Mag-log inShare
บทที่ 5
Huling Na-update:
2025-07-21 20:38:16บทที่ 5
“เช่นนั้น ฉันชอบเธอ ไม่อยากให้เธอกลับไป” ไป๋ซีเยว่กระพริบตาปริบ ๆ”ทำตามที่เธอบอกแล้วได้ผลหรือไม่”
“ไม่ ข้าไม่ใช่คนที่จะใจง่าย ชอบคนที่รู้จักกันไม่ถึงสิบวันหรอก” คำนั้นเรียกรอยยิ้มจากริมฝีปากที่มักจะนิ่งเฉย “เช่นนั้นรออยู่จนถึงสิบวันแล้วดูว่าเธอจะชอบฉันไหม”
ไป๋ซีเยว่จะหันไปแย้ง แต่ก็ถูกกู้หยวนเฉิงตัดบท “หรือว่าไม่กล้า”
“จะกล้าหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวหรอก ข้าไม่มีความจำเป็นจะต้องพิสูจน์อะไร” แม้ซีเยว่จะพูดแบบนั้น แต่ใบหน้าของกู้หยวนเฉิงกลับยังดูเหนือกว่า และเริ่มพูดจาหว่านล้อมหญิงสาว
"ไม่คิดบ้างหรือว่าการที่เธอได้มาที่นี่ มันต้องมีความหมายอะไรสักอย่าง เหมือนแม่ของเธอ...” เขาหยุดพูดเพื่อดูอาการของอีกฝ่าย “แม่ของเธอเองก็คงจะไปจากที่นี่เหมือนกัน”
“ทำไมถึงพูดอย่างนั้น ท่านผู้บัญชาการพูดราวกับรู้อะไรเกี่ยวกับแม่ของข้า” ไป๋ซีเยว่ถามอย่างสงสัย
“ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแม่ของเธอหรอก แต่ฉันจะบอกอะไรให้ ปักกิ่งนั้นก่อนหน้านี้ไม่มีชื่อเมืองนี้หรอก มีแต่เมืองที่ชื่อว่าเป่ย์ผิง ไม่ก็ตั๋งจิงถ้าเก่าแก่กว่านั้น” แววตาของซีเยว่เปลี่ยนไป เพราะหญิงสาวเคยเจอชื่อที่ว่านั่นแต่ไม่เคยเจอชื่อปักกิ่งจริง ๆ คิดว่าเป็นเมืองเล็ก ๆ ที่ไม่มีบันทึกเอาไว้ซะอีก
“ถ้าเธอบอกว่าแม่เกิดที่ปักกิ่งแต่ไปอยู่ที่แคว้นฉู่...บางทีเรื่องนี้อาจจะมีอะไรที่ซับซ้อนซ่อนอยู่ ไม่อยากรู้เหรอ ฉันช่วยให้เธอรู้ได้นะ” ไป๋ซีเยว่มองอีกฝ่าย ใจหนึ่งก็อยากรู้เรื่องราวทั้งหมด แม้ว่าท่านแม่จะเล่าบ้างแต่ก็เหมือนปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ แต่อีกใจก็เริ่มไม่ไว้ใจบุรุษตรงหน้า
“ไม่ต้องมองฉันอย่างนั้นหรอก ต่อไปฉันจะไม่ทำอะไรที่ไม่ชัดเจนอีกแล้ว ถ้าฉันจะตามจีบเธอฉันก็จะทำตรง ๆ” กู้หยวนเฉิงตัดสินใจพูดออกไปตรง ๆ เพราะหากเขารั้งตัวของไป๋ซีเยว่เอาไว้ไม่ได้ เห็นทีชาตินี้เขาคงไม่ได้เจอกับเธออีกแล้ว ต่อให้มันจะรวดเร็วรวบรัดไปหน่อย แต่สำหรับคนที่ไม่เคยหวั่นไหวให้ใครเลยอย่างเขา การได้เจอกับคนที่ทำให้เกิดความรู้สึกอย่างไรก็ต้องเก็บเอาไว้ข้างกายให้ได้
“จีบ” ในแววตาของไป๋ซีเยว่มีความงุงงงอยู่ ท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้หยวนเฉิงชอบใจ “ฉันควรจะพูดให้ถูกสินะ ฉันสนใจเธอและต้องการให้พวกเราค่อย ๆ รู้จักกันมากขึ้น”
“นี่ท่านจะเกี้ยวข้าหรือ” ไป๋ซีเยว่ทำหน้าตกใจ “ที่ฉันทำไปก่อนหน้านี้ยังไม่ชัดเจน” เขาเลิกคิ้วถาม อาการนั้นทำให้ซีเยว่หน้าแดง
“ข้าไม่ได้ตกลง แต่เรื่องท่านแม่ของข้า หากท่านผู้บัญชาการมีตำรามายืนยันข้าก็ต้องการอ่านดู”
“เธอจะยอมรับหรือไม่นั่นเป็นเรื่องของเธอ แต่ฉันบอกแล้วว่าจะจีบ ส่วนเรื่ืองบ่อน้ำพุนี้ ถ้าเธอแอบหนีกลับไปฉันจะทุบมันทิ้ง...”
