LOGINShare
บทที่ 1 ความฝัน 2/2
Last Updated:
2025-04-15 16:01:56“งั้นแกชื่อ โฮชิละกันนะ เข้าใจไหมเจ้าโฮชิ”
ผมตั้งชื่อให้มันว่า โฮชิ ที่แปลว่า ดาว ในภาษาญี่ปุ่น เพราะลักษณะของมันคล้ายดาวห้าแฉก
ลมหนาวนำเจ้าแคคตัสที่เพิ่งตั้งชื่อใหม่ ๆ เข้ามาในห้อง แล้ววางลงที่โต๊ะรับแขก แล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ผ่านไปสักพัก ก็เดินออกมาพร้อมกับกล้องถ่ายรูปโพลารอยด์ เมื่อจัดมุม จัดองศาของเจ้าโฮชิเรียบร้อยแล้ว นิ้วเรียวก็กดชัตเตอร์ทันที รอจนรูปเลื่อนออกมา ลมหนาวก็หยิบรูปออกมาสะบัดเบา ๆ จนรูปเริ่มปรากฏภาพขึ้นมา ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องนอน หยิบปากกามาเขียนรูปที่เพิ่งถ่ายออกมาจากกล้องโพลารอยด์ ด้วยข้อความว่า
สวัสดีโฮชิ
เมื่อเขียนข้อความลงบนรูปแล้ว เขายังไม่ลืมที่จะใช้กล้องโทรศัพท์ ถ่ายรูปโพลารอยด์ใบนั้น แล้วอัปลงแอปไอเจ ที่มีผู้ติดตามอยู่ไม่กี่ร้อยคนทันที
แคปชันเดียวกับสิ่งที่เขียนลงบนรูป สวัสดีโฮชิ
ลมหนาวยิ้มน้อย ๆ ให้กับรูปที่เพิ่งอัปลงโซเชียล แล้วนำเจ้ารูปถ่ายใบน้อย ไปติดไว้กับกระดานแม่เหล็กของเขา
ที่กระดานมีรูปที่ถ่ายจากกล้องโพลารอยด์อยู่หลายใบ ลมหนาวชอบใช้กล้องนี้ถ่ายรูป เพราะรู้สึกว่า มันให้อารมณ์ที่ค่อนข้างมีเสน่ห์ เขาอธิบายไม่ถูก รู้แต่ว่าชอบ อีกอย่างพอกดชัตเตอร์ รูปก็เลื่อนออกมาทันที ไม่ต้องไปรอล้างภาพตามร้าน เมื่อลมหนาวยืนชื่นชมรูปถ่ายฝีมือตัวเองอยู่สักพัก ก็คิดว่าคงต้องเข้านอนแล้ว เพราะเริ่มง่วงนิด ๆ
มหาวิทยาลัย K
เช้านี้ก็เป็นอีกวัน ที่ผมต้องตื่นไปเรียนแต่เช้าเหมือนอย่างเคย มีไหมเรียนตอนสาย ๆ เหมือนคณะอื่น ผมก็ได้แต่บ่นไปอย่างงั้น แต่การก้าวขาไปห้องเรียนก็ยังไม่ลดลง
“ไงตัง ไหวป้ะเนี่ย” ผมดูสภาพเพื่อนที่แทบจะฟุบไปกับโต๊ะเรียนอย่างห่วงใย คนอะไรดื่มหนักแค่ไหนก็มาเรียนตอนเช้าได้ แม้สภาพจะไม่เต็มร้อยก็เถอะ นับถือมันจริง ๆ เลยเรื่องนี้
“ไม่ไหวก็ต้องไหวว่ะ ใกล้สอบแล้วกูต้องมาให้ได้” ตังผงกหัวขึ้นมามองเพื่อน แล้วก็ฟุบลงไปต่อ
“เบา ๆ บ้างช่วงนี้ ยิ่งใกล้ ๆ สอบอยู่” ผมเอ่ยเตือนเพื่อน ที่ไม่รู้ว่าฟังผมพูดอยู่ หรือเฝ้าพระอินทร์ไปแล้ว
“อือ ๆ จารย์มาแล้วเรียกด้วยนะ” ตังยังไม่หลับ เพราะห่วงว่าอาจารย์จะเข้ามาเห็นตัวเองนอนในห้อง
“เออ เดี๋ยวเรียกนอน ๆ ไป” ผมส่ายหน้าให้เพื่อน แม้จะเมาแค่ไหน แต่เรื่องเรียนก็สำคัญกับมันเสมอ
ต่องต๊อง ๆ
เสียงออดหมดเวลาเรียนคราบสุดท้ายของวันนี้ ลมหนาวบิดขี้เกียจไปมา แล้วเตรียมตัวเก็บของลงกระเป๋า
“เก็บของได้แล้วมึง ไปหาอะไรกินกันปะ” ผมตบไหล่เพื่อนเบา ๆ เป็นเชิงกระตุ้นให้เพื่อนตื่นตัว
