8 เทียนยังไม่ได้กลับบ้าน

รัฐยาไม่ใส่ใจกับเรื่องนั้น เขายังไม่อยากจะคิดอะไรอีก เขาอยากจะไปพบแม่อีกสักหนหนึ่ง

“เทียนอยากเจอแม่ฮะ…อยากไปงานของแม่…”

คุณนายแสงเดือนทำท่าเบื่อหน่ายอย่างยิ่ง เมื่อได้ยินรัฐยาสวนออกมาแบบนั้น

“แหม…เธอนี่” เธอทำเสียงรำคาญอย่างเปิดเผย “ก็เดินไม่ได้ ขาเป็นอย่างนี้แล้ว ยังมีแก่ใจจะเดินไปงานแม่ตัวอีกหรือ…ฉันน่ะไม่บริการเธอถึงกับไปหารถเข็นมาพาเธอไปหรอกจ้ะ…นอนรักษาตัวก่อนเถิด นอนคิดสำนึกว่ามีคนใจดีขนาดนี้ ก็เป็นบุญคุณท่วมหัวแล้ว เรื่องแม่เธอก็ไม่ถึงกับเป็นศพไม่มีญาติ…ฉันถึงว่าบุญของเธอมันยังดี แถวนั้นออกจะเป็นบ้านนอก ยังมีคนไปพบเจอที่ใจบุญ”

คุณนายไปแล้ว ทิ้งรัฐยาโศกเศร้าอย่างรุนแรง แล้วเธอก็ลากภากรกลับไปด้วย

ของอย่างนี้เธอคิดว่าต้องแยกลูกชายออกไปให้รวดเร็ว เธอไม่แน่ใจ

เพราะภากรของเธอเป็นคนใจอ่อนและแสนดีเกินไป

“กลับบ้านกับแม่จ้ะ”

////////////////////////////////////////////////////////

ภากรไปหาภคินีที่บ้าน เมื่อหล่อนหายหน้าไปเลย พอเห็นเขา ภคินีก็ทำท่าเหมือนสะดุ้ง ก่อนจะยอมเข้ามาหา…ท่าทางของหล่อนยังขวัญเสียเมื่อดึงมือของเขาหลบออกไปจากสายตาของแม่ที่มองอย่างสนใจ

“เป็นไงบ้าง…”

เรื่องนั้นยังรบกวนหล่อน แต่ภคินีก็ไม่กล้าโผล่ไปอีก หล่อนกลัวหลับตาลงหล่อนก็ยังเห็นภาพจนทำให้เจียน ๆ จะคลั่ง มันเป็นยิ่งกว่าฝันร้าย

“ไม่มีอะไรแล้ว”

งานศพของปรารถนาเงียบเชียบ นายดำรงไม่กล้าทำให้มันเอิกเกริกออกไป จนกลายเป็นพิรุธ เขาทำให้มันไม่ดูถึงกับอนาถาสำหรับผู้ตายไปแล้ว และภากรถูกกันไม่ให้ไปงานนั้น

ส่วนรัฐยาก็ได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญอยู่โรงพยาบาล

“งานศพจบแล้ว”

สวดแล้วเผาเลย…ปรารถนาไม่มีญาติ เพื่อนร่วมงานของหล่อนก็มีน้อยคน หล่อนไม่ใช่คนใหญ่โต เป็นแค่แม่ม่ายคนหนึ่งที่แม้จะยังสาวและหน้าตาดูได้ แต่หล่อนก็ไม่ใช่คนเปรี้ยวจนมีเพื่อนพ้อง ที่สำคัญความจนของหล่อนเป็นปัญหาทำให้หล่อนขาดเพื่อนพ้อง

ไม่มีข่าวของปรารถนากับลูกสาวในหน้าหนังสือพิมพ์ใด ๆ ทั้งสิ้น มันเป็นเรื่องที่ไม่ปรากฏเป็นข่าว

“พ่อรับเด็กคนนั้นเอาไว้อุปการะ ผมขอร้องพ่อ…ผมทนไม่ได้ ผมรู้สึกผิด ทำให้เด็กขาดแม่…ถ้าคืนนั้นธันไม่ขับรถ”

ภคินีเม้มปากแน่นก่อนจะคลายออก

“โทษนีหรือคะ” หล่อนผินหลังให้ “นีผิด…นีมันไม่ดี นึกหรือคะว่าเกิดเรื่องนั้นขึ้นแล้วธันสบายอกนัายใจ รู้ไหมว่ามันเหมือนตกนรก นีกลัวจนประสาทจะเสียอยู่แล้ว”

โดนไม้นี้เข้า ภากรก็ใจอ่อนเขากอดหล่อนเอาไว้ปลอบโยนหล่อนให้คลายจากวิตกกังวล

“ไม่มีอะไรน่ากลัว พ่อทำให้เรื่องเงียบไป เด็กนั่นจะไม่รู้ว่าความจริงเป็นยังไง…แล้วเด็กก็จะได้รับการชดเชยอย่างดีที่สุด”

