บทที่ 10 ไฟรักของหนุ่มสาว

บทที่ 10

พสุธามอดไหม้หลงวนในห้วงอารมณ์ปรารถนาจนยากถอนตัว ใจต้องการทำทุกอย่างที่เคยเฝ้าคิดฝันมาเนิ่นนาน มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังรั้งให้ร่างเล็กแนบลำตัวแกร่ง แว่วเสียงฝนภายนอกยังดังไม่หยุด

ใบหน้าคมเข้มเลื่อนลงไปยังทรวงอกงามอวบอิ่มของสาวแรกรุ่น กอบกุมดันเต้าเต่งตึงให้ยอดหัวจงอยชันขึ้นเข้าสู่โพรงปาก ลิ้นไล้เลียเป็นทางไปทั่วทั้งทรวง อีกมือเลื่อนลงเบื้องล่างแยกความอ่อนนุ่มออก ส่งนิ้วร้อนสู่ใจกลาง

“พี่แทน”

เสียงหวานใสกระเส่าบิดกายเร้าบนฟูกเก่า มือเล็กโอบท้ายทอยไว้แน่นปล่อยอารมณ์ไปกับไฟพิศวาสที่แรงขึ้น สัมผัสถึงความชื้นแฉะยามนิ้วใหญ่แย้มกลีบบางออก ค่อยสอดเข้าทีละน้อย

“บัว เราจะไม่ทำจนสุดนะคนดี”

“อื้อ หมายความว่ายังไงคะ”

พสุธาสอดใส่นิ้วสู่ร่องรัก สัมผัสความนุ่มด้านในยังคับแน่น ความสาวของคนร่างเล็กยังคับแคบจนนิ้วของเขาเองยังรู้สึกได้

ใบหน้าแกร่งเลื่อนขึ้นจูบเธออีกครั้งยามสอดนิ้วเข้าไปให้ลึกอีก กายสาวแอ่นสะท้านร้องครางในลำคอ ปลายนิ้วแทรกสอดสัมผัสทางนุ่มนิ่มกระทั่งพบจุดอ่อนไหว จุดที่ทำให้คนใต้ร่างสุขสมเร็วยิ่งขึ้น

วัยหนุ่มหนั่นแน่นอย่างเขาคงไม่อาจทนอดกลั้นได้นาน ถ้าขืนเขาชักช้าเล่นรักเนิบนาน เขาอาจต้องปลดปล่อยออกมาเช่นกัน

พสุธากดปลายนิ้วรูดผ่านจุดแสนอ่อนไหว กดแน่นพร้อมใช้อีกนิ้วปัดป้ายเม็ดเล็กร่องกลางของกลีบอ่อนบาง เหงื่อผุดชื้นตามไรผม ไอร้อนสองร่างแผ่ขยาย ร่างของคนทั้งคู่กอดแน่น มือสีเข้มล้วงอยู่ในกางเกงขาสั้น

ออดแอด

เสียงเตียงไม้ดังแผ่วเบายามเขาและเธอขยับกาย กลิ่นฟูกอับเพราะความเก่า กลิ่นดินหลังฝนกำลังซา กลิ่นกายสาวใต้ร่างอบอวล จนใจแกร่งหวามไหวต้องการโน้มร่างลงเพื่อเชยชม

“พี่แทน อือ อ่า อา”

นิ้วแกร่งขยับเลื่อนเข้าออกเชื่องช้าแต่เน้นหนัก ต้องการมองใบหน้าหวานยามถึงฝั่งฝัน คงมีเพียงวิธีนี้วิธีเดียวที่พอเยียวยาอารมณ์ของทั้งคู่

ร่างสูงโน้มลงเคลื่อนริมฝีปากหนาดูดกลืนยอดถันเมื่อกดปลายนิ้วลงจุดกระสันด้านใน พลันรู้สึกได้ถึงแรงสะท้านกระตุก

“อือ กรี๊ด พี่แทน”

เสียงหวีดร้องไม่ดังมากนักลอดออกมาจากลำคอเมื่อกายสาวกระตุกเป็นจังหวะ ภายในตอดรัดนิ้วเต้นตุบ

มือเล็กเกาะกอดพสุธาไว้แน่น อาการปวดหนึบบางอย่างช่างรุนแรงจนเด็กสาวอย่างเธอตั้งรับไม่ทัน ใบหน้าเห่อร้อนไปทั้งลำคอ ปลายจมูกชื้นเหงื่อ เธอซบใบหน้าลงบ่าแกร่งขณะที่กายสาวสั่นสะท้านเป็นระลอก รู้สึกถึงความเปียกชื้นด้านล่างหยาดเยิ้มออกมาจากร่องสวาท

คนร่างสูงตัดใจเลื่อนมือออกมาเชื่องช้า ลูบขึ้นยังทรวงอกแล้วป้ายหยาดน้ำหวานไปบนยอดถัน เลอะเปื้อนติ่งเล็กชันสีน้ำตาลอ่อน แล้วก้มลงใช้ลิ้นตวัดดูดกลืน

