บทที่ 11 การเดินเรือเที่ยวสุดท้าย

บทที่ 11

“เฮ้ย โยนเบา ๆ หน่อยสิว่ะ เดี๋ยวมันคอหักตายสะก่อน”

ชายฉกรรจ์วัยต้นสามสิบแต่หน้าแก่กว่าอายุ ผิวคล้ำดำอย่างชาวประมงตะโกนบอกเมื่อเห็นชายอีกคนโยนไอ้หนุ่มร่างสูงผิวคล้ำลงมาในท้องเรือจนกลิ้งไปทับกับคนอื่นที่ยังนอนสลบอยู่เช่นกัน

“ไอ้นี่มันใครพี่ทัด”

“ไม่รู้ว่ะ แต่นายหัวบอกให้เอาออกไปด้วยแล้วอย่าให้มันได้กลับมาอีก”

“มันคงจะได้กลับหรอก ไอ้พวกนั้นก็ด้วย ร่างกายอ่อนแอกันฉิบหาย ออกทะเลไม่นานก็ตายสะแล้ว ต้องหามาเติมตลอด”

“เออ หน้าที่มึง มึงก็ทำไป”

ปัง!!

ทัดทองปิดไม้กระดานบนพื้นเรือขัดกลอนไว้แน่นหนากันพวกที่จับมาหลบหนี เขาเดินเข้าไปยังห้องกัปตันเรือเปิดเครื่องเดินเรือเตรียมนำออกจากสะพานเรือเก่าที่ไม่มีคนใช้ก่อนฟ้าจะสาง ซึ่งถือว่าออกช้ากว่าทุกวัน เพราะตามปกติเขาจะออกเดินเรือในช่วงห้าทุ่ม แต่นั่นเพราะนายสั่งไว้ให้รอชายหนุ่มอีกคนที่กำลังจับมาให้

ตึก ตึก ตึก!!

เสียงเครื่องเรือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของท่าเรือ มีเพียงเสียงคลื่นกระทบฝั่งเท่านั้นเสียงเดียวที่ปะปน เรือเก่าออกจากท่าพร้อมกับลูกเรืออีกหนึ่งคนคือไอ้ทรง รูปร่างเตี้ยดำอายุยี่สิบต้น ๆ แต่ฟันเหลืองไปทั้งปาก

การออกเรือคราวนี้จะเป็นเที่ยวสุดท้ายแล้ว เพราะทัดทองเริ่มต้านแรงของศีลธรรมที่จู่ ๆ ดันเกิดขึ้นมาในใจ ทั้งที่ทำหน้าที่ไต๋ก๋งเรือมาตลอดชีวิตสามสิบห้าปี ในช่วงชีวิตเขาอยู่บ้านน้อยมากจนไม่เคยเห็นพัฒนาการของลูกสาววัยห้าขวบ

การเดินเรือเที่ยวนี้จะเป็นเที่ยวสุดท้าย อีกสามปีเขาจะกลับไปยังบ้านที่เมียและลูกรอเขาอยู่ และใช้ชีวิตอย่างชาวเลธรรมดา หาปลาหยั่งชีพพอมีพอกิน

“ป้าพิศ พี่แทนติดต่อมาไหมคะ”

พรพิศใบหน้าร้อนรนส่ายศีรษะ หญิงวัยกลางคนอายุเกือบห้าสิบปีมือสั่นเทาขณะเด็ดผักใส่ตะกร้า

“เจ้าแทนหายไปเลย ป้าร้อนใจอยากจะไปแจ้งความแล้วคุณบัว”

“ดีค่ะป้า บัวไปเป็นเพื่อน บัวขึ้นไปขออนุญาตแม่ก่อนนะคะ”

บุษยารีบวิ่งออกจากห้องครัวตรงไปยังชั้นบน แม่ของเธอ ปทุมวดีมักใช้เวลาส่วนใหญ่ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ที่มีพร้อมสรรพทุกอย่าง

ก๊อก ก๊อก!

“แม่คะ”

“เข้ามาสิบัว”

เสียงแหบของหญิงกลางคนเอ่ยตอบ บุษยาจึงเปิดประตูรวดเร็วกว่าปกติเดินซอยเท้าเข้าไปยังโต๊ะทำงานภายในห้อง

เธอมองมือของแม่ที่ยังเขียนบางอย่างบนกระดาษ ซึ่งเธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าแม่เขียนอะไร เธอตรงไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย

“แม่คะ พี่แทนลูกป้าพิศหายไปจากบ้านหลายวันแล้ว ซึ่งพี่แทนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ป้าพิศแกอยากจะไปแจ้งความค่ะ บัวเลยอาสาพาแกไป”

ปทุมวดีเงยหน้าสวยหวานคล้ายคลึงกับบุษยาขึ้นมาจ้องเธอนิ่ง  บนใบหน้าแม่มีความเศร้าหมองขึ้นทันทีอย่างเห็นได้ชัด

