สู่ขอไปเป็นฮองเฮา2

ต้าหมิงคุนขมวดคิ้ว

“ท่านน้าแต่ท่านยังอยู่ เผ่าปาเอ่อถัวจะกล้าทำเรื่องที่ผิดกับท่านน้าหรือ”

“ข้าเป็นสนมของหลันเซ่อไม่ใช่สนมของหลันตี้ ฉะนั้นหลันตี้กับฮองเฮาไม่จำเป็นต้องเกรงใจข้า หลันตี้ตอนนี้อำนาจล้นมือ ฝ่าบาทเชื่อน้าท่านจะต้องรีบจัดการเรื่องนี้ทันที ก่อนที่ไท่จือของแคว้นใต้จะเสด็จมาตามหนังสือที่ฮองเฮาส่งไป”

“ท่านน้าหลานยังไม่ต้องการใครในตอนนี้”

“ฝ่าบาท นางเหมาะสมในทุกด้านอีกทั้งนางยังช่วยส่งเสริมตำแหน่งฮ่องเต้ของฝ่าบาทเผ่าปาเอ่อถัวทรัพยากรมากมาย แคว้นน้อยใหญ่ต่างต้องการครอบครองหลายปีมานี้ข้าแต่งมาเป็นสนม สินค้ามากมายถูกส่งไปยังแคว้นหานนำความรุ่งเรือง หากฝ่าบาท ยังคิดเห็นแก่ตัวเอง เกรงว่าแคว้นหานจะถูกโดดเดี่ยวหลันตี้พยายามจะรวบรวมชนเผ่า ฮองเฮาต้นกำเนิดของนางก็มาจากแคว้นใต้”

“จะให้นางไปอยู่ในฐานะใดกันในเมื่อหลานไม่ต้องการหญิงใดในตอนนี้”

“ฝ่าบาทเมิ่งเม่ยงดงามอ่อนหวานฝ่าบาทที่เคยชื่นชอบก็ปฏิเสธนาง น้าอยากให้ฝ่าบาท เปิดใจมองหญิงใดสักคนเพื่อรั้งตำแหน่งฮองเฮา หากไม่ขัดใจนักยกตำแหน่งฮองเฮาให้กับหลันเล่อเสีย เผ่าปาเอ่อถัวจึงไม่กล้าที่จะหักหาญน้ำใจแคว้นหานอีกต่อไป”

“หลานเข้าใจแล้ว จื่อจื่อเล่า”

“ฝ่าบาท”

จื่อจื่อประสานมือ

“พาข้าไปยังท้องพระโรงของ วังหลวงเผ่าปาเอ่อถัว”

จื่อจื่อพยุง ต้าหมิงคุนก้าวขาจากไป

ท้องพระโรง

“ต้าหมิงคุนฮ่องเต้ถวายพระพรฝ่าบาท”

“อืม ฝ่าบาทได้รับบาดเจ็บเพียงนี้ เป็นเพราะคนของปาเอ่อถัวดูแลท่านไม่ดีใช่หรือไม่”

“ฝ่าบาทไม่ต้องกังวลข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก เป็นเพราะองค์หญิงรองที่ให้การช่วยเหลือทำแผลละใส่ยาสมานแผลที่ดีที่สุดของแคว้นปาเอ่อถัว ข้าจึงปลอดภัย”

หลันตี้ กัดฟันจนเป็นสันนูน

“ลูกคนนี้ เที่ยวเล่นจนเสียคน แต่ก็นับว่านางทำดีไม่น้อยอย่างน้อยก็ช่วยไม่ให้เกิดเรื่องร้ายแรง”

“เพราะเหตุนี้ต้าหมิงคุนจึง รู้สึกขอบคุณองค์หญิงรองยิ่งนัก และครั้งนี้จึงอยากจะมาทูลขอให้ฝ่าบาทยกนางเป็นฮองเฮาของแคว้นหานเพื่อผูกสัมพันธ์สองแคว้น”หลันเซ่อขมวดคิ้ว ส่วนหลันตี้กำหมัดแน่น

“เสด็จพ่อน้องยังเด็กนัก อีกทั้งต้าหมิงคุนฮ่องเต้มีชันษาแก่กว่าน้องหลายปี”

หลันเซ่อโบกมือห้ามหลันตี้ให้หยุดพูดเสีย

“คงจะต้องเป็นอย่างนั้น แคว้นหานกับเผ่าปาเอ่อถัวของเราความสัมพันธ์แน่นแฟ้น หากว่าแต่งหลันเล่อในฐานะฮองเฮาข้าก็ไม่ขัด”

