9 เทียนขอเจอมันสักครั้ง...คนที่ฆ่าแม่

“หมอบอกว่าเธอจะออกไปได้วันจันทร์นี้”

นายดำรงออกมาจากที่นั่งของเขา ไกลออกไปตรงเก้าอี้ยาวชิดผนัง ท่านั่งของเขาดูสบาย ๆ แต่เหมือนมีบารมีบางอย่างแผ่กระจายรอบตัวเขา เป็นชายที่ไปไหนมาไหนโดยไม่มีคนล้อมหน้าล้อมหลัง แต่เขาก็มีสิ่งหนึ่งที่บอกว่าเขาเป็นคนมีอำนาจชวนให้ยำเกรง รัฐยารู้สึกได้เหมือนเห็นเขา แล้วยำเกรงต่อเขา

รัฐยาเรียนรู้อีกด้วยว่าเขาจะเป็นที่พึ่งที่ใหม่ของเขาต่อจากแม่….แววตาของเขาที่แสดงออกจึงเปล่งแสงวิงวอนโดยที่เขาไม่รู้ตัวเหมือนกัน

“เธอจะต้องไปเรียนหนังสือ….ต้องใช้ไม้ค้ำรักแร้ไปก่อน…เธอหัดเดินไปบ้างหรือยัง”

“ยังเลยฮะ”

“หมอคงจะหัดให้เธอเร็ว ๆ นี้ ฉันไปโรงเรียนของเธอ ทางโน้นบอกว่าเธอจะขาดเรียนได้แต่ไม่มากจนเกินไป เดี๋ยวจะเรียนไม่ทัน”

“เทียนก็ไม่อยากขาดเรียน”

รัฐยาบอก แม่เคยสอนเสมอว่าแม่ยากจน แม่ให้ได้แค่ส่งเสียให้เขาเรียนมาก ๆ ให้มีความรู้เป็นสิ่งพาตัวเองให้ทระนงองอาจ และหาเลี้ยงตัวเองสืบไปในวันข้างหน้า รัฐยาตั้งใจเรียนเสมอ ผลการเรียนของเขาอยู่ในระดับดีมาก แม้จะเป็นโรงเรียนย่านชานเมืองไม่ใช่โรงเรียนที่โด่งดังมากนักก็เถิด

นายดำรงไปสอบถามเรื่องเกี่ยวกับเขามาแล้ว หากเขาจะต้องอุปการะเด็กสักคนหนึ่ง เขาก็ไม่อยากจะมืดมนต่อความเป็นมาของเด็กคนนั้น และเขายังไปดูบ้านของรัฐยามาแล้วอีกด้วย

บ้านไม้เก่า ๆ สองชั้นล้อมรั้วสังกะสี สภาพของบ้านดูแย่เสียยิ่งกว่าตึกชั้นเดียวที่เขาปลูกสร้างให้คนของเขาได้อยู่อาศัยในอาณาบริเวณบ้านตัวเองหลายเท่านัก

“เรื่องบ้านของเธอ” เขาเอ่ยต่อ “เธอจะอยู่อย่างไร”

“เทียนไม่ทราบ…แต่คงจะอยู่ได้…อยู่คนเดียว… เพื่อนบ้านแถวนั้นก็ดี ๆ”

“ฉันมาวันนี้ก็มีเรื่องนี้จะมาคุยกับเธอ”

ตลอดเวลานั้นภากรนิ่งเงียบ เขาฟังพ่อของเขาพูดและฟังเสียงรัฐยาโต้ตอบเท่านั้น….เขาวางใจในตัวพ่อมาก พ่อเขาเป็นคนละเอียด และรอบคอบเสมอในการกระทำทุก ๆ เรื่อง

“เธอก็ไม่มีใครอีกแล้ว ฉันก็ลั่นวาจาเอาไว้แล้วว่าจะอุปการะเธอ…บ้านนั้นจะอยู่คนเดียวไม่ได้ ยิ่งตอนนี้เธอช่วยเหลือตัวเองแทบจะไม่ได้ถนัด ไปอยู่เสียที่บ้านฉัน แล้วค่อยว่ากันใหม่เมื่อเธอหายดีแล้ว”

รัฐยามองเขาเขม็งก่อนจะมองดูชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ เตียง สีหน้าของภากรอ่อนโยนนัก…เขาดูเป็นมิตรอบอุ่น เขาดูเหมือนพ่อของเขา แต่ไม่มีบารมีออกมาเท่านั้นเอง

“ไปอยู่เสียที่บ้านพี่…ที่นั่นเรามีคนหลายคนจะช่วยเธอได้”