“บัวเป็นแค่เด็ก คงทำอะไรให้ป้าพิศไม่ได้มากหรอกลูก แต่ถ้าบัวอยากไปเป็นเพื่อนก็ตามใจ”

เธอมองหน้าลูกสาวนึกภาพอดีตของตัวเอง ในปีนั้นช่างคล้ายคลึงกันเสียจนเธอหวาดกลัว ปากสั่นเล็กน้อยใจร่ำร้องอยากเตือนลูกสาว

“ขอบคุณค่ะแม่”

บุษยารีบไหว้ขอบคุณเตรียมตัวลุกขึ้นเพื่อรีบไปบอกป้าพิศ แต่เสียงสั่นเครือของแม่พลันดังขึ้นข้างหลังโดยที่เธอยังไม่ทันได้ออกไปจากประตูห้อง

“บัว ลูกควรเผื่อใจไว้บ้างนะ พี่แทนของลูกอาจไม่ได้กลับมาอีก”

ร่างบางชะงักดวงตาคมรีเบิกกว้างเอี้ยวหน้ามองแม่ที่กลับไปก้มหน้าเขียนหนังสือต่ออย่างไม่ใส่ใจเธออีกต่อไป บุษยานิ่งงันแล้วหันหลังกลับออกจากห้องของมารดาไปภายในใจมีแต่คำถาม

แม่หมายความว่าอย่างไร?

“ลูกชายป้าอายุยี่สิบสามแล้ว เขาอาจจะไปที่อื่นโดยไม่บอกป้าก็ได้นะครับ”

บุษยาหันมองป้าพรพิศที่ใบหน้าเจื่อนลงเมื่อได้ยินคุณตำรวจพูดแบบนั้น จึงรีบช่วยพูดแทนให้ป้า

“แต่พี่แทนไม่เคยไปไหนเลยนะคะ ตั้งแต่หนูโตมาก็เห็นพี่แทนอยู่บ้านตลอด”

“หนู แต่พี่แทนของหนูโตแล้ว เขาอาจจะมีเรื่องที่ไม่อยากพูดบอกพวกหนูหรือป้าก็ได้”

“แต่ว่า..”

“เอาอย่างนี้ ตามกฎหมายคนหายเกินยี่สิบสี่ชั่วโมงเรารับแจ้งความอยู่แล้วครับป้า แต่ที่พูดเนี่ยก็อยากจะให้ป้าลองไปสอบถามพวกเพื่อน ๆ ที่ลูกชายของป้ารู้จัก หรืออาจจะญาติพี่น้อง”

“แทนไม่มีเพื่อนค่ะคุณตำรวจ และป้าก็ไม่มีญาติพี่น้อง”

ป้าพรพิศตอบด้วยเสียงสั่นเครือ เหตุการณ์บางอย่างในอดีตผุดขึ้นมาจากความทรงจำ เรื่องเก่าแก่ของบ้านหลังนี้

“ป้าอยากจะให้สอบสวนสักหน่อย แทนไม่มีเรื่องกับใคร ยกเว้น ยกเว้น”

หญิงวัยกลางคนเหลียวใบหน้ามองสาวน้อยด้านข้างที่มองเธอด้วยใบหน้าฉงน นี่เธอกำลังให้ตำรวจไปสอบปากคำนายหัวบัญชรพ่อของบุษยา ซึ่งเป็นผู้ต้องสงสัยเดียวที่เธอนึกได้ทันทีที่เกิดเรื่อง แต่เธอจะทำร้ายสาวน้อยร่างเล็กคนนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ

“ยกเว้นใครครับป้า”

“นายหัวบัญชรค่ะ”

“ป้าพรพิศ!!”

เด็กสาวร้องเสียงดังขึ้นเมื่อได้ยินชื่อของพ่อ ป้าพรพิศกำลังปรักปรำพ่อของเธอใช่ไหม เธอมองด้วยแววตาสงสัย

“ทำไมป้าพิศถึงคิดว่าเป็นพ่อคะ”

“ก็ ก็ หนูกับแทน”

บุษยาตัวสั่นเทิ้มจนต้องใช้อ้อมแขนของตัวเองกอดไว้แน่น ไม่นะ แต่พ่อไม่รู้เรื่องของเธอกับพี่แทน หันกลับไปมองตำรวจเมื่อเขาเอ่ยถาม

“หมายความว่ายังไงครับป้า อธิบายอีกทีสิครับ”

“ป้าคิดว่านายหัวบัญชรคงไม่พอใจที่แทนลูกชายป้าชอบพอกับหนูบัวลูกสาวของแก เลย เลยส่งคนไปจัดการ”

“ป้า!! นี่มันข้อหาร้ายแรงเลยนะครับ ผมว่าป้าใจเย็นและเลิกมโนจะดีกว่านะครับ ถ้าขืนป้าปรักปรำนายหัวอย่างนั้นมีหวังป้าเองจะถูกแจ้งความกลับ”

“แต่ว่า..”

