ตอนที่ 5 ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว

 

หมอติณณ์ลุกขึ้นและย้ายมานั่งข้าง ๆ เธอทันที ยี่หวาเริ่มร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ไม่ว่าจะด้วยกลิ่นน้ำหอมของเขา และนาฬิกาที่ข้อมือ ซึ่งเธอจำได้ว่า มันเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เคยให้เขา

“ทำไมคุณถึงมาทำงานที่นี่ได้ล่ะยี่หวา”

“เรื่องนี้ เล่าแล้วยาวค่ะ แต่สั้น ๆ ก็คือ รุ่นพี่คริสต้องกลับไปช่วยงานที่อังกฤษ บอสเลยให้ฉันมาประจำที่โรงพยาบาลแทน”

“ระบบคอมพิวเตอร์ในโรงพยาบาล เป็นอะไรที่ยุ่งยากและซับซ้อนมาก เก่งมากเลยนะ ไม่เสียแรงที่เป็นสายท็อปคณะวิศวะมาก่อน”

“ค่ะ”

เธอรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า เมื่อถูกเขาชมแบบนี้ ปกติหมอติณณ์ไม่ค่อยชมเธอเท่าไหร่ ตั้งแต่ตอนคบกัน เธอเก่งได้ส่วนหนึ่งก็เพราะมีเขา ช่วยติวหนังสือให้ สองปีที่คบและอยู่ด้วยกัน เธอกับเขาผูกพันกันมาก เวลาเลิกกันครั้งนั้น เธอจึงเจ็บปวดมาก เหมือนทำอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตหายไป

“ขอบคุณที่เลี้ยงกาแฟนะคะ ฉันขอตัวกลับไปดูงานก่อน”

เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ หมอติณณ์ไม่ได้ว่าอะไร แต่แค่ทิ้งคำพูดให้เธอก่อนออกไปเท่านั้น

“ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะยี่หวา เรื่องที่จะจีบคุณอีกครั้ง ยังไงผมก็ไม่มีทางถอยเด็ดขาด”

“คุณหมอทำแบบนี้เพื่ออะไรคะ”

เขาลุกตามเธอขึ้นมา และมายืนใกล้ ๆ เธอ ในร้านไม่มีใครสังเกตพวกเขา เพราะทั้งคู่อยู่โต๊ะในสุด

“ไม่รู้จริง ๆ เหรอ ว่าทำไปเพราะอะไร ถามตัวเองดูสิ ว่ากำลังโกหกตัวเองอยู่หรือเปล่ายี่หวา”

ยี่หวากะพริบตาถี่ ๆ และรีบถอยออกมา แต่มือของเขารวบเอวเธอเข้ามาจนเกือบชิด

“อย่าพึ่งตกใจไป ถึงผมจะไม่กระโตกกระตาก จีบคุณเงียบ ๆ แต่จากนี้ไป จะเริ่มรุกคุณรุนแรงมากขึ้น จนกว่าคุณจะยอมรับ เตรียมใจเอาไว้ด้วยล่ะ”

“แต่ว่าฉันมีแฟนแล้ว”

“มีแฟนแล้วยังไงล่ะ มีแล้วก็เลิกได้ เหมือนเมื่อก่อนไง ที่คุณทิ้งผมไป ผมยังไม่เคยบอกใครว่าเราเลิกกัน เพราะฉะนั้นอย่าหวังว่าผมจะยอมรับ”

“คุณหมอคะ นี่มันไม่เอาแต่ใจตัวเองไปหน่อยเหรอคะ”

หมอติณณ์เดินเข้ามาดึงเธอไปที่ผนังด้านในสุด ซึ่งเป็นซอกเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครเข้ามา เขาก้มลงไปหาเธอจนเกือบจะชิด ยี่หวากลืนน้ำลายลงไป หัวใจเต้นแรงเหมือนตอนที่พึ่งจูบครั้งแรก ไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนี้ จะทำให้เธอเป็นแบบนี้อีกครั้ง

“คุณจะทำอะไร”

“ถ้าผมเอาแต่ใจตัวเองจริง ๆ คุณคงไม่ได้อยู่ตรงนี้หรอกยี่หวา จำเอาไว้ว่า ผมไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่”

