Semua Bab หนี้พันธนาการ-Magmalava: Bab 1 - Bab 10

“ผมดื่มไม่ไหวแล้ว”ภากรเบือนหน้าหลบจากแก้วที่ยื่นเข้ามาจ่อถึงปากแต่มือนุ่ม ๆ ก็ยังไม่ยอมปล่อยจากต้นคอทางด้านหลังของเขา พยายามจะรั้งให้เขาหันหน้ากลับมาพร้อมกับเสียงปะเหลาะ ๆ“น่าอีกนิด คนเก่งนะ.”ไม่เพียงแต่พูดเฉย ๆ คนพูดยังยื่นจมูกมาแตะแก้มของเขาอีกด้วย กลิ่นหอมจากเรือนกายของหล่อนเหมือนเดินหลงเข้าไปในดงดอกไม้ จนเขาเคลิบเคลิ้มและเขาก็ไม่อยากให้ดวงตาคู่นั้นหม่นแสงลงเลยแข็งใจดื่มเข้าไปอีกอึกหนึ่ง“นั่นซิจ๊ะเป็นผู้ชายก็ต้องดื่มเหล้า จะดื่มแต่น้ำหวานได้ยังไง้ เสียหายหมด”ภคินีวางแก้วลง ตบมือให้กับเขาสองสามแปะ ดวงตาฉายประกายซุกซนสนุกสนาน หล่อนไม่ใช่หญิงสวยเรียกได้ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงเท่คนหนึ่ง ดวงหน้าเรียวเห็นเส้นจมูกเด่นที่สุดบนใบหน้า จมูกที่โดดเด่นจนเหมือนว่าหล่อนไปทำศัลยกรรมมาใหม่ และหลายหนที่หล่อนท้าทายให้มีการจับกระดูกที่ขึ้นสันนั่นเป็นของแท้ ๆ ที่หล่อนอ้างว่าเป็นกันทั้งครอบครัว“ไปเต้นรำกันดีกว่า”หล่อนลากเขาออกไปสู่เวทีเต้นรำเล็ก ๆ ของสนามหน้าบ้านหลังนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองหลังพิธีรับปริญญาเพื่อนฝูงที่รับปริญญารุ่นเดียวกันล้วนแล้วแต่เบิกบาน และคู่ของเขากับหล่อนก็เป็นคู่ที่ถูกจับตามองมากท

“เทียน…”เสียงของหล่อนกรีดแหลม…แล้วหล่อนก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย ดวงตาของหล่อนยังลืมกว้าง และมือก็ไขว่คว้ายืนออกไปหล่อนไม่เห็นว่าห่างจากหล่อนไปไม่มากนัก รัฐยากระเด็นไปตกลงตรงนั้น…รัฐยายังรับรู้สิ่งต่าง ๆ ได้…แต่เขาขยับตัวอีกไม่ได้ รู้สึกมึนงง ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองก็เหมือนจะมาจากที่อันไกลแสนไกล เขาจำได้ว่าเป็นเสียงแม่… แต่เขาขานรับไม่ได้… เหมือนมีอะไรจุกอยู่ในลำคอของเขานี่เองและเขาก็เห็นใครคนหนึ่ง…ผู้หญิง…เห็นเป็นเงาพร่า ๆ เลือน ๆ จนมองหน้าไม่ถนัด เห็นผู้หญิงคนนั้นย่อตัวลงมามองเขาใกล้ ๆ และทำให้ได้เห็นอะไรบางอย่างวูบวาบเข้านัยน์ตาของเขารัฐยายกมือขึ้น แล้วก็คว้าจับเอาไว้ได้สร้อยข้อมือนั่นเอง ที่เป็นแวววับนั่น ในสำนึกที่ขาดวิ่นไป เขาพยายามจะจดจำมันให้ได้ เพราะมันเป็นสร้อยเส้นที่เขาพยายามจะจดจำมันให้ได้ เพราะมันเป็นสร้อยเส้นที่แปลกตา เป็นแบบที่เขาไม่ค่อยจะคุ้นเคยนัก มันมีลูกกระพรวนเล็ก ๆ เกือบจะรอบวงแล้วเขาก็กระตุกมืออย่างแรง เม็ดเล็ก ๆ ของกระพรวนนั่นเม็ดหนึ่งอยู่ในมือของเขาแล้วรัฐยาก็แน่นิ่งไปภคินีผวาลุกขึ้น สร้อยไม่ทันขาดแต่ก็ทำให้หล่อนตกใจสุดขีด… พอดีกับภากรตามเข้ามา เขาเห็นหล

