23

นิโคลัสพาร่างบอบบางของภิณไลย์ญาเข้าไปด้านในและวางเธอลงบนเก้าอี้รับแขก ชายหนุ่มก้มลงดูขาเรียวที่เลือดยังไหล เขาจับขาของเธอแผ่วเบา รู้สึกสำนึกผิดขึ้นมาชั่ววูบก่อนเลลานีจะกลับเข้ามาพร้อมวางสำลีและยาใส่แผลบนโต๊ะ

“นิค...เดี๋ยวฉันจะโทรไปตามคุณหมอนะคะ”

“ให้เร็วเลยนะ...เอ้อ...แล้วโซอี้ล่ะ...โซอี้อยู่ที่ไหน?”

“เธอกลับไปที่ห้องแล้วค่ะ...นิค...วันนี้ไม่รู้ว่าทำไมโซอี้ไม่ยอมทานอาหาร นั่งเงียบ พอฉันถามเธอก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องเลยค่ะ”

เลลานีรายงานตามจริง ภิณไลย์ญาเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เหลือบมองใบหน้าของนิโคลัสที่เริ่มเคร่งเครียด เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดสั้นๆ

 “โทรเรียกหมอก่อนเถอะเลลานี”

“นิค”

ภิณไลย์ญาเรียกเขาเสียงแผ่วเมื่อแม่บ้านวิ่งไปโทรศัพท์เรียกหมอ ชายหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่ใบหน้าของเธอเป็นสีชมพูจัด เขาขบกรามเบาๆ

“มีอะไร”

“คุณไปดูลูกก่อนก็ได้นะคะ ฉันไม่เป็นอะไรมาก”

“คุณร้องว่าเจ็บนี่ไม่ใช่หรือ แผลก็...ไม่ใช่น้อยๆ”

“แต่โซอี้สำคัญกว่าฉันนะคะ”

ภิณไลย์ญาแตะแขนหนาขณะเขาก้มหน้าอยู่ใกล้ ๆ มีบางอย่างทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาดแม้รู้ว่าคนเลือดเย็นอย่างนิโคลัสไม่เคยแยแสต่ออะไรทั้งสิ้น หากท่าทีของเธอก็ทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อย กระนั้นชายหนุ่มกลับทำสีหน้าเหมือนไม่ใส่ใจ

“ผมอยากสอนให้แกรู้ว่าการผิดคำสัญญามันเป็นยังไง ครั้งต่อไปจะได้ไม่ต้องทำอีก”

“แกยังเด็กนะคะ การสอนเด็กให้รู้จักจำไม่ได้อยู่ที่คุณจะตีหรือดุแกกี่ครั้ง แต่มันสำคัญที่เราต้องเข้าใจแก โซอี้เป็นลูกของคุณนะคะนิค”

เธอพยายามบอกและเห็นว่าเขาเงียบไป ทว่าชั่วอึดใจชายหนุ่มก็เอ่ยเสียงต่ำๆ

“เลือดหยุดไหลแล้ว คิดว่าแผลไม่น่ากังวลเท่าไหร่ จะให้หมอดูอีกครั้งว่าต้องไปโรงพยาบาลไหม...คุณยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”

“ค่ะ...ยังเจ็บ”

  เจ็บใจ...ที่นิโคลัสทำเหมือนไม่แยแสต่อเรื่องที่เกิดขึ้น เขาไพล่ไปพูดเรื่องอื่น ไม่ยอมรับว่าตัวเองทำให้โซอี้ตระหนกและคงเจ็บปวดกับความไม่รู้เดียงสาของตัวเอง หญิงสาวเงียบงันกระทั่งหมอมาถึงและทำแผลให้ โชคดีที่แผลไม่ลึกมากแต่เลือดออกขนาดนั้นก็ทำให้นิโคลัสแทบไม่เป็นอันทำอะไร เขาเฝ้ามองนายแพทย์ทำแผลให้ภิณไลย์ญาอย่างเงียบๆ ขณะที่เลลานีก็เฝ้ามองคนสองคนอยู่ห่างๆ และเมื่อหมอกลับไปแล้วเขาจึงกลับมาดูอาการของเธออีกครั้ง

“หมอบอกว่าพรุ่งนี้จะมาดูอาการอีกครั้ง จะให้พยาบาลพิเศษมาทำแผลให้”

“ขอบคุณค่ะ”

“ลุกขึ้นไหวไหม?”

