10 เทียน...อย่าอายพี่ส้ม

ภากรอึ้งไป และก่อนที่จะได้ขยับตัว เสียงฝีเท้าก็ซอยออกมาจากข้างในกระทบถูกพื้นหินอ่อน…กลิ่นหอมฉุยโชยผ่านมา เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นแม่ของเขา การปรากฏตัวของคุณนายแสงเดือนด้วยกลิ่นหอมกระจายกรุ่น และเธอก็สวยสดออกมาในชุดที่เตรียมพร้อมจะออกไปนอกบ้านได้ ดวงหน้าเนียนผ่องเต่งตึง….ไม่มีรอยเหี่ยวย่นตีนกาไม่เคยขึ้นตรงปลายตาของเธอ

“นั่นอะไรกัน” เสียงเธอแหลมเมื่อมองไปเห็นลูกชายคุกเข่าอยู่กับพื้นหินอ่อน และบนเก้าอี้คือร่างบอบบางของรัฐยาที่นั่งอยู่…ขาอยู่ในเฝือกทั้งสองข้าง

“กร...”

เธอเรียกเขาด้วยเสียงหนัก ๆ คิดปราดไปไกล…กลัวนักว่าลูกชายจะมาหลงใหลได้ปลื้มกับเด็กคนนี้

มิใช่ญาติ จะสนิทสนมทำไม

“ลงไปนั่งแบบนั้นทำไม”

เธอมองดูรัฐยา ดวงตาคมที่ระบายสีเอาไว้สดและเขียนรอบขอบตาด้วยสีดำเข้มจัดไปทั้งหมด เมื่อแสงจากกึ่งกลางดวงตาของเธอจ้าออกปานนั้น

รัฐยาเมินหลบ ใจเต้นแรง เขากลัวผู้หญิงคนนี้….กลัวจนใจมันเต้นไม่เป็นจังหวะ และมื่อก็สั่นไปหมดแล้ว

ภากรลุกขึ้นยืนช้า ๆ แล้วถอยไปนั่งบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง

“มาแล้วหรือ…จะมาอยู่ในบ้านนี้ใช่ไหม…” เธอถามรัฐยาโดยตรง “ขาเธอนั่นน่ะอีกนานไหมกว่าจะหาย”

“หมอว่าอีกสองเดือนก็ถอดเฝือกได้ฮะ”

เขาตอบด้วยเสียงอ่อน ๆ ไม่กล้าประสานสายตาด้วยนานนักรู้อยู่เต็มอกว่าคุณนายไม่ชอบให้เขาเข้ามาอยู่ร่วมบ้านด้วย

“ก็ดี…จะได้ช่วยเหลือตัวเองได้ คุณดำรงน่ะถึงกับหาคนเอาไว้รับใช้เธอด้วยเชียวนะ คงจะแปลก ๆ สำหรับเธอ อยู่บ้านคนใช้ก็ไม่เคยมีไม่ใช่หรือ มาอยู่บ้านนี้นอกจากจะได้เป็นคุณเทียนแล้ว ยังจะมีสาวใช้ประจำตัว….” เธอหัวเราะแปลก ๆ “ระวังเอาไว้หน่อยแล้วกันนะ อะไรที่มันมาไว ก็จะเข้าทำนองวูบมาแล้วก็จะวูบไป”

ภากรไม่ชอบใจนักเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่เขาก็ไม่เอ่ยออกมาต่อหน้ารัฐยาจนเมื่อคุณนายเดินไปที่โรงรถ เขาจึงเดินตามไป เสียงฝีเท้าของเขาทำให้คุณนายหันกลับมามองเห็นลูกชายพิงกับเสาโรงรถเอามือข้างหนึ่งซุกกระเป๋าเอาไว้ สีหน้านิ่งขรึมจัด

“แม่ไม่น่าจะพูดกับเทียนแบบนั้นเลย”

“อย่านะ” เธอชี้หน้าเขา “อย่าเข้าข้างมัน จะเอายังไงกับแม่อีกที่ยอมให้มันเข้ามาอยู่ที่นี่”

“แกไม่ได้อยากมาเลยนะฮะ แต่พ่อเห็นว่าแกไม่มีใคร บ้านนั้นน่ะแกจะไปอยู่ได้ยังไงตัวคนเดียว ขาของแกก็ยังเป็นแบบนั้น…แล้วแกยังจะต้องไปเรียนหนังสือ ยังจะต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไป…เด็กตัวคนเดียวไม่มีแม่อีกแล้ว แกย่ำแย่มากนะฮะแม่ ผมอยากขอร้องแม่สักเรื่องหนึ่ง”

“ไม่ย่ะ”

เธอกระแทกเสียงหนัก ๆ จิ้มนิ้วกลางที่มีแหวนเพชรรูปมาคีเม็ดใหญ่ที่หน้าผากของลูกชายอย่างแรง

“ไม่ใช่เพราะเราหรือที่ทำเรื่องขึ้นมา…แม่ยอมรับได้เท่านี้…จะพูดอย่างนี้แหละใครจะทำไม…แม่คิดว่าตอนนี้บ้านเราต้อนรับเอาเด็กข้างถนนเข้ามา คอยดูไปเถอะว่าจะต้องมีแต่เรื่องอีกสารพัดให้เดือดร้อน”

