บทที่ 4 : การพบพานอีกครั้งในอาราม

บทที่ 4 : การพบพานอีกครั้งในอาราม

หลังเหตุการณ์ในตลาด ชิงอี้หรานได้แต่เฝ้าคิดถึงหนิงซีโย่ว ทุกคืนวันหญิงสาวรำลึกถึงสายตาคมกริบและเสียงห่วงใยของชายหนุ่ม ด้วยความรักที่เกิดขึ้นในใจหญิงสาวตั้งแต่แรกพบ

วันหนึ่งชิงอี้หรานตัดสินใจเดินทางไปไหว้พระยังอารามบนเขาเพื่อหาความสงบในใจ อารามนี้ตั้งอยู่ในป่าลึก ล้อมรอบด้วยธรรมชาติที่งดงามและสงบเงียบ หญิงสาวรู้สึกสงบใจและหวังว่าการมาไหว้พระในครั้งนี้จะทำให้ลืมความฟุ้งซ่านในหัวออกไปได้บ้าง

ขณะที่ชิงอี้หรานพักอยู่ในอาราม หญิงสาวได้ยินเสียงครางเบาๆ มาจากที่ไกลๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงเดินเข้าไปใกล้  ชิงอี้หรานพบชายหนุ่มผู้หนึ่งนอนอยู่ใต้ต้นไม้ในสภาพที่บาดเจ็บ หญิงสาวรีบเข้าไปดูใกล้ ๆ และพบว่าชายหนุ่มดังกล่าวคือหนิงซีโย่ว ชิงอี้หรานรู้สึกตกใจและห่วงใยในทันที

เมื่อพามาถึงห้อง ชิงอี้หรานเห็นว่าบาดแผลของหนิงซีโย่วค่อนข้างลึก หญิงสาวรู้ว่าต้องรีบรักษา ด้วยบ้านชิงอี้หรานมีแต่ผู้ชายที่ประดาบฟาดฟันจนได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเสมอ ทำให้นางค่อนข้างเชี่ยวชาญในการรักษาแผล

“ซิวเอ๋อ ไปเอาน้ำร้อนมาให้ข้าเร็ว” ชิงอี้หรานสั่งสาวใช้

หญิงสาวหยิบขวดยาที่พกอยู่ออกมาและหันไปหาหนิงซีโย่ว

"ท่านหนิงซีโย่ว! ท่านเป็นอะไรไป" ชิงอี้หรานร้องเรียกด้วยเสียงที่สั่นไหว

หนิงซีโย่วเงยหน้ามองหญิงสาวด้วยความเหนื่อยล้า "ข้า...ถูกซุ่มโจมตี ข้าพยายามหนีมาที่นี่..."

ชิงอี้หรานรีบเรียกสาวใช้คนสนิทให้มาช่วย "ซิวเอ๋อ! รีบมาช่วยข้าเร็ว!"

ชิงอี้หรานรีบพาชายหนุ่มเข้าไปในอารามอย่างทุลักทุเล ชิงอี้หรานรู้สึกใจเต้นรัวเมื่อเห็นแผลบนร่างของหนิงซีโย่ว แต่หญิงสาวค่อนข้างเชี่ยวชาญในการรักษาแผลเพราะเคยช่วยรักษาบาดแผลของพี่ชายทั้งสามที่ได้รับบาดเจ็บจากการฝึกดาบ

"ท่านถอดเสื้อออกก่อน ข้าจะทายาให้ท่าน" ชิงอี้หรานเอ่ย

หนิงซีโย่วมองหญิงสาวด้วยสายตาหวานซึ้ง "ข้าเจ็บจนขยับตัวไม่ไหว เจ้า...ช่วยข้าหน่อยได้ไหม"

ชิงอี้หรานใจเต้นรัว รู้สึกเขินอายแต่ก็ต้องรักษา หญิงสาวค่อยๆ เอื้อมมือปลดปลายเชือกคาดเอวของชายหนุ่ม

ชิงอี้หรานใจเต้นรัว รู้สึกกระดากอายแต่ก็จนใจ หญิงสาวก็ไม่สามารถปล่อยให้ชายหนุ่มบาดเจ็บต่อไป ชิงอี้หรานค่อย ๆ เอื้อมมือปลดปลายเชือกคาดเอวของหนิงซีโย่ว แม้หญิงสาวมีใจรักษา แต่นางก็เป็นหญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงาน และยิ่งอยู่ต่อหน้าชายหนุ่มที่ตนหลงรัก ยิ่งทำให้หญิงสาวมีท่าทางเงอะงะ ความใกล้ชิดนี้ทำให้หญิงสาวรู้สึกเขินอายและมือสั่นเทา

"นี่เจ้าพกยาติดตัวตลอดเลยหรือ" หนิงซีโย่วเอ่ยแซวชิงอี้หรานเบา ๆ ขณะหญิงสาวโน้มตัวเข้าใกล้

ชิงอี้หรานหน้าแดงและตอบอย่างเขินอาย "ข้า...ข้ามักพกยาไว้เพราะพี่ชายของข้ามักบาดเจ็บจากการฝึกดาบ ท่านอดทนหน่อยนะ ข้าจะรีบรักษาให้ท่านหายไว ๆ"

หนิงซีโย่วอมยิ้มเล็กน้อยและมองหญิงสาวด้วยสายตาหวานซึ้ง หญิงสาวค่อย ๆ ใช้น้ำร้อนเช็ดแผลและทายาด้วยความระมัดระวัง กลิ่นหอมบางจากร่างกายของหญิงสาวทำให้หนิงซีโย่วอดใจไม่ไหวที่จะแอบสูดดม

"เจ้าเป็นห่วงข้ามากขนาดนี้ ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจมาก" หนิงซีโย่วเอ่ยเบา ๆ

ชิงอี้หรานรู้สึกใจเต้นรัวและยิ้ม "ข้าเพียงทำหน้าที่ของข้า ท่านต้องพักผ่อนมาก ๆ เพื่อให้แผลหายไว ๆ"

หลังจากทายาและพันผ้าเสร็จ ชิงอี้หรานนั่งลงข้างๆ หนิงซีโย่ว ทั้งสองคนมองตากันด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นและซาบซึ้ง ชิงอี้หรานช่วยห่มผ้าให้หนิงซีโย่วและดูแลชายหนุ่มอย่างใกล้ชิด หนิงซีโย่วรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขที่ได้พบกับชิงอี้หรานอีกครั้ง ชายหนุ่มตั้งใจจะใช้เวลานี้เพื่อใกล้ชิดกับหญิงสาวมากขึ้น และหญิงสาวก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

ทั้งสองสบตากันอย่างลึกซึ้ง ความรักที่เกิดขึ้นในใจทั้งสองเริ่มเติบโตอย่างรวดเร็วในบรรยากาศอันเงียบสงบของอารามบนเขาแห่งนี้