“ทางที่ดีป้ากลับไปบ้านแล้วลองไปดูตามบ้านเพื่อนหรืออาจจะแหล่งมั่วสุมที่พวกหนุ่ม ๆ ชอบไป ลูกชายป้าอาจจะกำลังกกสาวที่ไหนอยู่ก็ได้ครับ”

พรพิศเงียบเสียงลง เธอคิดไว้อยู่แล้วว่าไม่มีทางที่ตำรวจจะช่วยเหลือเธอในเมื่อเมืองนี้อยู่ในอำนาจของนายหัวบัญชร เธอนั่งนิ่งก่อนเหลือบมองบุษยา ใบหน้าซีดเผือดน้ำตาใกล้รินไหล

ในเมื่อลูกชายของเธออาจจากไปไกลแสนไกลแล้ว เธอคงต้องทำหน้าที่คอยดูแลสิ่งที่ลูกชายของเธอรักมากที่สุด นั่นคือเด็กสาวตรงหน้า

“ขอบคุณคุณตำรวจมากค่ะ ป้าคงรบกวนเพียงเท่านี้ แต่ยังไงก็อยากให้คุณตำรวจช่วยดูด้วยอีกทางหนึ่งค่ะ”

“ได้ครับป้า เชิญคนต่อไป”

ป้าพรพิศพาบุษยาลุกขึ้นจากโต๊ะนายตำรวจหนุ่มเมื่อเขาเรียกคนที่นั่งรออยู่ด้านหลังอย่างไม่เกรงใจ มือที่เริ่มเหี่ยวกำมือน้อยของเด็กสาวชื้นเหงื่อไว้แน่น

“ไปกันเถอะค่ะคุณบัว”

“แต่ว่าป้าพิศ พี่แทน ทำไมคะ”

“มันไม่มีประโยชน์หรอกค่ะคุณบัว”

ป้าพรพิศจูงมือของบุษยาลงมาถึงบันไดล่างของสถานีตำรวจประจำอำเภอ หญิงสูงวัยกว่าต้องทำตัวเข้มแข็งเพื่อเป็นหลักให้กับเด็กสาว เธอจับมือของสาวน้อยไว้แน่นก่อนพูดขึ้น

“คุณบัว เรากลับไปรอแทนที่บ้านกันดีกว่าค่ะ สักวันแทนคงจะกลับบ้าน”

บุษยาดวงตาสั่นระริก เธอไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ ป้าพรพิศถึงเลิกตามหาลูกชาย ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่แทนถึงได้หายไป ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณตำรวจถึงไม่ช่วยเหลือ

“เชื่อป้านะคะคุณบัว ถ้าแทนรู้ว่าคุณบัวดื้อรั้นคงไม่ชอบใจ เขาคงอยากให้คุณบัวกลับไปรอเขาที่บ้านแล้วตั้งใจเรียนให้สูง ๆ สักวันเขาจะกลับมาบ้าน เชื่อป้านะคะ”

พรพิศร้องไห้อยู่ภายในเมื่อเอ่ยประโยคปลอบใจเหล่านี้ ทั้ง ๆ ที่เธอรู้อยู่เต็มในทรวงอกว่าลูกชายของเธอคงไม่มีวันกลับมาแล้ว มือที่เริ่มเหี่ยวย่นและหยาบหนาจากการทำงานหนักยังกุมมือน้อยไว้พาจูงเดินตัดถนนไปยังลานจอดรถ

ไม่ต้องเหลือบตามองเธอก็รู้ว่าบุษยากำลังร้องไห้ ไหล่เล็กสั่นสะท้านไม่หยุดจนกระทั่งเข้าไปในรถ และเมื่อรถยนต์ที่ตาพร้อยเคลื่อนออกนอกถนน บุษยาจึงโผเข้าหาป้าพรพิศเต็มตัว

เสียงสะอึกสะอื้นปนเสียงคร่ำครวญแทบทำให้เธอใจสลาย ได้แต่ลูบแผ่นหลัง ลูบศีรษะส่งเสียงพึมพำปลอบโยนทั้ง ๆ ที่ใจของคนเป็นแม่ก็แหลกสลายพอกัน

ภาพในอดีต แม่ของบุษยาเคยแอบชอบพอกับคนในบ้านจนนายหัวบัญชรจับได้ แล้วคนนั้นก็หายไปอย่างไม่มีวันกลับ

ร่างของหญิงวัยกลางคนสั่นเทาไปพร้อมกับบุษยาที่สั่นสะท้านด้วยเสียงสะอึกสะอื้น เธอจะดูแลบุษยาให้ดีอย่างที่เธอรู้ว่าพสุธาลูกชายของเธอจะทำ