“แม่กลัวกระทั่งเด็กหนุ่มตัวเล็ก ๆ คนเดียวน่ะหรือ”

“ไม่ได้กลัว…แต่รังเกียจ…” เธอตอบตรง ๆ “เห็นหน้ามันแล้วก็เวทนาไม่ลง นี่รู้ไหมแม่ไปให้หมอเขาตรวจสอบดวงชะตาแม่มาแล้วนะ…แม่เชื่อว่าเจ้าเทียนนี่น่ะจะเป็นตัวการเข้ามาทำให้ครอบครัวของแม่ต้องแตกแยก หมอเค้าเตือนแม่ว่าจะมีคนที่สามเข้ามา”

ชายหนุ่มส่ายหน้าน้อย ๆ กับความเชื่ออันเหลวไหลยิ่งนั้น แม่เขามีเวลาว่างมากเกินไปที่จะเที่ยวไปตามโรงแรมดัง ๆ แล้วตรวจสอบโชคชะตาตัวเอง ก่อนจะมาทึกทักเอาว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง

“มันมาแล้ว มันก้าวเข้ามาแล้ว แม้มันจะเป็นผู้ชาย”

“เทียนไม่มีพิษภัยอะไรเลยฮะ…แล้วนี่มันก็เป็นความจำเป็น…เพราะผมทำให้แกต้องเสียแม่ ต้องเป็นลูกกำพร้า”

“ทำไมไม่มองบ้างล่ะว่าการที่เด็กนั่นเสียแม่น่ะ ไม่ใช่เป็นเคราะห์ แต่กลายเป็นโชคมหาศาลไปแล้ว ที่ได้ผู้อุปการะดี ๆ ได้มาเสวยสุขที่บ้านนี้”

ภากรนิ่งอึ้ง เขาไม่อาจจะแก้ความเข้าใจผิดของแม่ได้ เขาทำไม่ได้ คุณนายแสงเดือนปักใจเสียแล้วและยากอย่างยิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงความคิดของเธอได้

“แม่จะไปประชุม…กลับมาค่อยพูดกันใหม่”

เธอเป็นนักสังคมสงเคราะห์คนหนึ่ง แต่ภากรก็รู้ว่านั้นคืองานที่แม่จำเป็นต้องทำเพื่อสังคมของแม่…แต่ไม่ได้เกิดจากแม่เต็มใจอยากจะทำ…สังคมของแม่ก็เหมือนดอกไม้ประดิษฐ์สวย ๆ ที่ชวนมอง แต่พอเข้าไปสัมผัสจับต้องใกล้ ๆ ความงามที่เห็นไม่จับใจให้เกิดความซาบซึ้งประทับใจได้เลย

เขาเดินกลับมาหารัฐยาที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ เหยียดขาสองข้างในเฝือกหนา ๆ ยาวออกไป มีไม้ค้ำรักแร้สองอันวางพิงกับโต๊ะใกล้ ๆ กันนั้น….เขาช่วยเหลือพยุงให้ลุกขึ้น รัฐยาเอาไม้เท้ามาค้ำยัน แล้วออกเดินอย่างคล่องแคล่ว เขาเรียนรู้ที่จะช่วยเหลือตัวเองได้อย่างดี

“พี่จะพาไปดูห้องของเธอ”

เขาบอก….เธอจะอยู่ที่นี่ได้อย่างสบาย ๆ ตั้งใจเรียนเรื่องก็ไม่ต้องไปใส่ใจอีก….และนั่น….” เขากวักมือเรียกหญิงคนหนึ่งที่ลับ ๆ ล่อ ๆ เข้ามาหา อายุของส้มได้ยี่สิบเอ็ด ทำงานที่นี่มาห้าปีแล้ว มาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิงยังไม่ได้ทำบัตรประชาชน อยู่รับใช้ที่นี่จนไม่คิดจะไปที่อื่นอีก แล้วนายดำรงก็เลือกส้มมารับใช้รัฐยาเป็นส่วนตัว

ด้วยเหตุผลว่าส้มอายุไม่ห่างจากรัฐยามากนัก แล้วก็ยังไม่ใช่คนปากมากอีกด้วย

“มาซิ ส้ม….มารู้จักคุณเทียน”

รัฐยาเบิกตากว้าง เขาไม่เคยมีสาวใช้ประจำตัว บ้านเขาไม่มีเงินจะจ้างสาวใช้ เขารู้สึกตะขิดตะขวงใจอย่างบอกไม่ถูก….เมื่อส้มยอบตัวเข้ามาแล้วคุกเข่าลงกับพื้นเงยหน้ามอง

“ส้มจ้ะ…เขาจะทำงานส่วนตัวให้เทียน….ตอนนี้พี่จะให้ส้มนอนห้องเดียวกับเทียนด้วย จะได้ช่วยพาเทียนเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ แต่งตัว ส้มเคยเลี้ยงน้องมาก่อนด้วยนะ ส้มทำได้”

“แต่เอ้อ...พี่ส้มเป็นผู้หญิง เทียนเป็น...” เสียงอุบอิบ หน้าแดง

“พี่ส้มมีน้องชายตั้งสี่คนนะ คุณเทียน อย่าอายพี่เลย”