บทที่ 1

“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ”

เสียงจากเบาะด้านหลังทำให้คนขับรถแท็กซี่ค่อย ๆ ชะลอความเร็วรถและจอดลงที่หน้าประตูรั้วอัลลอยด์ขนาดใหญ่ก่อนร่างบอบบางในชุดเสื้อเทรนช์โค้ทสีน้ำตาลพาสเทลจะเปิดประตูและก้าวลงไป

“จะให้ผมกดแตรเรียกคนในบ้านหรือเปล่าครับคุณผู้หญิง?”

คนขับซึ่งเป็นชายวัยกลางคนถามขึ้นเมื่อลดกระจกลงและรับค่าโดยสารจากหญิงสาวที่สะพายกระเป๋าและหิ้วถุงของขวัญขนาดใหญ่  ภิณไลย์ญามองลอดรั้วเข้าไปยังทางเดินทอดตัวยาวไปยังบ้านหลังใหญ่ราวคฤหาสน์สร้างจากหินอ่อนสะท้อนประกายระยับใต้แสงแดดส่องและหันไปตอบว่า

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก เดี๋ยวดิฉันกดกริ่งเรียกเองค่ะ”

เมื่อเธอบอกเช่นนั้นคนขับจึงปิดกระจกและขับรถออกไปทิ้งไว้แต่ร่างแน่งน้อยที่ระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ ขณะเดินไปกดกริ่งประตูของบ้านซึ่งตั้งอยู่ใจกลางย่านคนรวยอย่างเบเวอร์ลี่ ฮิลล์ สักครู่จึงมีชายร่างใหญ่ในชุดสูทเดินมาเปิดประตู

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าต้องการมาพบใครหรือครับ?”

“ดิฉันมาเยี่ยมน้องสาวน่ะค่ะ...เอ้อ...ลลิล...”

“คุณลาริมาร์นะหรือครับ ไม่ทราบว่าได้นัดไว้ก่อนหรือเปล่าครับ”

“เปล่าค่ะ”

“ขอทราบชื่อของคุณหน่อยครับ”

“ภิณไลย์ญาค่ะ”

“สักครู่นะครับ”

ชายคนนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปหาใครคนหนึ่งเพื่อรายงานว่ามีใครมา ดูเหมือนการมาเยี่ยมเยียนคนที่เธอต้องการพบจะเป็นเรื่องซับซ้อนสักหน่อยซึ่งเธอก็เข้าใจและยอมรับว่าการมาหาลลิลซึ่งแม้จะเป็นรุ่นน้องสมัยเรียนนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะเธอเป็นภรรยาของพัลเลเดียม ล็อค มหาเศรษฐีติดอันดับของอเมริกาทำให้ต้องมีบอดี้การ์ดคอยดูแลและตรวจสอบคนเข้าออกในบ้าน และที่สำคัญลลิลพึ่งคลอดลูกเมื่อไม่กี่วันมานี้นี่เอง สักครู่ชายคนนั้นจึงวางสายโทรศัพท์และบอกว่า

“ขอเชิญคุณภิณไลย์ญาด้านในครับ”

หญิงสาวแทบจะถอนใจยาวถ้าหากไม่เกรงใจเพราะโล่งอกที่ได้เข้าไปยังคฤหาสน์สุดหรูของเพื่อนสาวรุ่นน้อง วันนี้เธออุตส่าห์ไม่รับงาน นั่นคือการเป็นพริตตี้ในงานโชว์ของบริษัทยานยนต์ก็เพื่อมาที่นี่ ร่างบอบบางเดินตามชายร่างใหญ่เข้าไปกระทั่งถึงห้องรับแขกก็ได้ยินเสียงขานเรียกดังขึ้น

“พี่เนเน่...พี่เนเน่มาจริงๆ ด้วย”

ร่างเล็กในชุดแสกยาวสีหวานวิ่งเข้ามากอดภิณไลย์ญาที่ยิ้มอ่อนหวานเมื่อได้เห็นรุ่นน้องสาวมีท่าทีแข็งแรงดี

