Ep.12 กาแฟดำสูตรทานตะวัน!

Ep.12 กาแฟดำสูตรทานตะวัน!

เช้าวันต่อมา ณ บริษัทเรซเตอร์

ตอนนี้ร่างบางที่อยู่ในชุดสไตล์เหมือนเดิมกับเมื่อวานเพิ่มเติมคือเสื้อผ้ามีรอยขาดๆหลายจุดให้ดูเท่ เธอนั่งรอมาเฟียหนุ่มอยู่ที่โซฟาขนาดใหญ่ เธอรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมากที่ได้ทำอะไรที่ขัดใจกับที่เจ้าหนี้เธอสั่ง

แกร๊ก!

ประตูถูกเปิดออกโดยมีร่างสูงเดินเข้ามา เพิ่มเติมคือสีหน้าของเขาบ่งบอกว่าไม่ค่อยสบอารมณ์คนตรงหน้าสักเท่าไหร่

“ฉันบอกเธอว่าไง? ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ย

“ฉันจะใส่แบบนี้ ฉันชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้” ยังไงเธอก็ยังยืนยันจะใส่ในแบบที่เธอชอบ

“แต่ฉันสั่งให้ทำยังไง เธอก็ต้องทำอย่างนั้น” เสียงเรียบนิ่งเปลี่ยนเป็นเสียงที่น่าเเกรงขามขึ้น แม้เเต่ทานตะวันก็ยังรับรู้ได้

“แต่นายไม่ใช้เจ้าชีวิตฉันน่ะ ไม่มีสิทธิ์มาสั่งว่าฉันจะต้องทำอะไร ไม่ทำอะไร” ฉันตอบเขาไปด้วยอารมณ์ไม่พอใจ

ฉันไม่ชอบเลยที่มีคนมาสั่งให้ทำตามที่ใจตัวเองต้องการ นี่ชีวิตฉันน่ะไม่ใช้ของเขาสักหน่อย

“มีสิ สิทธิ์ของเจ้าหนี้ไง”

ไม่ทันที่ทานตะวันจะพูดอะไรออกไป ก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกเข้ามา

ก๊อกๆ

“เข้ามา” สก๊อตกล่าวขึ้น

“ขออนุญาตครับนาย ถึงเวลาประชุมแล้วครับ” เป็นมือซ้ายอย่างเเซมที่เคาะประตูเข้ามาเอ่ยขึ้น

วันนี้เป็นวันที่มาเฟียหนุ่มอย่างสก๊อตต้องเข้าประชุมกับหุ้นส่วนหลายท่าน รวมถึงผู้เป็นอา อย่าง คลินน์ เรซเตอร์ คนที่ผู้เป็นพ่อของเขาไว้ใจให้ดูแลบริษัทเเทน

ส่วนบริษัทของสก๊อต ได้ให้เพื่อนอย่างฟินน์คอยช่วยดูแลไปชั่วคราวก่อน หลังจากเสร็จธุระที่นี่เมื่อไหร่เขาก็จะกลับทันที คงอีกไม่นานเท่าไหร่

แต่ถ้าลูกหนี้เขาหาเงินมาคืนภายในเวลาไม่กี่เดือนนี้ไม่ได้ เขาก็ต้องหุบสมบัติทุกอย่างของเธอที่มี ตามสัญญาฉบับนั้น

“อือ” สก๊อตขานรับมือซ้ายของตัวเอง จากนั้นเเซมก็เดินออกไป

“ไปชงกาแฟดำมาให้ฉัน” ร่างสูงพูดออกมาลอยๆ ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

“ฉันหรอ? ” ทานตะวันที่อยู่ตรงนั้นไม่เข้าใจ เขาหมายถึงเธอหรอ?

“จิ้งจกมั้ง” เขาล่ะเหลืออดกับเธอจริงๆ “ในนี้มีแค่ฉันกับเธอ” จะให้เขาหมายถึงใครล่ะ

“ค่ะ นายพ่อออ” ไม่ลืมคำประชดประชัน ตามสไตล์คนกวนๆ

ตึงๆๆ

จากนั้นก็เดินกระทืบเท้าออกไปหาที่ชงกาแฟอย่างไม่สบอารมณ์กับเจ้าหนี้

สก๊อตไม่สนใจอะไร จากนั้นเดินออกไป วันนี้เขาต้องเข้าประชุมอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ขออนุญาตค่ะ คุณพอจะรู้ไหมว่าที่ชงกาแฟอยู่ตรงไหนคะ? ” ร่างบางเอ่ยถามชายชุดดำสองคน

“ผมชื่อแมกซ์เป็นมือขวา เเละผมคิดว่าเราเคยเจอกันมาเเล้ว ส่วนนี่ไอ้แซมเป็นมือซ้าย พวกเราเป็นลูกน้องของคุณสก๊อตครับ” ไม่ลืมบอกชื่อ บอกสถานะกับร่างบาง