/////////////////////////////////////////

รัฐยายังต้องอยู่โรงพยาบาล ขาของเขายังไม่อาจจะเดินได้เพราะกระดูกข้างในร้าว…และอาจจะต้องผ่าตัดหลังจากเข้าเฝือกแล้ว …เขารู้สึกอ้างว้างหวาดกลัว แม้นายดำรงจะยืนยันว่าเขาจะอุปการะ และภากรก็ดีกับเขาอย่างมาก ก็ยังไม่อาจจะแน่ใจได้

เพราะคุณนายแสงเดือนทำให้รู้ว่าไม่ควรจะเหิมเกริมกับความเมตตาที่สองพ่อลูกหยิบยื่นมาได้

หากไม่ติดว่าคุณนายเกรงใจสามีอย่างยิ่งแล้ว รัฐยาก็แน่ใจว่าคุณนายจะไม่แยแสเขาเลย

เขาร้องไห้ทุกคืน ร้องจนหลับไปเองกับโชคชะตาที่เอาแม่ไปจากเขา เคยมีกันสองคนแม่ลูก ก็มาเหลือแค่คนเดียว รัฐยาหวาดกลัวมาก เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรต่อไปอีก

เพื่อนร่วมงานของแม่มาเยี่ยมเขา ทุกคนเวทนาเขา แต่ก็มีภาระเกินกว่าจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเขาได้ มีแค่ของกินของฝาก แล้วก็พากันหายหน้าไป มีเงินช่วยงานแม่อยู่กับเขาก้อนหนึ่ง….นายจ้างของแม่ใจดีให้เงินสมทบมาอีกห้าหมื่นบาท…ก็เท่านั้นเอง เงินที่รัฐยารู้ว่าต่อให้เอาเข้าฝากไว้ ดอกเบี้ยก็จะไม่งอกเงยมากนัก อาจจะไม่พอส่งเสียตัวเองจนเรียนจบมหาวิทยาลัยไม่ว่าเขาจะกระเบียดกระเสียรอย่างไรก็ตามทีเถิด

เพื่อนที่โรงเรียนก็มาเยี่ยม ทุกคนสงสารเขา

ครูประจำชั้นของเขาก็มาด้วย

และเขาก็ได้รู้ว่านายดำรงไปถึงโรงเรียนที่เขาเรียน เขาบอกว่าเขาเป็นผู้ปกครองจัดการเรื่องลาหยุด เพื่อจะให้เขาไม่ขาดเรียนจนหมดสิทธิ์เข้าสอบในตอนปลายเทอม

เขากรุณามาก…เขาเหมือนพ่อพระในยามยาก ที่รัฐยาเองก็ยังแทบจะไม่อยากเชื่อว่ายังมีคนดี ๆ หลงเหลืออยู่อีก รัฐยานอนคิดอยู่นั่นแล้วว่าเขาช่วยเหลือด้วยเหตุใดกัน หรือเป็นเพราะว่าเขาช่วยเหลือคนทุกคนที่ตกทุกข์ได้ยาก

คืนนั้นหากไม่ได้เขาผ่านมา รัฐยารู้ว่าอาจจะถูกรถคันที่ชนแม่กับเขาถอยมาทับจนตาย อย่างคุณนายแสงเดือนบอกก็เป็นได้

แล้วการนึกถึงเขาก็เหมือนจะแรงกล้าพอ เพราะรัฐยาเห็นเขาเปิดประตูเข้ามา…มีภากรเดินตามหลังเขาเข้ามาด้วย

เขาใช้มือได้ เด็กหนุ่มยกมือไหว้เขา น้ำตายังคลอหน่วย แต่เขาก็เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาเข้าทีคนหนึ่งหากเขาเติบโต ความหล่อแบบหนุ่มหน้าหวานจะเป็นของเขามากกว่านี้แน่นอนที่สุด

“เป็นไงบ้าง เทียน”

ภากรเป็นคนถาม เขาเข้ามายืนใกล้ ๆ เตียง ยังรู้สึกผิด แม้เขาจะไม่ได้เป็นคนขับรถคันนั้นเองก็ตามทีเถิด

“ก็ดีฮะ”

เขาไม่คร่ำครวญเรื่องอาการเจ็บปวดบาดแผล นอกจากเรื่องเศร้าโศกถึงแม่ และกังวลเรื่องเรียนจนออกนอกหน้า เขาเป็นเด็กหนุ่มเข้มแข็งคนหนึ่ง รัฐยาตั้งความหวังเอาไว้แรงกล้าว่าเขาจะกลับไปเดินได้ในเร็ววัน