บทที่ 12

บทที่ 12

“แค่ไม้ไผ่ทำไมถึงจับปลาได้กันนะ” กู้หยวนเฉิงพยายามลองบางแต่กลับไม่ได้ปลา นี่เขาก็ฝึกมานานแล้วแต่ทำไมดูเหมือนจะไม่มีฝีมือด้านนี้จริง ๆ

“ไม่เห็นยากตรงไหนเลย แค่มองแล้วก็เล็ง ท่านพี่สอนฉันตั้งแต่เด็ก แต่จับเยอะขนาดนี้ก็เพิ่งตอนที่มาอยู่ที่นี่ ถ้าไม่เพราะคิดว่าทุกคนจำเป็นจะต้องได้รับอาหารที่ดีก็คงไม่ฆ่าปลามากมายขนาดนี้ ท่านพ่อบอกให้กินแค่พออิ่ม แต่นี่ก็พออิ่ม แต่อิ่มของหลายคน เพราะเป็นความจำเป็นคงไม่เป็นอะไรหรอก”

พวกเขามาจับปลาสองคนเสมอ ที่ไม่มากันเยอะก็เพราะป๋ออี้หรันช่วยกันทุกคนเอาไว้ เพื่อนของเขาจะได้ใช้เวลาอยู่กับคนที่ชอบตามลำพัง ส่วนทางไป๋ซีเยว่ก็ไม่ได้ขัดอะไร คนมาเยอะปลาได้ยินเสียงคนมากก็หนีไปหลบใต้โขดหินหมด

“วันนี้ได้เยอะเลย” ทั้งสองกำลังถือตระกร้าไม้ไผ่ที่ซีเยว่สานเอาไว้ใช้จับปลา วันนี้ได้ปลาตัวใหญ่ ๆ เกือบห้าตัว หากต้มกับผักดองก็พอให้ทุกคนกินกันอย่างสบาย พวกเขาไม่ได้ลงมาจับปลาทุกวันแต่มาอาทิตย์ละครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น แต่ไม่นึกว่าวันนี้จะเป็นวันที่ไม่เหมาะ

“หยุด...” เสียงของผู้ชายที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้คนทั้งสองหยุดก้าวเดินในทันที “เป็นใครมาจากไหนทำไมถึงขึ้นมาบนเขาน