ตอนที่ 39 ดวลความเดือด!

เสียงทักทายอย่างไม่เป็นมิตรแฝงไปด้วยความเย้ยหยันเมื่อร่างของรมิตาเดินมาถึงที่โต๊ะ สายตาเหยียดมองจ้องหาเรื่องเต็มร้อย แม้แฟนหนุ่มของเธอจะห้ามเท่าไหร่รมิตาก็ไม่ยอมฟัง เพราะภายในร่างกายของรมิตานั้นร้อนเป็นไฟ บวกกับแอลกอฮอร์ผสมอยู่พอสมควร เธอจะต้องปิดเกมบ้าบอนี้ให้ได้

          “แล้วคุณคิดว่าจะเจอดิฉันที่ไหนหรือคะ...ที่นอกจากเพนท์เฮ้าส์สุดหรูของคุณพริษฐ์แล้ว...ดิฉันเองก็ไม่ค่อยจะมีที่ไปสักเท่าไหร่เลยค่ะ...ช่วยแนะนำหน่อยสิคะ”

นันท์นลินก็มีฤทธิ์ของแอลกอฮอร์อยู่ในร่างกายไม่น้อยเลยทีเดียว บวกความกล้าที่มีอยู่ทุนเดิมอยู่แล้ว ก็ยิ่งเหมือนสุมไฟเพิ่มเข้าไปอีก

          “แก! มันจะมากเกินไปแล้วนะ...แกคิดเหรอว่าธัญญ์เลี้ยงแกไว้และปล่อยให้อยู่สุขสบายแบบนี้...แล้วแกจะมากล้ามาพูดแบบนี้กับฉัน!”

ความโกรธแล่นปรี๊ดขึ้นมาทันที เมื่อเจอความพูดตอกกลับจากอีกฝ่าย

          “แล้วดิฉันจะต้องพูดแบบไหนกับคุณล่ะคะ...ในเมื่อคุณกลับไปถามแฟนของคุณแล้ว คำตอบที่ชัดเจนแบบนั้น คุณก็น่าจะรู้แล้วนะคะ จะต้องให้ดิฉันตอบแบบไหนถึงจะตรงใจคุณคะ”

ใบหน้าสวยเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ ความมึนตึงเพราะฤทธิ์ของเครื่องดื่มทำให้นันท์นลินแสดงความกล้าของตัวเองออกมาแบบไม่สนใจใครใดๆ ทั้งสิ้น

          “แก! รู้จักฉันน้อยไปแล้ว อีนังหน้าด้าน!”

          สึ่บ! น้ำสีเหลืองอำพันเกือบเต็มแก้วถูกสาดเข้าไปทันทีที่ใบหน้าของนันท์นลิน

          “เฮ้ย!” เสียงร้องของภรัณยูดังขึ้นอย่างตกใจ พร้อมกับรีบกระชากแขนของรมิตาทันที

          “พระพาย!” นารารัตน์รีบประกบเพื่อนสาว เหตุการณ์ค่อนข้างเร็ว จนทุกคนไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ

          “ปล่อยฉันนะ! ไอ่บ้า! แกจะมาจับฉันไว้ทำไม! ไปจับเพื่อนแกนู่น! ร่านดีนัก! เป็นไงรู้จักฉันน้อยเกินไปแล้ว...ปล่อยนะ!”

          รมิตาดิ้นสุดฤทธิ์เพื่อจะให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการ

          “หยุดเจนิส!!”

เสียงทุ้มของชายหนุ่มตะคอกออกมาดังลั่น เพื่อต้องการยุติแฟนสาวของตัวเอง พริษฐ์คอยดูเหตุการณ์นี้อยู่ก่อนแล้ว จึงรีบพรวดเข้ามาอย่างทันที

          “ไม่ค่ะ! อีนังนี่มันยั่วเจนิสเอง! สมแล้วต้องเจอซะบ้าง! ความร่านของแกจะได้ลดลง”

          “มันไม่ลดลงหรอกค่ะ...เพราะแอลกอฮอร์แค่นี้มันล้างความร่านของดิฉันไม่ได้หรอก...ไม่ระคายเคืองสักนิด...ใช่มั้ยคะคุณพริษฐ์...เจ้าหนี้ของสุดที่รักของฉัน”

มือบางสอดเข้าไปควงแขนชายหนุ่มทันทีพร้อมกับเบียดร่างแนบชิดอย่างจงใจ นันท์นลินไม่ใช่นางเอกในละครนะที่จะต้องยอมตลอด ขอโทษเรื่องนี้บังเอิญเธอคือนางร้าย

          “กรี๊ดดดดดดด! แก! อีบ้า!”

รมิตาดิ้นพล่าน! กรีดร้องเสียงดังจนผู้คนหันมามองอย่างสนใจ พนักงานของคลับรีบวิ่งเข้ามาในเหตุการณ์ แต่เมื่อเห็นภรัณยูผู้เป็นเจ้าของคลับกำลังหิ้วปีกสาวบ้าพลังคนนั้นก็พากันโล่งใจ

          “พอเถอะเจนิส! กลับบ้าน คุณทำแบบนี้จะได้อะไร”

พริษฐ์กำลังงงๆ กับเหตุการณ์ของลูกหนี้สาวของเขาที่เกาะแขนเขาเอาไว้แน่น ‘เธอนี่แสบไม่เบาเลยนะ...สาวน้อย’

          “ไม่! ธัญญ์จะให้มันเกาะแขนทำไม! เอามันออกเดี๋ยวนี้!”

          “คืนนี้พระพายกลับด้วยนะคะธัญญ์...พระพายอยากใช้หนี้คุณแล้วค่ะ...นะ...นะคะ”

นันท์นลินสวมบทบาทนางร้ายเต็มขั้น เพราะฤทธิ์น้ำเมามันทำให้เธอแสดงความก๋ากั่นออกมาแบบไม่ยั้ง จนเพื่อนที่ยื่นอยู่ข้างออกอาการค้างไปโดยปริยาย

          “นี่! ปล่อยฉันนะ! แกจะมาจับฉันไว้ทำไมไอ่บ้า! เอามือสกปรกของแกออกจากตัวฉันไปเดี๋ยวนี้! แกคงเป็นผัวของมันล่ะสิ ถึงได้ปกป้องมันแบบนี้...ธัญญ์เงียบอยู่ทำไมคะ ช่วยเจนิสหน่อยสิคะ”

          “ผู้หญิงบ้าอะไรปากหมาชะมัด! แบบนี้ไงล่ะเขาถึงไม่เอาคุณ...ต่อให้วางอยู่ข้างถนนก็คงไม่มีใครเอาคุณหรอก!”

          ภรัณยูตอกกลับผู้หญิงที่เขากำลังพันธนาการเอาไว้ มือหนาจับแขนทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ ถ้าเขาปล่อยตอนนี้ รับรองเพื่อนของเขาคงแหลกไม่มีชิ้นดีแน่ๆ ‘ยัยหมาบ้า!’

          “นะคะคุณธัญญ์...พระพายอยากกลับบ้านแล้วค่ะ ไปกันเถอะค่ะ...พระพายอยากใช้หนี้คุณแล้วค่ะ”

ความกล้าในระดับเกินร้อยของนันท์นลินมีมากถึงขนาดลากแขนชายหนุ่มที่กำลังงงงวยกับสงครามของหญิงสาวเดินก้าวตามออกไปเกือบจะทันที ถ้าไม่มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นก่อน

          “ไม่ธัญญ์! กรี๊ดดด! ปล่อยฉันนะ!”

          “เดี๋ยวผมพาเธอไปส่งเองครับ!”

