ตอนที่ 8 ทวงคืน

“แก! กล้าดียังไงถึงโยนเอกสารใส่ฉันแบบนี้...ไอ่นพ!!”

ความโกรธในระดับสิบเกิดขึ้นกับเจนภพทันที เขาหันไปเรียกลูกน้องคนสนิทของเขา

          “ครับนาย”

มานพรีบวิ่งเข้ามา ภาพชายหนุ่มที่ยืนอยู่กลางห้องรับแขกพร้อมกับลูกน้องสองคนนั้น ทำให้มานพตกตะลึงอย่างที่สุด เขารู้จักผู้ชายคนนี้ มานพพึ่งจะรับข้อมูลจากสายของเขาเมื่อครู่ ไม่คิดว่าคนๆ นี้จะทำการได้เร็วขนาดนี้

          “ไล่มันออกไป!”

          “แต่นายครับ...เอ่อ”

          “อ่านข้อความในเอกสารให้นายของคุณฟังสิ!”

พริษฐ์ผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่าเอ่ยเสียงเย็นด้วยท่าทีเคร่งครึมไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งใด ร่างสูงยืนเด่นเป็นสง่าอยู่กลางห้องโถง พร้อมกับลูกน้องและทนายมือดีของเขา

          “ครับ...” มานพกวาดสายตาอ่านเอกสารในมือ ข้อความทุกอย่างในเอกสารนั้นมันทำให้เขาผงะราวกับโดนผีหลอก

          “ฉันบอกให้แกไล่มันออกไป! ไอ่นพ!”

เจนภพรีบตัดบททุกอย่าง เขาไม่อยากให้บุตรสาวของเขาเข้ามาเจอ และต้องรับรู้เรื่องราวของเขา

          “คุณต่างหาก! ที่จะออกจากบ้านหลังนี้ไป! เจนภพ!”

น้ำเสียงอันทรงพลังเอ่ยขึ้นอย่างประกาศิตไม่หวั่นต่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มันถึงเวลาเอาคืนแล้ว พริษฐ์ไม่เกรงกลัวสิ่งใด เพราะเขาไม่ใช่เด็กน้อยอายุ 10 ปีคนนั้นแล้ว

          “แก! กล้าดียังไง ที่พูดแบบนี้!”

          เจนภพผุดลุกขึ้นยืนพร้อมกับชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มแปลกหน้าที่กล้าดีมาต่อกรกับเขาถึงในบ้าน

          [ด้านหนึ่งห่างออกไป]

          “คุณหนูคะ...ไปเถอะค่ะ ปล่อยให้คุณพ่อจัดการเรื่องนี้เถอะนะคะ คงไม่มีอะไรหรอกค่ะ เป็นแค่นักธุรกิจร่วมลงทุนกับคุณพ่อค่ะ...”

กาญจนาพยายามกันคุณหนูของเธอออกจากตรงนั้น หญิงสาวยืนฟังบทสนทนาของผู้เป็นพ่อกับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง

          “ไม่ค่ะป้าน้อย...เขาคนนั้นกำลังอ้างว่าบ้านหลังนี้ และบริษัทของคุณพ่อเป็นของเขา...”

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ปรากฏกายอยู่เบื้องหน้านั้น ดึงความสนใจขอนันท์นลินเป็นอย่างมาก และสิ่งที่ชายคนนั้นพูดออกมา หมายความว่าอย่างไรกัน เขามาทวงคืนเอาอะไรจากพ่อของเธอ

          “แต่คุณหนู...”

          “มีอะไรที่พระพายยังไม่รู้เหรอคะป้าน้อย คุณพ่อไม่เคยบอกพระพายถึงเรื่องกิจการของบริษัทเลยสักครั้ง พระพายไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าคุณพ่อประกอบธุรกิจอะไรบ้าง แล้วคนนั้นเขาเป็นใครคะ ทำไมต้องมาอ้างว่าบ้านหลังนี้และบริษัทเป็นของเขาคะ”

          ดวงตากลมโตจ้องไปยังบุคคลที่เธอกำลังเอ่ยถึง เขายังหนุ่มอยู่เลย ทำไมถึงกล้าที่จะมาทำอะไรแบบนี้นะ

          [อีกด้านหนึ่ง]

          “ผมให้เวลาคุณสามวัน! รีบเก็บข้าวของและออกจากบ้านหลังนี้ไป! จากนี้คุณติดต่อผ่านทนายของผม ส่วนเรื่องบริษัท ทนายของผมแจ้งเรื่องกับเลขาคุณไปแล้ว เพราะฉะนั้นผู้ที่ถือหุ้น 70เปอร์เซ็นต์คือผม ตามกฎหมาย! บริษัทปรียากรไพศาลนี้ไม่ใช่ของคุณอีกต่อไป...เจนภพ!”

ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างสะใจเมื่อได้เห็นสีหน้าของฝ่ายตรงข้ามเผือดสีลงอย่างเห็นได้ชัด แววตาเหี้ยมเกรียมสาดประกายอำมหิต และพึงพอใจกับสิ่งที่ได้เห็นเป็นอย่างมาก

          “ไม่! แก! แกเป็นใคร!”

          “นายครับ...” มานพกำลังจะบอกผู้เป็นนาย แต่ทว่า...

