ตอนที่4.ภาพที่เห็นรางๆ

หนึ่งฤทัยล้มตัวลงนอน พยายามคิดทบทวน ถึงเรื่องราวและคำพูดที่เขาบอกกับเธอ เธอจำไม่ได้เลยว่า เคยอยู่ที่นี่ ไม่มีความคุ้นชินใด ๆ กับสถานที่และกับเขา รู้เพียงแต่ว่าเธอชื่อหนึ่งฤทัย เป็นภรรยาของเขาและเป็นนายหญิงของที่นี่

            “แน่ใจเหรอครับว่าจะทำแบบนี้” มนตรีถามเมื่อเดินมารับแฟ้มเอกสารจากเจ้านาย

            “มีอะไร” ศิลาถามเสียงเรียบ ไม่แสดงความรู้สึกออกมาจากน้ำเสียง

            “ผมกลัวว่าถ้าคุณหนึ่งจำได้ เรื่องมันจะไปกันใหญ่นะสิครับ” มนตรีบอกด้วยความหวังดี

            “แล้วไง ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว นายและคนงานในไร่ ทำตามที่ฉันบอกก็พอ”

            “ครับ” มนตรีรับคำ ถึงจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เจ้านายกำลังทำ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

            “งานเป็นไงบ้าง ฝนตกเมื่อคืนเสียหายเยอะไหม” ศิลาเปลี่ยนเรื่องคุย

            “โชคดีที่คนหินสั่งให้คนงานคลุมดอกเอาไว้ เลยเสียหายไม่มาก พอส่งออกครับ”

            “สั่งให้คนงานทำเหมือนเดิมนะ ฟ้าฝนไว้ใจไม่ได้” ศิลาบอกแล้วกลับไปสนใจกับเอกวารตรงหน้าต่อ สองวันมานี้เขาวุ่นวายกับยายตัวแสบจนงานกองบนโต๊ะมากมาย เห็นทีต้องทำโทษให้เข็ดหลาบจะไม่ทำแบบคืนนั้นอีก ถึงจะความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้แต่ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น

            “ใกล้เปิดเทอมแล้ว คุณหินจะส่งคุณหนึ่งกลับตอนไหนครับ” มนตรีถามเพราะหนึ่งฤทัยยังเรียนหนังสือไม่จบ และตอนนี้ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว

            “สมองเสื่อมคงไม่ต้องเรียนแล้วมั้ง” ศิลาตอบ

            “ไม่ได้นะครับคุณหิน!” มนตรีตอบด้วยความลืมตัว

            “ทำไม! แล้วมึงเกี่ยวอะไรด้วย” ศิลาถามพร้อมกับจ้องหน้ามนตรีเขม็ง

            “ปะ...เปล่าครับ ไม่มีอะไรครับ” เพราะความห่วงใยที่มีต่อหญิงสาว ทำให้มนตรีลืมตัวเผลอตวาดเจ้านาย

            “เอาเวลาไปทำงานดีกว่าไหม ถ้าไม่อยากทำก็เขียนใบลาออกมา” ศิลาบอกพร้อมกับจ้องหน้ามนตรี

            “ขอโทษครับ”

            “ไปทำงานไป๊!”

            “ครับ ครับ” มนตรีพูดพร้อมกับวิ่งออกไป แฟ้มเอกสารที่เจ้านายเหวี่ยงมาเฉี่ยวหัวไปนิด ดีนะที่หลบทัน

            “รักกันมาก ห่วงกันมาก ก็เอาไปดูแลกันเองเลยสิ” อยู่ ๆ ก็โมโหที่มนตรีเป็นห่วงหนึ่งฤทัย จนกล้าออกหน้ามาพูดแทนเธอ

            “คุณหนึ่งลงไปทานข้าวเย็นเถอะค่ะ” สายพิณขึ้นมาตามหนึ่งฤทัยลงไปกินข้าว เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น

            “คุณศิลายังไม่กลับมาเหรอคะ”

            “ยังค่ะ”

            “เขากลับแบบนี้ทุกวันเลยเหรอคะ” ถามเพราะเมื่อวานศิลากลับมาตอนมืด จังหวะที่เขาเดินเข้าห้องเธอก็แกล้งหลับ แต่น่าจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาเลยทำให้เธอหลับไปจริง ๆ

