24

เสียงแหลมเล็กดังออกมา นิโคลัสหมอบลงและเรียกลูกสาวของเขา

“ออกมาเถอะ...โซอี้”

“ไม่ๆๆ...หนูไม่อยากเห็นหน้าแดดี๊...แดดี๊ใจร้ายมาก...มากๆๆๆๆ...อือๆๆๆๆ”

“ราชินีเมร่า”

เสียงที่ดังแทรกเข้ามาทำให้นิโคลัสชะงัก เขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นภิณไลย์ญาเดินกะเผลกเข้ามาและทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ  ร่างเล็กค่อย ๆ เอนร่างตะแคงตัวและเห็นภาพที่ทำให้หัวใจของเธอดิ่งวูบ โซอี้น้อยนอนกอดตุ๊กตาหมีตัวเล็กนอนคว่ำร้องไห้อยู่ใต้เตียง หญิงสาวยื่นมือออกไปและพูดด้วยเสียงนุ่มนวล

“ราชินีเมร่า...น้าเนเน่มาแล้วนะคะ...ออกมาหาน้าเนเน่นะคะ...รู้ไหมคะว่าเมื่อกี๊น้าเนเน่เห็นแดดี๊ร้องไห้ด้วย”

“จริงหราเนเน่...แดดี๊ร้องไห้จริงๆ หรา”

บทที่ 9 Enclosing in the passion  หัวใจที่ใกล้ชิด

            โซอี้ถามและดูเหมือนว่าลดเสียงสะอื้นลงเล็กน้อย ภิณไลย์ญาพยักหน้าและยังพยายามเอื้อมมือออกไปแต่เด็กหญิงยังอิดออด

            “แดดี๊ใจร้าย แดดี๊จาร้องได้ไง”

            “แดดี๊เสียใจไงคะ...ออกมาเถอะนะคะ แดดี๊บอกว่า...สำนึกผิดแล้วและจะไม่ดุโซอี้แล้วนะคะ...โอ...แย่ละค่ะ แดดี๊ร้องไห้อีกแล้ว”

            “แดดี๊...”

            โซอี้ร้องเสียงแหลมเล็กก่อนค่อย ๆ เลื่อนตัวออกมาจากใต้เตียง หนูน้อยตาแดงก่ำ แก้มยุ้ยอาบด้วยคราบน้ำตา นิโคลัสเข้าไปดึงร่างน้อยเข้าหาและกอดเธอไว้แน่น เขาสบตากับภิณไลย์ญาและแกล้งทำเสียงอ่อย

            “โอ...โซอี้...แม่กระต่ายน้อยของแดดี๊...แดดี๊จะไม่ดุลูกอีก สัญญาค่ะ”

            “แล้วแดดี๊ร้องไห้จริงเหรอคะ...แดดี๊อย่าร้องไห้นะ หนูไม่ร้องแล้ว”

            เด็กน้อยโอบใบหน้าของเขาด้วยอุ้งมือเล็ก ๆ และลูบแก้มสากระคายนั้นเบาๆ จูบซ้ายขวาและปลายจมูกโด่งขณะภิณไลย์ญามองภาพนั้นด้วยความรู้สึกสะท้อนใจ โซอี้ไร้เดียงสามากเหลือเกินแม้ดูภายนอกหนูน้อยจะทำเหมือนไม่ไว้วางใจเธอ แต่หญิงสาวเข้าใจว่านิโคลัสคงไม่ค่อยมีเวลาดูแลลูกสาวของเขามากนักทำให้หนูน้อยช่างอ่อนไหวและคงโหยหาอ้อมอกอุ่นจากใครสักคน ร่างสูงลูบเรือนผมสีน้ำตาลประกายแดงของหนูน้อยและจูบบนปากเล็กจิ้มลิ้มอย่างอ่อนโยน

            “แดดี๊ขอโทษ...แดดี๊อาจจะเครียดจากงานมากเกินไป...อืม...แดดี๊จะขอไถ่โทษสำหรับความผิดครั้งนี้นะคะ”

            “แดดี๊จะให้อะไรหนู”

            “ปีนี้แดดี๊จะอยู่จัดงานวันเกิดให้แม่กระต่ายน้อย...แดดี๊จะไม่ไปไหน จะอยู่เป็นเพื่อนหนูเป่าเค้กนะคะ”

            “เย้ๆๆๆ...จริงนะคะ...จริงนะ...รักแดดี๊ที่สุดเลย...แล้วต้องให้เนเน่อยู่กับเราด้วยนะคะ”

            โซอี้กระโดดโลดเต้นเหมือนลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้ร้องไห้จนตาบวมแดง นิโคลัสเหลือบมองภิณไลย์ญาที่นั่งยิ้มอมเมื่อเห็นหนูน้อยออกอาการร่าเริง ทว่าปากอิ่มสวยกลับราบเรียบลงเมื่อสายตาคู่นั้นประสานกับนัยน์ตาเข้มที่จ้องมองมา นิโคลัสหันไปบอกโซอี้ว่า

“ค่ะ...เนเน่ไม่ไปไหน เธอต้องอยู่กับเรา และอยู่กับลูกในงานวันเกิด”

เขาดึงร่างเล็กมากอดและหอมอีกหลายครั้ง และเมื่อเห็นว่าพ่อลูกทำความเข้าใจกันได้แล้วหญิงสาวก็ลุกขึ้นแต่แล้วกลับต้องนั่งลงกับพื้นอีกครั้งและนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกว่าเจ็บแปลบที่ข้อเท้า

“เนเน่...คุณเจ็บหรือ?”

นิโคลัสถามและทำให้โซอี้ซึ่งหันมามองร้องออกมาว่า

“เนเน่...เนเน่เป็นอะไรคะ...ทำไมที่ขาถึงต้องมีผ้าพันเอาไว้...อุ๊ย...มีสีแดงด้วย”

“น้าเนเน่ล้มน่ะค่ะโซอี้ แต่คุณหมอก็ทำแผลให้แล้ว”

“เนเน่ยังเจ็บอยู่เหรอคะ ทำไมลุกไม่ได้”

ภิณไลย์ญาอึกอักกระทั่งนิโคลัสลุกเข้ามาดูใกล้ ๆ เขาจับเรียวขาของเธอข้างที่มีผ้าพันไว้เบาๆ ก็เห็นยังมีรอยเลือดซึมออกมา

“เลือดยังออก คุณคงเจ็บมากซีนะ”

“มะ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เมื่อกี๊ฉันรีบร้อนจะลุกขึ้น ไม่ทันระวังตัว ถ้าค่อย ๆ ลุกมันก็คงไม่เจ็บ”

“ผมจะพาคุณกลับไปที่ห้อง”

“เอ้อ...นิค...ไม่...”

ภิณไลย์ญาอ้าปากปฏิเสธแต่ไม่ทันร่างสูงใหญ่ที่ช้อนร่างนั้นขึ้นและเดินกลับไปยังห้องของเธอโดยมีโซอี้วิ่งตามไปด้วย นิโคลัสวางร่างเล็กลงบนเตียง ถึงไม่เบามือเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่หยาบกระด้างให้เธอต้องเจ็บตัว ชายหนุ่มนั่งลงข้างหญิงสาวและหันไปดึงมือหนูน้อยเข้ามากอด

“แม่กระต่ายน้อยของแดดี๊ หนูยังไม่ทานอาหารเช้าใช่ไหมคะ เลลานีบอกแดดี๊เมื่อกี๊”