บทที่ 11

“คลีฟ...นั่นคุณจะทำอะไร?” / “ผมแค่อยากแน่ใจว่าคุณจะไม่ไปไหนจริง ๆ” / “ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้ค่ะ”

นิตาฉวยกระเป๋าและเสื้อผ้าที่เขารื้อออกมาจากมือของชายหนุ่ม ร่างบางเอามันไปกอดไว้แนบอกและคิดว่าทำไมเธอต้องมาทนอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ทั้งที่เขาเป็นสามีของเธอแต่กลับแสดงท่าทีเหมือนอยู่คนละโลก มันช่างกดดันและกำลังทำให้เธอหายใจได้ลำบากขึ้นทุกที

“ฉันจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะเก็บเงินได้สักก้อนเป็นค่าเครื่องบินกลับเมืองไทย”

“และผมก็มีกุญแจห้องของคุณ...ผมสามารถที่จะเข้าหรือออกห้องนี้ได้ตลอดเวลา” เขาชูกุญแจขึ้น นิตามองมันราวกับเป็นสิ่งประหลาด จริงซีนะ ทำไมเขาจะเข้าออกห้องนี้ไม่ได้ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของห้องชุดสุดหรูนี้ ลอว์สันบอกเธอไว้แต่แรกแล้ว

“ฉันแค่มาขออาศัยนอนสักระยะเท่านั้นล่ะค่ะ จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้อยากรบกวนคุณด้วยซ้ำเพราะห้องนี้มันหรูหรามากเกินกว่าที่ฉันจะอยู่ได้ ฉันไม่เคยนอนห้องกว้างขวางขนาดนี้ ตอนอยู่เมืองไทยห้องของฉันก็เล็กกว่านี้มาก”

นิตาไม่ได้ตั้งใจที่จะจี้จุดหรือเตือนสติชายหนุ่มด้วยการขุดคุ้ยเรื่องเก่า ๆ ขึ้นมาเพราะหญิงสาวไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะหลงเหลือความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้นอีกต่อไปแล้ว ทว่าเมื่อเธอพูดจบสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เธอเห็นร่องรอยขุ่นข้นในดวงตาคู่นั้น

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องทำตัวเสียใหม่...ให้คุ้นเคยกับชีวิตแบบนี้ ชีวิตที่คุณไม่เคยพบกับมันมาก่อน”

สันกรามบนใบหน้าคร้ามเข้มนูนขึ้น ในน้ำเสียงนั้นราวกับอยากประชดประชันก่อนที่จะสอดกุญแจห้องกลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

“คลีฟ...” / “เราทุกคนต้องพบกับความเปลี่ยนแปลงอยู่แล้วไม่ใช่หรือ แต่อยู่ที่ว่ามันจะช้าหรือเร็วก็เท่านั้น”

“ค่ะ” นิตารับด้วยเสียงคล้ายประชดเขากลับไปเช่นกัน “และฉันก็ได้พบกับมันด้วยตัวเองแล้ว ความเปลี่ยนแปลง...เพียงแต่มันเกิดขึ้นช้ามากเกินไป ถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรกฉันจะไม่...”

“พรุ่งนี้คุณต้องทำงานที่เวสเนอร์ คุณควรคิดเรื่องงานมากกว่าจะคิดเรื่องไร้สาระอย่างอื่น!”

 ชายหนุ่มกระแทกเสียงในตอนท้ายก่อนจะเดินกลับออกไปจากห้องนั้น นิตาถึงกับหมดแรงจนต้องทรุดลงนั่งเอามือกอดเข่าแล้วร้องไห้ออกมา นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ...เธอพบผู้ชายที่เธอเคยรักเขาสุดหัวใจ ที่สำคัญเขาเคยเป็นสามีของเธอถูกต้องทั้งโดยพฤตินัยและนิตินัย  ทั้งร่างกายของเธอที่เคยมอบให้เขาและทะเบียนสมรส ทุกอย่างไม่มีค่าพอที่จะทำให้คลีฟรำลึกถึงหรือจดจำครอบครัวของตัวเองได้บ้างเลยหรือ เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของนิตาไม่ได้ดังอยู่ภายในห้อง แต่มันยังลอดออกไปข้างนอก ที่หน้าประตูนั่น...ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทยืนพิงอยู่ที่บานประตูและกำมือทั้งสองเข้าหากันแน่น คลีฟแทบจะหลั่งน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงโหยไห้ที่ดังออกมาจากข้างใน เขาไม่เคยเกลียดเธอ...เขารักเธอสุดหัวใจ นิตาคือรักแรกและรักเดียวที่ฝังลงในวิญญาณของเขา เธอเคยเป็นเมียของเขาถูกต้องตามกฎหมาย หากทว่าตอนนี้เขาไม่อาจกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนได้ ชายหนุ่มแบมือทั้งสองและมองมันราวกลับเกลียดชัง เป็นครั้งแรกที่เขาเกือบจะทำร้ายนิตา ทำร้ายเธอด้วยความรุ่มร้อนที่เขาควบคุมมันได้ยากเย็นขึ้นทุกที ซึ่งก่อนหน้านี้เขาต้องใช้เวลาเป็นปีที่จะจัดการกับอารมณ์และความฉุนเฉียวซึ่งมันมักมีอิทธิพลอยู่เหนือความรู้สึกของเขา ชายหนุ่มยังคิดถึงร่างนุ่มที่สัมผัสของหญิงสาวยังตราตรึงอยู่ในตัวเขา รสชาติหอมหวานในริมฝีปากเล็กนั่นยังติตรึงอยู่ที่ปลายลิ้น ผิวละมุนที่เขาเคยสัมผัสลูบไล้ในทุกคืนค่ำ ทุกสิ่งที่เขาพยายามกดมันให้ต่ำลงไปใต้จิตสำนึก     แต่...เขาจะหยุดยั้งตัวเองได้อีกนานแค่ไหนกันไม่ให้แตะต้องนิตาในวันหนึ่งซึ่งเป็นสิ่งที่เขาหวั่นกลัวมากที่สุด

“นิต้า...ช่วยเอากล่องรองเท้าไปเก็บให้ฉันหน่อยซีจ๊ะ” เสียงห้าวแต่หวานหูดังอยู่เบื้องหลังร่างบอบบางในชุดพนักงานร้านขายรองเท้าบุรุษซึ่งเป็นเสื้อเชิ้ตขาวสวมทับด้วยสูทสีดำและกระโปรงสั้นสีเดียวกันกับสูท นิตาหันกลับไปและยิ้มรับคำสั่งของ คริสตัล ผู้จัดการร้านซึ่งเป็นหนุ่มใหญ่ผิวขาวเจ้าของใบหน้าหมดจดใต้กรอบเรือนผมสีน้ำตาลทองและนัยน์ตาสีอำพันเป็นประกายวัยสี่สิบกว่า เขากำลังกรีดปลายนิ้วลงบนหน้าจอมอนิเตอร์ของสมาร์ทโฟนเพื่อตรวจสอบรายการสินค้าที่พึ่งมาถึง