“เฮ้...ลิล...นี่ลิลพึ่งคลอดลูกเหรอจ๊ะ ดูซี หน้าตาไม่มีร่องรอยความซีดเซียวอิดโรยเลยนะ ดูสดใสมาก ๆ เลย”

“ลิลคลอดลูกเองนะคะ ก็เลยฟื้นตัวได้เร็วมาก ดีใจที่สุดเลยค่ะที่พี่เนเน่มาเยี่ยมลิลถึงที่นี่”

“พี่ก็ดีใจนะที่ได้เจอลิล วันนี้พี่อุตส่าห์หยุดงานทุกอย่างเลยเพื่อเยี่ยมลิลโดยเฉพาะ และนี่จ้ะของขวัญของหลานสาวพี่”

ภิณไลย์ญายื่นถุงใส่ของขวัญขนาดใหญ่ให้ขณะสายตาคู่นั้นมองข้ามไหล่ลลิลไปยังเปลไกวเด็กอ่อนซึ่งมีพยาบาลพิเศษมาคอยดูแลใกล้ ๆ ลลิลยิ้มกว้าง

“ขอบคุณมากนะคะพี่เนเน่ ทั้งที่งานพริตตี้ของพี่รัดตัวมากขนาดนี้ก็ยังอุตส่าห์มาเยี่ยมน้องกับลูก”

“ไม่ได้หรอกนะ” อีกฝ่ายกอดลลิลไว้แน่น “พี่จะไม่มาดูน้องสาวของพี่ได้ยังไง งานรัดตัวขนาดไหนพี่ก็จัดตารางเวลาได้นะจ๊ะ อืม...แล้วนี่คุณพัลเลเดียมล่ะ เขาอยู่หรือเปล่า?”

“อาพีทยังไม่กลับค่ะ แต่เห็นบอกว่าวันนี้จะเลื่อนประชุม”

“เขาคงเป็นห่วงเมียกับลูก เลยอยากกลับมาไวๆ ลิลโชคดีมากรู้ไหมที่ได้สามีน่ารักอย่างเขา”

ลลิลยิ้มแต่ไม่ทันจะได้พูดอะไรบอดี้การ์ดคนเดิมก็เดินเข้ามาพร้อมทั้งรายงานว่า

“ขอโทษนะครับคุณลาริมาร์ มีแขกมาเยี่ยมคุณอีกคนครับ”

“ใครหรือคะลอยด์”

“คุณนิโคลัส ซาเวียร์ครับ”

เมื่อได้ยินชื่อนั้นภิณไลย์ญาก็ต้องชะงักทว่าลลิลกลับไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของเพื่อนรุ่นพี่ เธอกลับยิ้มกว้างกว่าเดิม

“จริงเหรอคะ แล้วตอนนี้นิคอยู่ที่ไหน”

“ผมอยู่นี่ครับ ลาริมาร์”

เสียงที่ตอบกลับมาทำให้ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน ลลิลผละจากพริตตี้สาวและเดินเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเทาควันบุหรี่ภูมิฐาน ภิณไลย์ญาแค่เหลือบมองเสี้ยวหน้าคมคร้ามของบุรุษร่างสูงเกือบร้อยแปดสิบเซ็นต์ นัยน์ตาประกายทองแดงจัดเหมือนสีผมหยักศกของเขาที่เคยมองพริตตี้สาวอย่างเหยียดแคลนจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวร่างเล็กซึ่งเป็นภรรยาของเพื่อนสนิท ท่าทางลลิลตื่นเต้นกับการมาของอีกหนึ่งบุรุษผู้ได้ชื่อว่าเป็นอภิมหาเศรษฐีเจ้าของบริษัทนำเข้ารถยนต์หรูของอเมริกาที่ทั้งหล่อเหลารุ่มรวยด้วยเสน่ห์ ใบหน้าคมเข้มราวเทพบุตรหากแต่สำหรับภิณไลย์ญาแล้วนิโคลัส ซาเวียร์คือจอมมารที่ใช้อำนาจเงินระรานผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอไม่วายเว้นโทษฐานที่เธอเคยผูกใจรักกับ คริสต์ ซาเวียร์ น้องชายคนเดียวของเขา