Chapter 4 จำใจ

เมื่อเลิกงานในตอนเย็น หมอพุฒตาลได้ไปหาเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้กับหมอต้น ก่อนจะแวะไปลองชุดที่ร้าน เมื่อมารดาของเธอได้แจ้งไว้ก่อนหน้าแล้วโดย ไม่รู้ว่าเตชินได้ไปรออยู่ที่ร้านนานแล้ว เขาไม่ได้เต็มใจมารอ แต่โดนบังคับให้มาต่างหากเช่นเดียวกับเธอ                                   

เมื่อมารดาของเขายื่นคำขาดให้ชายหนุ่มมาลองชุด เพื่อถ่ายรูปไว้โชว์ในงานและใช้เป็นรูปประกอบในการ์ดเชิญ เมื่อหมอพุฒตาลเดินเข้ามาในร้านก็มีเด็กสาวเดินเข้ามาสอบถาม ก่อนจะพาเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อลองชุดแต่งหน้าทำผมถ่ายรูป สักพักเด็กในร้านก็เดินออกมาเรียกเตชินเข้าไปด้านใน                     

“คุณเตชินเจ้าสาวแต่งตัวเสร็จแล้ว เชิญที่สตูดิโอเลยค่ะ”                 

  เตชินเดินตามเด็กในร้านไปอย่างหัวเสีย เมื่อเขาเข้ามานั่งรอเธอที่ร้านนี้นานแล้ว เวลานี้ชายหนุ่มอยากเห็นเหลือเกินว่า เจ้าสาวที่แม่หาให้นั้นหน้าตาจะเป็นยังไง คนที่ทำให้เขาต้องเสียเวลามานั่งรอเกือบชั่วโมง เมื่อเดินเข้ามาถึงเตชินถึงกับตกตะลึง ในความสวยของหมอพุฒตาล ที่เวลาแต่งหน้าแล้วเธอเป็นคนละคนกับหน้าสดไร้เมคอัพ ต่างจากเวลาทำงาน แม้เตชินจะไม่เคยเห็นหน้าสดของหมอพุฒตาล แต่เขาก็พอเดาได้ว่าเธอเป็นคนสวยคนหนึ่งทีเดียว                                                              

“เชิญเลยครับคุณเตชิน พอดีคุณหมอมีธุระต้องรีบไปต่อ” คำพูดของช่างภาพทำให้เตชินถึงกับโกรธขึ้งขึ้นมาในทันทีทันใด เขารอเธอเกือบชั่วโมง พอมาถึงเธอเร่งให้รีบ คิดว่าตัวเองเป็นใคร                        

“ไม่มีมารยาท ให้คนอื่นมารอเกือบชั่วโมง พอมาถึงก็มาเร่ง เรียนจบหมอมาได้ยังไง” คำพูดของเตชินไม่ได้มีผลใดๆ ต่อหมอพุฒตาลเลยสักนิด เธอเพียงแค่เหลือบมองมาที่เขาเล็กน้อย เพื่อดูว่าสามีในอนาคตของเธอหน้าตาเป็นยังไงเท่านั้นเอง                                                                       

“เชิญครับคุณเตชิน” ช่างภาพเอ่ยขึ้นเป็นครั้งที่สอง เมื่อเตชินนั้นไม่ขยับ                                  

หึ! เสียงหัวเราะในลำคอของเตชินดังขึ้น ก่อนที่เขาจะเดินไปยังหมอพุฒตาลที่ รออยู่หน้าฉากเรียบร้อยแล้ว                                             

“คุณเตชินโอบไหล่คุณหมอครับแบบนั้นล่ะครับแล้วก็ก้มหน้าลงครับโอเคครับ” ช่างภาพคอยสั่งให้เขาเปลี่ยนท่านั้นท่านี้ไปเรื่อยๆ เพื่อให้ภาพออกมาสวยที่สุด                                                                       

แชะ! แชะ! แชะ! เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นรัวๆ                                   

“เปลี่ยนท่าครับคุณเตชินกอดหลวมๆจากทางด้านหลังครับ”  ช่างภาพบอกให้กอดหลวมๆ แต่เขากลับกอดโอบเธอจนแน่น            

“นี่คุณ! ไม่ได้ยินที่ช่างภาพเขาบอกหรือไง เขาให้กอดหลวมๆ” หมอพุฒตาลพูด พร้อมกับพยายามดันอ้อมแขนนั้นออก แต่เนื่องด้วยตัวเขาที่ใหญ่และสูงกว่าเธอมาก จึงทำให้ร่างเล็กถูกเขาโอบรัดแน่นขึ้น จนเธอแทบจะหายใจไม่ออก                                                                         

“อ้าว!!พูดได้ด้วยนี่ นึกว่าถ่ายพรีเวดดิ้งอยู่กับรูปปั้นซะอีก!”               