“คุณบ้าไปแล้ว ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว”

“แล้วทำไมไม่กล้าสบตาผมล่ะ ตั้งแต่เราพบกัน จนถึงตอนนี้ คุณไม่กล้าสบตาผมตรง ๆ เลยสักครั้ง คนที่ไม่รักกันแล้ว ต้องกล้าสบตากันตรง ๆ สิ อย่าหลอกตัวเองเลยยี่หวา ผมยังยอมรับเลยว่า ลืมคุณไม่ได้แม้แต่วันเดียว”

ยี่หวาผลักเขาออกไปอย่างแรง และรีบเดินออกมาจากร้านกาแฟ เธอรู้สึกหายใจไม่คล่อง และไม่มีแรงเดิน อีกนิดเดียวเธอก็จะเผลอจูบเขาแล้ว ถ้าเขากล้าทำ ใช่ว่าหัวใจเธอจะแข็งเหมือนก้อนหินเมื่อไหร่ ที่จะไม่หวั่นไหวเมื่อเขาทำแบบนี้อีกครั้ง

“อย่านะยี่หวา ไม่ได้นะ”

เธอเดินมากดลิฟต์ เพื่อจะกลับไปที่ห้องประชุมชั้นบน เมื่อลิฟต์มาถึง หมอติณณ์ก็เดินตามเธอเข้ามาอีกครั้ง

“คุณ…”

“คุณคงลืมไปแล้วมั้งว่า ผมก็ต้องไปที่ห้องประชุมเหมือนกัน”

ยี่หวาไม่พูดอะไรต่อ แม้ว่าจะถูกมองอยู่ตลอดเวลาก็ตาม เขากำลังสำรวจเธอ ผ่านไปห้าปี เธอแทบจะไม่เปลี่ยนไปเลย นอกจากความสวยและความเก่งที่มีมากขึ้น แต่สำหรับติณณ์ภพ ยังไงเธอก็ยังเป็นยี่หวาของเขา แม้ว่ารอยยิ้มที่อ่อนโยน ที่ยี่หวาเคยมีให้เขามาตลอด จะหายไปเพราะเขาเองก็ตาม

คณะวิศวะกรรมศาสตร์ / 5 ปีก่อน

“โอ๊ย! ไม่เอาหรอกพี่คิว หวาไม่ได้คิดกับพี่แบบนั้นจริง ๆ เราเป็นพี่น้องกันแบบนี้ก็ดีแล้ว เนอะ”

“ก็ได้ พี่รู้ว่าหวาชอบคนฉลาด ตัวสูงแล้วเก่งเหมือนพวกคณะแพทย์”

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ทำไมพี่ดูถูกตัวเองแบบนั้นล่ะ คนเรามีดีคนละอย่าง และเหมาะกับคนบางคน หวาแค่จะบอกว่า พี่เหมาะเป็นพี่ชายของหวา ไม่เหมาะจะเป็นแฟน”

“ขอบใจนะที่บอกกับพี่ตรง ๆ พี่ไปล่ะ ยัยเด็กดื้อ”

“โอ๊ย! ไอ้พี่คิว ชอบลูบผมอยู่เรื่อยเลย ยุ่งหมดแล้ว เดี๋ยวไม่สวย”

“ฮ่า ๆ อะไร ยังห่วงสวยอยู่เหรอ”

ติณณ์ภพรีบเดินกลับมาทันที เขารู้ว่าเธอปฏิเสธผู้ชายคนนั้น แต่ใจเขากลับสั่น ลุ้นระทึกตลอดเวลา และไม่พอใจที่เห็นคนอื่นแตะต้องตัวเธอ แม้ว่าจะเป็นแค่รุ่นพี่ในคณะก็ตาม

‘ยี่หวา… ทั้งรอยยิ้ม และหัวใจของหวา พี่จะเอากลับคืนมาทั้งหมด พี่จะรอจนกว่าหัวใจของหวา เปิดรับพี่อีกครั้ง’

เมื่อประตูลิฟต์เปิด ยี่หวาก็รีบเดินออกไป และแยกไปที่ห้องงานระบบทันที โดยไม่ได้คุยอะไรกับเขาเลยสักคำ 

“ใจร้ายชะมัด”