Ep.11 ตะกละ

Ep.11 ตะกละ

ณ ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง

‘ทำไมต้องมาร้านหรูขนาดนี้ด้วย เปลืองตังค์เปล่าๆ ร้านอาหารถูกๆ อร่อยๆ ก็มีตั้งเยอะแยะไม่กิน’ ร่างบางได้แต่คิดในหัว จนมาเฟียหนุ่มสังเกตเห็น

“มีอะไร? ” เขาเลิกคิ้วถามคนตรงหน้า

“เปล่า” เธอเลยตอบเขาไปส่งๆ

พอพนักงานคนหนึ่งเดินนำเอาเมนูอาหารของร้านมาให้เลือก

“สั่งอาหารซะ รีบๆกิน จะได้รีบกลับ”

“รับทราบค่ะ เจ้าหนี้”

ทานตะวันพูดประชดใส่เขา แต่ร่างสูงไม่ได้สนใจอะไร เพราะเขาเริ่มจะรู้สึกชินกับคำประชดประชันของเธอแล้ว มีครั้งไหนบ้างที่เธอจะไม่พูดประชด กวนๆ ใส่เขา

พอทานตะวันสั่งอาหารที่ตัวเองอยากกินเสร็จพอคิดได้มีเรื่องบางอย่างที่มันยังติดค้างคาใจเธออยู่ ตั้งเเต่ยังอยู่ที่บริษัทเเล้ว ความอยากรู้อยากเห็นเลยทำให้ปากมันลั่นไปเอง

“ที่นายออกไปทำธุระเมื่อหลายชั่วโมงที่ผ่านมา ไปทำไรหรอ? ”

“ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องรู้”

“เออ ไม่อยากรู้หรอกเรื่องของนายน่ะ” ใครจะไปอยากรู้เรื่องของเขากัน ขนาดหน้ายังไม่อยากจะมองเลย

“แล้วถามทำไม? ”

“ไม่ใช่เรื่องที่นายต้องรู้” เธอเลียนแบบคำพูดที่เขาเคยพูดกับเธอเมื่อกี่ พอพูดจบก็ยิ้มมุมปากใส่

“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม? ว่าอย่ากวน!” สีหน้าสก๊อตเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจที่คนตรงหน้ากล้ามายอกย้อนเขา

“อาหารมาแล้ว” ทานตะวันไม่สนใจคำพูดของเขา อีก เพราะอาหารมาเสิร์ฟแล้ว ตอนนี้เธอหิวแทบจะคุมตัวเองไม่อยู่ แววตาของเธอเป็นประกายเมื่อเห็นอาหารมากมายที่น่าลิ้มรส

“ทานให้อร่อยน่ะค่ะ” พนักงานเสิร์ฟอาหารพูดกับร่างบางและร่างสูง

“ขอบคุณค่ะ” เสียงหวานๆเอ่ยด้วยเเววตาที่ระยิบระยับเเวววาวเหมือนดวงดารายามค่ำคืนเมื่อเห็นอาหารอันโอชะ

เธอยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณอย่างอ่อนน้อม ที่เธอทำอย่างนั้นเพราะ ตากับยายเธอเคยสอนไว้ว่า เราต้องเป็นคนที่มีสัมมาคารวะ รู้จักไหว้ขอบคุณคนอื่น

การกระทำของทานตะวันทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของอีกคนที่นั่งร่วมโต๊ะ เขาแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไหว้อะไรขนาดนั้น ก็แค่บอกขอบคุณก็จบ

ยัยลูกหนี้ตัวแสบของเขามารยาทจะดีเกินไปหรือเปล่า ทีอยู่กับเขาเหมือนม้าดีดกะโหลก พอคนอื่นที่ไม่ใช่เขากลับทำตัวมีมารยาทซะอย่างงั้น

ตอนนี้ร่างบางที่หิวโหยอย่างมาก ตักอาหารทุกอย่างเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เคี้ยวตุยๆเต็มปาก โดยไม่สนใจสายตาใครบางคน หิวขนาดนี้เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขอกินก่อนค่อยว่ากัน

“ไม่กินหรือไง? ” พอเธอเหลือบสายตาไปมองร่างสูงก็ยังไม่เห็นเขากินอะไรเลย ขณะที่ตัวเธอกินจนเเก้มเเทบปริ

“ไม่หิว” หะ? ไม่หิว เขากินลมเป็นอาหารหรือไง ขณะที่ฉันกินเยอะขนาดนี้ยังไม่อิ่มเลย ลองถามดูดีกว่า

“นายกินลมแทนข้าวหรอ? ” ฉันสงสัยก็เลยลองถามดู ว่าเขากินลมเป็นอาหารจริงๆหรือเปล่า?

“ปัญญาอ่อน!”