            “คุณหินกลับไม่เป็นเวลาหรอกค่ะ ขึ้นอยู่กับงาน ฝนตกแบบนี้งานยิ่งเยอะต้องเฝ้าระวังน้ำป่านะคะ” สายพิณบอกกับหญิงสาว

            “ค่ะ” หนึ่งฤทัยขานรับ แล้วเดินลงบันไดไปยังห้องอาหาร จังหวะนั้นศิลาก็ขับรถเข้ามาจอดในบ้านพอดี

            “คุณหินมาพอดีเลย เดี๋ยวป้าไปเรียกคุณหินมาทานข้าวนะคะ” สายพิณบอกแล้วเดินออกไป หนึ่งฤทัยพนักหน้าให้แม่บ้าน แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวที่นั่งทุกวัน หญิงสาวยังไม่แตะอาหารที่สายพิณเตรียมไว้ให้ รอกินพร้อมศิลาน่าจะดีกว่า

            “คุณหินมาแล้ว” หนึ่งฤทัยลุกขึ้นจากเก้าอี้เมื่อศิลาเดินเข้ามาในห้องอาหาร

            “ทำไมยังไม่ทานครับ” ศิลาถามเมื่อเห็นเธอยังไม่แตะอาหารบนโต๊ะ

            “ฉันรอทานพร้อมคุณค่ะ” หนึ่งฤทัยบอกแล้วส่งยิ้มบาง ๆ ให้เขา

            “วันหลังไม่ต้องรอนะครับ ผมกลับไม่เป็นเวลา หนึ่งหิวตอนไหนก็ทานเลยนะครับ” ศิลาเดินเข้ามาหา แล้วจูบลงที่หน้าผากมนของเธอ หนึ่งฤทัยอายจนหน้าแดง เมื่อเห็นอาการของสายพิณที่มองมาด้วยสายตาเอ็นดู

            “ชินแล้วนะครับ ไม่ได้จูบคุณทานข้าวไม่อร่อย” ศิลาบอกแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวว่างข้าง ๆ เธอ

            “เราทำแบบนี้กันทุกวันเลยเหรอคะ” หนึ่งฤทัยถามแล้วมองไปที่สายพิณที่กำลังจัดแจงตักข้าวให้เขา ถึงจะทำแบบนี้จนเป็นปรกติสำหรับเขา แต่สำหรับเธอไม่ชินเลยสักนิด

            “ครับ ถ้าหนึ่งจำไม่ได้ก็ถามป้าดูสิครับ”

            “ไม่เป็นไรค่ะ ทานข้าวกันเถอะค่ะ” หนึ่งฤทัยบอกกับเขา แค่นี้เธอก็อายจะแย่อยู่แล้ว จะให้ถามอะไรอีก

            “ไม่สบายหรือเปล่า หน้าแดงเชียว” ศิลาถามเมื่อเห็นสีเรื่อกระจายไปทั่วใบหน้าหญิงสาว

            “เปล่าค่ะ” หนึ่งฤทัยบอกพร้อมกับหลบตาของเขา

            “แกงแคไก่บ้าน หนึ่งชอบทานเยอะ ๆ นะครับ” ตักแกงใส่จานให้หญิงสาว แล้วลอบยิ้มกับสายพิณ ที่ถลึงตาใส่ทำนองดุที่เขาแกล้งเธอ หนึ่งฤทัยไม่กินแกงแคเพราะเธอไม่กินปลาร้า แต่ตอนนี้เธอจำอะไรไม่ได้ก็กิน ๆ ไปเถอะ

            “แค่ก ๆ ๆ” หนึ่งฤทัยสำนักเมื่อตักข้าวเข้าปาก

            “เป็นอะไรครับ ดื่มน้ำก่อนครับ” ศิลาลูบหลังให้พร้อมกับหยิบแก้วน้ำส่งให้เธอ

            “เผ็ดค่ะ”

            “เผ็ดมากเลยเหรอครับ เมื่อก่อนไม่เห็นบ่นเลย ป้าพิณทำผิดสูตรหรือเปล่า ทำไมถึงเผ็ด ถ้างั้นให้ป้าพิณเจียวไข่ให้นะครับ เผ็ดก็ไม่ต้องกิน”