 หมอพุฒตาลไม่พูดอะไร เธอได้เงยหน้าขึ้นไปมองเขา ซึ่งทำให้ริมฝีปากของคนทั้งคู่ประกบเข้าหากัน โดยอัตโนมัติ อย่างไม่ได้นัดหมายกันเอาไว้ เมื่อเตชินเองก็กำลังจะก้มส่องดูหน้าเธอ มันช่างเหมาะเจาะพอดิบพอดีเสียยิ่งกระไร                                                                          

แชะ! แชะ! แช! ช่างภาพกดชัตเตอร์รัวๆ                                        

“เป็นภาพที่สวยมากครับ ผมชอบมากเลยเป็นจูบที่ดูธรรมชาติมาก” เมื่อคำพูดของช่างภาพเอ่ยขึ้น ทำให้หมอพุฒตาลได้สติ รีบผละออกจากจูบของชายร่างสูง ก่อนจะลูบเบาๆ ที่ปาก เพื่อให้สัมผัสนั้นออกนั่นมันคือจูบแรกของเธอ ซึ่งได้เสียมันให้กับเขาไปแล้ว                                    

เมื่อถ่ายพรีเวดดิ้งเสร็จ หมอพุฒตาลก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีกเลย เธอรีบเปลี่ยนชุด แล้วเดินออกจากร้าน สตาร์ทรถขับออกไปทันที                                                    

แม้ว่าเตชินจะไม่ชอบเธอ แต่เขาก็ยังสนใจในความหยิ่งผยองของเธอ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธเขาสักราย เขาจะคอยดูปฏิกิริยาของหมอพุฒตาล จะทนเขาได้สักกี่น้ำ เขาจะทำให้เธอกลายเป็นลูกไก่ในกำมือจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด แล้วจะเห็นดีกัน                                    

หมอพุฒตาลขับรถตรงไปที่บ้านของหมอต้น โดยมีเพื่อนๆ ของเธอรออยู่ที่นั่นแล้ว และพยายามสลัดความคิดในหัวออกไป กับสัมผัสที่เธอนั้นไม่ชอบใจ                                                                         

“สุขสันต์วันเกิดนะคะหมอต้น ไม่รู้ว่าของขวัญจะถูกใจหรือเปล่า” หมอพุฒตาลเอ่ยขึ้น เมื่อยื่นของขวัญให้กับหมอต้น                               

“ขอบคุณมากครับ อะไรที่เป็นของหมอพุฒตาล ผมก็ถูกใจหมดทั้งนั้นล่ะครับ” หมอพุฒตาลไม่ได้ตอบอะไร เธอส่งเพียงรอยยิ้มบางๆ ไปให้หมอต้นเท่านั้น ก่อนจะนั่งลงกับกลุ่มเพื่อนๆ                               

“ทำไมหมอตาลพึ่งมาถึง ไปแวะที่ไหนมาเอ่ย”  หมอเจนถามขึ้นเมื่อหมอพุฒตาลนั่งลงข้างๆ เธอ

“แวะไปซื้อของขวัญให้กับหมอต้น แล้วก็ตรงมาที่นี่เลย” หมอสาวไม่กล้าบอกใครเรื่องงานแต่ง เพราะไม่รู้จะตอบคำถามเรื่องเจ้าบ่าวยังไงดี หากเพื่อนถามมา                                                               

“หมอตาลจะรับเครื่องดื่มอะไรดี” หมอสาเอ่ยถามขึ้น เพราะไม่แน่ใจว่าเธอจะดื่มแอลกอฮอล์หรือไม่        

“ขอเป็นอะไรที่ผสมแอลกอฮอล์อ่อนๆ ก่อนก็ได้ค่ะหมอสา ค่อยเป็นค่อยไป” คำพูดของหมอพุฒตาลทำให้ทุกคนถึงกับงง เพราะไม่เคยเห็นเธอดื่มอะไร ที่มีส่วนผสมแอลกอฮอล์มาก่อน

ทุกคนต่างก็สนุกเฮฮาเพราะนานมากแล้ว ที่ไม่ได้ออกมาสังสรรค์แบบนี้ แต่คนที่ได้ปลดปล่อยในยามนี้คือหมอพุฒตาล เมื่อหมอที่เคร่งเครียดในตำรา และเรื่องผ่าตัดจับแต่เครื่องมือแพทย์ กำลังถูกบังคับให้แต่งงาน เลยทำให้เธอยอมเมาในวันนี้ซึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตของหมอสาว

งานแต่งถูกจัดขึ้นที่บ้านของเตชิน แม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายคนเล็กเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของประเทศ แต่เมื่อมันเป็นความต้องการของเตชิน ผู้เป็นมารดากับพี่ชายก็ขัดไม่ได้ อย่างน้อยเขาก็ยอมแต่งกับหมอพุฒตาล ผู้หญิงที่มารดาต้องการให้มาปราบพยศลูกชายหัวดื้อ                                      

ส่วนเตชิตพี่ชายคนโต เขาได้แต่งงานกับนีน่าลูกครึ่งสาวสวย แต่นิสัยดีเรียบร้อยมาได้สองปีแล้ว แต่ทั้งคู่ยังไม่มีทายาทสืบทอด                       

การแต่งงานสายฟ้าแลบของเตชิน และหมอพุฒตาลนั้น สร้างความตกใจให้กับบรรดาเพื่อนๆ ของทั้งสองฝ่าย ส่วนคู่ขาของเตชินนั้น คงไม่สะทกสะท้าน เพราะพวกหล่อนไม่แคร์อยู่แล้วว่าเขาจะมีภรรยาหรือไม่มี แต่คนที่เสียใจที่สุด คงไม่พ้นหมอต้น ที่เขาตั้งตารอหมอพุฒตาลมาเป็นแรมปี กลับโดนเตชินปาดหน้าเค้กไปครอง