“ส่วนที่ชงกาแฟเดินตรงไป แล้วเลี้ยวขวาก็จะเห็นครับ”

“ฉันชื่อทานตะวันน่ะค่ะ เรียกตะวันเฉยๆก็ได้ เออ เป็น เป็นลูกหนี้ของนายพวกคุณค่ะ” ร่างบางก็ไม่ลืมบอกชื่อกับสถานะเช่นกัน “และขอบคุณที่ช่วยบอกทางน่ะค่ะ”

“ยินดีครับ”

"เเล้วกาเเฟนี่" เธอกำลังจะถามลูกน้องของร่างสูงว่า เอากาเเฟไปให้นายเขาที่ไหน?

"ห้องประชุมอยู่ชั้นล่างถัดจากชั้นนี้ครับ" ไม่ต้องถามเเม็กซ์ก็รู้ได้ทันทีว่าเธอตรงการอะไร

"อ๋อ ขอบคุณพวกคุณอีกครั้งน่ะค่ะ" ทานตะวันยกมือไหว้ขอบคุณทั้งสองอย่างจริงใจ

“คนนี้หรอว่ะ ลูกหนี้ของพ่อของนาย เธอดูซื่อๆ เเละจริงใจดี” เเซมถามอย่างงงๆ แต่ทว่าแมกซ์นั้นไม่รู้สึกงงอะไร เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าร่างบางเป็นใคร เขานี้แหละที่เป็นคนหาประวัติของเธอมาให้นาย

ที่มือซ้ายอย่างแซมไม่รู้เพราะเขาต้องไปจัดการเรื่องสำคัญแทนผู้เป็นนาย ทำให้วันนั้นไม่ได้ไปบ้านของลูกหนี้ของเจ้านาย และอีกอย่างเขาก็ไม่ได้เป็นคนไปหาประวัติของเธอด้วย

“เออ” เเม็กซ์ตอบกลับไป

“เธอยังเด็กอยู่เลย”

“ที่จริงลูกหนี้ตัวจริงของคุณคริสคือ พ่อแม่ของเธอ แต่เสียชีวิตไปเมื่อปีก่อนแล้ว เธอจึงต้องมาใช้หนี้แทนไง”

“น่าสงสารว่ะ” ไอ้มือซ้ายรู้สึกสงสารเด็กสาวตัวน้อยๆขึ้นมา เธอไม่ได้รู้เห็นอะไร แต่กลับต้องมาใช้หนี้แทนพ่อแม่ที่กู้ไปลงทุนทำธุรกิจ เเต่ธุรกิจยังไม่ไปถึงไหนก็มาตายไปจากโลกนี้ซะเเล้ว

“มึงจะใช้หนี้แทนเธอ? ” เเม็กซ์เลิกคิ้วถาม

“ไอ้สัส ลำพังตัวกูเอาให้รอดก่อนค่อยช่วยคนอื่น แต่เงินมากมายขนาดนั้นจะหายังไงไหวว่ะ”

“เรื่องของเขา เราอย่ายุ่งเลย” ไอ้มือขวาได้เเต่คิดในใจ 'ไอ้นี่มันเสือกทุกเรื่องจริงๆ ขนาดเรื่องของนายมันยังไม่เว้นเลย'

“เออๆ”

อีกด้านหนึ่ง

ร่างบางที่ยืนชงกาเเฟดำอยู่ก็พึมพำคนเดียวอย่างอารมณ์ดี

"อยากดื่มกาเเฟดำงั้นหรอ เดี๋ยวลูกหนี้จะชงให้สุดฝีมือเลยค่าาเจ้าหนี้ค่าา ฮ่าๆๆ" ร่างบางหัวเราะชอบใจอย่างผู้ที่ได้รับชัยชนะ

ทานตะวันชงกาเเฟดำก็จริง เเต่เธอใส่ผงกาเเฟดำลงไป 5 ช้อน น้ำตาล 5 ช้อน เเละใส่เกลืออีก 5 ช้อน กาเเฟถ้วยนี้ คงจะอร่อยเหาะเเต่ลงนรกน่ะ ไม่ใช่ขึ้นสวรรค์!!

