เข้าสู่ระบบแชร์
9 เทียนขอเจอมันสักครั้ง...คนที่ฆ่าแม่
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-02 15:19:24“หมอบอกว่าเธอจะออกไปได้วันจันทร์นี้”
นายดำรงออกมาจากที่นั่งของเขา ไกลออกไปตรงเก้าอี้ยาวชิดผนัง ท่านั่งของเขาดูสบาย ๆ แต่เหมือนมีบารมีบางอย่างแผ่กระจายรอบตัวเขา เป็นชายที่ไปไหนมาไหนโดยไม่มีคนล้อมหน้าล้อมหลัง แต่เขาก็มีสิ่งหนึ่งที่บอกว่าเขาเป็นคนมีอำนาจชวนให้ยำเกรง รัฐยารู้สึกได้เหมือนเห็นเขา แล้วยำเกรงต่อเขา
รัฐยาเรียนรู้อีกด้วยว่าเขาจะเป็นที่พึ่งที่ใหม่ของเขาต่อจากแม่….แววตาของเขาที่แสดงออกจึงเปล่งแสงวิงวอนโดยที่เขาไม่รู้ตัวเหมือนกัน
“เธอจะต้องไปเรียนหนังสือ….ต้องใช้ไม้ค้ำรักแร้ไปก่อน…เธอหัดเดินไปบ้างหรือยัง”
“ยังเลยฮะ”
“หมอคงจะหัดให้เธอเร็ว ๆ นี้ ฉันไปโรงเรียนของเธอ ทางโน้นบอกว่าเธอจะขาดเรียนได้แต่ไม่มากจนเกินไป เดี๋ยวจะเรียนไม่ทัน”
“เทียนก็ไม่อยากขาดเรียน”
รัฐยาบอก แม่เคยสอนเสมอว่าแม่ยากจน แม่ให้ได้แค่ส่งเสียให้เขาเรียนมาก ๆ ให้มีความรู้เป็นสิ่งพาตัวเองให้ทระนงองอาจ และหาเลี้ยงตัวเองสืบไปในวันข้างหน้า รัฐยาตั้งใจเรียนเสมอ ผลการเรียนของเขาอยู่ในระดับดีมาก แม้จะเป็นโรงเรียนย่านชานเมืองไม่ใช่โรงเรียนที่โด่งดังมากนักก็เถิด
นายดำรงไปสอบถามเรื่องเกี่ยวกับเขามาแล้ว หากเขาจะต้องอุปการะเด็กสักคนหนึ่ง เขาก็ไม่อยากจะมืดมนต่อความเป็นมาของเด็กคนนั้น และเขายังไปดูบ้านของรัฐยามาแล้วอีกด้วย
บ้านไม้เก่า ๆ สองชั้นล้อมรั้วสังกะสี สภาพของบ้านดูแย่เสียยิ่งกว่าตึกชั้นเดียวที่เขาปลูกสร้างให้คนของเขาได้อยู่อาศัยในอาณาบริเวณบ้านตัวเองหลายเท่านัก
“เรื่องบ้านของเธอ” เขาเอ่ยต่อ “เธอจะอยู่อย่างไร”
“เทียนไม่ทราบ…แต่คงจะอยู่ได้…อยู่คนเดียว… เพื่อนบ้านแถวนั้นก็ดี ๆ”
“ฉันมาวันนี้ก็มีเรื่องนี้จะมาคุยกับเธอ”
ตลอดเวลานั้นภากรนิ่งเงียบ เขาฟังพ่อของเขาพูดและฟังเสียงรัฐยาโต้ตอบเท่านั้น….เขาวางใจในตัวพ่อมาก พ่อเขาเป็นคนละเอียด และรอบคอบเสมอในการกระทำทุก ๆ เรื่อง
“เธอก็ไม่มีใครอีกแล้ว ฉันก็ลั่นวาจาเอาไว้แล้วว่าจะอุปการะเธอ…บ้านนั้นจะอยู่คนเดียวไม่ได้ ยิ่งตอนนี้เธอช่วยเหลือตัวเองแทบจะไม่ได้ถนัด ไปอยู่เสียที่บ้านฉัน แล้วค่อยว่ากันใหม่เมื่อเธอหายดีแล้ว”