เขาถามด้วยสีหน้าราบเรียบราวกับไม่รู้สึกอะไรแต่จุดความรู้สึกบางอย่างขึ้นในใจของภิณไลย์ญา นี่เขาเป็นห่วงหรือว่ากลัวเธอตายแล้วต้องกลายเป็นภาระกันแน่ แต่หญิงสาวกลับสังเกตเห็นหน้าคร้ามเข้มฉายความเคร่งเครียดออกมา

“ฉันไหวค่ะ...หมอให้ลองลุกเดินเมื่อกี๊ ดีที่ไม่เจ็บเท้า ไม่อย่างนั้นคงลำบากคุณกับเลลานีแย่”

“แรก ๆ อาจไม่เจ็บ แต่คืนนี้คุณอาจจะไข้ขึ้นก็ได้”

“ขอบคุณมากนะคะ”

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกนะ เพราะถ้าคุณเป็นอะไรไปแล้วใครจะอยู่ใช้หนี้ให้ผม”

ภิณไลย์ญาเงียบไปอีก เขาทำให้เธอเจ็บตัวแท้ ๆ แต่กลายเป็นว่ายังมีหน้ามาเหน็บแนมลูกหนี้ให้เจ็บใจอีกต่างหาก แต่แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นว่า

“ผมจะไปดูโซอี้ที่ห้อง”

“นิคคะ”

หญิงสาวรีบรั้งแขนร่างสูงใหญ่ที่กำลังจะลุกขึ้น เขาชะงักและหันกลับมาจ้องหน้าสวยหวาน ภิณไลย์ญากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากหากเธอก็ต้องบอกเขาว่า

“เวลาคุยกับลูกอย่าใจร้อนนะคะ อย่าทำให้แกรู้สึกว่าถูกบีบบังคับ อย่าทำเสียงแข็งกับแกด้วย...เอ้อ...คือฉันแค่อยากแนะนำ”

เธอแทบกลั้นหายใจเมื่อเขาจ้องนัยน์ตาหวานคู่นั้นเหมือนอยากล้วงลึกเข้าไปถึงข้างใน หญิงสาวแสร้งมองไปทางอื่น เธอไม่เคยหลบสายตาใครเวลาคุยกันแต่กับนิโคลัสกลับอยากหลีกเลี่ยงที่จะทำอย่างนั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ สักครู่เขาก็ขยับลุกขึ้น ภิณไลย์ญามองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินกลับขึ้นไปบนชั้นสอง เธอฉุกนึกอะไรได้บางอย่าง รู้สึกเป็นห่วงโซอี้ขึ้นมา ไม่รู้ว่านิโคลัสจะเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรือไม่ หญิงสาวชั่งใจก่อนค่อย ๆ ทรงตัวลุกขึ้นยืน เธอนิ่วหน้าเพราะเจ็บจี๊ดลงไปถึงข้อเท้าแต่ก็พยายามเดินกะเผลกตามขึ้นไปชั้นบน และเมื่อไปถึงห้องของโซอี้ก็ได้ยินเสียงนิโคลัสเรียกลูกสาวของเขา

“โซอี้...แม่กระต่ายน้อย...ลูกอยู่ไหน?”

เสียงนั้นไม่ได้ดุดัน ภิณไลย์ญาค่อย ๆ แง้มประตูเข้าไปและเห็นเขายืนตรงกลางห้อง ยังคงเรียกหาหนูน้อย

“โซอี้...แดดี๊มาแล้วนะคะ...เฮ้...แม่กระต่ายน้อย”

เขาเรียกอีกสองสามหนก็มีเสียงดังออกมาจากที่ใดที่หนึ่งในห้อง เป็นเสียงเล็ก ๆ ที่กำลังสะอื้นไห้ ภิณไลย์ญามองไปรอบ ๆ ด้วยความเป็นห่วง เธอใจหายที่ได้ยินเสียงนั้น ขณะนั้นนิโคลัสก็พยายามหาที่มาของเสียง กระทั่งเขาก้มลงมองลอดเข้าไปใต้เตียง

“โซอี้...พระเจ้า...แม่กระต่ายน้อย”

“แดดี๊ออกไปนะ...แดดี๊ออกไปเลย...หนูไม่รักแดดี๊แล้ว”