“อย่านะ มันไม่ได้มีประโยชน์แค่นั้น เอาเป็นว่าข้าจะไม่หนีกลับ ถ้าจะไปจะบอกท่านผู้บัญชาการก่อน แต่ที่ข้าอยู่ไม่ใช่เพราะเรื่องรักใคร่นะ ข้าแค่ต้องการรู้เรื่องของท่านแม่”
กู้หยวนเฉิงไม่กดดันอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ แค่ท่าทางทำตัวไม่ถูกนั้นก็บอกได้ชัดแล้วว่าสิ่งที่เขาทำไปเมื่อครู่ทำให้อีกฝ่ายหวั่นไหว
พอนึกว่าเผลอทำอะไรไปก็แอบตำหนิตนเอง นี่เขาคงไม่ถูกเกลียดไปแล้วหรอกนะ
“ถ้าอย่างนั้นเธอไปพักก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวฉันจะเอาหนังสือไปให้ที่ห้อง” ไป๋ซีเยว่มองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจก่อนจะเดินเลี่ยง ๆ เขาไป
ขณะเดียวกันกู้หยวนเฉิงก็มองหญิงสาวเดินจากไปจนลับตา ก่อนจะหันไปมองบ่อน้ำพุตรงหน้า
เขาอยากจะทุบมันทิ้งเลย แต่หากทำแบบนั้นไป๋ซีเยว่ก็จะยิ่งต่อต้านเขา แม้ว่าเขาจะไม่เคยจีบใครมาก่อน แต่เขาคิดว่ามันคงไม่ยากเกินมือของเขาหรอก
“นี่หูของฉันยังคงดีอยู่ใช่ไหม ท่านผู้บัญชาการกู้ เมื่อกี้บอกว่าจะอะไรกับใครนะ”
“ฉันบอกว่าฉันจะจีบไป๋ซีเยว่ คุณหมอของพวกนายน่ะ ช่วยฉันหน่อย” ป๋ออี้หรันยิ้ม “ทำเป็นนิ่ง สุดท้ายก็ชอบเขาจริง ๆ สินะ”
“เออ” กู้หยวนเฉิงไม่ได้ขัดขืน ชอบก็บอกว่าชอบ “ปากไม่แข็งด้วย นี่คงไม่ได้ชอบตั้งแต่แรกเห็นหรอกนะ” หยวนเฉิงขมวดคิ้ว “ไม่รู้เหมือนกัน แค่รู้ว่าใช่ แค่รู้ว่าชอบ” ป๋ออี้หรันตบเข่าฉาดใหญ่ “ให้มันได้อย่างนี้สิ แล้วบอกไปหรือยัง” กู้หยวนเฉิงพยักหน้า
“แล้วคุณหมอว่ายังไง”
“ไม่รู้ ก็ดูไม่รังเกียจ” เขาพูดตอบพร้อมรอยยิ้ม และยังเผลอเลียปากเบา ๆ”รอยยิ้มนี่...เพื่อน ฉันไม่รู้เลยว่านายมีมุมนี้ด้วย”
“เรียกดี ๆ เดี๋ยวคนอื่นมาได้ยิน”
“จะมีใครมาได้ยินได้อีก นี่ห้องพักส่วนตัวของนายนะ ท่านผู้บัญชาการ หน้าดุขนาดนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาหานอกจากฉันหรอก”
“ก็คงจริง” กู้หยวนเฉิงยักไหล่แล้วกลับไปดูหนังสือที่ป๋ออี้หรันเอามาให้ “อยากได้แบบที่มีประวัติศาสตร์แบบละเอียดกว่านี้ต้องหาที่ไหน”
“เหอะ อยากได้อะไรก็ได้ทั้งนั้นนั่นแหละแต่ลงจากเขาให้ได้ก่อน ส่งข่าวไปขอความช่วยเหลือจากหน่วยอื่นหรือยัง หรือลืมไปแล้วว่าพวกเราถูกล้อม”
