งเป็นเล่นตัวไม่ให้ท่านชินอ๋องถูกเนื้อต้องตัวถึงจะดูเหมือนได้มายากยิ่งน่าค้นหา เล่ห์เหลี่ยมของนางข้าดูออกตั้งแต่นางย่างกรายเข้ามาในจวน คอยจับตาดูนางเอาไว้นางจะมาไม้ไหน หากนางคิดไม่ดีต้องการตำแหน่งสูงเทียบเท่าข้า ข้าจะไม่เก็บนางเอาไว้"

"เพคะ" เสวี่ยหมิ่นคิดเอาไว้แล้วนางจึงมอบงานรายจ่ายของห้องเครื่องให้แก่อี้หาน นางคิดว่าอี้หานไม่ได้เฉลี่ยวฉลาดเท่าไหร่นัก หากวันหนึ่งต้องกำจัดนาง เสวี่ยหมิ่นจะใช้เรื่องการยักยอกเงินที่ใช้จ่ายในห้องเครื่องเป็นการใส่ร้ายนาง

          ดวงตะวันคล้อยต่่ำลงในจวนเริ่มจุดโคมไฟตามทางเดินเพื่อเพิ่มแสงสว่างในจวนชายารองเริ่มดำเนินแผนการที่นางได้วางเอาไว้โดยมีซูซูคอยช่วยเหลือนำหม้อนำร้อน ๆ มาตั้งไว้ส่วนอี้หานนำผ้ามาคุมโปงครอบร่างกายของตนเองให้ไอร้อนที่ออกจากหมอใส่ร่างกายตนเอง นางคิดหากใช้ผ้าชุบเช็ดตัวคงร้อนไม่นาน เมื่อร้อนมากพอนางรีบเดินไปที่เตียงนอนใช้แป้งทาปากให้ขาวซีด ราวกับคนไม่สบายจริง ๆ สักพักเสียงของสาวรับใช้ที่ยินเฝ้าอยู่หน้าห้องได้เข้ามาแจ้งว่าท่านชินอ๋องเดินทางมาถึงหน้าตำหนักแล้ว

"พระชายาเพคะยามนี้ท่านชินอ๋องเดินทางมาถึงหน้าตำหนักแล้วเพคะ"

"มาแล้วสินะ ซูซูรีบทำตามแผนเร็วเข้า"

"เพคะพระชายา" ซูซูรีบนำผ้าที่ทาบหม้อน้ำร้อน ๆ มาทาบลงบนใบหน้าของอี้หานก่อนจะรีบนำหม้อไปเก็บไม่ให้ชินอ๋องเห็น

"พระชายาข้ามาแล้ว พวกเจ้าออกไปให้หมดวันนี้ข้าจะใช้เวลาร่วมกับพระชายาจนท้องฟ้าจะสว่าง" น้ำเสียงร่าเริงดังขึ้นพร้อมย่างกรายเข้ามาด้วยรอยยิ้ม สาวใช้รีบพากันเดินออกไปตามคำสั่งและปิดประตูให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง

"ท่านชินอ๋องเพคะ ข้าคิดว่าคืนนี้ข้าคงไม่มีเรี่ยวแรงปรนนิบัติและทำบุตรกับท่านเสียแล้ว ตั้งแต่ยามเว่ย(15.00) ข้ารู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ร่างกายกระสับกระส่ายพอตกเย็นมาข้าตัวร้อนราวกับไฟ แค่ก ๆ ข้าไม่สบายเพคะท่านชินอ๋องอย่าเข้ามาใกล้ข้านะเพคะเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้" หวังหมิงจ้องมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงท่าทางอิดโรยปากขาวซีด หากอ่อนต่อโลกคงคิดว่านางไม่สบายจริง ๆ ทว่าเขาไม่ได้โง่เขลาถึงเพียงไม่รู้ว่านี่คือแผนการของนาง แต่เขาก็จะแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและเดินเข้ามาหานางที่เตียงใบหน้าเริ่มแสดงความเป็นห่วงเป็นใย

"โธ่ ๆ พระชายาของข้าน่าสงสารเสียจริง ทำไมร่างกายถึงได้อ่อนแอเช่นนี้ นี่เจ้าตัวร้อนมากเลยนี่น่า ผู้ใดอยู่ข้างนอกรีบไปตามหมอหลวงมาตรวจร่างกายพระชายารองเดี๋ยวนี้" อี้หานลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิทเมื่อได้ยินว่าเขาให้บ่าวรับใช้ไปตามท่านหมอหลวงมาตรวจเช่นนี้นางจะต้องถูกจับได้แน่ ๆ รีบจับมือของอี้หานเอาไว้แน่น

"ท่านชินอ๋องอย่าลำบากเลยเพคะ เพราะข้ามีร่างกายอ่อนแอเช่นนี้มาตั้งแต่เด็กเพียงแค่นอนพักผ่อนรุ่งเช้าก็หายดีแล้วเพคะ"

"หากพระชายาเอ่ยมาเช่นนั้นข้าก็เบาใจ เช่นนั้นวันนี้ข้าจะไม่ร่วมหลับนอนกับเจ้าเอาไว้เมื่อไหร่ที่ร่างกายของเจ้าแข็งแรงเรื่องบนเตียงค่อยว่ากัน แต่ว่าคืนนี้ข้าจะนอนที่นี่ไม่แน่รุ่งเช้าร่างกายของเจ้าดีขึ้นข้าอาจจะอยู่กับเจ้าทั้งวัน" หวังหมิงยิ้มกริ่มถอดรองเท้าไว้เดินขึ้นไปนอนลงข้าง ๆ กายของอี้หานกอดร่างบางเอาไว้แน่น อี้หานรับมือไม่ทันคิดว่าเขาจะยอมกลับไปแต่โดยดี หากอาการตัวร้อนจากหม้อน้ำหมดไปนางคงเสร็จเขาแน่ ๆ

"ทะ..ท่านชินอ๋องไม่กลัวจะติดไข้จากข้าหรือเพคะ "

"ร่างกายของข้าแข็งแกร่ง ตั้งแต่เด็กจนโตข้าตากแดดตากลมมามากนัก ไม่ว่าจะถูกสายฝนกระหน่ำใส่ร่างกายสามวันสามคืนก็ไม่ทำให้ข้าเจ็บป่วยได้ พระชายานอนพักเถอะนะค่ำคืนนี้ข้าจะโอบกอดเจ้าให้ความอบอุ่นจนร่างกายของเจ้าหายเป็นปลิดทิ้ง"