รัฐยามองเขาเขม็งก่อนจะมองดูชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เตียง สีหน้าของภากรอ่อนโยนนัก…เขาดูเป็นมิตรอบอุ่น เขาดูเหมือนพ่อของเขา แต่ไม่มีบารมีออกมาเท่านั้นเอง
“ไปอยู่เสียที่บ้านพี่…ที่นั่นเรามีคนหลายคนจะช่วยเธอได้”
//////////////////////////////////////////////////////////////////////
สุดท้ายก็เหลือเพียงเท่านี้เอง…รัฐยาน้ำตาหยดลงมา เมื่อรับเอาผอบเล็ก ๆ บรรจุกระดูกและเถ้าของแม่เอาไว้ ภาพของรัฐยาก่อให้เกิดความเวทนาอย่างยิ่งกับเขาจนภากรคุกเข่าลง แตะมือที่หลังมือนั้น
“อย่าคิดมากอีกเลย เรื่องมันแล้วไปแล้ว”
“แม่ตายแล้ว” ริมฝีปากนั่นเบะออก “เหลือเชื่อนะฮะ…คุณกร” ไม่กล้าตีเสมอกับเขาด้วยการเรียกเขาว่า ‘พี่’ เพราะรัฐยารู้ว่าคุณนายแสงเดือนย่อมไม่ชอบใจอย่างแน่นอน เขาไม่อยากให้เธอต้องเพ่งเล็งมากไปกว่านี้อีก การเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ก็ทำให้เขาตัวลีบเล็กลงไปมากพอแล้ว
“แม่เคยเจ็บ…กระดูกของแม่ไม่ดี แต่แม่ก็ยังแข็งแรงยังอยู่กับเทียนไปได้อีกนาน…แล้วแม่ก็มาตาย…”
น้ำเสียงเจือสะอื้น “เทียนจะไม่ลืมหรอกว่าแม่ตายยังไง”
ไม่ทันเห็นว่าเขากระตุกขึ้น
“เทียนจะต้องพบมันให้ได้ ไอ้คนใจร้ายขับรถคันนั้น”
รัฐยาบอกปณิธานอันแน่แน่วของตัวเอง ที่ภากรได้แต่ปิดปากตัวเองเงียบสนิท
“มันอาจจะยาก แต่เทียนจะภาวนาว่าขอเทียนพบมันสักหนหนึ่งเถิด…เทียนจะให้มันทดแทนให้กับเทียนให้สาสม”
“เทียนจะไปรู้ได้ยังไง”
“เทียนรู้…มีญาณสังหรณ์ว่าจะต้องพบมันอีก มันจะไม่ไปไกลจากเทียน แล้วเทียนหนึ่งมีนี่…”
รัฐยาหยิบเอาสิ่งหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อ…เมื่อวางลงกลางอุ้งมือ ภากรก็เบิกตากว้างขึ้น…เขาเห็นชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของลูกกระพรวนที่ถูกกระชากจนขาด เขาจำได้ดีว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของสร้อยข้อมือที่ภคินีสวม
“มันก็เป็นแค่ลูกกระพรวนเม็ดหนึ่ง” เขาทำใจกล้าเขี่ยมันดู ปลายนิ้วถูกเนื้อกลางมือของรัฐยานิดหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ และรัฐยาก็ไม่ได้เฉลียวใจด้วยว่าทำไมนิ้วนั่นของภากรถึงได้สั่น…เขาไม่ทันสังเกต