“อือ..ปะกูพร้อมละ พลังชีวิตฟื้นคืนแล้ว” ตังชูแขนสองข้างบิดขี้เกียจไปมา แล้วทำท่าทางกระตือรือร้นทันที
“อือไปกันปะ ไปห้างนะ ฟิล์มกล้องเราหมด” ผมบอกเพื่อนถึงจุดประสงค์ ในการไปครั้งนี้
“ครับ ไปไหนไปกันแล้วแต่คุณลมหนาวเลยครับ” ตังพูดหยอกเพื่อน เพราะดูเหตุผลจริง ๆ คงไม่ได้อยากไปหาอะไรกินหรอก คงอยากไปซื้อฟิล์มมากกว่า
ห้างสรรพสินค้า AC
“กินไรกันดีมึง” ตังถามลมหนาว ที่เมื่อเข้ามาในห้างสรรพสินค้า ก็เอาแต่เดินตรงไปที่ร้านกล้องถ่ายรูปทันที เขาต้องรอมันให้ซื้อของเสร็จก่อน ถึงจะได้หาอะไรกิน
“กินปิ้งย่างป้ะ” เมื่อผมได้สิ่งที่ต้องการ เรื่องอื่นยังไงก็ได้
“อือ เลือกร้านเลย” ตังพูดให้เพื่อนเลือกร้าน เพราะน้ำย่อยในกระเพาะเริ่มทำงานแล้ว
เมื่อทั้งสองเข้ามาในร้านปิ้งย่าง ก็เริ่มสั่งสิ่งที่อยากกินทันที
“นี่หนาว สอบเสร็จแล้วไปเจอเพื่อน ๆ หน่อยนะ พวกไอ้บาสบ่นคิดถึงมึงจะแย่”
ตังบอกเพื่อนที่นั่งย่างเนื้ออยู่ข้างหน้าทันทีเมื่อนึกออก เพราะเมื่อคืนที่ไปนัดสังสรรค์กับเพื่อนมา มีแต่คนถามหา เขาไม่อยากให้เพื่อนตัวเล็ก ค่อย ๆ ห่างจากกลุ่มเพื่อนเท่าไหร่ เพราะตังยังอยากให้เพื่อนสนิทสนมกันเหมือนเมื่อก่อน
“ได้สิ สอบเสร็จก็นัดวันมาอีกทีแล้วกัน ไม่เจอพวกมันนานละ”
ผมตอบรับคำของเพื่อน พอมาคิด ๆ ดู ผมก็ไม่ได้ไปตามนัดกับเพื่อนนานแล้ว นึก ๆ ไปก็คิดถึงช่วงเรียนมัธยมปลาย ไปไหนไปกัน เป็นกลุ่มเป็นแก๊ง
ผมจำได้ว่าช่วงนั้น ผมมีความสุขมาก ๆ
“โอเค เดี๋ยวนัดกันอีกที” ตังพยักหน้าอย่างพอใจ เมื่อเพื่อนตรงหน้าตอบมาอย่างที่ตัวเองหวัง
“เออหนาว กูถามหน่อย ตอนนี้มึงยังส่งรูปให้ไอ้คุณดวงอาทิตย์อยู่ป้ะ” อยู่ ๆ ตังก็นึกได้ว่า ไอ้เจ้าเพื่อนตัวดี มันแอบมีความรักกับบุคคลปริศนา
“คุณดวงอาทิตย์ไหนวะ” ผมทำหน้างง ๆ กับสิ่งที่ตังถาม เพราะจำได้ว่า ไม่เคยรู้จักคนชื่อนี้
“อ้าว เรื่องนี้มึงก็จำไม่ได้ด้วยเหรอ” ตังทำหน้าสงสัย และนึกไม่ถึงว่าเพื่อน จะจำคนที่ตัวเองถ่ายรูปส่งไปให้ตลอดไม่ได้ด้วย
“ยังไงตัง เล่ามาซิ” ผมวางตะเกียบที่กำลังคีบเนื้ออยู่ลงที่จาน แล้วรอคอยฟังคำบอกเล่าจากปากของเพื่อน
ชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วว่า ใครคือ คุณดวงอาทิตย์ ที่ตังพูดถึง
“ก็ตอนนั้นน่ะ ที่กูเปิดกระเป๋ามึง ว่าจะยืมปากกาซะหน่อย แล้วกูก็ไปเจอซองใส่รูป กูก็เลยแอบดูนิดหน่อย”
ตังพูดไปพร้อมกับดูสีหน้าของเพื่อนว่าจะโกรธไหม ที่เขาค้นกระเป๋าโดยไม่บอกก่อน
“แล้วไงต่อ อย่าหยุดพูดสิ” ผมอยากรู้เรื่องที่เพื่อนจะเล่า มากกว่าโกรธ ที่เพื่อนค้นกระเป๋า โดยไม่ขออนุญาต
“กูก็เจอรูปโพลารอยด์ในซองอะ เป็นรูปต้นไม้แหละมั้ง ถ้าจำไม่ผิด”