มาเฟียหนุ่มไม่รู้จะสันหาคำไหนมาพูดกับเธอ นี่คนน่ะ จะให้ไปกินลมแทนข้าวได้ยังไง เขาไม่ใช่ปอดสักหน่อยที่จะต้องการลมหรืออากาศ ยัยนี่กวนเขาได้ตลอดเวลาจริงๆ

“อ้าววว ก็แค่อยากรู้ เห็นไม่เอาอาหารเข้าปากสักคำ”

“มีใครเคยบอกไหม? ว่าเธอพูดมากใช้ปากตลอดเวลาแม้กระทั้งกินข้าวอยู่”

“ไม่น่ะ นายคนแรกเลย” นึกหรอว่าคำพูดแค่นี้ฉันจะแคร์ เสียใจด้วยค่ะไอ้เจ้าหนี้หน้าเงิน ยัยทานตะวันไม่สนหรอก

จากนั้นมาเฟียหนุ่มไม่พูดอะไรออกมาอีก เพราะขี้เกียจจะมาต่อปากต่อคำกับยัยเด็กตัวแสบตัวนี้

“รีบๆกิน จะได้รีบกลับสักที” คนรีบก็รีบเกิน

“แต่ฉันยังไม่อิ่ม” ฉันกินยังไม่หนำใจเลย จะรีบกลับไปไหนบ้านมันไม่มีล้อสักหน่อย มันคงไม่หมุนหนีไปไหนหรอก

“ตะกละ”

“ก็คนมันหิว ก็ต้องกินสิ”

20 นาทีต่อมา

“จ่ายด้วยน่ะค่าเจ้าหนี้ ไปล่ะ” พอกินจนพอใจ ฉันก็โบกไม้โบกมือ และให้เจ้าหนี้ฉันจัดการค่าอาหารที่ฉันกิน แต่เขาก็ควรจะจ่ายอยู่แล้วหนิ ใช้แรงฉันซะขนาดนั้น

“จะไปไหน? ”

“กลับบ้านไง อยู่ทำไม เดี๋ยวโดนใช้งานอีก” เธอบ่นทำท่าทางเหมือนเด็ก

จากนั้นร่างบางรีบเดินสับขาดุ๊กดิ๊กๆอย่างไว เพราะกลัวว่าเจ้าหนี้จะเรียกใช้งานเธออีก

“หึ ยัยเด็กแสบ!” เขาส่ายหน้าไปมาให้กับความแสบของเธอ ใครได้ไปเป็นเมียคงจะปวดหัวหน้าดู ได้ยัยนี่เป็นเมีย เหมือนได้ลิงเป็นเมียซะมากกว่า

ไร่แสงตะวัน

เวลา 1 ทุ่ม

“อ้าว ตะวันไปไหนมาลูก? ” ตาของร่างบางเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงหลานรัก “รู้ไหมตากับยายเป็นห่วงขนาดไหน” เพราะตอนที่เธอออกจากบ้านไป ไม่ได้บอกผู้เป็นตากับยายได้รู้

“ตะวันไป ไป” เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ “ไปพบเจ้าหนีหน้าเงินมาจ๊ะ” แล้วบอกความจริงกับตายายของเธอไป เพราะไม่อยากปิดบังอะไรอีกแล้ว

“ว่าไงน่ะ? ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะจ๊ะ ตะวันรับมือได้สบายมาก ขอตัวไปอาบน้ำเข้านอนก่อนน่ะจ๊ะ ตอนนี้ตะวันง่วงๆ” ร่างบางเอามือมาตีเบาๆที่ปาก เป็นการสื่อบอกตากับยายว่าเธอง่วงมากแล้ว

“งั้นก็ไปอาบน้ำอาบท่านอนเถอะลูก” ตากับยายของเธอไม่กล้าถามต่อ คิดว่าหลานคงจะเหนื่อยมากต้องการพักผ่อน

“จ๊ะตา จ๊ะยาย” จากนั้นเธอก็ไปอาบน้ำนอน

พออาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะเข้านอน ร่างกายต้องการพักผ่อนเสียงข้อความจากไลน์ก็ดังขึ้น

ติ๊งๆ

“ใครส่งอะไรมาอีกละเนี้ย คนจะเข้านอน”

พอสายตาไปประทะกับแชทแชทหนึ่งที่มีชื่อว่า ‘Eagle’ เธอขมวดคิ้วขึ้นเพราะไม่รู้จักผู้ใช้งานคนนี้

แต่ก็ตัดสินใจเข้าไปอ่านแชทดู เธอรู้ทันทีเลยว่าเขาคนนี้เป็นใคร จะเป็นใครไปได้ล่ะ ก็ไอ้เจ้ากรรมนายเวรของเธอนี่เอง ที่หนียังไงก็ไม่พ้น

“ไอ้มาเฟียหน้าเงินเองหรอเนี้ย”

ข้อความ

'พรุ่งนี้มาเวลาเดิม และที่สำคัญ แต่งตัวให้สมกับที่ของฉันด้วย' มาเฟียหนุ่มตั้งใจเน้นประโยคหลัง

“ได้ เดี๋ยวฉันจัดให้ หึๆ” ‘เดี๋ยวก็รู้ว่าสมหรือไม่สม’