ตีสาม…ภากรผวาขึ้นจากเก้าอี้ยาวตรงนี้ ลุกขึ้นเหมือนมีสปริงติดกับตัวเมื่อได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา…เขาออกมาถึงเทอเรซหินอ่อนด้านหน้า พ่อเป็นคนแรกที่เขามองเห็น พ่อเดินเข้ามาใกล้เขา เสียงของแม่ตามมา เสียงเอะอะตามเคย…แม่มักจะเป็นคนที่พูดมากเสมอ“ฉันไม่เห็นด้วยเลยนะคุณ… ทำไมต้องไปเป็นผู้อุปการะเด็กนั่นด้วย ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฝ่ายสังคมสงเคราะห์ของบ้านเมืองซิ คนไข้อนาถาน่ะรัฐบาลดูแลได้… แล้วญาติโยมเด็กนั่นก็คงจะมี… เราจะเสนอตัวเข้าไปทำไม ดีไม่ดีมันก็จะคิดเอาได้ว่าลูกเราส่วนเข้าไปพัวพัน”พ่อแตะบ่าเขาเบา ๆ มองเข้าไปในดวงตาของเขา แล้วพูดเสียงทุ้มเสมอกัน เป็นน้ำเสียงที่เขาเคยชินเสมอมา“พ่อยากคุยด้วย ในห้องสมุดนะ เดี๋ยวนี้”แล้วพ่อก็เดินเร็ว ๆ เข้าไปในตัวบ้าน เขากำลังจะตามเข้าไปแต่คุณนายคว้ามือของเขาเอาไว้ได้ กระตุกหมับทำให้เขาต้องหยุดเดิน หันกลับมามอง“ไม่น่าเลยนะ…เพราะดื่มเหล้าใช่ไหม ลูกถึงคะนองจนเกิดเรื่องขึ้น คนตายคนหนึ่ง บาดเจ็บอีกคนหนึ่ง…เด็กเพิ่งอายุสิบหก…ยังแต่งเครื่องแบบนักเรียนอยู่เลยนะ”“อาการหนักมากไหมฮะ”เขาถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เหมือนไม่ใช่ตัวของเขาเองอีกสืบไป…เด็กคนนั้น…ใช่…แม่ข

“พี่กรจะดูแลน้องอย่างดี หักใจเสียเถิดเรื่องแม่น่ะ มันเป็นเคราะห์ เทียนรักษาตัวให้หายเร็ว ๆ ดีกว่านะ”ไม่ทันที่จะให้คำตอบเขา ประตูห้องก็เปิดเข้ามา คุณนายแสงเดือนยืนอยู่ตรงหน้าประตูนั่นเอง ดวงตาในกรอบของเส้นดินสอที่เขียนเอาไว้จนเข้มเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้าแล้วเธอก็ถลันพรวดเข้ามาอีก เกือบจะติดเตียงทีเดียว เธอหวงลูกชายนัก เธอตีความเลยเถิดไปในทางไม่ดีเดี๋ยวนี้ผู้ชายกับผู้ชายก็นะ“กร…อะไรกันจ๊ะ”แม้จะทอดหางเสียงได้ แต่น้ำเสียงของเธอก็กรุ่น ๆ อยู่ภากรคลายมือออกหน่อยหนึ่ง แต่เธอก็จับตามองอย่างระแวงเต็มทีก็เด็กที่นอนเจ็บอยู่นั่นน่ะมีเค้าว่าจะเป็นหนุ่มหล่อมาก นี่ก็น่าเอ็นดู ผิวพรรณหน้าตา แม้จะเป็นในยามบาดเจ็บ สะอาดหมดจด…จนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเด็กหนุ่มจากครอบครัวคนชั้นล่างยากจน…ผิวพรรณก็ดูสะอาดเกลี้ยงเกลา รูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอมเธอกลัวนักกลัวว่าจะเป็นเรื่องผูกพันยืดเยื้อ และท่าทางภากรก็สำนึกผิดชัดแจ้งอยู่ภากรอยากมีน้องยิ่งเป็นน้องชายเขายิ่งอยากมี“น้องกำลังตกใจ”“เฮ้อ…มันน่าอยู่หรอกนะ…” เธอทำเสียงเนิบ ๆ “เรื่องนี้มันนับได้ว่าร้ายแรงสักหน่อย แต่ก็ยังโชคดีนะที่คนผ่านไปเจอเหตุการ

“หมอบอกว่าเธอจะออกไปได้วันจันทร์นี้”นายดำรงออกมาจากที่นั่งของเขา ไกลออกไปตรงเก้าอี้ยาวชิดผนัง ท่านั่งของเขาดูสบาย ๆ แต่เหมือนมีบารมีบางอย่างแผ่กระจายรอบตัวเขา เป็นชายที่ไปไหนมาไหนโดยไม่มีคนล้อมหน้าล้อมหลัง แต่เขาก็มีสิ่งหนึ่งที่บอกว่าเขาเป็นคนมีอำนาจชวนให้ยำเกรง รัฐยารู้สึกได้เหมือนเห็นเขา แล้วยำเกรงต่อเขารัฐยาเรียนรู้อีกด้วยว่าเขาจะเป็นที่พึ่งที่ใหม่ของเขาต่อจากแม่….แววตาของเขาที่แสดงออกจึงเปล่งแสงวิงวอนโดยที่เขาไม่รู้ตัวเหมือนกัน“เธอจะต้องไปเรียนหนังสือ….ต้องใช้ไม้ค้ำรักแร้ไปก่อน…เธอหัดเดินไปบ้างหรือยัง”“ยังเลยฮะ”“หมอคงจะหัดให้เธอเร็ว ๆ นี้ ฉันไปโรงเรียนของเธอ ทางโน้นบอกว่าเธอจะขาดเรียนได้แต่ไม่มากจนเกินไป เดี๋ยวจะเรียนไม่ทัน”“เทียนก็ไม่อยากขาดเรียน”รัฐยาบอก แม่เคยสอนเสมอว่าแม่ยากจน แม่ให้ได้แค่ส่งเสียให้เขาเรียนมาก ๆ ให้มีความรู้เป็นสิ่งพาตัวเองให้ทระนงองอาจ และหาเลี้ยงตัวเองสืบไปในวันข้างหน้า รัฐยาตั้งใจเรียนเสมอ ผลการเรียนของเขาอยู่ในระดับดีมาก แม้จะเป็นโรงเรียนย่านชานเมืองไม่ใช่โรงเรียนที่โด่งดังมากนักก็เถิดนายดำรงไปสอบถามเรื่องเกี่ยวกับเขามาแล้ว หากเขาจะต้องอุปการะเด็กส