“แล้วตังรู้ได้ยังไง ว่าเราส่งให้กับคุณดวงอาทิตย์” ผมยังสงสัยถึงสิ่งที่เพื่อนบอก
“ก็มึงเขียนไว้ที่ข้างหลังรูปไง เขียนว่า...” ตังคิดอยู่แป๊บหนึ่ง
“อ๋อ นึกออกละ มึงเขียนประมาณว่า ถึงคุณดวงอาทิตย์ มีคนเคยบอกไว้ว่า การอยู่กับธรรมชาติ จะทำให้เราผ่อนคลาย ประมาณนี้แหละ”
“เราเนี่ยนะเขียนแบบนี้” ผมไม่อยากจะเชื่อเลย
“ก็ใช่น่ะสิ หลังจากที่มึงรู้ ก็งอนกูอยู่พักใหญ่เลย กูนี่ตามง้ออยู่ตั้งนาน”
“แล้วตังรู้ไหม ว่าคุณดวงอาทิตย์คือใคร”
“กูไม่รู้หรอก ถามมึงตอนนั้นมึงก็ไม่ตอบ เอาแต่บอกว่า ความลับ ๆ ”
“ตัง เราจำไม่ได้ว่ะ ว่าเราเคยทำอะไรแบบนั้นด้วย”
“เอางี้นะ กินนี้เสร็จแล้ว กลับไปที่ห้อง ไปหา ๆ ค้น ๆ ดูเผื่อเจออะไร มึงอะชอบถ่ายรูปไว้เยอะ เผื่อมีเขียนอะไรไว้”
“ได้ กลับไปเราจะไปหาดู” ผมมาดหมายไว้ในใจ
“อือ รีบกินจะได้รีบกลับ ไม่ต้องคิดมากล่ะ เดี๋ยวกูจะช่วยนึกอีกทีละกัน เผื่อตอนนั้นเสือก เอ๊ย! รู้อะไรบ้าง”
“โอเค ขอบใจมากนะ ตังน่ารักที่สุดเลย” ผมพูดพร้อมทำหน้าตากรุ้มกริ่มหยอกล้อเพื่อน
“ไอ้หนาว อย่าพูดแบบนี้นะ ขนแขนกูลุกเลย” ตังทำท่าลูบขนแขน ทั้งที่มันยังไม่ได้ลุกขึ้นมาเลย
“ไปเข้าห้องน้ำไป ฮ่า ๆ ๆ ”
“ไม่ใช่ลุกแบบนั้นเว้ย” ตังรีบแก้ตัว
คอนโด SSK
เมื่อลมหนาวกลับมาถึงคอนโด ชายหนุ่มก็ตรงเข้าห้องนอน เพื่อไปที่มุมกระดานแปะรูปโพลารอยด์ทันที สายตาค่อย ๆ ไล่ดูรูปที่แปะอยู่ที่กระดานไปเรื่อย ๆ จนมาสะดุดที่รูปรูปหนึ่ง เป็นรูปดอกเดซี มีตัวอักษรเขียนไว้ใต้รูป ด้วยลายมือที่คุ้นตา
เดซี
ผมดึงรูปนั้นออกมาดูใกล้ ๆ ผมเห็นข้อความมีเท่านี้ ก็เลยพลิกกลับด้านหลังรูปดู ที่ด้านหลังของรูป มีข้อความที่เขียนถึงบุคคลปริศนาอยู่ ผมไล่สายตาอ่านข้อความตรงหน้าทันที
ถึงคุณดวงอาทิตย์
มีคนเคยบอกไว้ว่า
เมื่อมองดอกไม้สวย ๆ
จะทำให้มีความสุข
อย่าเครียดนะครับ
จาก วิน
ผมเขียนถึงคุณดวงอาทิตย์จริง ๆ ผมจำลายมือของตัวเองบนรูปได้ แล้วชื่อที่ผมเขียนถึงคุณดวงอาทิตย์คือ วิน ผมคงใช้ชื่อนี้ในการเข้าหาคนคนนั้น
ลมหนาวยืนครุ่นคิดอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ พยายามค้นหาความทรงจำที่ตัวเองลืมไป แต่ยิ่งพยายามนึกก็ยิ่งหงุดหงิด เพราะมันว่างเปล่า ไม่ปรากฏความทรงจำเรื่องนี้เลย
คนที่ผมเขียนถึงคือใครนะ ใช่คนที่ผมเห็นในฝันบ่อย ๆ ไหม คิดยังไงก็ว่างเปล่ามันน่าหงุดหงิดมาก และหน่วงในใจแปลก ๆ
ผมก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ กำลังชอบคนคนนี้อยู่ใช่ไหม ถึงได้ส่งอะไรแบบนี้ไปให้
แล้วถ้าผมได้เจอคนคนนี้อีกครั้ง ผมจะยังคงจดจำเขาได้ไหม และความรู้สึกชอบอีกฝ่ายที่ผมมีอยู่ก่อนหน้านี้ จะแสดงให้ผมรับรู้อยู่ไหม