“เสด็จพ่อ ยังไม่ทันถามความเห็นของหลันเล่อเสด็จพ่อแน่ใจหรือว่านางจะยินยอม”

“เรื่องนี้ข้าตัดสินใจแล้วหากหลันเล่อไม่ยอม ใครที่ใกล้ชิดนางจะต้องมีหน้าที่ทำให้นางยอมให้ได้”

ต้าหมิงคุน ประสานมือตรงหน้า

“ขอบพระทัยฝ่าบาท นับจากนี้ความสัมพันธ์ของเผ่าปาเอ่อถัวกับแคว้นหานจะยิ่งแน่นแฟ้นยิ่งๆ ขึ้นไป”

“ไม่ยอมข้าไม่ยอมแต่ง เสด็จพ่อทำไมต้องบังคับข้าด้วยหลันเล่อยังอยากอยู่ที่นี่หลันเล่อยังไม่อยากไปที่อื่น”

ฮองเฮากอด ร่างลูกสาวด้วยความสงสารจับใจ

"เสด็จพี่ ท่านอย่าบังคับลูกเลย"

"หุบปากเจ้าก็อีกคนชอบให้ท้ายนาง"

"ท่านเชื่อคำพูดของสนมลู่ฟางไม่สนใจคำพูดของข้า ตำแหน่งฮองเฮาให้ข้าแค่เพียงตำแหน่งแต่ไร้ซึ่งความเห็น"

น้ำตารื่นขอบตา

 "เสด็จพ่อย่าตำหนิเสด็จแม่ เสด็จแม่แค่เห็นใจข้า"

“เมื่อไหร่จะเข้าใจ ว่าการที่เจ้าเกิดมาสูงส่งเป็นถึงองค์หญิงจะต้องมีหน้าที่รับผิดชอบมากกว่าคนอื่น”

“เสด็จพ่อลูกไม่อยากจากที่นี่ไป”

เสียงอ่อนลง

“ข้าลั่นวาจาไว้แล้วจะกล้าคืนคำได้อย่างไร ในมือเขากล้าขอข้าก็กล้าให้”

“ข้าจะไปพูดกับเขาเอง”

ลุกขึ้นยืน

“เหลวไหลต้าหมิงคุนนั่นเป็นถึงฮ่องเต้แค้นหานที่ยิ่งใหญ่ เจ้าคิดว่าแค่คำพูดเจ้าเขาจะยอมปล่อยเจ้าไปหรือการแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องต้องการเจ้าไปเป็นฮองเฮาแต่ มากกว่านั้นคือเรื่องความมั่นคงของแว้นแคว้น”

“ข้าจะไปพูดกับเขา”

วิ่งออกจากห้องไปยังห้องของถงหมิ่นที่พำนักชั่วคราวของต้าหมิงคุน

“เปิดประตูข้ามีเรื่องจะพูดกับฝ่าบาทของเจ้า”

จื่อจื่อถอนหายใจ หลันเล่อคนนี้ช่างเหมือนหลันเล่อคนก่อนไม่มีผิดเพียงแต่นางไร้เดียงสากว่าแต่ทว่าเรื่องใจกล้า นางมีไม่มากน้อยไปกว่ากัน

“เชิญองค์หญิง”

เปิดประตูให้ง่ายดาย หลันเล่อก้าวขาสั้นๆเข้าไปในห้อง ต้าหมิงคุนนั่งบนแท่นนั่งไม่แม้แต่จะหันมามอง

“มีเรื่องใดว่ามา”น้ำเสียงเย็นชา

“ข้าไม่แต่ง ไม่อยากเป็นฮองเฮาของฝ่าบาทไม่อยากยุ่งเกียวอะไรกับท่านทั้งนั้น” หันหน้ามามองหลันเล่อช้าๆ ยิ้มยียวน

“ไหนถงหมิ่นกับท่านน้าบอกว่าเจ้าชื่นชมคนแค้วนหาน อยากเห็น อยากพบอยากเจอ ครั้งนี้ข้าให้เจ้าแต่งกับข้า แล้วยังยกตำแหน่งฮองเฮาให้เจ้าอีกด้วยไม่ดีใจหรือไร”

“ข้าไม่อยากเป็นฮองเฮา ข้าชอบคนแคว้นหานก็จริงนั่นเพราะแคว้นหานเจริญรุ่งเรืองแล้วอีกอย่าง ข้าชอบอาจารย์ที่อ่อนโยนและดีกับข้า พระสนมเองก็งดงามอ่อนหวาน”