11

สิ้นคำร่างบางก็ก้าวผ่านเขาไป ภิณไลย์ญาเปิดประตูด้วยมือสั่นเทา ความเจ็บปวดและอัดอั้นแทบระเบิดทำให้เธออยากวิ่งไปที่ไหนสักแห่งแล้วอาเจียนความกดกลั้นออกมาให้หมด หากไม่ทันที่ความสับสนถูกขจัดออกจากความคิดเธอก็ต้องผงะนิ่งอีกครั้งเมื่อเดินออกจากห้องแต่งตัวเพียงไม่กี่ก้าวก็พบใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่โถงทางเดิน

“คริสต์!”

            ภิณไลย์ญาชะงักงัน หัวใจของเธอที่ปลิวหายไปในอากาศกับความหยาบร้ายของนิโคลัสราวคืนกลับมาใหม่พร้อมการปรากฎตัวของ คริสต์ ซาเวียร์ น้องชายคนเดียวของเขา ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปี ทายาทมหาเศรษฐีลำดับที่สองของตระกูลซาเวียร์ หนึ่งในตระกูลชื่อดังของแวดวงธุรกิจการผลิตชิ้นส่วนรถยนต์และอิมพอร์ต เอ็กพอร์ตรถหรูของยุโรปก้าวเข้ามาหาร่างแน่งน้อยที่ยืนนิ่งราวถูกสาป

เขาก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าหญิงสาว ภาพบุรุษร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มสะท้อนในดวงตากลมโตงดงามรื้นด้วยน้ำ ภิณไลย์ญามองฝ่าม่านพร่าพราย เธอยังคงมองเห็นคริสต์คนเดิม เขายังคงสง่างาม เค้าโครงใบหน้าหล่อเหลาใต้กรอบเรือนผมสีน้ำตาลบรูเน็ตราวหล่อจากเบ้าเดียวกับนิโคลัสหากก็ไม่เหี้ยมเกรียมและดุดันเท่า นัยน์ตาสีแอมเบอร์นุ่มนวลจ้องมองมายังร่างเล็กที่กลั้นเก็บความเจ็บปวดลงลึกเพื่อไม่ให้น้ำหยดใสถั่งจากดวงตาคู่งาม เธอทำเสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

“เนเน่...”

คริสต์เอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำทว่าเขาเองก็ต้องชะงักงันเมื่อสายตาคู่นั้นเลื่อนจากใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงที่เขาเฝ้าติดตามเธอมาตลอดนับแต่วันที่ภิณไลย์ญาตัดความสัมพันธ์เพื่อให้เขาเข้าพิธีหมั้นกับว่าที่เจ้าสาวซึ่งเขาไม่ได้เต็มใจไปสะดุดที่ชุดแสกสั้นสีดำคอคว้านกว้างทั้งเว้าด้านข้างเปิดเผยเนื้อนวลที่โดยปกติเขาไม่เคยเห็นหญิงสาวแต่งตัวแบบนี้ และดูเหมือนอีกฝ่ายจะอ่านสายตาของเขาออก จริงสินะ...ตอนนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ความเปลี่ยนแปลงคุกคามทุกอย่างและความจริงคือกำแพงกั้นกลางระหว่างหัวใจของเธอกับเขา เมื่อคิดถึงตรงนี้น้ำรื้นรอบดวงตาก็เหือดแห้งไปแทบจะในทันที เธอแสร้งยิ้มและเอ่ยว่า

“คริสต์...ไม่รู้เลยนะคะว่าคุณมางานนี้ด้วย”

“ผมตามคุณไปทุกงาน แต่...ไม่เคยเห็นงานไหนที่คุณแต่งตัวแบบนี้”

พอเขาพูดเธอจึงก้มลงมองตัวเอง แม้รู้สึกทุเรศทุรังและอับอายสิ้นดีหากก็ยังต้องฝืนยิ้ม

“ฉันก็แต่งตัวตามปกตินะคะ”

“ไม่...”

เขาส่ายหน้าและมองเธอด้วยแววตาที่แปลกเปลี่ยนไป สายตาของเขาทำภิณไลย์ญาเหน็บหนาวเข้าไปถึงกระดูก มันฉายความฉงนปนสนเท่ห์ หญิงสาวแทบกลั้นหายใจเมื่อเห็นเขามองเธอหัวจรดเท้า

“คุณทำตัวไม่เหมือนเมื่อก่อน”

คริสต์เอ่ยอีกครั้งเสียงเครียดกว่าเดิมและน้ำเสียงนั้นกระตุกสำนึกของหญิงสาว ถึงตอนนี้ใช่แต่เขาที่ประหลาดใจแม้แต่เธอเองก็ยังสับสนกับตัวเองไม่หาย ทุกอย่างราวกับตกลงไปในแรงหมุนและถูกเหวี่ยงแตกกระจาย เป็นเพราะ คนคนนั้น เพียงคนเดียว

“ทุกอย่างเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปหรอกนะคะคริสต์ ฉันยังทำงานของฉันและคุณก็ยังคงดำเนินชีวิตของคุณไปตามปกติ จริง ๆ แล้วเราต่างไม่จำเป็นต้องยุ่งเกี่ยวกันด้วยซ้ำ”

“ผมก็แค่อยากรู้เท่านั้นว่าคุณเป็นยังไงบ้าง มันจะไม่ได้เชียวหรือกับการที่ผมอยากรู้ว่าคนที่ผมเคย...รัก...ตอนนี้เป็นยังไง”

“คุณก็ได้เห็นแล้วนี่คะ” ภิณไลย์ญาบังคับเสียงไม่ให้สั่น “ฉันก็คือฉัน เป็นพริตตี้ที่ต้องทำงานทุกวัน นี่เป็นงานของฉันนะคะ...ขอโทษค่ะคริสต์ ฉันต้องขอตัวก่อน นี่ก็สายมากแล้ว”

“ผมได้ข่าวว่าน้องชายของคุณประสบอุบัติเหตุ”

ชายหนุ่มกล่าวไล่หลังร่างบางที่ก้าวเดินไปเกือบสุดโถงทางเดินและทำให้เธอหยุดนิ่ง คริสต์เดินตามไปก่อนดึงแขนเรียวให้ภิณไลย์ญาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา

“คริสต์!”

หญิงสาวร้องออกมาเบา ๆ เมื่อเขาดันตัวเธอชิดผนัง มือหนาทั้งสองกดไหล่บางไว้ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด นัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยคำถามและทำให้เธอหวั่นกลัว

“คริสต์...ปล่อยนะคะ ฉันจะรีบไปทำงาน”