          “พริษฐ์ อัครกิจวัฒนา! จำไม่ได้เหรอครับ! ว่าผมเป็นใคร! จำเด็กที่คุณเคยเตะเมื่อ 20 ปีที่แล้วไม่ได้หรือ! ผู้หญิงที่คุณเคยข่มขืนจนเธอต้องฆ่าตัวตาย และเพื่อนรักของคุณต้องทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส สุดท้ายพ่อต้องมาฆ่าตัวตายตามแม่ไปอีกคน เพราะทนความเจ็บปวดที่คุณสร้างไว้ไม่ไหว! ผมคือลูกชายของเขา!”

 น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของชายหนุ่มดังลั่นบ้าน จนทำให้ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน และแน่นอนว่า

          เพล้ง!!! เสียงแก้วร่วงลงสู่พื้นอย่างจัง

          “มะ-ไม่นะคะ!!”

          “พระพาย!”

เจนภพตกใจ เมื่อเห็นบุตรสาวอันเป็นที่รักกำลังวิ่งเข้ามา

          “หมายความว่ายังไงคะคุณพ่อ!”

นันท์นลินมองผู้เป็นพ่อกับชายแปลกหน้าสลับกันไปมา สิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดออกมามันคืออะไรกันแน่

          “ลูกอย่าไปฟังมัน! มันโกหก! ลูกออกไปก่อน!”

          “โกหกงั้นหรือ!! งั้นดูนี่!!”

พริษฐ์โยนภาพถ่ายทั้งหมดลงกับพื้น สายตาคมเข้มเหลือบมองหญิงสาวร่างบางที่กำลังพรวดเข้ามาคว้ารูปนั้นหยิบขึ้นมาดู ใบหน้านวลเนียนเผือดซีดลงทันทีกับภาพที่เธอเห็น ‘คงจะเป็นลูกสาวนายเจนภพสินะ!’ ความคิดบางอย่างบังเกิดขึ้นในหัวของพริษฐ์ทันที ริมฝีปากหนายกยิ้ม แววตาของชายหนุ่มเร่าร้อนดุจเปลวเพลิง!

          “ไอ่นพ! เอามันออกจากบ้านกูไปเดี๋ยวนี้!!”

เจนภพเดือดดาลอย่างที่สุดเมื่อไม่สามารถที่จะควบคุมเหตุการณ์นี้ได้ สิ่งที่เขากลัวมากที่สุดในชีวิตก็คือ บุตรสาวอันเป็นที่รักรู้ความจริงเรื่องราวในอดีตของเขา

          “พ่อคะ! นะ-นี่คือพ่อนี่คะ”

นันท์นลินพลิกภาพเหล่านั้นดู มือบางสั่นระริกเมื่อเห็นความจริงบางอย่างในภาพนั้น

 “มันแกล้งพ่อ ใส่ร้ายพ่อ ลูกอย่าไปฟังมัน!”

เจนภพพยายามดึงตัวลูกสาวออกจากที่ตรงนั้น

          “เอาเวลาที่คร่ำครวญไปเก็บของดีกว่า...ต่อไปนี้บ้านหลังนี้ไม่ใช่ของพวกคุณอีกต่อไป! เธอบอกพ่อของเธอดีกว่าสาวน้อย! ดูแล้วพ่อของเธอจะยังดื้อด้านไม่ยอมรับความเป็นจริง! เสียเวลาทำมาหากินจริงๆ”

พริษฐ์หันไปเอ่ยกับหญิงสาว แววตาของเขาเจิดจ้าเป็นประกาย ‘ความจริงมีหมากตัวหนึ่งที่น่าสนใจ...ในระหว่างการแก้แค้นอีกนะ’ สายตาคมดุจับจ้องไปที่ร่างบางอย่างสนใจ

          “แก!”

เจนภพไม่อาจเอ่ยอะไรออกไปได้อีกแล้ว คำพูดทุกอย่างมันจุกอยู่ในอกของเขาไปหมด เขาไม่คิดว่าลูกชายของกนกรดาจะกลับมาเอาคืนเขาแบบนี้

          “คุณธัญญ์ครับ...ให้เรียกคนมาไล่ออกไหมครับ...ตอนนี้คนของเรารออยู่ด้านนอกนะครับ...”

          มนัสทนายความวัย 52 ปีที่อยู่เบื้องหลังของการช่วยเหลือครอบครัวของพริษฐ์เอ่ยขึ้น

          “ยังครับคุณมนัส...รอให้พวกเขาทำใจก่อน สักพัก”

          “ฉันไม่ยอม! แกโกงฉัน! แกหลอกฉัน!”

เจนภพทำอะไรไม่ได้ เลยเล่นงานด้วยคำพูด สิ่งที่เกิดขึ้นมันเกิดความคาดหมายของเขา

          “พ่อคะ หลักฐานทั้งหมด มันคือความจริงใช่ไหมคะ พ่อทำร้ายครอบครัวของเขาใช่มั้ยคะ พ่อช่วยอธิบายพระพายหน่อยได้มั้ยคะพ่อ...”

น้ำเสียงอันสั่นเครือเปล่งออกมา น้ำตารินไหลออกมา มือบางถือเอกสารและรูปถ่ายไว้ ริมฝีปากบางสั่นระริก ความจริงที่ได้รับตอนนี้ มันทำให้นันท์นลินช็อคอย่างที่สุด เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าพ่อที่เธอรักสุดหัวใจ จะกลายเป็นคนใจร้ายอย่างที่ชายแปลกหน้าคนนี้กล่าวหา