“ไม่ได้ลืมหรอก แค่ไม่อยากนั่งรอเฉย ๆ สัญญาณก็ส่งไปตลอด แต่แถว ๆ นี้ก็คงโดนไม่ต่างกัน พวกนี้คงเตรียมการมาสักพักแล้ว เราก็แค่กั้นแล้วยื้อเอาไว้ก็พอ อย่างไรคนทั่ว ๆ ไปก็ไม่เป็นอันตรายอยู่แล้ว พวกนั้นจงใจเล่นงานแค่พวกในเครื่องแบบ”
Pinakabagong kabanata
หมอหญิงยอดดวงใจพันเอก บทที่7
บทที่ 7กู้หยวนเฉิงที่เห็นหญิงสาวไม่ยอมพูดด้วย เขาก็เริ่มตักน้ำแกงปลากิน ทั้งกลิ่นและหน้าตาอย่างกับอาหารในเหลาที่ปักกิ่ง ส่วนรสชาติก็...“อือ อร่อย ไม่ใช่แค่ปลาสินะที่ไปหามา ผักพวกนี้ เห็นขึ้นอยู่ใกล้ ๆ ตึก ไม่รู้ว่ากินได้” ไป๋ซีเยว่ยังรู้สึกไม่พอใจอีกฝ่ายอยู่จึงกินไปเงียบ ๆ โดยไม่ได้ตอบอะไรเขา“โกรธเหรอ” กู้หยวนเฉิงไม่ใช่คนโง่ เขามองออกว่าไป๋ซีเยว่ไม่พอใจ และที่จริงเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจเรื่องอะไร แต่เขาปากไวไป ทุกอย่างก็เพราะความเป็นห่วงทั้งนั้น“ข้าอุตส่าห์หวังดีตั้งใจทำให้ทุกคนที่บาดเจ็บ เพราะเป็นห่วงกลัวว่าจะฟื้นตัวได้ช้าหากยังกินแต่ผักดองอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจทำถึงขนาดนี้แต่กลับถูกต่อว่า ท่านผู้บัญชาการคิดว่าข้าควรจะดีใจหรือไม่” แทนที่ชายหนุ่มจะสำนึกเขากลับยิ้มขำท่าทางแสนงอนที่น่าเอ็นดูนั่น“ก็เป็นห่วง ตรงนั้นมันใกล้เชิงเขา หากพวกกบฏเจอเข้าจะทำอย่างไร” ซีเยว่มองหน้าอีกคน “ข้าดูดีแล้วถึงได้ลงไป ไม่ได้โง่นะ” “เธอห้ามไม่ให้ฉันไม่เป็นห่วงไม่ได้หรอก” ซีเยว่กัดปากน้อย ๆ “แต่อย่างไรพวกเขาก็ควรกินอาหารให้ครบทุกหมวดหมู่นะ ไม่อย่างนั้นอาการอาจจะเรื้อรังก็เป็นได้ ตรงนั้นยังเจ็บอยู่
หมอหญิงยอดดวงใจพันเอก บทที่6
บทที่ 6ไป๋ซีเยว่มองปลาที่ตัวเองจับมาได้ ธารน้ำแห่งนี้แม้จะไม่ใหญ่นักแต่ก็มีปลาตลอด เป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้นหญิงสาวตัดสินใจอยู่ที่นี่ต่อเพราะอยากรู้เรื่องเมืองเกิดของท่านแม่ของตน แม้จะเสี่ยงแต่สุดท้ายแล้วก็แค่ก้าวเดินลงไปในบ่อน้ำพุจะกลับเมื่อไรก็ได้อยู่แล้ว เพราะคิดอย่างนั้นจึงไม่ได้คิดมากอะไร ถ้านับกันวันนี้ก็เป็นวันที่แปดแล้วที่ได้มาอยู่ที่นี่ ตอนแรกแม้จะสับสนเรื่องสถานที่ แต่ในใจกลับรู้สึกสงบต่างจากตอนนี้ แม้จะไม่ได้แสดงออกมาแต่ทุกครั้งที่เจอหน้ากับท่านผู้บัญชาการกู้ ซีเยว่ยอมรับเลยว่าตัวเองมีอาการบางอย่างเปลี่ยนไป ริมฝีปากถูกกัดน้อย ๆ เมื่อภาพวันนั้นปรากฏขึ้นมาในหัวอีกครั้ง“ทำไมถึงได้ฟุ้งซ่านแบบนี้นะไป๋ซีเยว่ เรื่องมันผ่านไปแล้ว จะไปสนใจอีกทำไมกัน เหมือนหมาเลียปากแค่นั้นจริง ๆ” แม้จะพูดกับตัวเองแบบนั้น แต่หัวใจที่เต้นแรงแทบทะลุออกมา มันบอกให้รู้ว่าคำที่พูดนั้นไร้ซึ่งความจริงเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็หาอะไรทำ รักษาคนก็ทำจนหมดแล้ว ตอนนี้ทหารเหล่านั้นแข็งแรงยิ่งกว่าม้าซะอีก แต่ซีเยว่กลับเพิ่งรู้ว่าสถานที่ที่คนอยู่กันมากมายแห่งนี้กำลังเกิดปัญหาตอนแรกที่มาอยู่ ได้กินแต่ผักดองทุกมื้อก
หมอหญิงยอดดวงใจพันเอก บทที่ 5
บทที่ 5“เช่นนั้น ฉันชอบเธอ ไม่อยากให้เธอกลับไป” ไป๋ซีเยว่กระพริบตาปริบ ๆ”ทำตามที่เธอบอกแล้วได้ผลหรือไม่” “ไม่ ข้าไม่ใช่คนที่จะใจง่าย ชอบคนที่รู้จักกันไม่ถึงสิบวันหรอก” คำนั้นเรียกรอยยิ้มจากริมฝีปากที่มักจะนิ่งเฉย “เช่นนั้นรออยู่จนถึงสิบวันแล้วดูว่าเธอจะชอบฉันไหม” ไป๋ซีเยว่จะหันไปแย้ง แต่ก็ถูกกู้หยวนเฉิงตัดบท “หรือว่าไม่กล้า”“จะกล้าหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวหรอก ข้าไม่มีความจำเป็นจะต้องพิสูจน์อะไร” แม้ซีเยว่จะพูดแบบนั้น แต่ใบหน้าของกู้หยวนเฉิงกลับยังดูเหนือกว่า และเริ่มพูดจาหว่านล้อมหญิงสาว "ไม่คิดบ้างหรือว่าการที่เธอได้มาที่นี่ มันต้องมีความหมายอะไรสักอย่าง เหมือนแม่ของเธอ...” เขาหยุดพูดเพื่อดูอาการของอีกฝ่าย “แม่ของเธอเองก็คงจะไปจากที่นี่เหมือนกัน” “ทำไมถึงพูดอย่างนั้น ท่านผู้บัญชาการพูดราวกับรู้อะไรเกี่ยวกับแม่ของข้า” ไป๋ซีเยว่ถามอย่างสงสัย “ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแม่ของเธอหรอก แต่ฉันจะบอกอะไรให้ ปักกิ่งนั้นก่อนหน้านี้ไม่มีชื่อเมืองนี้หรอก มีแต่เมืองที่ชื่อว่าเป่ย์ผิง ไม่ก็ตั๋งจิงถ้าเก่าแก่กว่านั้น” แววตาของซีเยว่เปลี่ยนไป เพราะหญิงสาวเคยเจอชื่อที่ว่านั่นแต่ไม่เคยเจอชื่อปักกิ่งจริง ๆ
หมอหญิงยอดดวงใจพันเอก บทที่ 4