"กาเเฟดำสูตรทานตะวัน รสชาตินี่ถ้าใครได้ลิ้มลองเเล้วล่ะก็ ตายไปเเล้ว 100 ชาติ ก็ไม่มีวันลืม หึๆ" ทานตะวันรอคอยเวลาที่จะเอาคืนมาเฟียหนุ่มมานานเเล้ว ให้สมกับที่เขาเคยใช้งานเธออย่างหนัก เเค่คิดก็รู้สึกสนุกซะเเล้ว

"นายได้ตายเเล้วเกิดใหม่เเน่ ไอ้มาเฟียหน้าเงิน" เธอมองไปยังถ้วยที่มีกาเเฟดำอยู่ในนั้น ถ้าเขาดื่มเข้าไปเเล้ว เขาจะทำหน้ายังไงหนา

เเต่ถ้าเขาโกรธใส่เธอ เธอก็เเค่หาข้ออ้างบอกว่า 'พอดีฉันชงไม่เป็น ไม่รู้ว่าต้องใส่น้ำตาล ผงกาเเฟ เเละเกลือเท่าไหร่' เเค่นี้ก็รอดเเล้ว อิๆ

ในห้องประชุม ทุกคนกำลังให้ความสนใจกับรายละเอียดบนโปรเจคเตอร์อยู่

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

"ขออนุญาตค่ะ" ทานตะวันกล่าวขออนุญาตเสร็จเธอก็นำเอากาเเฟมาเสิร์ฟสก๊อตด้วยหน้าตาที่เบิกบานเป็นพิเศษ

"นี่ค่ะ เจ้านาย" เสียงหวานฉ่ำเอ่ยพูดอย่างเจ้าเล่ห์ไม่ลืมทำตาปิ๊งๆใส่อย่างกวนประสาทสก๊อต เขาหลุดมองมายังทานตะวันที่ถือถ้วยกาแฟมาวางตรงหน้า

"กาเเฟดำสูตรทานตะวันค่ะ คุณสก๊อตสุดหล่อ!!" ทานตะวันกระซิบข้างใบหูของเจ้าหนี้เธอด้วยน้ำเสียงที่หวานเยิ้ม ทำตาปิ๊ง ปิ๊งใส่เขาไปสองกรุบอย่างเจ้าเล่ห์

ทำเอามาเฟียหนุ่มชะงักเกือบเงิบ ถ้าไม่มีคำว่าเกือบ เขาคงเงิบล้มหัวขม่ำลงพื้นอายคนอื่นไปเเล้ว เมื่อได้ยินชื่อสูตรของกาเเฟดำ เเละคำว่าคุณสก๊อตสุดหล่อ

จากนั้นทานตะวันทำเป็นเดินออกมาช้าๆ แต่ก็แอบชำเลืองมองดูว่าสก๊อตจะดื่มกาเเฟที่เธอชงให้หรือยัง

เเต่ในที่สุดเขาก็ยกกาเเฟขึ้นมาเป่าเบาๆจากนั้นก็ดื่มมันลงไปในลำคอ เธอแอบยิ้มกรุ่มกริ่มในใจ เเต่ทว่าใบหน้าของเขากลับดูปกติมากๆ 'เป็นไปได้ยังไง?'

"นี่ตาฉันต้องตาฟาดไปแล้วเเน่ๆ" ร่างบางขยี้ตาอย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เห็น เธอรู้สึกเจ็บใจชะมัดที่เเกล้งไอ้เจ้าหนี้ไม่สำเร็จ ได้เเต่คิดในใจว่าทำไม ทำไม??

พอการประชุมเสร็จลุล่วงไปด้วยดี มาเฟียหนุ่มรีบสาวเท้ามายังห้องทำงานอย่างรวดเร็ว

พอเห็นว่ายัยเด็กเเสบกำลังจดจ่อกับการอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสบายใจอยู่ที่โซฟา เขาจึงรีบเดินไปหา เเล้วกระชากข้อมือข้างซ้ายของเธออย่างรุนเเรง

หมับ!

"นี่ ฉันเจ็บน่ะ!" เธอลูบข้อมือตัวเองด้วยความเจ็บปวด

"เธอคิดจะทำอะไร!!!?" เสียงเข็มที่ตอนนี้กลายเป็นเสียงเย็นยะเยือก

"ฉันทำอะไร?" ร่างบางเสแสร้งเป็นไม่รู้เรื่องว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ในใจเธอรู้ดี

"เเล้วไอ้กาเเฟรสชาติห่วยๆนั้นล่ะ!!!?" เขาพูดตะคอกใส่เธออย่างรุนเเรง อารมณ์เขาตอนนี้เหมือนภูเขาไฟประทุเเล้วมีลาวาไหลออกมา

"ก็ ก็ ฉันชงไม่เป็น" เธอพูดประโยคที่เธอเคยคิดเอาไว้เเก้ตัวกับเขา เเต่ทว่ามันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เธอคิดไว้เลย

"ชงไม่เป็นงั้นหรอ?" จบประโยคของมาเฟียหนุ่มเขากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างร้ายกาจ เเล้วผลักเธอให้นอนลงไปกับโซฟาขนาดใหญ่อย่างเเรงจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ตัวเขาเองก็ปลดกระดุมเสื้อไปด้วย...