ตอนที่6 ทบทวนเหตุผลอีกครั้ง

ตอนที่6 ทบทวนเหตุผลอีกครั้ง

เช้าวันต่อมา

มินนี่ตื่นเช้ามาด้วยหน้าตาไม่สดใสเหมือนทุกวัน ข้าวเช้าก็ทานได้น้อยผลพวงจากการเสียใจเรื่องครูปลายฟ้าเมื่อวาน

“มินนี่ทำไมทานข้าวนิดเดียวล่ะลูกวันนี้อาหารไม่อร่อยหรือคะ เดี๋ยวป่ะป๊าต้องเรียกแม่ครัวมาตักเตือนเสียหน่อยโทษฐานที่ทำอาหารไม่ถูกปากลูกสาวป่ะป๊า” ภีร์แกล้งพูดกับลูกสาวด้วยสีหน้าจริงจังเพราะเสียงเจื้อยแจ้วที่ดังบนโต๊ะอาหารทุกเช้ามาวันนี้กลับเงียบหายพร้อมกับท่าทางที่ดูเศร้าหมองของเด็กสาว

“กับข้าวยังอร่อยเหมือนเดิมค่ะป่ะป๊าแต่มินนี่ไม่หิว”

“มินนี่ลูกจะอดข้าวอดน้ำแบบนี้ไม่นะครับ” เสียงทุ้มบอกกับลูกสาวอย่างใจเย็น

“มินนี่ไม่อยากเรียนไวโอลินกับคุณครูคนอื่น มินนี่อยากเรียนกับครูปลายฟ้า ถ้าครูปลายฟ้าไม่มาสอนมินนี่ก็ไม่อยากเรียนค่ะ” ท่าทางของลูกสาวที่จริงจังทำให้ภีร์ต้องคิดหนักขึ้นเรื่อย ๆ

ปลายฟ้ายังคงดูแลพ่อของเธอที่นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลไม่เคยห่างหายไปไหน ทุกครั้งที่ภีร์เข้ามาตรวจคนไข้เตียงข้าง ๆ ก็เจอปลายฟ้าที่นั่งเฝ้าพ่อของเธอทุกครั้ง

“วันนี้มาดึกเลยนะคะคุณหมอ” พยาบาลเวรดึกทักทายภีร์เมื่อเห็นคุณหมอหนุ่มเดินมาดูอาการคนไข้หลังจากที่โทรมาแจ้งก่อนหน้านี้ วันนี้ภีร์มีผ่าตัดตั้งแต่เช้าและอีกเคสช่วงบ่ายจนพึ่งจะออกจากห้องผ่าตัดเลยให้หมอเวรขึ้นตรวจคนไข้แทน พอผ่าตัดเสร็จก็รีบขึ้นมาตรวจคนไข้เพราะเข้าใจความรู้สึกของคนไข้และญาติดีว่าต้องการเจอหมอเพื่อทราบถึงความคืบหน้าในการรักษา

“ครับพึ่งออกจาก OR มาครับ” ภีร์ตอบพยาบาลประจำวอร์ดด้วยรอยยิ้มแม้จะท่าทางจะเนือย ๆ

“ดูท่าทางคุณหมอแล้วน่าจะเคสหนักเอาเรื่องนะคะจริง ๆ ไว้ราวด์วอร์ดพรุ่งนี้เช้าเลยก็ได้ค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับผมแค่แวะมาดูอาการคนไข้ สักพักก็จะกลับแล้วครับ” บอกกับพยาบาลติดตามแล้วภีร์ก็เดินนำหน้าไปยังห้องพักผู้ป่วยโดยมีพยาบาลถือชาร์จเดินตามไปติด ๆ

เมื่อเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยที่ตอนนี้คนป่วยและญาติส่วนใหญ่นอนหลับพักผ่อนกันบ้างแล้ว เหลือเพียงบางส่วนที่ยังมีพูดคุยกันเบา ๆ ระหว่างผู้ป่วยกับญาติ ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านห้องพิเศษเตียงคู่ที่พ่อปลายฟ้าและคนไข้ในความดูแลของเขาพักรักษาตัวอยู่ คุณหมอหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเปิดประตูแวะเข้าไปดูที่ตอนนี้คนป่วยได้หลับไปแล้ว ส่วนคนเฝ้าซึ่งก็คือหญิงสาวที่เป็นต้นเหตุให้ลูกสาวตัวน้อยของเขาต้องฟูมฟายเกือบทั้งคืนทั้งวันที่ผ่านมาก็ฟุบหลับอยู่กับเตียงข้าง ๆ ผู้เป็นพ่อที่นอนหลับอยู่บนเตียง ภีร์หยุดยืนมองไม่นานนักก็เดินออกไปตรวจคนไข้ห้องอื่น แต่เมื่อภีร์ตรวจคนไข้เสร็จแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องพักสายตาคมก็เหลือบไปเห็นปลายฟ้าที่นอนฟุบหลับอยู่ข้างเตียงผู้เป็นพ่อซึ่งตอนนี้แจ็กเกตที่หญิงสาวใช้คลุมไหล่บางไว้นั้น ได้ไหลลงไปกองอยู่ที่พื้นโดยที่ปลายฟ้าก็ไม่รู้ตัว คุณหมอหนุ่มจึงจดบางอย่างลงชาร์จในมือก่อนจะยื่นแล้วบอกให้พยาบาลไปจัดการ เมื่อพยาบาลสาวเดินผ่านไปภีร์จึงค่อย ๆ เปิดประตูเดินเข้าไปที่ในห้องก่อนจะไปหยุดยืนใกล้ ๆ ที่หญิงสาวนั่งฟุบหลับ

