ตอนที่ 40 เดือด! เกินคาด

ภรัณยูเห็นด้วยกับเพื่อนหมดแล้วตอนนี้ เขามองไม่เห็นทางที่จะกลบเสียงร้องของยัยม้าพยศนี้ได้ยังไง

          “กรี๊ดดดด! ฉันไม่ไป! แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ธัญญ์! ธัญญ์คะ”

เสียงหวีดร้องคร่ำครวญพร้อมกับความเสียใจที่มีต่อคนรักของเธอตอนนี้มันชัดเจนแล้ว พริษฐ์ไม่ได้รักเธอแล้ว คนรักของเธอเลือกอีนังผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้รักรมิตาอีกแล้ว...

          “มานี่! หยุดร้องได้แล้ว! ผมเหนื่อยแล้วนะ”

          “แกก็ปล่อยฉันสิ! ไอ้แมงดา!”

รมิตาใช้คำพูดหยาบคายด่าทอผู้ชายที่จับเธอไว้แน่น เพื่อหวังให้ชายหนุ่มนี้หมดความอดทน

          “ยัยผู้หญิงปากปลาร้า! อึ่ม!”

ภรัณยูพยายามนับหนึ่งถึงร้อย กลั้นความโกรธอย่างที่สุด มือหนาบีบแขนของเธอเอาไว้แน่น เกิดมาก็ไม่เคยเจอ ผู้หญิงอะไรบ้าชะมัด

          “รัณ! แกพาเธอเข้าไปเถอะ ฉันจะรออยู่ข้างนอก ไม่ไหวจริงๆ แก้วหูจะแตกแล้ว”

นารารัตน์ขับรถมาจอดตรงหลังคลับ ที่ห่างไกลผู้คนพอสมควร พร้อมกับร้องเรียกเพื่อนของเธอ วิธีนี้อาจจะช่วยกลบเสียงยัยหมาบ้านี้ได้

          “โอเค เส้นด้าย! แก้วหูฉันระเบิดแล้วเหมือนกัน!”

          “อีนังบ้า! แกเป็นเพื่อนกับอีนังหน้าด้าน พวกแกกักขังหน่วงเหนี่ยวฉัน! อย่าให้ฉันออกไปได้แล้วกัน! ฉันจะฆ่าแก! กรี๊ดด!!”

          พรั่ก! ร่างบางถูกยัดเข้าไปในรถด้านหลังคนขับ พร้อมกับร่างของภรัณยูตามมาติดๆ

          “แก! ไอ่สกปรก! ปล่อยฉัน! กรี๊ดดด!”

เสียงร้องของรมิตายังไม่มีทีท่าว่าจะแผ่วลงสักนิด

          “ร้องไป! ร้องให้เต็มที่ ยัยหมาบ้า!”

ตบะของภรัณยูใกล้ที่จะระเบิดเต็มที ยิ่งเสียงกรีดร้องของเธอคนนี้ดังมากเท่าไหร่ เขาก็เพิ่มแรงบีบจากการจับแขนของเธอมากเท่านั้น

          “รัณ! ฉันจะขอกลับก่อนนะ พอดีฉันโทรตามพี่เขตมารับ แกจะคิดว่าฉันทิ้งแกมั้ย...”

นารารัตน์เดินเข้ามาถามเพื่อนของเธอที่อยู่ในรถ

          “เออ...ไปเถอะ! กว่ายัยบ้านี่จะหยุด ก็คงนาน ไม่เป็นไรฉันเอาอยู่ สักพักเดี๋ยวก็คงเหนื่อยและหยุดไปเอง”

ภรัณยูมองร่างที่ดิ้นเร่าไปมาพร้อมกับเสียงกรนด่ากรีดร้องอยู่แบบนั้น

          [อีกด้านหนึ่ง...ในเวลาเดียวกัน]

