ตอนที่5.ความใกล้ชิด

เสียงไก่ขัน เสียงนกร้องที่หน้าต่าง ปลุกคนที่หลับยาวนานมาตลอดคืนให้ตื่นขึ้น ตากลมโตมองหมอนใบใหญ่ที่วางอยู่ข้าง ๆ ใบที่เธอหนุน รอยบุ๋มที่ปรากฏอยู่บนหมอนเป็นเครื่องยืนยันว่า เมื่อคืนศิลานอนอยู่บนเตียงและนอนข้าง ๆ เธอจริง ๆ ตอนนี้เขาไปไหน แล้วเขาลุกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้าสวยร้อนผ่าวเมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่เกิดขึ้นจากอ้อมแขนของเขา ความอบอุ่นแพร่กระจายในหัวใจดวงน้อย ที่เต้นผิดจังหวะ เมื่อนึกถึงคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ

            “ทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้” หนึ่งฤทัยพูดกับตัวเอง เขาเป็นสามีเธอ เธอเป็นภรรยาของเขา แต่ทำไมความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับตอนนี้ทำไม เธอรู้สึกเหมือนคนกำลังมีความรัก เธอกำลังตกหลุมรักสามีตัวเองอยู่ใช่ไหม

            “ตื่นแล้วเหรอ” เสียงที่ดังมาจากคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ทำให้หนึ่งฤทัยต้องหันไปมอง ใบหน้าสวย

แดงก่ำ เมื่อสบตากับคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่มีเพียงผ้าขนหนูพันเอวมาแบบหลวม ๆ

            “อาบน้ำเลยไหม” ศิลาถาม คิ้วหนายกขึ้นเป็นเชิงถาม เมื่อเห็นเธอเอาแต่จ้องมองเขาเขม็ง

            “ฉันนึกว่าคุณไปทำงานแล้ว” ถามแก้เขิน แสดงว่าเขาพึ่งลุกจากที่นอนไม่นานสินะ

            “ยังครับตื่นสายไปหน่อย” ศิลาตอบแล้วหันมาสบตากับเธอตรง ๆ คนที่เป็นสาเหตุที่เขาให้เขาตื่นสายกำลังจ้องเขาเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน

            “มองอะไรครับ มีอะไรแปลกไปหรือเปล่าครับ” ศิลาถามพร้อมกับเริ่มมองสำรวจตัวเอง ผ้าขนหนูที่คิดว่าหลุดไปแล้ว ยังพันอยู่ที่เอวแล้วเธอมองอะไรขนาดนั้น

            “เปล่าค่ะ” หนึ่งฤทัยตอบพร้อมกับหลบตาเขา

            “ไม่ต้องหลบเลย มาคุยกันก่อนครับ” พูดพร้อมกับก้าวมาที่เตียงนอน

            “คุยอะไรคะ” หนึ่งฤทัยถามด้วยความไม่แน่ใจ เขามายืนใกล้จนได้กลิ่นสบู่ผสมน้ำยาหลังโกนหนวด ไม่ดีกับหัวใจของเธอเลยสักนิด

            “คุยอะไรดีล่ะ” ประโยคนี้ศิลาถามตัวเอง แต่เผลอพูดออกมา ใบหน้าสวยหวานที่ไม่ต้องพึ่งเครื่องสำอาง กับตากลมโตที่มองมาอย่างหวาดระแวงนั่น ยิ่งทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง

            “คุณหิน อย่าแกล้งสิคะ” หนึ่งฤทัยบอกกับเขา ศิลายังไม่ได้ทำอะไรเธอก็จริง แต่การที่เขาพาร่างกายเปลือยท่อนบนมายืนตรงนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับแกล้งให้เธออับอาย

            “ยังไม่ได้ทำอะไรเลยครับ” ศิลาพูดแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นแนบลำตัว

            “นี่ไงคะ คุณกำลังแกล้งฉันอยู่” ตาวาว ๆ กับใบหน้าหวานอมชมพู ยิ่งทำให้ศิลาอยากแกล้งเธอมากขึ้นไปอีก ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้อีกนิด จนตอนนี้ห่างจากเธอไม่ถึงคืบ

            “คุณหินคะ ฉัน...ฉันอยากอาบน้ำแล้วค่ะ” หนึ่งฤทัยบอก เมื่อเข้ามาใกล้

ตาคมเข้มมองใบหน้าสวยหวาน มองเรื่อยไปตามลำคอระหง แปลกแค่มองร่างกายเขาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้ปลดปล่อย 

