69

“ผมเกรงว่าจะยังติดต่อไม่ได้ครับ...เอ่อ...พอดีว่าสามีของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ แล้ว...มีความจำเป็นที่จะต้องให้สามีของเธอมาที่โรงพยาบาลตอนนี้หรือเปล่าครับ”

“อ๋อ...เปล่าหรอกค่ะ เพียงแต่หมอน่ะเห็นว่าคนไข้กำลังอยู่ในสภาวะที่อ่อนแอในช่วงของการตั้งครรภ์ไตรมาสแรกก็เลยคิดว่าบางทีถ้าสามีของเธอได้มาคอยดูแลก็จะเป็นกำลังใจและทำให้เธอแข็งแรงขึ้นเร็วกว่านี้นะคะ แต่ถ้าไม่สามารถที่จะติดต่อสามีของเธอได้ในตอนนี้หมอก็อยากจะให้เธอนอนพักอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการอีกสัก 2-3 วันก่อนจะให้เธอกลับบ้าน ไม่ทราบว่าคุณคริสซึ่งตอนนี้เราถือว่าเป็นญาติของคนไข้จะว่ายังไงบ้างคะ”

“ให้อยู่ที่การตัดสินใจของคุณหมอจะดีกว่าครับเพราะว่าผมเองก็ไม่เคยมีประสบการณ์กับเรื่องแบบนี้และคิดว่าการตัดสินใจของคุณหมอคงจะเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดครับ”

“โอเคค่ะ ถ้าอย่างนั้นหมอจะให้เธอนอนพักผ่อนที่โรงพยาบาลอีกสัก 2-3 วันแล้วถึงอนุญาตให้กลับได้นะคะ”

“ขอบคุณมากครับคุณหมอ”

คริสกล่าวก่อนออกจากห้องนั้น พอเขาก้าวออกมาก็พบว่าโซอี้ยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“อาคริสขา...คุณหมอว่าไงบ้างคะ?”

“คุณหมอให้น้าเนเน่พักอยู่ที่นี่อีกสองสามวันจ้ะ”

“อ้าว...ทำไมคุณหมอไม่ให้น้าเนเน่กลับบ้านล่ะคะ ไหนบอกว่าน้าเนเน่ไม่เป็นไรแล้ว”

“น้าเนเน่ยังเพลียอยู่ คุณหมอกลัวว่าจะเป็นลมอีกก็เลยให้พักรักษาตัวก่อน...อืม...อาว่าเรากลับกันก่อนดีกว่านะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมน้าเนเน่กันใหม่”

โซอี้ทำสีหน้าไม่ดี เด็กหญิงตาแดง ๆ จนเขาต้องดึงเธอมากอดไว้ คริสลูบเรือนผมสีมะฮอกกะนีอย่างเบามือ

“ไม่มีอะไรน่ากังวลหรอกนะคนดีของอา โซอี้ต้องเข้มแข็งสิจ๊ะ ถ้าน้าเนเน่รู้ว่าลูก...เอ้อ...หนูร้องไห้แบบนี้ต้องไม่สบายใจแน่ ๆ”

“ก็ได้ค่ะ...ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้อาคริสพาหนูมาเยี่ยมน้าเนเน่อีกนะคะ”

“จ้ะ”

“อาคริสขา”

“หืมม์?”

“แล้วอาคริสบอกแดดี๊หรือยังคะ?”

พอถูกถามเขาก็นิ่งไป คริสสบนัยน์ตาไร้เดียงสาของเด็กหญิงที่จ้องเขาเหมือนรอคำตอบ เขายิ้มให้และพูดว่า

“อีกสองสามวันแดดี๊จะกลับมา ถ้าแดดี๊กลับมาอาคริสจะบอกให้รู้เองนะ”

“อาคริสขา”

“มีอะไรอีกเหรอจ๊ะ”

“แดดี๊รักคุณน้าเนเน่นะคะ”

เขาย่นคิ้ว “โซอี้รู้ได้ยังไง”

“ก็วันนี้คุณน้าลาริสาให้หนูดูแดดี๊กอดกับคุณน้าเนเน่ในมือถือ แต่หนูรู้ตั้งนานแล้วว่า แดดี๊กอดคุณน้าเนเน่บ่อย ๆ”

คำพูดของเด็กน้อยย่อมออกมาจากความคิดอันบริสุทธิ์แต่ทำให้คนฟังนิ่งอึ้ง โซอี้โตพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แม้แต่ความสัมพันธ์ในแบบผู้ใหญ่เพียงแต่เด็กน้อยไม่รู้ว่ามันมีความซับซ้อนมากกว่านั้น เขาถอนใจเบา ๆ พร้อมรอยยิ้ม

“แล้ว...หนูคิดว่ายังไง”

“ยังไงเหรอคะ?”