บทที่ 4ไป๋ซีเยว่ที่มั่นใจในหนทางที่จะกลับบ้านได้แล้วเดินยิ้มออกมาจากตึก หญิงสาวมุ่งหน้าไปยังบ่อน้ำพุ และหยุดยืนอยู่ตรงนั้น หากนางคิดไม่ผิดนี่คือทางที่นางจะกลับไปที่ที่นางจากมาได้ แม้จะฟังดูน่าเหลือเชื่อ แต่ยาที่ปลูกจากที่นี่ล้วนช่วยคนมาได้นับร้อยนับพัน หากบ่อน้ำพุนี้จะมีความสามารถอื่นอีกก็คงไม่แปลกอะไร เท้าของไป๋ซีเยว่กำลังจะก้าวเข้าไปในบ่อน้ำพุ แต่กู้หยวนเฉิงที่ไม่อยากให้หญิงสาวกลับไปก็วิ่งมาทันซะก่อน มือแกร่งของกู้หยวนเฉิงรีบเอื้อมไปดึงมือของไป๋ซีเยว่ที่กำลังจะก้าวเข้าไปในบ่อน้ำพุ เขาทำทุกอย่างเพื่อรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ เพราะบางอย่างมันทำให้เขาคิดได้ ทั้งคำพูดแปลก ๆ และท่าทางที่ไม่เหมือนคนยุคนี้ แม้จะไม่น่าเชื่อ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงเชื่ออยู่ในใจลึก ๆ ว่าบางทีไป๋ซีเยว่อาจจะเป็นคนที่ข้ามมิติหรือเวลามาที่จริงวันนั้นตอนที่เขาเห็นอีกฝ่ายครั้งแรก เขาคิดว่าตัวเองคิดไปเอง แต่เธอปรากฏตัวขึ้นจากความว่างเปล่าตรงหน้าบ่อน้ำพุ ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นพวกศัตรูที่ตามมา แต่พอได้อีกฝ่ายช่วยเหลือเอาไว้จึงมั่นใจว่าไม่ใช่และเมื่อครู่พอได้ยินคำบอกลา อีกทั้งหญิงสาวยังวิ่งมาที่บ่อน้ำพุ มันทำให้เขามั่นใจเรื่องที
หมอหญิงยอดดวงใจพันเอก บทที่ 3
บทที่ 3แต่เมื่อจะเอ่ยปากเล่า ไป๋ซีเยว่ก็นิ่งไปนิด พลางคิดอย่างไม่แน่ใจว่าควรจะบอกอีกฝ่ายไปดีหรือไม่... หากคนตรงหน้าเป็นศัตรูของแคว้นหยาง ตั้งใจทำเรื่องราวทั้งหมดนี่หลอกนางเล่า เพราะมารดาของหญิงสาวสอนให้ระแวดระวังและมองคนให้ออก ซีเยว่จึงหุบปากที่กำลังจะอ้าเล่าเรื่องราว แน่นอนว่าท่าทางลังเลนั้นอยู่ในายตาของกู้หยวนเฉิง“เธอไม่ต้องกังวลหรอก ฉันแค่อยากรู้...ว่าบ้านของเธอเป็นอย่างไร ไม่ได้คิดอะไรไม่ดี” หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่าย กู้หยวนเฉิงนั้นดูเป็นคนดี หากบอกเพียงแค่เรื่องที่เกี่ยวกับเขาแห่งนี้ก็คงไม่เป็นอะไรกระมัง อย่างไรอีกฝ่ายรวมถึงคนของเขาก็ดูเหมือนจะรู้จักพื้นที่แถว ๆ นี้ดีอยู่แล้ว“แคว้นหยางเป็นเช่นไรนั้นข้าไม่รู้หรอก เพราะไม่ค่อยได้ออกไปไหนมากนัก ส่วนมากไกลที่สุดที่ไปก็ชายแดนแคว้นฉู่ที่อยู่ไม่ไกลนัก เพราะเป็นบ้านเกิดของพี่สะใภ้” “มีพี่ชายด้วย” น้ำเสียงที่ไม่แปลกใจนักดังขึ้นจากชายตรงหน้า ไป๋ซีเยว่พยักหน้า “ถึงได้คุ้นชินพูดคุยกับผู้ชายโดยไม่ติดขัด” กู้หยวนเฉิงพูดเบา ๆ เขาดูเหมือนจะพอใจที่เหตุผลในการสนิทกับคนง่ายของหญิงสาวเป็นเพราะคุ้นเคยกับการพูดคุยกับพี่ชายของตัวเองเขาไม่ได้คิดกังวลไป