Latest chapter
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 3 ซัน-ลมหนาว
หลังจากที่ลมหนาวและซันกลับจากเที่ยวทางภาคเหนือแล้ว ทั้งสองก็กลับมาเรียนต่อ ความสัมพันธ์ของทั้งสองดีขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้เรียนรู้กันและกันมากขึ้น คนทั้งมหาวิทยาลัยต่างรู้แล้วว่าทั้งสองคนคบกัน เพราะทั้งคู่ตั้งสถานะในแอปวีโฟร์เสียขนาดนั้น ว่ากำลังคบกัน“หนาวเย็นนี้ทำอะไรกินดีครับ” ซันถามคนรักในระหว่างที่กำลังเลี้ยวรถเข้าไปจอดในซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งหนึ่ง“หนาวอยากกินแกงจืดเยื่อไผ่ ตุ๋นกับปีกไก่ครับ” ลมหนาวพูดบอกเมนูอาหารที่ตัวเองอยากกินออกไป“น่ากินจัง ขอพี่กินด้วยคนนะครับ”“แหม ถึงพี่ไม่บอกหนาวก็ต้องทำให้กินด้วยอยู่แล้วครับ ใครจะใจร้ายกับแฟนตัวเองได้ลงคอ” ลมหนาวพูดหยอกซัน“เดี๋ยวนี้พูดว่าเป็นแฟนกันได้ ไม่เขินแล้วเนอะ” ซันคิดถึงเมื่อก่อนที่ลมหนาวจะเขินเวลาพูดเรื่องนี้“ผมก็เริ่มชินแล้วหนิ” ลมหนาวเอนตัวไปซบไหล่ของคนรักซันยิ้มด้วยความเอ็นดู เขาเป็นแฟนกับลมหนาวมาได้ 3 ปีกว่าแล้ว ปีนี้ลมหนาวอยู่ปี 4 ส่วนเขานั้นเรียนจบเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้เขาทำงานในบริษัทของที่บ้าน เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อ เพราะท่านก็เริ่มแก่ตัวลงทุกวันส่วนความสัมพันธ์ของเขากับลมหนาวนั้น แรก ๆ ผู้เป็นพ่อก็ย
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 2 วาริช
หลังจากที่วาริชใช้เวลาคิดถึงเรื่องลมหนาว และตัวเองอยู่พักใหญ่นั้น เขาก็คิดได้ว่า ไม่ควรที่จะรั้งลมหนาวไว้ ในเมื่อเขาเจอคนที่ชอบแล้ว ก็ควรหยุดยื้อเขาไว้เสียที และเขาก็ควรที่จะหยุดใช้ลมหนาวเพื่อมาเป็นตัวแทนของเพียงดิน ชายหนุ่มกดโทรออกหาลมหนาวทันที[ฮัลโหลครับ] วาริชรอสายอยู่แป๊บหนึ่ง ลมหนาวก็กดรับ“ฮัลโหลครับ หนาว” วาริชพูดทักคนปลายสาย[ครับพี่วา พี่กลับมาแล้วเหรอครับ]“ครับ พี่กลับมาแล้ว”อยู่ ๆ บทสนทนาก็หยุดไปดื้อ ๆ เหมือนทั้งสองฝ่ายไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ“เสาร์นี้เรามาเจอกันไหม” วาริชพูดขึ้นหลังจากที่คิดมาดีแล้ว[เสาร์นี้ ได้ครับ เจอกันที่ไหนครับ]“ร้านกาแฟ D หน้ามอนะ 10 โมงเช้า” วาริชบอกสถานที่ และเวลากับลมหนาว[โอเคครับ แล้วเจอกันครับ]“ครับ”ประโยคการสนทนาจบเพียงเท่านี้ จากนั้นวาริชก็กดวางสายทันที ชายหนุ่มกดดูรูปในโทรศัพท์ ที่ตนเองได้ถ่ายรูปลมหนาวไว้ เขามองรอยยิ้มของคนในรูปแล้วยิ้มตาม เขาอยากซึมซับความรู้สึกที่มีความสุขนี้ไว้ สักนิดก็ยังดีเมื่อถึงวันที่นัดเจอลมหนาว วาริชไปที่คอนโดของลมหนาว เพื่ออยากมองลมหนาวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะไม่ได้ทำแบบนี้อีกแล้ววาร
