70

“ได้ค่ะ คุณคริส ดิฉันจะพาคุณหนูโซอี้ไปอาบน้ำแล้วก็ให้กินมื้อเย็นเลยก็แล้วกันนะคะ”

“ป้าเจนนี่ขาเดี๋ยวก่อนค่ะ”

โซอี้รั้งแขนของแม่บ้านวัยกลางคนให้ต้องหยุดชะงัก ป้าเจนนี่จึงถามว่า

“มีอะไรเหรอคะคุณหนูโซอี้”

“อาบน้ำกินมื้อเย็นเสร็จแล้ว ป้าเจนนี่พาหนูไปที่ห้องของคุณน้าเนเน่หน่อยได้ไหมคะ”

“คุณหนูโซอี้จะทำอะไรหรอคะ”

“หนูจะไปจัดห้องเอาไว้ให้คุณน้าเนเน่ค่ะ”

“ว่ายังไงนะคะ จัดห้องอย่างนั้นเหรอคะ”

“ใช่แล้วล่ะค่ะ ป้าเจนนี่ช่วยเตรียมผ้าปูที่นอนใหม่แล้วก็ปลอกหมอนใบใหม่เอาไว้ให้หนูด้วยนะคะ หนูจะไปจัดที่นอนเอาไว้รอคุณน้าเนเน่กลับมาค่ะ”

“โถ...แม่คุณน่าเอ็นดูจริง ๆ คงคิดถึงคุณน้าเนเน่มากสินะคะ คุณน้าน่ะก็แค่ไปนอนโรงพยาบาล 2-3 วันเองนะคะเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”

“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณน้าเนเน่น่ะไม่ได้กลับมาที่ห้องเดี๋ยวจะมีฝุ่นบนที่นอน หนูกลัวว่าจะทำให้คุณน้าเนเน่ไม่สบายอีกนะคะ...อาคริสขา”

“ มีอะไรเหรอโซอี้”

คริสก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าเด็กหญิงเมื่อโซอี้หันไปเรียกเขา หนูน้อยจับมือของเขาเอาไว้และทำท่ากวักมือให้เขาโน้มตัวลงไปใกล้ก่อนที่เธอจะพูดว่า

“คุณอาคริสขา พอคุณน้าเนเน่กลับมาคุณอาคริสช่วยบอกคุณน้าลาริสาด้วยนะคะว่าอย่าผลักหรือทำให้คุณน้าเนเน่เจ็บตัวอีก”

“จ้ะ...อาจะบอกกับคุณน้าลาริสาและจะไม่ยอมให้ใครมาทำอย่างนั้นกับคุณน้าเนเน่ได้อีกแล้วนะ”

เขารับปากก่อนที่ป้าเจนนี่จะพาเด็กหญิงเดินกลับขึ้นไปยังชั้น 2 คริสมองตามหลังเด็กหญิงตัวน้อยที่เดินลับหายไปกับแม่บ้านแล้วต้องทอดถอนใจแรง ๆ อีกหลาย ๆ ครั้ง ดูท่าทางโซอี้จะรักและเป็นห่วงภิณไลย์ญาอาจเป็นเพราะว่าเธอได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่เลี้ยงทุกคำพูดของโซอี้ทำให้เขายิ่งรู้สึกสะท้อนใจ หลังจากนี้เขาเองก็ไม่แน่ใจเลยว่าเหตุการณ์จะเป็นยังไงแต่สิ่งสำคัญที่เขาต้องเตือนตัวเองไว้เสมอก็คือจะต้องทำทุกวิถีทางให้ลูกสาวของเขามีความสุขมากที่สุด คริสยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นอีกชั่วครู่ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปยังห้องของตัวเองแต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องชะงักเมื่อเห็นลาริสานั่งรอเขาอยู่ที่โซฟาและเมื่อเห็นคริสก้าวเข้ามาเธอจึงเอ่ยขึ้นเสียงเย็นชาว่า

