บทที่ 1 ความฝัน 1/2

ท่ามกลางหมอกจาง ‍ๆ‍ ในสถานที่แห่งหนึ่ง ร่างของใคร‍คน‍‍หนึ่งค่อย ‍ๆ‍ เดินไปตามทางที่ไร้จุดหมาย ไร้ทางออกจากสถานที่แห่งนี้

ชาย‍หนุ่มเดินวนไปวนมา จนทางข้างหน้าปรากฏร่างของใคร‍คน‍‍หนึ่งที่กำลังเดินนำอยู่ช้า ‍ๆ‍ ชาย‍หนุ่มเมื่อเห็นก็รีบเดินตามไปทันที แต่ยิ่งเดิน ก็เหมือนคนข้างหน้า ยิ่งเดินไกลออกไป

“คุณครับ คุณครับ หยุดก่อนครับ คุณครับ”

ชาย‍หนุ่มทั้งวิ่ง ทั้งร้องเรียกอยู่อย่างนั้น จนเหมือนคนข้างหน้าจะได้ยินเสียงเรียก จึงหยุดเดิน และหันหลังกลับมามองคนที่ร้องเรียกอยู่ด้านหลัง

เมื่อคนตะโกนเรียกวิ่งมาถึงคนที่หยุดรออยู่ แต่กลับมองเห็นหน้าคนที่หยุดรอไม่ชัด เพราะหมอกตรงนี้หนามาก รู้แต่คนตรงหน้าเป็นผู้ชายตัว‍สูงน่าจะ 180 เซนติเมตรได้

“คุณครับ ที่นี่ที่ไหนครับ ผมเดินไปเดินมา หาทางออกไม่เจอเลย”

คนที่‍เดินหลงอยู่นานถามออกไป แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากชายตรงหน้าเลย แล้วอยู่ ‍ๆ‍ ร่างตรงหน้าก็หันหลัง และเดินจากไป

“อ้าว คุณ คุณครับ จะไปไหน รอผมด้วย” ยิ่งวิ่งก็ยิ่งไกลกันออกไป นี่มัน‍เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ติ๊ด ‍ๆ‍ ติ๊ด ‍ๆ‍ ติ๊ด ‍ๆ‍

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ ปลุกร่างที่นอนหลับอยู่บนเตียงให้ตื่นจากฝันทันที เปลือกตาค่อย ‍ๆ‍ ลืมขึ้น ก่อนจะเอี้ยว‍ตัวไปหยิบโทรศัพท์เพื่อกดปิดนาฬิกา ตาสวยเหม่อมองเพดานห้องนอนอย่างใช้ความคิด

ร่างบนเตียงลุกขึ้นนั่ง ในหัวยังคงนึกถึงความฝันก่อนหน้านี้อยู่ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชาย‍หนุ่มฝันแบบนี้ แต่มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ในฝันเขาจะวิ่งตามผู้ชายคน‍หนึ่งอยู่ตลอด ร้องเรียกให้คนในความฝันหันมา แต่พอคนคนนั้นหันมา แล้วก็เดินจากไป เป็นแบบนี้อยู่ทุกครั้ง

ความฝันเกิดขึ้นหลังจากที่ชาย‍หนุ่มประสบอุบัติเหตุ เมื่อห้าเดือนก่อน แล้วเขาก็เริ่มฝันถึงคนคนนี้ตลอด

คนในฝันคือใคร ชาย‍หนุ่มนึกยังไงก็นึกไม่‍ออก จำเรื่องราวก่อนเกิดอุบัติเหตุบางเรื่องไม่ได้ เขาลืมใครบางคนไป ใช่เขารู้ว่าเขาลืมใครบางคนไป แต่นึกไม่‍ออก คำถามนี้ยังคงคอยหลอกหลอนเสมอ เมื่อนึกถึง

ปัจจุบัน สิงหาคม ลม‍หนาวอยู่ ปี 2

ชายหนุ่มเดินเร็ว ‍ๆ‍ เข้าไปที่ใต้ตึกคณะเรียนอย่างรีบ ‍ๆ‍ เพราะเวลานี้ใกล้ถึงเวลาอาจารย์จะเข้าสอนวิชาเรียนใน‍ช่วงเช้านี้แล้ว

ปีนี้เข้าปีที่ 2 ที่ผมเข้ามาเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย K แห่งนี้ ผมเลือกเรียนในคณะบริหาร เพราะคิดว่าเมื่อเรียนจบจะสามารถช่วยที่บ้านทำธุรกิจต่อได้ แต่ในใจลึก ๆ ผมก็ยังคงนึกอยากจะเรียนอีกคณะหนึ่ง แต่ก็‍ได้แค่คิด เพราะความ‍จริงแล้วเรื่องราวบางอย่าง ผมก็ตัดสินใจเองไม่ได้