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 1 เรื่องในอดีต บาส-ลมหนาว 2/2
“เอ้า บาสแล้วจะให้เราทำยังไง พูดไม่ดีกับพี่เขาเหรอ แล้วบาสรู้ได้ยังไงว่าเราไม่ได้ชอบรุ่นพี่” ลมหนาวถามบาสอย่างสงสัยบาสเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา “หนาวมีคนที่ชอบแล้วไม่ใช่เหรอ”“เราเนี่ยนะ เราชอบใคร” ลมหนาวสงสัย“หนาวเรารู้ทุกอย่างแล้ว ไม่ต้องปิดบังหรอก”“เฮ้ย บาสเราไม่รู้จริง ๆ งงแล้วนะเนี่ย”“หนาวหยุดทำเป็นไม่รู้ ไม่ชี้ดิ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ที่เราแกล้ง ที่เราหยอด หนาวไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ” บาสจ้องหน้าเค้นหาความจริงกับลมหนาว“บาส เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย ที่บาสทำกับเราแบบนั้น เราก็คิดว่าบาสแค่แกล้ง ไม่ได้มีอะไร เราคิดกับบาสแค่เพื่อนเท่านั้น” ลมหนาวรีบพูดอธิบาย“แค่เพื่อนเหรอ แล้วที่หนาวแอบเอากล่องของขวัญไปไว้ใต้โต๊ะเรา มันคืออะไร หรือหนาวแค่แกล้งเรา ให้รู้สึกว่ามีคนมาแอบชอบงี้เหรอ”บาสเริ่มสับสน และก็เริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมา ที่ลมหนาวมาทำแบบนี้ ทำให้จากคนที่ไม่ได้ชอบ แต่ตอนนี้กลับทำให้ชอบจนหมดใจ“เดี๋ยวบาส ฟังเราก่อนนะ คือใช่เราเป็นคนเอากล่องของขวัญ ไปไว้ที่ใต้โต๊ะบาสเอง แต่มันไม่ใช่ของจากเรา มีคนเขาฝากมาให้ช่วยน่ะ เราไม่ได้จะแกล้งหรือปั่นหัวบาสนะ” ลม
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 1 เรื่องในอดีต บาส-ลมหนาว 1/2
โรงเรียนมัธยมศึกษา WTNวันนี้ลมหนาวต้องรีบตื่นแต่เช้า เพื่อไปเข้าเรียน ที่โรงเรียนมัธยมปลายเป็นวันแรก เด็กหนุ่มต้องนั่งรถเมล์ไปลงที่หน้าโรงเรียน ระยะทางจากบ้านถึงโรงเรียน ก็ห่างกันหลายกิโลเมตรเลย มีโรงเรียนที่ใกล้บ้านกว่านี้ แต่ลมหนาวก็ไม่ได้เลือกเรียน เพราะตั้งใจจะมาเข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เพราะเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ และมีชื่อเสียงมากในแถบนี้ การเรียนการสอนก็ดี กว่าเขาจะสอบติดที่นี่ก็ลุ้นจนตัวโก่งวันแรกที่เข้าเรียนเขาก็ได้เจอกับตัง เพราะตังหาห้องเรียนไม่เจอ จึงได้เดินมาถามลมหนาว ที่อยู่แถว ๆ นั้นพอดี นั่นจึงทำให้ทั้งสองรู้ว่าพวกเขาเรียนห้องเดียวกัน จึงพากันเดินสอบถาม จนเจอห้องที่จะเข้าเรียน ทำให้พวกเขาทั้งสอง นั่งเรียนด้วยกัน และกลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุดเพื่อนในกลุ่มของลมหนาวและตัง มีอีก 5 คน คือป้อง หนุ่มแว่นเนิร์ด ๆ ที่แต่งตัวเนี้ยบภู หนุ่มขี้เล่น กวนตีนคนอื่นไปทั่วก้อง สายฮา สายปาร์ตี้ฮลัน หนุ่มหล่อโคตร ๆ เดินไปไหนสาว ๆ มองตามเป็นแถวบาส หนุ่มหล่อ หน้านิ่ง นักกีฬาโรงเรียนพวกเขาทั้ง 7 คนเริ่มสนิทกันมากขึ้น เมื่อขึ้นเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 18 ไม่ปล่อยมือ (จบ)
หลังจากที่ลมหนาวออกมาจากวัด ก็ตรงมาขึ้นรถที่โฮมสเตย์จอดรอรับอยู่ หลังจากที่ได้พูดคุยกับหลวงพ่อ ทำให้ลมหนาวคิดอะไรได้หลาย ๆ อย่างเลย เขาไม่ควรจมอยู่แต่กับความผิดพลาด หรือความรู้สึกผิดในอดีต ชีวิตต้องเดินต่อไปข้างหน้าลมหนาวกลับมาถึงที่โฮมสเตย์ในตอนเกือบเที่ยง ชายหนุ่มมองไปที่โฮมสเตย์หลังข้าง ๆ แขกที่มาพักอยู่เมื่อวานน่าจะเช็กเอาต์ออกไปแล้ว เพราะเห็นแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ลมหนาวมองเพียงเท่านั้นก็ไม่ได้สนใจอีกชายหนุ่มกดเข้าไปเช็กโซเชียลที่แอปไอเจ เห็นเพื่อน ๆ หลายคนถ่ายรูปอวดที่เที่ยวต่าง ๆ เขากดเข้าไปดูไอเจของพี่ซัน แต่ก็ยังคงไม่มีอะไรอัปเดต เข้าไปเช็กที่แอปวีโฟร์ ก็ไม่มีอะไรอัปเดตเหมือนกัน‘ทักไปหาจะดีไหมนะ’ ลมหนาวคิดกับตัวเอง แล้วก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง“แต่เราบอกพี่ซันว่าจำพี่เขาไม่ได้หนิ จะอธิบายยังไงดีล่ะ” ลมหนาวรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที“เลิกคิด ๆ เรามาเที่ยวนะ ต้องมีความสุขสิ ไม่ใช่มานั่งเครียด ไปหาอะไรกินดีกว่า”ลมหนาวพูดบอกตัวเอง แล้วก็ออกไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารของโฮมสเตย์ และกะว่าจะไปเดินเที่ยวในหมู่บ้านใกล้ ๆ ด้วยเพราะพนักงานที่โฮมสเตย์บ
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 17 ลืมอีกครั้ง 2/2
ตังทนไม่ได้ที่เห็นเพื่อนจมปลัก อยู่กับความรู้สึกผิดนี้ จึงต้องพูดให้ได้สติเมื่อลมหนาวได้ฟังก็น้ำตาไหล นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ได้พูดอะไรตังเมื่อเห็นเพื่อนร้องไห้ ก็รีบเข้ามากอดปลอบ “หนาวกูขอโทษ ต่อไปกูจะไม่พูดแบบนี้แล้ว มึงอย่าร้องเลย กูขอโทษนะ”ลมหนาวส่ายหน้า “ไม่ ไม่ใช่ความผิดตังหรอก” ดวงตาเศร้าหันไปสบตากับเพื่อน “เราแค่ยังให้อภัยตัวเองตอนนี้ไม่ได้เท่านั้น ขอเวลาเราหน่อย”“อือ อือ กูฟังมึง ไม่ร้องนะ เช็ดซะ” ตังยื่นทิชชูให้เพื่อนเช็ดหน้า“ปะ เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวมึงเอง อยากกินอะไรบอก เต็มที่เลยเพื่อน” ตังชวนเพื่อนไปกินข้าว ถือเป็นการไถ่โทษที่ทำให้เพื่อนร้องไห้ด้วยใกล้ถึงวันสิ้นปีแล้ว