            “กินได้ค่ะ ไม่เป็นไร” หนึ่งฤทัยบอกเพราะเกร็งใจ และไม่อยากทำตัวให้มีปัญหา

            “ไม่เป็นไรครับ อย่าคิดมาก แค่ไข่เจียวไม่ได้ลำบากอะไร” ศิลาบอกแล้วหันไปบอกสายพิณ

ไม่นานไข่เจียวหอม ๆ ก็วางลงบนโต๊ะ หนึ่งฤทัยเอ่ยขอบคุณ ตักไข่เจียวใส่จานกินข้าวในจานจนหมด มื้อนี้เธอได้ไข่เจียวเป็นกับข้าว ไม่งั้นคงกินไม่หมด เพราะกับข้าวแต่ล่ะอย่างรสชาติเผ็ดและหน้าตาไม่คุ้น เลยไม่อยากกิน

หลังอาหารเย็นศิลาพาเธอออกมาเดินเล่นหน้าบ้านเพื่อย่อยอาหาร เด็กรับใช้ยกเครื่องดื่มออกมาให้ ศิลาจิบแอลกอฮอล์ ส่วนหนึ่งฤทัยขอโกโก้ร้อนเพราะดื่มไม่เป็น

            “คุณศิลาคะ ฉันเป็นใครมาจากไหนเหรอคะ” หนึ่งฤทัยถามคำถาม ศิลาสำลักเครื่องดื่มที่จิบลงคอ เพราะไม่คิดว่าเธอจะถามแบบนี้

            “คือ...” ศิลาไม่ตอบในทันทีเพราะไม่ได้เตรียมคำตอบสำหับคำถามนี้เอาไว้

            “ไม่เป็นไรคะ ฉันแค่อยากรู้ว่าเรารักกันได้ยังไง” หนึ่งฤทัยเปลี่ยนคำถาม เพราะอยากรู้ว่าเขาและเธอแต่งงานกันตอนไหน

            “เราเจอกันที่มหาวิทยาลัย คุณสวยมาก สวยจนผมละสายตาไม่ได้เลย” ศิลาเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตให้เธอฟัง

            “มหาวิทยาลัยเหรอคะ” หนึ่งฤทัยทวนคำพูดของเขา คำว่ามหาวิทยาลัยที่ได้ยิน ทำให้เกิดภาพราง ๆ ขึ้นในหัว แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก

            “โอ้ย!” หนึ่งฤทัยร้องออกมาเมื่ออยู่ ๆ ก็ปวดศีรษะขึ้นมา

            “หนึ่ง เป็นอะไรครับ”

            “ปวดหัวค่ะ ฉันปวดหัว”

            “นึกอีกแล้วใช่ไหม นึกไม่ออกก็ยังไม่ต้องนึกครับ” ตาคมเข้มมองคนที่ยกมือขึ้นมากุมศีรษะแล้วส่ายหัวไปมา ใจหนึ่งก็สงสาร แต่อีกใจก็รำคาญ

            “ไปครับ ผมจะพาไปพักผ่อน” ศิลาช้อนคนที่นั่งกุมศีรษะเข้าสู่วงแขน จังหวะที่ตาคมเข้มสบเข้ากับดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำตา หัวใจแกร่งกระตุกก่อนจะรีบหลบตาแล้วพาเธอเดินเข้าบ้านไป

            “นอนพักนะครับ” วางคนในอ้อมแขนลงบนเตียงแล้วหย่อนสะโพกนั่งลงข้าง ๆ เตียงนอน

            “ขอบคุณค่ะ” หนึ่งฤทัยขอบคุณ แล้วหลับตาลง คำว่านักศึกษากับมหาวิทยาลัยที่ได้ยิน ทำให้เห็นภาพราง ๆ ในหัว แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่า เคยเห็นภาพนั้นตอนไหน

            “นึกอีกแล้วใช่ไหมครับ ไม่เอาครับนอนพักผ่อนดีกว่านะ”

            “คุณจะไปไหนอีกไหมคะ”

            “ทำไมครับ”

            “ฉันอยากให้คุณอยู่กับฉัน ได้ไหมคะ” หนึ่งฤทัยบอกกับเขา เธอไม่อยากอยู่คนเดียว ถึงจะอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว แต่ทุกครั้งที่หลับตาลงภาพต่าง ๆ ก็ปรากฏขึ้นในหัว แต่ก็ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

ศิลาล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ใช้แขนรองศีรษะ แขนอีกข้างกอดลงที่เอวบาง คนในอ้อมแขนเกร็งเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนคลายลงจนศิลาสัมผัสได้