ตอนที่ 1 พบเจออีกครั้ง

ตอนที่ 1 พบเจออีกครั้ง

โรงพยาบาลเอกชน

“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับคุณยี่หวา ที่มาช่วยในวันนี้ ผมจนปัญญาแล้วจริง ๆ ครับ กับความยุ่งเหยิงระบบ”

“ยินดีค่ะ”

อ้าวคุณหมอ พวกคุณมาทำอะไรที่นี่ครับ หมอติณณ์ นี่คือคุณยี่หวา เธอเป็นโปรแกรมเมอร์คนใหม่ มารับหน้าที่แทนคุณคริส ที่พึ่งลาออกไปเมื่อสองเดือนก่อน คุณยี่หวาครับ นี่หมอติณณ์ภพ ศัลยแพทย์อีกท่านหนึ่งของโรงพยาบาลเราครับ”

“ยี่หวา” มองหน้าคมคายของ “ติณณ์ภพ” คนที่เธอเกือบลืมไปแล้วเกือบห้าปีเต็ม เขายังคงมีใบหน้าที่คมเข้ม หล่อเหลา แต่ทว่าตอนนี้ ใบหน้านี้หล่อมเหลาคมคาย กลายเป็นหนุ่มเต็มตัว วันนี้เขาได้สวมชุดกาวน์สีขาว เป็นคุณหมอเต็มตัวแล้วสินะ

ผิดกับเมื่อครั้งที่ยังเป็นแค่นักศึกษาแพทย์หน้านิ่ง พูดน้อยแสนเย็นชาเมื่อหลายปีก่อน แต่ที่ยังคงเหมือนเดิมก็คือ สายตาคมที่มองราวกับมองทะลุและอ่านเข้าไปในหัวใจคนได้ เธอพยายามลบภาพความทรงจำนั้นอยู่หลายปี ไม่คิดเลยว่า วันนี้จะบังเอิญได้เจอเขาอีกครั้ง

เธอเรียนจบวิศวกรรม สาขาคอมพิวเตอร์ เมื่อก่อนเป็นแค่เด็กสาวมหาลัย ที่คอยตามตื๊อเขา ในฐานะรุ่นพี่ที่เธอชอบ แต่ตอนนี้ยี่หวากลายเป็นหัวหน้าทีมโปรแกรมเมอร์ ของบริษัทไอทีชั้นนำ

เธอใช้เวลาเพียงไม่นาน ก็สามารถขึ้นมาเป็น โปรแกรมเมอร์แถวหน้าของบริษัทได้ วันนี้เธอมาที่โรงพยาบาล เพื่อวางระบบการป้องกันไวรัส ที่กำลังระบาดอยู่โดยไม่ทราบสาเหตุ

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ข้อมูลทั้งหมดยังปลอดภัยอยู่ ตอนนี้ฉันรีเซ็ตข้อมูลทุกอย่างแล้ว อีกประมาณห้าหรือสิบนาที ทุกแผนกก็จะเริ่มรีเซ็ตพร้อมกัน ส่วนข้อมูลอื่น ๆ ฉันแบ็กอัพเอาไว้ที่เซิร์ฟเวอร์แล้ว คุณส่งให้ฝ่ายไอทีของโรงพยาบาลจัดการต่อก็พอแล้วค่ะ”

“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะครับ ถ้าไม่ได้คุณยี่หวา ครั้งนี้ผมต้องแย่แน่ ๆ อีกสองวัน ท่านผู้อำนวยการจะมีงานสำคัญด้วย ถ้าเกิดปัญหาขึ้นละก็ ซวยยกทีมแน่เลยครับ”

“อีกสองสามวันเหรอคะ ใช่งานทดสอบระบบเครื่องมือแพทย์ไตรมาสสองหรือเปล่าคะ”

“ใช่แล้วครับ จริงด้วยสิผมลืมไปเลยว่าบริษัท G9 ของคุณก็จะมาร่วมด้วย”

“ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ วันนั้นฉันจะส่งทีมงานมาดูแลให้เอง”

“ขอบคุณมากครับ ฟังแบบนี้แล้วผมรู้สึกเบาใจขึ้นเลย…”

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หวาคงต้องขอตัวก่อนนะคะ"

“คุณยี่หวาจะกลับแล้วเหรอครับ ผมว่าจะชวนไปทานข้าวสักหน่อย”

“ขอโทษด้วยค่ะคุณดุสิต พอดีหวามีนัดต่อน่ะค่ะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรแจ้งได้เลยนะคะ เดี๋ยวหวาส่งคนมาดูให้”

“ได้เลยครับ งั้นเอาไว้โอกาสหน้าก็ได้ครับ"

ได้เลยค่ะ”

"หมอติณณ์ วันนี้คุณมีผ่าตัดเหรอครับ"

ยี่หวายืนนิ่งไปทันที เธอพยายามเลี่ยงที่จะไม่ทักทายเขา แต่หมอหนุ่มรูปร่างสูง หล่อ หน้าตาดี สวมชุดกาวน์สีขาว สีหน้าเข้มตึง ไร้รอยยิ้มบนใบหน้า แต่ก็ยังมองเธอด้วยสายตาที่กึ่งไม่เชื่อ เดินมาหยุดตรงหน้าเธอ แต่เขากลับเปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่า และรีบทักทายทันที