มหาวิทยาลัยก็หยุดหลายวัน เพื่อน ๆ แต่ละคนต่างก็วางแผนจะไปเที่ยวในสถานที่ต่าง ๆ“ซัน ปีใหม่ไปเที่ยวทะเลทางใต้ด้วยกันไหม เพื่อนไปกันหลายคนเลย” เมฆถามเพื่อน“โทษทีว่ะ กูคงไม่ได้ไปด้วย” ซันบอกเพื่อนออกไป“มึงจะไปตามน้องลมหนาวเหรอวะ” เมฆที่รู้เรื่องราวก็ทำให้พลอยเครียดกับเพื่อนไปด้วย เพราะกว่าซันจะเจอคนที่ถูกใจจริง ๆ ก็มีแต่อุปสรรคเหลือเกิน“อือ กูให้คนสืบอยู
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 17 ลืมอีกครั้ง 1/2
ซันหลังจากที่รู้ว่าลมหนาวเข้าโรงพยาบาล ก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที แต่เมื่อมาถึงแล้วกลับพบว่า คนที่เขาจะมาเยี่ยม ได้ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วซันยกโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาหมายเลขคนที่ตนกำลังเป็นห่วงอยู่ทันที แต่โทรเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถติดต่อปลายทางได้ ยิ่งทำให้ซันยิ่งเป็นห่วงลมหนาวมากขึ้น“ปิดเครื่องเหรอ ทำไมโทรไม่ติด” ซันตัดสินใจขับรถไปที่คอนโดของลมหนาวทันทีคอนโด SSKก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววใครมาเปิดประตู จนคนตัวสูงต้องกลับไปที่คอนโดตัวเองก่อน“พรุ่งนี้ค่อยเจอที่มอก็ได้” ซันกลับไปด้วยความผิดหวังทันที ทำไมเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เขาจึงไม่ใช่คนแรก ๆ ที่ลมหนาวจะติดต่อหานะมหาวิทยาลัย Kวันนี้ซันตั้งใจมารอลมหนาวที่หน้าคณะ หลังจากวันนั้นที่ลมหนาวเข้าโรงพยาบาล นี่ก็ผ่านมา 3 วันแล้ว ที่เขามาดักรอลมหนาว แต่ก็ไม่มีวี่แววของคนที่เขาคอยเลย โทรไปก็ติดต่อไม่ได้ ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ ถามจากเพื่อนสนิทของลมหนาวก็ไม่ยอมบอกอะไรมันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ในขณะที่ซันกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็ปรากฏร่างของใครคนหนึ่ง คนที่ซันกำลังคิดถึง และเป็นห่ว
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 16 เสียใจ 2/2
“หมอเสียใจด้วยครับ” หมอที่ผ่านการรักษามาหลายครั้ง เมื่อเจอกรณีแบบนี้ ก็อดที่จะเศร้าและเสียใจตามไม่ได้ แต่หมอก็รักษาจนสุดความสามารถแล้ว หวังเพียงให้คนที่อยู่ข้างหลังทำใจให้ได้“ไม่จริง ไม่จริง ฮือ ฮือ ไม่จริง พี่วายังไม่ตาย เขายังอยู่ ม่ายยยย” ลมหนาวร้องไห้จนเป็นลมไป หมอก็เข้ามาช่วยปฐมพยาบาล แล้วพาลมหนาวกลับห้องพักในห้วงฝันของลมหนาว วาริชเดินเข้ามาหาลมหนาว ที่กำลังกดชัตเตอร์ถ่ายรูปอยู่ริมทะเล“ถ่ายแต่รูปวิว