หมอหญิงยอดดวงใจพันเอก บทที่ 2
บทที่ 2กู้หยวนเฉิงมองดูผู้หญิงท่าทางและคำพูดแปลกประหลาดที่เดินอยู่รอบ ๆ ตึกบัญชาการของเขา นี่เป็นเวลาสัปดาห์กว่าแล้วที่ไป๋ซีเยว่ปรากฏตัวขึ้น เธอบอกแค่ว่าตนเองชื่ออะไร และเคยอยู่ที่ไหนเท่านั้น แคว้นหยางเป็นสถานที่ที่อีกฝ่ายบอก แต่กู้หยวนเฉิงไม่เคยได้ยินมาก่อน“จะว่าไปท่านผู้บัญชาการ หลังจากที่คุณหมอบอกว่าตนเองมาจากแคว้นหยาง ฉันก็ลองไปดูหนังสือประวัติศาสตร์มา สถานที่แถวนี้เมื่อก่อนถูกเรียกว่าแคว้นหยางนะ แต่นั่นก็หลายร้อยปีมาแล้ว” กู้หยวนเฉิงขมวดคิ้ว“ไว้ถ้าเสร็จจากตรงนี้เอาหนังสือที่ว่านั่นมาให้ฉันดูหน่อย”“ได้ได้ ฉันไปเอามาให้ดูเลยก็ได้นะ” “ยังไม่ต้อง ช่วยฉันดูตรงนี้ก่อน เผื่อเธอต้องการอะไรอีก” ป๋ออี้หรันมองหัวหน้าของตนที่เป็นทั้งเพื่อนและหัวหน้า คนที่มักไม่สนใจอะไร แต่ตอนนี้ ดวงตาคมที่แทบจะไม่ละสายตาไปจากคุณหมอหญิง“แม้ว่าคุณหมอจะแปลกไปหน่อย แต่ก็สวยดีนะ ว่าไหมท่านผู้บัญชาการ” คำพูดราวกับหยอกล้อทำให้สายตาคมของกู้หยวนเฉิงหันมองคนในการดูแลของตน “มันใช่เรื่องที่ควรจะพูดไหม” “ขอโทษครับ” ไม่พูดเปล่าป๋ออี้หรันยังยืนตรงและยกมือขึ้นตะเบ๊ะท่าทางแบบนั้นทำให้ไป๋ซีเยว่ที่กำลังดูแลคนป่วยหันมอง
Maaari mong magustuhan
สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง
ป่าดอกท้อ23.4K viewsทาสราคะองค์ชายใบ้
บ้านเขมปัณณ์12.4K viewsหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง14.3K viewsได้โอกาสอีกคราข้าไม่ขอเป็นอนุ
เสี่ยวชิงเทียน10.8K viewsทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ
ฤดูหนาวที่เงียบเหงา13.8K viewsชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2
จันทร์ส่องแสง8.8K viewsข้านี่แหละหลาน(ไม่แท้)ของท่านอ๋องจอมโหด
ชาไทยเย็น2.2K viewsกระถางบำเพ็ญเพียรของโม่เหนียง (และรวมเรื่องสั้น)
โหย่วหยวนเชียนหลี่380 views