“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะ… ยี่หวา”

หมอหนุ่มในวัยผู้ใหญ่เต็มตัว ปีนี้เขาคงอายุเฉียดเลยสามเข้าไปแล้ว เพราะเสียงที่ทุ้มนุ่ม สุขุมและฟังเป็นผู้ใหญ่ รูปร่างเขาดูสูงโปร่ง เหมือนกับตอนเรียน เพียงแต่ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเมื่อห้าปีก่อน

แต่สิ่งที่ยังไม่เปลี่ยนไปเลยคือสายตา และน้ำเสียงที่เหมือนจะมีความโกรธแฝงอยู่นิด ๆ ทำให้ยี่หวารู้สึกร้อนวูบวาบที่หน้า ขึ้นมาทันที ในหัวใจรู้สึกเหมือนถูกมีดเล็ก ๆ กรีดลงไปเล็กน้อย เพียงแค่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของเขา

“อ้าว! นี่พวกคุณรู้จักกันมาก่อนเหรอครับเนี่ย”

“ครับ เธอเป็น…”

“ฉันเป็นรุ่นน้อง ที่เคยเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับคุณหมอน่ะค่ะ”

“ที่แท้ก็เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันหรอกเหรอครับเนี่ย บังเอิญจริง ๆ เลยนะครับ ดีครับจะได้ทำงานด้วยกันง่ายหน่อย เพราะงานส่วนใหญ่ของคุณยี่หวา จะต้องติดต่อกับแผนกของคุณหมอติณณ์ภพด้วย”

ยี่หวาไม่คิดเลยว่า โลกจะกลมขนาดนี้ เธอพยายามลืมเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา แต่ทว่ายิ่งหนีก็ยิ่งเจอ

“คุณดุสิต หวาคงต้องขอตัวก่อน ถ้ามีปัญหาอะไร ก็แจ้งน้องมุกได้เลย ขอตัวกลับก่อนนะคะสวัสดีค่ะ”

เพียงแค่เธอบอกว่าเป็น “รุ่นน้อง” ของเขา หมอติณณ์ก็นิ่งไปทันที สีหน้าเรียบเฉยที่ดูโตขึ้น ทำให้ยี่หวารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนถูกกระชากด้วยเครื่องช็อตไฟฟ้า

“เดี๋ยวก่อนสิ ยี่…”

ยี่หวายกมือไหว้ทั้งคู่ และรีบเดินจากไปทันที หมอติณณ์ได้แต่ยืนมองเธอเดินไป

“เธอยอดมากจริง ๆ คุณเชื่อไหมว่า ผมกับทีมงานใช้เวลาครึ่งวัน เพื่อแก้ไขระบบ แต่เธอมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แก้ไขแป๊บเดียว ระบบก็กลับมาใช้ได้เลย แล้วยังวางระบบป้องกันเพิ่มเข้าไปอีกด้วย อ้าว! หมอติณณ์ จะรีบไปไหนของเขาน่ะ”

หมอติณณ์กึ่งเดินกึ่งวิ่ง เพื่อจะได้เดินตามยี่หวาทัน เขาเห็นเธอเดินไปที่ลิฟต์ ยี่หวารู้ว่าถูกตาม เธอจึงรีบเดินเข้าไปกดลิฟต์ทันที เมื่อเข้าไปได้ ก็ถูกเบียดจนปิดไม่ได้ ในที่สุดหมอติณณ์ก็เข้ามาในลิฟต์ทัน ก่อนที่ประตูจะปิด เขาใช้ตัวบังเธอเอาไว้

“รุ่นน้องที่เคยเรียนด้วยกันงั้นเหรอ เหอะ”

ยี่หวาไม่ตอบอะไร เธอเงียบและใจสั่น มือเย็นจัดและไม่กล้ามองหน้าเขา เธอพยายามเต็มที่ เพื่อจะไม่ให้ตัวสั่นจนเขาสังเกตได้ ผ่านมาห้าปีแล้ว แต่ไม่มีวันไหนเลย ที่เธอจะลืมเขา เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้นแรก คนเริ่มทยอยออก เธอจึงจะเดินออกไป แต่เขากลับใช้ตัวบังไม่ให้เธอออก และกดลิฟต์กลับขึ้นไปทันที

“คุณจะทำอะไรคะคุณหมอ”

“เรียกซะห่างเหินเชียวนะ ไม่คิดจะทักทายกันจริงเหรอ ไม่มีเรื่องอะไรอยากจะพูดสักหน่อยเหรอ…ยี่หวา”

น้ำเสียงประชดเล็ก ๆ ของเขา ทำให้เธอรู้สึกหวั่นใจนิดหน่อย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมามอง ก็เห็นสีหน้าเข้มที่ยังหล่อเหมือนเดิมตามกาลเวลา แต่แววตาของเขาไม่มีแววอ่อนโยนเหมือนที่เธอเคยคุ้น แต่กลับเต็มไปด้วยความโกรธ โมโห แฝงไปด้วยความน้อยใจ ทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย ตอนนี้ลิฟต์ก็เลื่อนขึ้นไปอีกครั้ง เธอไม่รู้เลยว่า เขาจะพาไปที่ไหน

“คุณจะทำอะไร ฉันจะกลับบ้าน”

“กลับบ้านเหรอ หึ! ได้กลับแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”