“หลับลึกขนาดนั้นเลยหรือไง” มือหนาก้มลงไปหยิบแจ็กเกตผู้หญิงสีน้ำตาลขึ้นมาคลุมให้ปลายฟ้าพร้อมพึมพำเบา ๆ และยืนมองคนที่ฟุบหลับสลับกับมองพ่อของหญิงสาวเนิ่นนานก่อนจะเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป ภาพผู้หญิงที่ยืนกอดผู้ชายอยู่หน้าโรงเรียนวันนั้นถูกลบออกจากความทรงจำของภีร์ไปเกือบหมดมีเพียงภาพเด็กสาวกตัญญูที่เข้ามาเป็นความทรงจำใหม่แทน

ภีร์เก็บเรื่องเคสของพ่อปลายฟ้ามาคิดทบทวนทุกคืนยิ่งใกล้วันที่จะผ่าตัดชายหนุ่มยิ่งนอนไม่หลับ ความไม่อยากยุ่งเกี่ยวตอนนี้เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเครียดเล็ก ๆ เพราะการตัดสินใจของเขามีลูกสาวเข้ามาเกี่ยวข้อง รวมถึงภาพหญิงสาวคนหนึ่งที่คอยมานั่งเฝ้าและให้กำลังใจคนเป็นพ่อทั้งวันทั้งคืนทำให้ภีร์คิดจนแทบนอนไม่หลับ

“เมื่อคืนมึงมีผ่าตัดหรือไอ้ภีร์” เวย์ถามขึ้นด้วยความสงสัยระหว่างที่อยู่ในห้องพักแพทย์ เพราะเช้านี้ดูภีร์ไม่ค่อยสดชื่นเหมือนไม่ได้นอนและดูไม่ค่อยพูดมากเหมือนทุกวัน

“เปล่าผ่าเสร็จตั้งแต่สามทุ่มแล้วก็ขึ้นไปดูคนไข้ต่อสักพักก็กลับ” น้ำเสียงราบเรียบตอบกลับคนเป็นเพื่อนโดยที่มือกำลังคนกาแฟอยู่แต่ไม่รู้คนไปแล้วนานเท่าไหร่เพราะใจมัวแต่คิดถึงใบหน้าของหญิงสาวที่ตลอดหลายวันที่ผ่านมานั้นสร้างความวุ่นวายในหัวสมองเขาอยู่ตลอดเวลา

“มึงจะคนอีกนานไหมกาแฟ หรือรอให้มันเย็นก่อน” เมื่อถูกเพื่อนพูดดึงสติภีร์จึงหยุดคนกาแฟแล้วหยิบแก้วเดินมานั่งจิบเบา ๆ ที่โซฟา

“มึงมีอะไรหรือเปล่า” ภาคย์ที่มองภีร์อยู่เหมือนกันเอ่ยถามขึ้นเพราะเห็นความผิดปกติของภีร์ไม่ต่างจากที่เวย์ทัก

“เปล่า กูขึ้นไปดาดฟ้าแป๊บนะแล้วเดี๋ยวคงเลยไปที่แผนกเลย” ภีร์ยังคงไม่ตอบอะไรเพื่อนทั้งสองคนมากนัก เมื่อคิดไม่ตกจึงขอปลีกตัวไปอยู่คนเดียวเงียบ ๆ

“มันจะรู้ไหมว่าคำว่าเปล่าของมันสวนทางกับสีหน้าและท่าทางของมันแค่ไหน” เวย์มองตามหลังภีร์ไปจนลับตาก่อนจะหันมาพูดกับภาคย์ที่สงสัยไม่แพ้กัน

ภีร์เดินขึ้นไปบนดาดฟ้าที่มีสวนหย่อมจัดไว้อย่างสวยงาม ส่วนมากแล้วจะไม่ค่อยมีคนไข้หรือญาติขึ้นมาเพราะไม่ค่อยมีใครรู้ว่าชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาลมีสวนหย่อมที่จัดไว้อย่างสวยงาม จะมีเพียงแพทย์และเจ้าหน้าที่เท่านั้นที่รู้ แต่ก็ไม่ค่อยมีใครขึ้นมาบ่อยนักยกเว้นภีร์และเวย์ที่จะผลัดกันหรือนาน ๆ จะขึ้นมาพร้อมกันเพื่อสูบบุหรี่คลายเครียดเป็นครั้งคราว ส่วนภาคย์เนื่องจากเป็นผู้บริหารจึงไม่ค่อยจะสูบบุหรี่ที่โรงพยาบาลให้ใครเห็นนอกจากเวลาไปแฮงเอาต์กับภีร์และเวย์