ดวงตาหวานคมมองเงาเลือนรางจากแสงที่ลอดผ่านเข้ามา แม้น้อยมากแต่พอมองเห็น ปากหนาดูดกลืนอย่างหิวกระหายจนยอดถันชูชัน

จากนั้นจึงเลื่อนใบหน้าขึ้นจูบเธอ บุษยาได้กลิ่นและรสชาติของตัวเองติดปลายลิ้นที่เขาส่งเข้ามาในโพรงปาก

“สักวันพี่จะเลียบัวจนทั่ว โดยเฉพาะตรงนั้น”

“ทำไมต้องรอด้วยคะ บัวอยากให้พี่แทนทำวันนี้เลย”

เขาซบหน้าตรงซอกคอสาวน้อย หัวเราะในลำคอแล้วแตะริมฝีปากแผ่วเบาไปตามแนวโค้งลำคอระหง

“ไม่ได้หรอก บัวจะได้แค่นี้ เราต้องรอจนกว่าจะถึงเวลา”

“แล้วถ้าบัวไม่อยากรอละคะ”

เธอดึงใบหน้าสีเข้มขึ้น ให้เขามองมาที่เธอ ส่งสายตาด้วยความตั้งใจแน่วแน่ที่เธอต้องการมอบกายให้เขา ต้องการมอบความรักอัดแน่นในกายสาวให้แก่เขา

“เราต้องรอเด็กดี เชื่อพี่เถอะ”

พสุธาดึงเสื้อยืดของเธอลงแต่ยังตระกองกอดไม่ห่าง เสียงฝนเริ่มซาลงมากแล้ว ถ้าขืนบุษยายังรั้งอยู่ที่ห้องของเขาอาจมีคนเห็น

“บัวต้องกลับแล้ว ฝนหยุดแล้วนะ”

“บัวไม่อยากไปเลยค่ะ”

“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวมีคนเห็น อ้อ พรุ่งนี้เช้าพี่จะไปทำบุญที่วัด บัวอาจไม่เจอพี่นะ”

ศีรษะเล็กพยักหน้ารับตรงซอกไหล่กว้าง เธอสูดดมกลิ่นของพี่แทนอย่างที่เธอชอบแอบทำมาเสมอ

“งั้นเจอกันอีกทีตอนเย็นนะคะพี่แทน”

“ไปเถอะ พี่จะเดินไปส่งที่บ้าน”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ บัวเดินกลับไปเองดีกว่า”

พสุธาพยุงร่างเล็กกว่าให้ลุกขึ้น เขาไม่เปิดไฟในห้องเพราะกลัวคนอื่นเห็นความผิดปกติ เปิดประตูออกมามองซ้ายมองขวาก่อนให้บุษยาเดินออกมา

“วันหลังอย่ามาหาพี่ตอนกลางคืนอีกนะบัว”

“อืม ก็ได้ค่ะ ฝันดีนะคะ”

พสุธายังเปิดประตูค้างไว้ยืนพิงขอบประตูระหว่างที่มองตามร่างเล็กจนเดินขึ้นบันไดหลังบ้าน บุษยาหันมาโบกมือให้เขาอีกครั้งแล้วจึงเข้าบ้านไป

ร่างแกร่งล้มตัวลงนอนหงายบนฟูกเก่า มือจับเสื้อเชิ้ตตัวใหม่แน่น พรุ่งนี้เขาจะใส่เสื้อตัวนี้ไปทำบุญที่วัดและอธิษฐานด้วยประโยคเดียวกับเมื่อตอนเป่าเทียน

ขอให้ได้อยู่กับบุษยา ได้แต่งงานกับเธอ ได้รักถนุถนอมเธอตลอดไป

กายชายหนุ่มพลิกร่างนอนตะแคง แก่นกายยังลุกโชนจากบทรักแนบชิดของหนุ่มสาวจนเขาปวดร้าว มือเลื่อนลงไปด้านล่างลูบผ่านกายแกร่งแล้วจึงล้วงเข้าในกางเกง ก่อนปลดกระดุมรูดซิปลง

กายชายร้อนผ่าวและตั้งชันสู้อยู่ในมือแกร่ง เขาครางในลำคอยามใช้มือรูดเป็นจังหวะหลับตานึกภาพสาวน้อยใต้ร่าง กลิ่นของบุษยายังตลบอบอวลภายในห้อง

“บัว”

เสียงแหบพร่าครางต่ำเมื่อทุกอย่างทลักทลายออกมาไหลลงเปื้อนมือ ภาพหญิงสาวยังตราตรึงอยู่ในใจเด็กหนุ่ม จวบจนทุกอย่างกลับมาสงบนิ่งดั่งเดิม

แต่ยังคงมีเพียงใจของเขาที่ยังอัดแน่นไฟรักจนอยากจะหลับตา