//////////////////////////////////////////////////////////////////////

สุดท้ายก็เหลือเพียงเท่านี้เอง…รัฐยาน้ำตาหยดลงมา เมื่อรับเอาผอบเล็ก ๆ บรรจุกระดูกและเถ้าของแม่เอาไว้ ภาพของรัฐยาก่อให้เกิดความเวทนาอย่างยิ่งกับเขาจนภากรคุกเข่าลง แตะมือที่หลังมือนั้น

“อย่าคิดมากอีกเลย เรื่องมันแล้วไปแล้ว”

“แม่ตายแล้ว” ริมฝีปากนั่นเบะออก “เหลือเชื่อนะฮะ…คุณกร” ไม่กล้าตีเสมอกับเขาด้วยการเรียกเขาว่า ‘พี่’ เพราะรัฐยารู้ว่าคุณนายแสงเดือนย่อมไม่ชอบใจอย่างแน่นอน เขาไม่อยากให้เธอต้องเพ่งเล็งมากไปกว่านี้อีก การเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ก็ทำให้เขาตัวลีบเล็กลงไปมากพอแล้ว

“แม่เคยเจ็บ…กระดูกของแม่ไม่ดี แต่แม่ก็ยังแข็งแรงยังอยู่กับเทียนไปได้อีกนาน…แล้วแม่ก็มาตาย…”

น้ำเสียงเจือสะอื้น “เทียนจะไม่ลืมหรอกว่าแม่ตายยังไง”

ไม่ทันเห็นว่าเขากระตุกขึ้น

“เทียนจะต้องพบมันให้ได้ ไอ้คนใจร้ายขับรถคันนั้น”

รัฐยาบอกปณิธานอันแน่แน่วของตัวเอง ที่ภากรได้แต่ปิดปากตัวเองเงียบสนิท

“มันอาจจะยาก แต่เทียนจะภาวนาว่าขอเทียนพบมันสักหนหนึ่งเถิด…เทียนจะให้มันทดแทนให้กับเทียนให้สาสม”

“เทียนจะไปรู้ได้ยังไง”

“เทียนรู้…มีญาณสังหรณ์ว่าจะต้องพบมันอีก มันจะไม่ไปไกลจากเทียน แล้วเทียนหนึ่งมีนี่…”

รัฐยาหยิบเอาสิ่งหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อ…เมื่อวางลงกลางอุ้งมือ ภากรก็เบิกตากว้างขึ้น…เขาเห็นชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของลูกกระพรวนที่ถูกกระชากจนขาด เขาจำได้ดีว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของสร้อยข้อมือที่ภคินีสวม

“มันก็เป็นแค่ลูกกระพรวนเม็ดหนึ่ง” เขาทำใจกล้าเขี่ยมันดู ปลายนิ้วถูกเนื้อกลางมือของรัฐยานิดหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ และรัฐยาก็ไม่ได้เฉลียวใจด้วยว่าทำไมนิ้วนั่นของภากรถึงได้สั่น…เขาไม่ทันสังเกต

“พี่ว่ามันก็เหมือน ๆ กันไปหมดนั่นแหละ เทียน”

เขาเห็นรัฐยาส่ายหน้าน้อย ๆ พร้อมกับยืนยันด้วยเสียงหนักแน่นว่า

“เทียนนอนดูมันทุกคืนที่อยู่โรงพยาบาล…ดูจนจำมันได้แม้จะหลับตา…เทียนจับมันลูบคลำมัน เทียนรู้ว่ามันมีอะไรพิเศษ ลวดลายมันแปลกเหลือเกิน มันไม่เหมือนงานชิ้นอื่น ๆ จะมีสักกี่คนใส่งานแบบนี้…”

ภคินีนั่นแหละ…เขาโทษหล่อน…ภคินีไม่ชอบงานโหล ๆ หล่อนไม่รวยล้นฟ้า แต่หล่อนก็มีรสนิยมในการเลือกใช้ของเสมอมา ของของหล่อนจะต้องเป็นแบบหนึ่งเดียวหรือหากมีหลายชิ้นก็จะไม่ถึงกับเป็นของโหล…สร้อยเงินเส้นนี้เป็นเงินแท้ หล่อนซื้อมันมาจากศูนย์การค้าใหญ่ที่ขายเครื่องเงินฝีมือประณีต ราคาแพงมาก และภคินีก็เป็นปลื้มกับลูกกระพรวนกรุ๋งกริ๋งรอบ ๆ เส้น ที่มันเคลื่อนไหวทุกยามที่หล่อนเปลี่ยนอิริยาบถ สร้อยเส้นนี้ทำให้หล่อนปลื้มมาก เพราะใครเห็นก็เอ่ยชม

“เทียนจะภาวนาต่อ ๆ ไปทุกคืน ให้เทียนได้เจอมันสักหนหนึ่งในชีวิตนี้”