          “เก่งนี่สาวน้อย...ตอนนี้ผมแทบไม่รู้จักคุณเลยนะ ไปเรียนมาจากไหนล่ะวิธีแบบนี้”

พริษฐ์สาดคำพูดเหน็บแหนมออกมาทันที แต่ในระหว่างนี้เขาก็ยังเดินกลับออกมากับเธอ โดยที่ตัวพริษฐ์ก็งงกับตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมถึงทิ้งแฟนของตัวเองมากับผู้หญิงคนนี้

          “ฉันก็แค่อยากเอาคืนแฟนคุณ...ที่มาทำร้ายฉันก่อนก็เท่านั้น...การแสดงล้วนๆ ไม่มีความเป็นจริงสักนิด”

          นันท์นลินปล่อยแขนของชายหนุ่มทันที เมื่อเดินออกจากคลับนั้นมาได้สักพัก

          “ร้ายสมเป็นลูกสาวนายเจนภพจริงๆ”

พริษฐ์มองใบหน้าสวยที่ดูฉ่ำวาวเพราะโดนน้ำสาดเข้าที่ใบหน้าเต็มๆ หนึ่งแก้ว โดยที่หญิงสาวไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว ดวงหน้ายังคงนวลเนียนผ่อง น้ำอำพันที่สาดเข้าไปไม่สามารถทำอะไรกับหน้าสวยๆ ของเธอได้เลย

          “ค่ะ...แล้วแต่คุณจะคิดค่ะ ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว เชิญคุณด่าว่าฉันได้ตามสบายค่ะ ฉันเป็นลูกหนี้คุณ...ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดอยู่แล้วค่ะ...”

          “โอเค...ข้อดีของคุณก็คือรู้สถานะของตัวเองตลอดเวลา   ดีแล้วคุณจะได้จำ ว่าตลอดหนึ่งปีนี้ ผมเป็นเจ้าชีวิตของคุณ พระพาย!”

          “ค่ะ...ไปได้หรือยังคะ...เพนท์เฮ้าส์ของเรา! ฉันอยากใช้หนี้คุณเต็มทีแล้ว...”

นันท์นลินร้ายจนสุดทาง ชีวิตของเธอไม่เหลืออะไรให้ภาคภูมิใจต่อไปแล้ว ร่างกาย ศักดิ์ศรี ถูกเขาบดขยี้จนหมดแล้วไม่มีเหลือ

          “อืม...ก็ดี...เป็นความคิดที่ดี...ขึ้นรถสิ! เดี๋ยวผมจะพาไปสวรรค์!”

          “ค่ะ! ขอเป็นสวรรค์ชั้นเจ็ดเลยล่ะกัน! คุณพริษฐ์!”

วาจาร้อนสาดไปมาไม่ยอมหักกันเลยแม้แต่วินาทีเดียว ความรู้สึกของพริษฐ์กระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที เธอช่างร้อนแรงทุกอิริยาบถเลยจริงๆ

          [อีกด้านหนึ่ง...ร้อนแรงกว่า]

          “โอ้ย! เมื่อไหร่คุณจะหยุดร้องซะที! หูผมจะแตกแล้วนะ!”

สิบนาทีเห็นจะได้ที่ภรัณยูต้องทนนั่งอยู่ในรถ ฟังเธอกรีดร้องและกรนด่าเขาอยู่แบบนี้

          “แกก็ปล่อยฉันสิไอ่บ้า! แกมันพวกไอ่สกปรก ไอ่แมงดา!  ไอ่หน้าตัวเมีย! ทำร้ายผู้หญิง! ไอ่!”

รมิตาพยายามสรรหาคำด่ามาสาดใส่ชายหนุ่มบ้าดีเดือด คนนี้หวังให้เขารำคาญและปล่อยเธอไป

          “หยุดด่าผมซะที! ก่อนที่ความอดทนผมจะหมดลง!”

น้ำเสียงต่ำรอดไรฟันออกมา พร้อมกับสันกรามที่ขบกันแน่น เกิดมาก็พึ่งเคยเจอ ภรัณยูคิดว่าแค่จับเธอแยกออกมาและกันเธอจะทำร้ายเพื่อนของเขาเท่านั้น ไม่คิดว่าจะมาไกลถึงขนาดจับตัวเธอมาขังไว้ในรถยนต์แบบนี้

          “ทำไมฉันจะด่าแกไม่ได้! แกมันพวกไอ่คนชั้นต่ำ! ฉันว่าแกเป็นไอ่พวกแมงดาที่หากินเกาะผู้หญิงตามข้างถนนด้วยซ้ำ!”

          “มันจะมากไปแล้วนะ! หยุดเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่หยุดคำพูดของคุณล่ะก็...เจอดีแน่!”

ภรัณยูเริ่มนับหนึ่งอีกครั้งอย่างอดทน

          “ฉันไม่หยุด! แกจะทำไม! ไอ้!”

          แคว๊ก!!!

          “กรี๊ดดดดด!!!”

 เสียงกรีดร้องดังขึ้นแทบจะทันที เมื่อชุดสวยของเธอถูกกระชากอย่างแรงจนขาดหลุดรุ่ย รมิตารีบยกมือมาปิดอกอวบที่ทะลักออกมาสู่สายตาของคนบ้าดีเดือด

          “เป็นไง! ร้องออกมาสิ! ร้อง!”

          แคว๊ก!! เสียงชุดที่เหลืออยู่ถูกกระชากอีกครั้ง

          “กรี๊ดดดดด!! ไอ่บ้า!”

          มือบางรีบยกมาปิดเต้าใหญ่ที่ทะลักอกมาพัลวัน ร่างอวบอิ่มมีเพียงชุดชั้นในตัวจิ๋วห่อหุ้มเนินเนื้อขาวผ่องเท่านั้น

          “จะหยุดได้หรือยัง!”

ภรัณยูยอมรับว่าสติของเขาไม่หลงเหลือแล้วเพราะผู้หญิงบ้าคนนี้ เธอช่างยั่วอารมณ์ของเขาได้ราวกับเทราดน้ำมันลงบน  กองไฟเสียจริง

          “แก!! ฉันจะฆ่าแก!”

ความเดือดดาลระดับเกินร้อยของรมิตาทะลุเพดาน ทำให้เธอกระโดดเข้าไปบนตักของชายหนุ่ม พร้อมกับระดมกำปั้นรัวไปที่ใบหน้าของเขาทันที มือบางกางเล็บอันแหลมคมพร้อมข่วนและดึงทึ้งกลุ่มผมอันดกดำของชายแปลกหน้าทันที เธอไม่กลัวอะไรแล้ว สัญชาตญาณของความโกรธสุดขีดเกิดขึ้นกับรมิตาแล้ว

          “โอ้ย! ยัยบ้า! ฉันเจ็บนะ! บอกให้หยุด!”

ภรัณยูเอามือปัดป้องกรงเล็บที่ปัดป่ายลงมาบนตัวเขา เล็บคมๆ ของเธอเฉียดไปที่ใบหน้าของเขาจนทำให้รู้สึกแสบขึ้นมาทันใด!

          “ไม่! ไอ่บ้า! กรี๊ดดดด!”

รมิตาไม่ได้สนใจสภาพเกือบเปลือยของตัวเองสักนิด ร่างอวบอิ่มยังคงดิ้นอยู่บนตักกว้าง ความโกรธในระดับสิบที่ไม่มีใครสามารถดับเธอได้แล้ว!

          “ฮึ่ม!!!” เสียงคำรามของชายหนุ่มดังออกมา พร้อมกับรวบมือเธอเอาไว้สองข้าง และหันไปคว้าเศษผ้าที่มาจากชุดของเธอ เอามาพันธนาการข้อมือของเธอเอาไว้แน่น