“พี่ว่ามันก็เหมือน ๆ กันไปหมดนั่นแหละ เทียน”
เขาเห็นรัฐยาส่ายหน้าน้อย ๆ พร้อมกับยืนยันด้วยเสียงหนักแน่นว่า
“เทียนนอนดูมันทุกคืนที่อยู่โรงพยาบาล…ดูจนจำมันได้แม้จะหลับตา…เทียนจับมันลูบคลำมัน เทียนรู้ว่ามันมีอะไรพิเศษ ลวดลายมันแปลกเหลือเกิน มันไม่เหมือนงานชิ้นอื่น ๆ จะมีสักกี่คนใส่งานแบบนี้…”
ภคินีนั่นแหละ…เขาโทษหล่อน…ภคินีไม่ชอบงานโหล ๆ หล่อนไม่รวยล้นฟ้า แต่หล่อนก็มีรสนิยมในการเลือกใช้ของเสมอมา ของของหล่อนจะต้องเป็นแบบหนึ่งเดียวหรือหากมีหลายชิ้นก็จะไม่ถึงกับเป็นของโหล…สร้อยเงินเส้นนี้เป็นเงินแท้ หล่อนซื้อมันมาจากศูนย์การค้าใหญ่ที่ขายเครื่องเงินฝีมือประณีต ราคาแพงมาก และภคินีก็เป็นปลื้มกับลูกกระพรวนกรุ๋งกริ๋งรอบ ๆ เส้น ที่มันเคลื่อนไหวทุกยามที่หล่อนเปลี่ยนอิริยาบถ สร้อยเส้นนี้ทำให้หล่อนปลื้มมาก เพราะใครเห็นก็เอ่ยชม
“เทียนจะภาวนาต่อ ๆ ไปทุกคืน ให้เทียนได้เจอมันสักหนหนึ่งในชีวิตนี้”
บทล่าสุด
หนี้พันธนาการ-Magmalava 20 เมื่อเทียนเจอภคินี
เพื่อน ๆ พารัฐยามาส่งถึงที่รถ เขาไม่ได้เข้าไปช่วยเหลือ และเขาก็อยากให้รัฐยาช่วยเหลือตัวเอง เด็กหนุ่มส่งยิ้มให้เขามาแต่ไกล การก้าวเดินโดยมีไม้คอยช่วยพยุงตัวนั้น รัฐยาทำได้ดีมากแล้วเขารับเพื่อนของรัฐยาอีกสองคนติดรถมาด้วย…เป็นหน้าที่ที่เขากระทำไม่มีตกหล่นมาเป็นเดือน ๆ แล้ว และเป็นสิ่งที่รัฐยาซาบซึ้งเป็นที่สุด ตนแรกก็คิดว่าเขาจะทำได้ไม่กี่วันแล้วก็เลิกราไป แต่ภากรเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายอย่างยิ่ง เมื่อเขาเริ่มต้นสิ่งใดแล้วเขาก็ปฏิบัติต่อไปได้โดยไม่ทิ้งขว้างไปเสียกลางคันเสียงพวกสาว ๆ คุยกันลั่นรถ ใหม่ ๆ ก็ไม่เคยได้ยินเสียงสักแอะ เดี๋ยวนี้อาจจะเป็นเพราะเริ่มคุ้นกับเขามากขึ้น เขามองดูทางกระจกแล้วก็อมยิ้ม…เขาเหงา…ชายหนุ่มรู้ว่าการเป็นลูกคนเดียวเป็นชีวิตเงียบเหงาและบางครั้งอับเฉาเหลือเกิน เขาอยากมีพี่น้องมานานแล้วเมื่อสบโอกาสตอนที่รัฐยาเข้ามาอยู่ร่วมบ้าน เขาจึงคิดว่านี่เป็นน้องชายของเขา น้องที่เขาเคยอยากได้เป็นนักหนาส่งพวกเพื่อน ๆ ของรัฐยาไปหมดแล้ว เขาก็หยิบกล่องเล็ก ๆ จากกระเป๋าเสื้อไปข้างหลัง รัฐยาทำตาโตมองดูอย่างงงงัน“อะไรฮะ คุณกร”“พี่ซื้อมาฝากเทียน รับไปซิ”รัฐยาพนมมือไหว้เขา รับไปถือไว้