            “หนึ่ง” หนึ่งฤทัยสะดุ้งเมื่อเขากระซิบที่ข้างใบหู

            “ผมขอได้ไหม”

            “คุณ!” ตากลมโตเบิกกว้างกับสิ่งที่ได้ยิน ร่างบางกระถดถอยหนีไปจนชิดขอบเตียง เธอเป็นภรรยาของเขา รู้ดีว่าสิ่งที่เขาขอเป็นเรื่องปรกติของสามีภรรยา แต่ไม่ใช่ตอนนี้เธอยังไม่พร้อม                             

            “หนึ่ง อย่าหนี” ศิลาบอกกับเธอที่ทำท่าจะกระโจนหนีเขา        “คุณศิลา”

            “เรียกผมว่าหิน” ศิลาบอกกับหญิงสาว เมื่อพาตัวเองมาทาบทับตัวเธอเอาไว้ ใบหน้าหล่อเหลาซุกไซ้ไปตามซอกคอขาวเนียน กลิ่นกายเธอหอมสะอาด กลิ่นนี้ที่ก่อกวนเขาตลอดเวลา มือแกร่งลูบไล้ไปตามลำตัว

            “ฉันไม่สบายอยู่นะคะ” หนึ่งฤทัยบอก ปากร้อนก้มลงมาปิดปากเล็ก ที่เขารู้ว่ารสชาติของมันช่างหอมหวาน มือแกร่งลูบไล้ไปตามแผ่นหลังบาง      

            “ไว้ใจผมนะ” บอกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ประสบการณ์ที่ช่ำชองของเขา ไม่นานคนที่เกร็งในตอนแรก ก็เริ่มโอนอ่อนไปกับสัมผัสของเขา หนึ่งฤทัยวาบหวามไปกับรสสัมผัสที่เขามอบให้ สมองเธอสับสนไปหมด มือที่ดันอกแกร่งในตอนแรก เปลี่ยนเป็นโอบกอดรอบลำคอ        

            “ไม่ได้ค่ะ” ถึงจะเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขา แต่หนึ่งฤทัยก็ใช้สติที่เหลือเพียงน้อยนิดขัดขืนเขา ร่างบางดิ้นหนี เมื่อริมฝีปากร้อนไล้เรื่อยไปตามลำคอ

            “ทำไม” ศิลาถามด้วยน้ำเสียงกระเส่า

            “ฉันยังไม่พร้อมค่ะ” หนึ่งฤทัยบอกเขาไปตามตรง เธอยังไม่พร้อม และยังไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ถึงเขาจะเป็นสามีของเธอ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ เพราะเธอยังจำไม่ได้ละยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร                                  

            “ชื่อตัวเองฉันยังจำไม่ได้เลย ขอเวลาให้ฉันหน่อยนะคะ คุณหิน” หนึ่งฤทัยอ้อนวอน ศิลาชะงักเมื่อเธอเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้าง จริงของเธอเธอยังจำอะไรไม่ได้ เขาก็ไม่อยากบังคับขืนใจเธอ แต่ความหอมหวานที่ได้รับก็ยากที่ระงับอารมณ์     

            “แค่ข้างนอกนะหนึ่ง คุณหอมหวานจนผมอดใจไม่ไหว” หนึ่งฤทัยตกใจกับคำขอของเขา

            “คุณหินคะ ฉันยังไม่พร้อมจริง ๆ ขอเวลาให้ฉันอีกนิดนะคะ” หนึ่งฤทัยอ้อนวอนและรอร้องเขา

            “คุณรังเกียจผมใช่ไหม” ศิลาตัดพ้อ แล้วลุกขึ้นจากตัวของเธอ จากที่ตั้งใจจะแกล้งเล่น แต่พอเริ่มแล้วกลับอดใจไม่ไหว         

            “เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้รังเกียจคุณจริง ๆ นะคะ” หนึ่งฤทัยปฏิเสธเสียงสั่น ดีใจที่เขายอมหยุด แต่อีกใจก็กลัวเขาโกรธ เพราะมันคือหน้าที่ของเธอ

            “ไม่ต้องรอให้ฉันจำได้ทุกอย่างก็ได้ ฉันขอแค่เวลา”

            “ผมเข้าใจ” พูดจบศิลาก็ก้าวลงจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำแล้วเดินออกจากห้องไป

            “คุณหินค่ะ ฉันขอโทษ” หนึ่งฤทัยพูดกับตัวเอง รู้สึกผิดที่ให้ความสุขเขาไม่ได้