ตอนที่ 8 ค่าเสียเวลา

ตอนที่ 8 ค่าเสียเวลา

เวลาผ่านไป 1 ชั่วยามอี้หานนอนตัวแข็งทื่อแทบไม่กล้าขยับไปทางใด ในห้องนอนยามนี้มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองและเสียงหัวใจเต้นแรงของอี้หาน

'ทำไมถึงไม่ยอมกลับไปกันนะเป็นอย่างนี้ใครจะไปนอนหลับได้ ไม่น่าคิดแผนนี้เลยเพราะความโง่และสมองอันน้อยนิดของข้า โอ๊ย! แล้วอย่างนี้จะหาทางหนีเขาได้อย่างไรนะ' อี้หานคิดในใจพยายามขยับกายเล็กน้อยเพื่อคลายตัวออกจากแขนแกร่งของเขา

"พระชายาเจ้ายังไม่หลับหรือ? หรือว่าไข้ขึ้นแต่ว่าร่างกายของเจ้าไม่ได้ร้อนแล้วนะ รู้สึกเหมือนมันจะเย็นราวกับคนปกติ "

"เอ่อ..ที่ข้านอนไม่หลับเพราะไม่คุ้นชินที่ท่านชินอ๋องมานอนกอดเช่นนี้เพคะ อีกอย่างการเจ็บป่วยของข้ามักจะเป็นเช่นนี้ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวเย็นทว่าข้างในยังคงร้อนระอุอยู่เพคะ"

"เป็นอย่างนี้นี่เอง ตั้งแต่ข้าเกิดมาพึ่งจะเคยได้ยินอาการป่วยของพระชายาช่างแปลกจริง ๆ ข้าอยากให้ร่างกายของเจ้ากลับมาแข็งแรงในเร็ววันเช่นนั้นคืนนี้ข้าจะกลับไปนอนที่ตำหนักของข้า " อี้หานใลหน้าพลันเปลี่ยนสีเมื่อได้ยินคำพูดของหวังหมิงคิดว่าคืนนี้จะไม่ได้หลับได้นอนต้องคอยระแวงเสียแล้ว

“ข้าขออภัยด้วยนะเพคะที่ทำให้ท่านชินอ๋องต้องเสียเวลาอีกวัน” อี้หานยิ้มในใจทว่าผู้ใดจะคิดจู่ ๆ หวังหมิงกลับยกมือหนามาจับปลายคงมนของนางให้เผยอขึ้นเล็กน้อยประกบริมฝีปากลงที่ปากบางของนางอย่างนุ่มนวลจนร่างบางตกใจเบิกตาโพลงโต นี่ไม่เหมือนอย่างที่นางคิดเอาไว้เสียหน่อย อี้หานใช้มือยันอกแกร่งให้หยุดแต่เขากลับจูบนางดูดดื่มมากกว่าเดิม ลิ้นสากของเขาควานเข้าไปด้านในดูดดื่มความหอมหวานจากร่างเล็ก นางตกใจจนตัวแข็ง หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก สมองขาวโพลนร่างก่ายเริ่มวาบหวาม ลมหายใจของนางเริ่มติดขัดจนร่างใหญ่รู้สึกได้ค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกแม้ว่ายังอยากจะกลืนกินความหอมหวานจากร่างบางต่อ

“ตอนนี้ข้าไม่เสียเวลาแล้ว วันนี้ข้าพึงพอใจแล้วละ เจ้านอนพักเถิด”หวังหมิงเช็ดปากของตนเองด้วยความเสียดาย แต่ถ้าหากเขายังดึงดันที่จะจูบนางต่อจะเป็นเขาเองที่อดทนไม่ได้ เขาผละตัวออกจากนาง ลุกขึ้นจากเตียงนอนสวมใส่รองเท้าเดินออกไปจากห้องนอนอย่างเร่งรีบ ส่วนอี้หานยังคงอึ้งและงงงวยอยู่กับที่ ความรู้สึกเมื่อครู่นี่มันอะไรกัน ความวาบหวิวใจสั่นไหวร่างก่ายอ่อนระทวย รสชาติจูบที่ดูดดื่มและนุ่มนวลอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน นางยกมือมาแตะริมฝีปากขอบตัวเองดวงตาเหม่อลอย

“นี่หรือจูบ... เกิดมาไม่เคยจูบกับใครสักครั้งนี่ข้าเสียจูบให้กับคนบ้ากามอย่างเขานะหรือ ทั้ง ๆ ที่รังเกียจขยะแขยงที่เขาทำตัวแบบนั้นทำไมถึงไม่ขัดขืนเขาล่ะ อ๊ากกก!! นี้ข้าไปรู้สึกดีกับจูบของเขาเนี้ยะนะ ตั้งสติ ๆ ในอนาคตเขาอาจจะเป็นโรคร้ายแถมเขาไม่ได้จูบแค่เพียงคนเดียว ไหนจะพระชายาเอกไหนนางคณิกาอีกมากมาย อี้.. แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ต้องล้างปาก ใช่แล้วตอนนี้ฉันต้องล้างปาก ซูซูเข้ามาหาข้าที” อี้หานตั้งสติจากที่เมื่อครู่กำลังเคลิบเคลิ้มกับรสจูบของหวังหมิงจนลืมไปเลยว่าเขาคือผู้ชายมักมากในกามนอนกับสตรีไปทั่ว ไม่แน่วันนี้เขาอาจจะไปจูบกับสตรีอื่นมามากมายแล้วก็ได้เพียงแค่คิดขนแขนของนางลุกขึ้นซู่ ซูซูยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องเห็นท่านชินอ๋องเดินออกมา นางคิดว่าแผนการของพระชายาคงสำเร็จไม่นานเสียงของนางก็ดังขึ้น ซูซูรีบเข้าไปด้านในทันที

“เกิดอันใดขึ้นหรือเพคะ”

“เจ้าไปเอาน้ำมาให้ข้าที เอามาเยอะ ๆ ยิ่งดี”

“เอามาทำอันใดหรือเพคะ ” คิ้วบนใบหน้าของซูซูขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย

“ข้าจะเอามาล้างเชื้อโรคก่อนที่มันจะเข้าสู่ร่างกายของข้า” ซูซูงวยงงแต่ก็ยอมทำตามที่นายหญิงสั่งการ เมื่อได้น้ำมาอี้หานกลั้วปากบ้วนน้ำหลายรอบ จนตอนนี้นางพึงพอใจ

“เฮ้อ!! ทำไมชีวิตของข้าต้องมาพบเจออะไรเช่นนี้ด้วย เมื่อไหร่ข้าจะได้กลับไปมิติเดิมของตนเอง ซูอี้หานเจ้าอยู่ที่ใดรีบมาเอาร่างของเจ้าคืนเสียที” นางบ่นพึมพำพร้อมทิ้งตัวลงนอนบนฟูกหนานุ่มโดยมีซูซูยืนอยู่ใกล้ ๆ

“อย่าบอกนะเพคะว่าแผนการล่ม แล้วที่ท่านชินอ๋องอยู่ในห้องเป็นเวลานานหรือว่าทั้งสองได้นอนด้วยกันแล้ว” ซูซูสังเกตเห็นท่าทางของอี้หานคิดว่านายหญิงของตนได้ร่วมหลับนอนกับหวังหมิงจึงได้เอ่ยออกมา

“เฮอะ! ไม่มีทางเสียหรอก ข้าจะไม่ยอมนอนกับคนสกปรกเช่นนั้นเด็ดขาด ยามนี้ก็ดึกมากแล้วเจ้าไปพักเถอะรุ่งสางยังมีงานให้เจ้าทำอีกมากมาย”

“เพคะพระชายา” ซูซูไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามต่อเพราะนางเองก็เหน็ดเหนื่อยมาแล้วทั้งวันคิดถึงที่นอนจนตาล้าไปหมด

        ฝั่งด้านหวังหมิงเขาเดินกึ่งวิ่งมาที่ห้องหัวใจเต้นแรงระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยกมือมาแนบอกพรางเอ่ยออกมาเบา ๆ

“เพียงแค่จุมพิตเหตุใดหัวใจของข้าถึงเต้นแรงเช่นนี้ น่าแปลกเสียจริง”

“นั่นเพราะท่านจุมพิตกับสตรีที่ท่านชื่นชอบพะย่ะค่ะ หรือว่านี่อาจจะเป็นจุมพิตครั้งแรกของท่าน" เสียงคนสนิทเอ่ยขึ้นมาจากด้านหลัง หวังหมิงคลายมือลงจากอกไปไขว้ไว้ที่หลังใบหน้าพลันเข้มขรึมจริงจัง 

"มิใช่เรื่องของเจ้า เป็นเช่นไรรู้หรือยังว่าผู้ใดคือหนอนในจวนของข้า" 

"หากข้าเอ่ยออกไปยากนักที่ท่านจะเชื่อคำพูดของข้าแต่ว่าข้าต้องเอ่ยเรื่องที่ท่านให้ข้าไปทำนั่นมีผู้ที่สงสัยเพียงผู้เดียวพะย่ะค่ะ" 

"เอ่ยมาเถิดเชื่อไม่เชื่ออย่างไรต้องหาหลักฐานอยู่ดี"

"สองวันมานี้ข้าสังเกตเห็นยามราตรีพระชายาเสวี่ยหมิ่นมักจะออกมายืนรับลม เป็นช่วงที่ทุกคนต้องเขาบรรทม และข้าเห็นพระชายาให้สาวรับใช้ข้างกายนางออกไปนอกจวนทุกคืนขอรับ" 

"ออกไปข้างนอกอย่างนั้นหรือ? เมื่อก่อนข้าไม่เคยนึกเอะใจคิดว่านางเข้ามาเป็นพระชายาของเพียงเพราะต้องการอำนาจและตำแหน่ง ตอนนี้นางก็ได้อย่างที่นางต้องการแล้ว นางคิดจะทำร้ายข้าไปทำไมหรือว่าใต้เท้าจางจะอยู่เบื้องหลัง แต่เหตุใดกันหากข้าถูกใส่ร้ายฮ่องเต้สั่งลงโทษ นางก็ต้องโดนด้วยเช่นกัน เรื่องนี้เรายังปักใจเชื่อไม่ได้ว่าเป็นนางหรือไม่เจ้าจงไปสืบให้แน่ชัดอีก รุ่งสางไปบอกใต้เท้านัดเจอกันที่เดิม "

"ขอรับ"