หนี้พันธนาการ-Magmalava 19 เทียนเป็นเด็กผู้ชายนะ
หล่อนยังเปราะบางเกินกว่าจะไปรบรากันคุณนายแสงเดือนได้ คุณนายพูดแต่ละคำแสบไปถึงไหน ๆ ยังแววตาที่ดูถูกเหยียดหยามหล่อนปานนั้นทำให้ภคินีไม่ปรารถนาจะเข้าไปเป็นสะใภ้ ไม่อยากรับคุณนายมาเป็นแม่ผัวให้เกิดศึกสงครามยืดเยื้อแต่หล่อนก็ยังไม่อาจจะตัดภากรทิ้งไปได้ง่ายนัก ในระหว่างที่เขายังไม่เดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศ การมีเขาก็เท่ากับมีกระเป๋าเงินใบใหญ่ไว้เนรมิตแก้วแหวนเงินทองสารพัดนึกที่หล่อนปรารถนาจะได้ให้กับหล่อนภคินีไม่โง่…ไม่หยิ่งจะยอมรับของกำนัล…มันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน แถมภากรก็ยังไม่เคยล่วงเกินหล่อนอีกด้วย เขาทุ่มให้โดยไม่หวังของตอบแทน บางเวลาภคินีมองว่าภากรเป็นไอ้หนุ่มหน้าโง่คนหนึ่ง หล่อนเคยอยากให้เขาโดดเข้าใส่หล่อน…แต่เขาก็ไม่เคยทำ และหากหล่อนเริ่มก่อนภากรอาจจะลับลอยไปทันทีก็เป็นได้ เขาเป็นหนุ่มที่สมถะกับเรื่องทำนองนี้จนชวนฉงนว่าเขาเป็นปกติหรือเปล่า เลือดเนื้อของเขาไม่เคยเดือดพล่านเลยสักหน“กร...” น้ำเสียงของหล่อนอ่อนโยนลง “สั่งอาหารเถิด ค่ำแล้วเดี๋ยวจะพาไปดูแหวน…ผ่านไปเห็นวันก่อนซ้วยสวย…ไพลินจ้ะ”“ไปดูตอนค่ำ ๆ อย่างนี้น่ะหรือ”“ก็ไปดูเอาไว้ก่อนไง…ค่อยซื้อให้วันหลังก็ได้…คงไม่กี่ตังค์ล
หนี้พันธนาการ-Magmalava 18 เอ็นดูเด็ก
รัฐยาทำให้เขาใจแป้ว และชายหนุ่มก็พยายามทดแทนให้อย่างมากที่สุด เขาพารัฐยาลงจากรถเข้าไปในโรงเรียน ออกจะเป็นภาพที่แปลกตาในสายตาของเพื่อน ๆ ร่วมโรงเรียนที่รู้จักรัฐยาเมื่อเขามาถึงด้วยรถยนต์คันใหญ่โก้หรู ยังจะผู้ชายที่ประคับประคองมาก็เป็นผู้ชายมาดโก้ที่พวกนักเรียนสาวรุ่นตาโตกิ๊วก๊าวกันได้อยู่ห่าง ๆ พอคล้อยหลังภากรแล้ว รัฐยาก็ได้ยินเสียงถามแซ่ดไปหมดเขายิ้มแย้มเมื่อพูดถึงภากร อดภาคภูมิใจแทนเขาไม่ได้ที่เขาเป็นหนุ่มซึ่งสาวน้อยเริ่มผลิเนื้อสาวพากันให้ความสนใจ“คุณภากร เป็นผู้มีพระคุณกับเรามาก ตอนนี้เราอยู่บ้านเขา พ่อเขารับอุปการะเรา จากอุบัติเหตุ”มีแต่ยกย่องเทิดทูนเขา ยิ่งภากรทำดีกับเขาเท่าไหร่ รัฐยาก็ทั้งเทิดทูนนับถือเขานักหนา เขาคิดว่าพร้อมจะตอบแทนในพระคุณที่เขามีเหนือหัวนี้ได้…แม้ชีวิตตัวเองก็สามารถให้กับเขาได้ โดยที่รัฐยามองไม่เห็นวันข้างหน้า วันที่คิดในสิ่งตรงกันข้ามนี้โดยสิ้นเชิง///////////////////////////////////////////////////////////////“คุณมาช้าอีกแล้ว”ภคินียกมือขึ้นมองเวลา จากนาฬิกาเรือนบอบบางราคาแพงลิบลิ่วเพราะนี่เป็นของขวัญชิ้นหนึ่ง ที่ภากรซื้อหาให้เป็นของกำนัลหล่อนง สีหน้าขอ
หนี้พันธนาการ-Magmalava 17 แค่คางคกอย่าผยอว
“เพราะลูกของเรา…”เพียงได้ยินเท่านี้ เธอก็ยกมือขึ้นเหมือนจะห้ามปรามไม่ให้เขาพูดต่อสีหน้ายังไม่สู้จะดีนัก“ก็เพราะอย่างนี้น่ะซิคะ…ดิฉันถึงพูดไม่ออก แต่ดิฉันไม่อยากให้ลูกเข้าไปสนิทสนมอี๋อ๋อ นายเทียนไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ เป็นหนุ่มแล้ว”“ก็ยังเพิ่งจะอายุสิบหก อีกอย่างหนุ่มแล้วไง ไม่ใช่สาว” เขาแย้ง“อุ๊ย…สิบหกนี่ไม่เด็กแล้วค่ะ คุณ กำลังใช้การใช้งานได้ดีทีเดียว อีกอย่างเดี๋ยวนี้ชายกับชายก็เยอะไป…ถมไป”“เฮ้ย...” นายดำรงแทบสำลัก “อย่าคิดนอกลู่นอกทาง”ริมฝีปากของคุณนายเชิดขึ้นเหมือนปราศจากความเชื่อถือโดยสิ้นเชิง“ดิฉันเคยเห็น ลูกเพื่อนมี ติดใจเด็กผู้ชาย นายเทียนทำตัวเป็นเด็กใส ๆ แต่ใจอาจจะกำลังคิดจับตากรอยู่ก็ได้”เขาเลยได้แต่ถอนใจ คุณนายแสงเดือนไม่รู้ว่าเอาความคิดทำนองนี้มาใส่ในหัวตั้งแต่เมื่อไหร่“ให้ไปจับผู้ชายคนอื่นเถอะนะคะ อย่ามาจับตากรเข้าเชียว ดิฉันเอาถึงแตกหักไปข้างแน่ ๆ”แต่เธอก็ไม่ได้พูดเรื่องที่บังคับให้รัฐยาได้สาบาน แม้เป็นเพียงคำสาบานก็ยังทำให้เธออุ่นใจได้บ้างนิดหน่อยว่าหากรัฐยายังกล้าดีข้องเกี่ยวกับภากร รัฐยาก็จะมีอันต้องพินาศฉิบหายไปเอง เธอจะไม่ยอมเห็นเด็กข้างถนนขึ้นมาเสมอหน้ากับลู
หนี้พันธนาการ-Magmalava 16 เทียนก็ชาย ภากรก็ชาย
“ขาเป็นไงมั่ง”“เทียนพอจะเดินได้มากแล้ว”“ก็ดีนี่เธอ ฉันอยากจะเตือนสักเรื่องหนึ่ง ภากรน่ะเป็นหนุ่มแล้ว เขาไม่เคยมีน้อง เขาอาจจะเอาใจใส่เธอมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไยดีเธอแบบสายเลือดแท้ๆ พี่น้องแท้ๆ เข้าใจไหม”รัฐยาร้อนไปทั่วกาย เขายังไม่เคยมีแฟน“เทียนสาบานได้ว่าไม่เคยคิดตีเสมอ”เขาละล่ำละลักบอกปากสั่นไปหมดแล้ว“เทียนนับถือคุณภากร”“ขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปเถิดนะ…ฉันน่ะกลัว…เพราะเห็นมาเยอะแล้ว และก็ไม่อยากให้ลูกชายมีพี่มีน้องที่เป็นคนนอก”“เทียนไม่ได้คิด”เขาบอกย้ำ….