ภรัณยูสวมบทเพื่อนรักตบเท้าแท็คทีมกัน แก้แค้นทันที พร้อมกับลากม้าพยศที่ดิ้นไม่ยอมหยุดเดินหลบออกไป ทั้งที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะพายัยหมาบ้านี้ออกไปที่ไหน บ้านของเธออยู่ที่ไหนเขายังไม่รู้เลย ขอพาเธอออกมาก่อน ไม่งั้นคนหายหมดคลับเขาแน่ๆ

          “ไอ้รัณ!” นารารัตน์ยืนตะลึงกับเหตุการณ์มองซ้ายทีขวาที

          “นะคะธัญญ์…พระพายอยากจะใช้หนี้คุณแล้วค่ะ”

พูดจบนันท์นลินก็กระชากแขนของชายหนุ่มออกมาจากตรงนั้นทันที ตอกย้ำความร้ายกาจของนางร้ายป้ายแดงที่ช่วงชิงพระเอกจากนางเอกได้สำเร็จ!

          “เอ่อ...คุณพริษฐ์ไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวพวกเราไปส่งเธอเองค่ะ”

นารารัตน์ตะโกนออกไปเพื่อช่วยเพื่อนนางร้ายของเธอ   อีกแรงบนความงงงวยที่ยังมึนงง...

“แก! ไอ่บ้า! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! กรี๊ดดดด! ช่วยด้วยค่ะ กรี๊ดดดดดด! ไอ่บ้า! ไอ่สกปรก! ไอ่แมงดา! ไอ่...”

เสียงร้องของรมิตาดังจนแสบแก้วหูทั้งที่เจ้าตัวกำลังโดน หิ้วปีกออกมาด้านนอก

          “ปากอย่างนี้ไง! ยัยบ้า! ถึงไม่มีใครเขาเอาเธอ!”

          ภรัณยูด่ากลับทันที

          “แกจะเอายังไงรัณ...”

นารารัตน์ตามมาติดๆ เอ่ยถามเพื่อนของเธอ ดูแล้วไม่น่าจะปล่อยเธอได้เลย แผลงฤทธิ์ดิ้นพล่านแบบสุดๆ

          “ต้องรอสักพัก...ปล่อยไม่ได้หรอก เดี๋ยวได้ขับรถตามไปหาพระพายอีก! จับไว้แบบนี้แหละ!”

          “แก! พวกแกทำกันเป็นทีมเหรอ! อย่าให้ฉันหลุดออกไปได้นะ! ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับพวกแกเข้าคุกให้หมดเลยคอยดู! ปล่อยนะ! ไอ่บ้า! ปล่อยฉัน!”

          “ผมจะปล่อยคุณได้ยังไง! ดิ้นเป็นหมาบ้าแบบนี้! ผู้หญิงอะไรวะ!”

ภรัญยูเริ่มเดือดขึ้นเรื่อยๆ นี่แหละผู้หญิงที่ทำตัวไร้คุณค่าแบบนี้ ถึงไม่มีใครเขาสนใจ สวยแค่เพียงภายนอก จิตใจกลับใช้ไม่ได้เลย

          “แก! กรี๊ดดดดดด!!!!”

          “โอ้ย!! รัณ! แกจะทำอะไรก็รีบทำดิวะ ทำให้เธอเงียบเสียงซะที! ฉันว่าเราจับเธอมัดไว้ดีกว่า หรือเอาเข้าไปไว้ในรถดีมั้ย อยู่ข้างนอกแบบนี้ คนมองกันใหญ่แล้ว”

          นารารัตน์ผู้อยู่ในเหตุการณ์ชุลมุนอันน่าหวาดเสียวนี้ แนะนำเพื่อนชายของเธออย่างไม่รู้จะหาวิธีไหนได้อีกแล้ว

          “เออ...ดีเหมือนกันฉันแสบแก้วหูหมดแล้วเนี่ย! แกไปเปิดรถและติดเครื่องรถรอฉันหน่อย”