“กลับมาแล้วเหรอคะ แหม...ถึงขนาดต้องไปเฝ้ากันจนเย็นเกือบค่ำเลยเชียวเหรอคะ แล้วคุณหมอว่ายังไงบ้างล่ะ แต่ฉันว่าดูท่าทางของแม่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรนักหนามันเป็นอย่างที่ฉันคิดใช่ไหมคะ”

“เนเน่ไม่สบายน่ะ คุณหมอก็เลยให้อยู่พักดูอาการที่โรงพยาบาลอีก 2-3 วัน”

“คริสคะ...ฉันมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับคุณนะ”

ลาริสาลุกขึ้นขณะที่เห็นว่าสามีของเธอกำลังจะเดินผ่านไปยังห้องน้ำทำให้คริสต้องชะงักเข้าหันกลับมาแล้วพูดกับเธอว่า

“คุณมีเรื่องสำคัญอะไรอย่างนั้นเหรอ ค่อยคุยกันวันพรุ่งนี้จะได้ไหม ผมขออาบน้ำก่อนวันนี้ผมเหนื่อยมาก”

“มันเป็นเรื่องสำคัญมาก ฉันรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ได้หรอกค่ะ และคุณก็ไม่ต้องมาอ้างกับฉันว่าคุณเหนื่อยในเมื่อสิ่งที่คุณทำมันไม่ได้มีความสำคัญต่อเราทั้งสองคนเลยสักนิด”

“ลลิสาบอกแล้วยังไงว่าเนเน่เขาไม่สบายและผมในฐานะของคนที่อยู่บ้านนี้และเป็นเจ้าของบ้านคนนึงจะปล่อยให้เธอไม่สบายอยู่ต่อหน้าต่อตาได้ยังไง ขอร้องล่ะนะขอให้คิดถึงความเหมาะสมบ้างว่าเราควรจะทำตัวยังไง อย่างน้อยที่สุดเราก็มีหน้าที่ที่จะต้องคอยดูแลและช่วยเหลือคนที่อยู่ในบ้านเดียวกับเรา”

“คำพูดของคุณมันบ่งบอกอะไรหลาย ๆ อย่างนะคะคริสมันบอกให้ฉันรู้ว่าคุณกำลังหาข้ออ้างเพื่อที่จะได้ปกป้องและกลับไปดูแลผู้หญิงที่คุณเคยรักมากกว่าจะเป็นการทำตามหน้าที่เจ้าของบ้านที่ดี ฟังยังไงมันก็ไม่ขึ้นหรอกนะคะกับการที่คุณพยายามเอาตัวเองเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงร้ายกาจทำตัวเหมือนโสเภณีข้างถนน”

บทที่ 29

“ลาริสา คุณไม่ควรจะใช้คำพูดดูถูกเนเน่เขาแบบนั้นนะเธอไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดหรอก”

“นี่คุณเข้าข้างมันใช่ไหม เวลาที่ฉันพูดอะไรคุณก็จะคิดว่าฉันมองคุณในแง่ลบแต่ความจริงแล้วคุณเองกำลังหาเรื่องฉันอยู่”

“ผมว่าเราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้เราก็คงจะพูดอะไรกันไม่ได้ในเมื่อคุณไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมทำและถึงผมจะอธิบายไปคุณก็คงจะไม่เข้าใจอยู่ดี”

“ฉันไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ!”

คราวนี้ลาริสาตวาดลั่น ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของเธอแสดงออกให้คริสรู้ว่าเธอกำลังไม่พอใจอย่างมากและความโกรธทำให้ใบหน้าสวยของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ปากของลาริสาเม้มเข้าหากันแน่น ยิ่งพูดกับคริสมาสเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกคับแค้นในใจเมื่อเห็นว่าเขาเข้าข้างแม่พริตตี้สาวที่ชอบหว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายไปทั่ว แต่เธอไม่นึกเลยว่าภิณไลย์ญาจะมีอิทธิพลต่อสามีของเธอได้มากถึงขนาดนี้ สักครู่เธอก็พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงที่ยังแข็งกระด้าง