“คือ...หนูจะว่าอะไรมั้ยถ้าแดดี๊จะ...รักคุณน้าเนเน่”

โซอี้ส่ายหน้าและยิ้มอวดฟันขาว “หนูรักคุณน้าเนเน่ คุณน้าเนเน่ใจดีและรักหนูด้วย”

“หนูไม่หวงแดดี๊เหรอคะ?”

“ไม่ค่ะ...หนูอยากให้แดดี๊อยู่กับคุณน้าเนเน่ หนูจะได้เรียกคุณน้าเนเน่ว่า...มามี๊”

“พระเจ้า...หนูน่ารักที่สุดเลยรู้ไหม”

เขาดึงร่างเล็กมากอดและจูบบนเรือนผมนุ่มหอมกลิ่นแป้งเด็กแสนละมุน ถึงตอนนี้เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีกนอกจากแสดงให้โซอี้เห็นถึงความอบอุ่นซึ่งเป็นสิ่งที่เด็กน้อยอาจโหยหามากที่สุด เขารู้สึกผิดและแทบไม่อยากให้อภัยตัวเองกับเรื่องที่ผ่านมา มันอาจนานเกินไปและเวลากำลังจะพรากความผูกพันทั้งหมดที่มีต่อลูกสาวตัวน้อยซึ่งเขาเองยกเธอให้อยู่ภายใต้การดูแลของพี่ชายเพียงคนเดียว และถึงตอนนี้เขาก็ยังหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ โซอี้คิดว่านิโคลัสเป็นพ่อแท้ ๆ และพยายามสร้างสายสัมพันธ์กับภิณไลย์ญาให้เธอมาเป็น แม่ คนใหม่ และมันไม่ง่ายเลย ทุกอย่างยิ่งขมวดรัดและเขาเองไม่สามารถทำลายความฝันงดงามของลูกสาวตัวน้อยได้แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะคลี่คลายปัญหานี้ได้อย่างไร

คริสกลับมาถึงคฤหาสถ์ซาเวียร์พร้อมกับโซอี้ตอนเย็นมากแล้วและเมื่อเข้าไปถึงห้องรับแขกป้าเจนนี่ที่รออยู่ก็ถามขึ้นด้วยความกระตือรือร้นว่า

“คุณคริส...คุณเนเน่เป็นยังไงบ้างคะ คุณหมอยังไม่ให้เธอกลับมาเหรอคะ”

“ใช่ครับป้า เนเน่ยังมีอาการอ่อนเพลีย เธอยังไม่สบายคุณหมอก็เลยให้อยู่พักรักษาตัวอีกสักประมาณ 2-3 วันครับ”

“เดี๋ยวน้าเนเน่ก็หายแล้วค่ะ พอคุณน้าเนเน่หายก็จะกลับมาแต่งหน้าให้หนูอีกยังไงล่ะคะ”

โซอี้รีบบอกป้าเจนนี่ที่ยิ้มให้เด็กน้อยและมองด้วยแววตาอันอ่อนโยน

“ใช่แล้วล่ะค่ะคุณหนูโซอี้ ป้าเจนนี่ก็คิดว่าอย่างนั้น ถ้าคุณเนเน่หายดีแล้วก็คงจะกลับมาแต่งหน้าแล้วก็เล่นตุ๊กตากับคุณหนูโซอี้”

“ป้าเจนนี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ ตอนนี้อาการของเนเน่ดีขึ้นมากแล้วเพียงแต่คุณหมออยากจะให้เธอพักผ่อนและดูอาการให้แน่ใจอีกครั้ง ถ้ายังไงป้าเจนนี่พาโซอี้ไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมก็จะกลับไปที่ห้อง วันนี้อากาศร้อนมาก ตอนนี้ผมอยากอาบน้ำมากเลยล่ะครับ”