ดวงหน้าเผือด“นี่นายเทียน….”คุณนายเข้ามาใกล้อีกนิด….มื้อเอื้อมมาข้างหน้าแล้วแตะคางมองเด็กหนุ่มขึ้นมา รัฐยาตัวแข็งทื่อ เขารับรู้จากสัมผัสนั่นว่าเต็มไปด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์…และแววตาของคุณนายที่เขามองเห็นก็ดูน่ากลัว ปราศจากความเป็นมิตร และก็ยังแปลความไม่ได้ว่านอกจากรังเกียจไม่เป็นมิตร ยังมีอะไรที่แอบซ่อนอยู่ เพราะรัฐยายังเยาว์วัยเกินไปนั่นเอง“ฉันขออะไรเธอสักอย่างนะ”“ครับ”เขารับคำด้วยเสียงแผ่ว ๆ รู้สึกแรงดันจากมือนั่นจะผลักคางของหล่อนให้แหงนเชิดขึ้น ดวงตาของเขาสาดกระทบไฟ เหมือนหวาดกลัว ไม่แน่ใจแต่คุณนายก็ยังไม่ปร
หนี้พันธนาการ-Magmalava 15 เทียนอยากเรียนบัญชี
เธอเอื้อมมือมาแตะบ่าเขา จากสัมผัสบอกเธอว่าเขาทำตัวแข็งมากกว่าระดับปกติไปสักนิดหนึ่ง“เพราะลูกชายคนนี้ของแม่เป็นหนุ่มหน้าตาดี เรียนดี ฐานะก็ดีจะเอาอะไรมากไปกว่านี้อีกเล่า จริงไหมจ๊ะ”เขาเดินขึ้นมาข้างบนได้อย่างไร ภากรก็ไม่อยากจะแน่ใจเหมือนกัน เขารู้สึกสะเทือนใจกับคำพูดที่คุณนายแสงเดือนบอกว่าตรงไปตรงมาอย่างยิ่ง หลังจากที่เขาเคยเลิกคิดเรื่องนี้มาแล้ว ภคินีก็เคยทำให้เขาคิดมาก หล่อนดูแปลก ๆ เอาแน่เอานอนไม่ได้ในเรื่องนี้ บางครั้งหล่อนก็หวานฉ่ำกับเขา แต่บางครั้งหล่อนก็เฉยเมยเหมือนคนแปลกหน้าไม่ใช่คนรักชายหนุ่มสลัดศีรษะแรง ๆ เขาไม่อยากจะเก็บเอามาคิดมาก แม่ไม่ชอบภคินีต่างหากเล่า แม่ถึงพูดออกไปแบบนั้นแม่กำลังเฉไฉแต่เขาจะไม่เฉไฉตามแม่เป็นอันขาดกำลังเดินไปตามทางที่จะไปห้องของเขา ชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงไม้กุกกักดังเป็นจังหวะ เขาชะงักก่อนจะเห็นรัฐยากำลังเดินมา ดึกแล้วน่าจะอยู่บนเตียงมากกว่ารัฐยายังไม่เห็นเขา ได้ยินแต่เสียงแต่เสียงถามอยู่ใสๆ“พี่ส้ม อย่างนี้เรียกว่าเทียนเดินได้ดีหรือยัง”“ไปวิ่งแข่งได้เลยละค่ะ”“กีฬาคนพิการน่ะซิ”เขาเดินเข้าไป และรัฐยาก็เบือนหน้ามามองเห็น ยิ้มหวานให้กับเขา ลักยิ้