ไม่ถ่ายรูปพี่บ้างเลย” วาริชเอ่ยบอกอย่างแง่งอน“หือ อย่างอนสิครับ ผมก็แค่ถ่ายไปเรื่อย เก็บไว้เป็นความทรงจำ ว่าได้มาเที่ยวทะเลที่สวย ๆ แบบนี้” ลมหนาวหันหน้ามาตอบด้วยรอยยิ้ม“ส่วนพี่น่ะ มานี่เลย ผมจะถ่ายให้เมมเต็มเลย” ลมหนาวจับมือพาวาริช ไปยืนในจุดที่เหมาะจะถ่ายรูปเมื่อทั้งสองถ่ายรูปเสร็จ ก็พากันมานั่งอยู่ริมทะเล มองดูคลื่นน้ำที่สาดซัดเข้าฝั่งไม่มีจบสิ้น“มีความสุขไหมครับ” วาริชหันหน้าถามคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ“มีสิครับ ที่นี่สวยมาก ขอบคุณที่พามานะครับ” ลมหนาวหันไปฉีกยิ้มจนตาปิดให้กับวาริชวาริชยิ้มน้อย ๆ “พี่หมายถึงอยู่กับพี่ แล้วมีความสุขไหม”ลมหนาวอึ้งไปแป๊บหนึ่
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 16 เสียใจ 1/2
แสงแดดในตอนเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง บ่งบอกว่าถึงเวลาของเช้าวันใหม่แล้ว ลมหนาวลืมตาตื่น แล้วมองหาคนที่อยู่ด้วยกันเมื่อคืนนี้‘พี่ซันไปไหนนะ’ร่างบนเตียงลุกไปเข้าห้องน้ำ เมื่อทำธุระเสร็จแล้ว ก็เดินออกไปนอกห้อง ลมหนาวได้ยินเสียงดังจากในครัว เมื่อเดินเข้าไปดูก็เจอเข้ากับคนที่ตามหา“ทำอะไรแต่เช้าครับ” ลมหนาวเดินเข้าไป เอาคางเกยที่ไหล่ของคนตัวสูงอย่างออดอ้อนซันหันมามองคนที่เพิ่งตื่น แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน“ก็ตื่นมาทำอาหารให้คุณแฟนไงครับ หิวรึยัง ฮึ”“หิวนิดหน่อยครับ มีอะไรให้หนาวช่วยไหมครับ” ลมหนาวเสนอตัวช่วยทันที“งั้นหนาวล้างจานก็ได้ พี่ทำข้าวต้มเกือบเสร็จแล้ว เหลือแค่ปรุงรสนิดหน่อย”“ได้ครับ”เมื่อข้าวต้มเสร็จแล้ว ทั้งสองก็มานั่งกินมื้อเช้าที่โต๊ะอาหาร“อร่อยไหม” ซันถามลมหนาว ที่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดเลย“อร่อยครับ” ลมหนาวเงยหน้ามาบอก แล้วก็ก้มหน้ากินข้าวต้มต่อซันยิ้มให้ลมหนาว แล้วก็ลงมือทานข้าวต้มในชามของตัวเองมหาวิทยาลัย Kครืด ๆ ครืด ๆ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น ลมหนาวเลยหยิบออกมาดูว่าใครโทรมาพี่วา ลมหนาวชั่งใจอยู่แป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะกดรับโทรศัพท์“ฮัลโห
You may also like
หวานใจนายสีหราช
One of สายหมอก566 viewsหนึ่งนิรันดร์กาลพานพบ
ปีกปักษา81 viewsข้ามเวลารัก...อุกะ!
ลิงจะไม่ทำงาน93 viewsจบ เกิดใหม่คราวนี้ผมจะเป็นภรรยาและหม่าม้าที่ดี (Mpreg, Yaoi)
LADY-ZOMBIE377 viewsหวนคืนลิขิตรัก [Mpreg]
หลูซื่อเต๋อ43 viewsบาร์เทนเดอร์อยากมีรัก(อัลฟ่าxเบต้า)
ซังกง10 viewsสถานะเมียในสมรส [Omegaverse]
ระมุณณ์ มิโกะ15 viewsหายใจเข้าพุทธ หายใจออกเธอ
ตื่นจากนิรันดร์26 views