“หนาว ทางนี้”

เจ้าของชื่อเมื่อเข้ามาในห้องเรียน ก็มองหาเพื่อนที่มาก่อนหน้าตัวเอง จนเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนเรียก จึงก้าวเดินไปตรงที่นั่งแถวกลางข้าง ‍ๆ‍ หน้าต่างห้องเรียน ที่ประจำของพวกเขาเลยแหละ ไม่ข้างหน้าไป ไม่ข้างหลังไป

“ตังมานานแล้วเหรอ” ผมนั่งลงข้างเพื่อน แล้วนำชีทเรียนออกมาเตรียมไว้

“มาได้สักพักละ ตื่นสายเหรอมึงอะ กินข้าวยัง กูมีแซนด์วิชนะ” ตังยื่นแซนด์วิชให้เพื่อน เพราะซื้อเผื่อไว้ กลัวหิวระหว่างเรียน

“ไม่เป็นไร เราก็ซื้อมา” ผมพูดพลางชูขนมปังในมือให้เพื่อนดู

“อ๋อ อือ” ตังเมื่อเห็นเพื่อนมีของ‍กินก็หันไปเล่นโทรศัพท์ต่อ

ผมและตังเป็น‍เพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย พอเข้า‍เรียนมหาวิทยาลัย ก็เลือกเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกัน จึงสนิทกันมาก เมื่อก่อนตอนเรียนมัธยม ผมและตังความสูงไล่เลี่ยกัน แต่พอเวลาผ่านไป ตังก็สูงเอา ‍ๆ‍ ตอนนี้คาดว่าน่าจะแตะที่ 180 เซนติเมตร แล้วอย่างแน่นอน ต่างจากผมที่เพิ่มมาไม่กี่เซน ตอนนี้อยู่ที่ 170 เซนติเมตร คาดว่าคงไม่สูงไปกว่านี้แล้ว

“เลิกเรียนวันนี้มึงไปไหนป้ะ” ตังถามเพื่อน พร้อมกับเก็บอุปกรณ์การเรียนใส่กระเป๋า

“เราว่าจะไปตลาดนัดคนเดินว่ะ” ผมหันไปตอบเพื่อน

“ไปบ่อยจังวะ มีอะไรน่าสนใจ กูไปกับมึงรอบนู้น ก็งั้น ‍ๆ‍ นะ” ตังทำหน้าเหมือนอยากรู้ว่าที่นั่นมีอะไรดี เพื่อนสนิทถึงชอบไปจัง

“ตังเคยไปตลาดนัดคนเดินกับเราด้วยเหรอ ไปตอนไหนอะ” ผมถามเพื่อนอยากแปลกใจ เพราะเมื่อก่อนผมชวนให้เพื่อนไปด้วยตลอด แต่ก็ไม่เคยไปด้วยเลย ผมเลยแปลกใจที่เพื่อนบอกว่า เคยไปด้วย

“เคยไปตอนก่อนที่มึงจะเกิดอุบัติเหตุอะ จำไม่ได้เหรอ” ตังทำหน้าสงสัย

“เราจำไม่ได้อะ แย่จัง เล่าให้ฟังหน่อยสิ เราไปทำอะไรบ้าง” ผมมองหน้าเพื่อนด้วยสายตาที่อ้อนวอน เพื่อให้เพื่อนเล่าให้ฟัง

ตังทำท่าคิดนิดหนึ่ง

“ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนะ ก็แค่ซื้อของ‍กินเล่น เดินดูนั่นดูนี่ ก็ตลาดคนเดินทั่ว ‍ๆ‍ ไปนะ”

“แค่นั้นเองเหรอ” ผมทำหน้าสิ้นหวังทันที

“อือ...จำได้แต่หลังจากนั้นไม่นาน มึงเคยบอกกูว่า ซื้อต้น‍แคค‍ตัสมาต้นหนึ่งจากตลาดนั่นน่ะ พูดให้กูฟังแล้วก็ยิ้มเหมือนคนบ้า ชวนให้กูดูรูปต้น‍แคค‍ตัสนั่นด้วย แล้วมึงก็บอกว่า น้องน่ารักไหมอยู่นั่นแหละ แล้วก็บอกว่าน้องสำคัญกับมึงมาก ‍ๆ‍ อะไรประมาณนี้” ตังทำท่าครุ่นคิด แล้วพูดออกมา

“ใช่ต้นที่อยู่ตรงระเบียงห้องไหมนะ” ผมนึกถึงเจ้าต้น‍‌กระ‍‌‍บอง‍‌‍เพชร ที่อยู่ริมระเบียงคอนโดขึ้นมา

“ใช่มั้งกูก็ไม่รู้ ที่ห้องมีกี่ต้นล่ะ” ตังพูดพร้อมรูดซิปกระเป๋า เตรียม‍ตัวเดินทางไปตามนัดสังสรรค์

“มีต้นเดียว น่าจะต้นนั้นแหละ ก็ว่าอยู่ ว่าซื้อมาตอนไหน” ผมคิดว่าน่าจะเป็นต้นนี้แหละ

“เออ งั้นกูไปก่อนนะ นัดกับพวกไอ้บา‍สไว้” ตังลุกขึ้นสะพายกระเป๋าบนหลัง

“ดื่มอีกละ พักตับบ้าง” ผมบ่นให้เพื่อน เพราะเห็นไปบ่อย

“มึงก็หัดไปเจอเพื่อน ‍ๆ‍ บ้าง โลกส่วนตัว‍สูงจริง ‍ๆ‍ เลย ไอ้พวกนั้นบ่นหาอยู่”

ตังนึกถึงเพื่อน ‍ๆ‍ ในกลุ่มที่อยู่ต่างคณะ เวลานัดเจอกันก็ชอบถามหาเพื่อนตัวเล็กคนนี้ตลอด แต่เจ้าตัวกลับไม่‍ค่อยชอบไปเท่าไหร่

“อือ ‍ๆ‍ ถ้าว่างเดี๋ยวไป ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์ว่ะ” ผมรับปากเพื่อนแบบส่ง ‍ๆ‍ เพราะไม่‍ค่อยชอบอะไรแบบนี้เท่าไหร่ แต่ก็มีไปร่วมแจมบ้างบางครั้ง

“อือ ไปละ” ตังโบกมือลาเพื่อน แล้วเดินมุ่งไปทางที่‍จอดรถยนต์ส่วนตัวไว้

“บาย” ผมโบกลาตอบกลับ เมื่อแยกกันแล้ว ผมก็มุ่งหน้าไปยังจุดมุ่งหมายทันที

ผมยังคงนึกถึงคำที่ตังถามว่า ที่นั่นมีอะไรดีถึงชอบไปจัง ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน คงอยู่ใกล้มหาวิทยาลัย และมีของ‍กินเยอะมั้งเลยชอบไป

ตลาดนัดคนเดิน

ผมเดินไปโดยไม่ได้เร่งรีบอะไรมาก ใช้เวลาเดินทางจากมหาวิทยาลัยมาถึงตลาดประมาณ 15 นาที ตอนนี้เวลาก็ใกล้จะหกโมงเย็นแล้ว คนที่มาเดินตลาดเริ่มเยอะ ส่วนมากก็จะเป็นนักศึกษาเสียส่วนใหญ่

ผมเดินดูของที่ขายข้าง‍ทางไปเรื่อย ‍ๆ‍ แวะซื้ออะไรกินบ้าง อยู่ ‍ๆ‍ ผมก็คิดถึง‍คำ‍พูดของเพื่อนอย่างตังขึ้นมา ผมก้าวเท้าเดินมุ่งหน้าไปทางโซนขายต้นไม้ของตลาดทันที

เมื่อผมเดินมาถึงโซนนี้ สองข้าง‍ทางมีแต่ร้านขายต้นไม้ทั้งนั้น ผมเดินดูต้นไม้แต่ละร้านไปเรื่อย ‍ๆ‍ มีหลายร้านที่ขายแคคตัสเหมือนที่ระเบียงคอนโดของผม แต่ผมก็จำไม่ได้ว่าซื้อมาจากร้านไหน

ผมกลับมาถึงคอนโดเวลาสองทุ่มครึ่ง หลังจากอาบน้ำแล้ว ผมก็เดินไปที่ระเบียงคอนโด ยืนมองเจ้าต้น‍กระ‍บอง‍เพชร หรือแคคตัส ที่ซื้อมาตอนที่จำไม่ได้

“ก็น่ารักดีนะเจ้าต้นนี้ คล้าย‍ ๆ‍ ดาวเลย มีชื่อยังเราอะ”

ผมคุยกับต้น‍แคค‍ตัส เหมือนกับมันฟังผมรู้เรื่องอย่างนั้น พร้อมกำลังนึกตั้งชื่อของมันในใจ