ภีร์ขึ้นลิฟต์มาจนถึงชั้นดาดฟ้ามือหนาควานหาบุหรี่ที่หยิบติดมือมา และก่อนที่จะทันได้ยกบุหรี่ขึ้นจุดสายตาก็เผลอไปเห็นปลายฟ้าที่กำลังนั่งกอดตัวเองร้องไห้สะอื้นตัวโยนอยู่กับเก้าอี้ เป็นภาพที่สะเทือนใจแก่ชายหนุ่มยิ่งนัก แม้จะเคยเจอภาพลักษณะนี้บ่อยครั้งจนชินตา แต่ไม่รู้ทำไมเขาอยากเป็นคนที่ช่วยเธอให้หยุดร้องไห้ ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ภีร์เห็นปลายฟ้ามานั่งร้องไห้ที่บนดาดฟ้าแม้จะแปลกใจที่หญิงสาวรู้ว่าชั้นนี้มีที่นั่งพักผ่อน ภีร์ตัดสินใจเก็บบุหรี่ลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะยืนดูปลายฟ้าร้องไห้สักพักแล้วเดินลงลิฟต์ไปเช่นเดิม

“อ้าว วันนี้ทำไมเป็นสิงห์รมควันเร็วนักหรือกลัวอาบน้ำล้างกลิ่นไม่ทัน” ภาคย์ถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นภีร์เดินกลับเข้ามาในห้องพักแพทย์ทั้งที่พึ่งออกไปได้ไม่ถึงสิบนาที

“เปล่า ขี้เกียจสูบก็เลยเปลี่ยนใจ” ร่างสูงนั่งลงโซฟาตรงข้ามกับภาคย์แล้วยกมือขึ้นเท้าคางทำสีหน้าครุ่นคิด ภีร์นึกถึงภาพที่ปลายฟ้าแอบมองเขาทุกครั้งที่เข้าไปตรวจคนไข้เตียงข้าง ๆ สายตาคู่นั้นที่มองมาบางครั้งก็เกือบทำให้ภีร์ใจอ่อน แต่ทุกครั้งภีร์ก็มักจะหาเหตุผลมาปฏิเสธความอ่อนไหวในใจของตัวเองเสมอและแม้ว่าภีร์จะพยายามไม่สนใจท่าทีของลูกสาวที่เปลี่ยนไปเพราะครูสอนไวโอลินที่ชื่นชอบอยู่ในช่วงลาคลาสรวมถึงหญิงสาวที่เขาเห็นขึ้นไปนั่งร้องไห้บนดาดฟ้าของโรงพยาบาลแทบจะทุกวัน แต่ท่าทีของลูกสาวและเหตุการณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าบนดาดฟ้าก็ทำให้คุณหมอหนุ่มต้องนั่งทบทวนเรื่องนั้นอีกครั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ภีร์ไม่ต้องการเห็นความทุกข์ของลูกสาวของเขาเพราะยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนเขาทำร้ายจิตใจผู้หญิงทั้งสองคนทั้งที่สามารถช่วยให้ทั้งคู่กลับมามีชีวิตชีวาได้ และทางเดียวที่จะช่วยปลายฟ้าได้ก็คือช่วยรักษาหัวใจของเธอนั่นคือพ่อของเธอที่นอนป่วยรอการรักษาอยู่ ซึ่งก็จะส่งผลให้ลูกสาวของเขาพอใจและกลับมาเป็นมินนี่คนเดิมอีกครั้ง

นี่เป็นอีกสาเหตุหลักที่ทำให้ภีร์คิดเปลี่ยนใจทั้งที่ตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวเคสนี้อีกและอีกสาเหตุหนึ่งคือรู้สึกสงสารปลายฟ้า หญิงสาวตัวเล็กที่ต่อหน้าผู้เป็นพ่อนั้นยิ้มสดใสตลอดเวลาแต่ใครจะไปรู้ว่าเธอนั้นแอบไปร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อย ๆ ต้องเข้มแข็งแค่ไหนถึงจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้

“มึงมีอะไรก็รีบพูดมาไอ้ภีร์ยืนมองหน้ากูอยู่แบบนั้นวันนี้ทั้งวันกูก็ไม่รู้เรื่อง” ภาคย์ถามภีร์เมื่อตอนนี้นั่งกันอยู่สองคนเพราะเวย์มีคิวผ่าตัด

“กูขอตัวไปแผนกอายุรกรรมก่อนนะ” นอกจากจะไม่ตอบภาคย์แล้วภีร์ก็รีบพูดขอตัวกับเพื่อนเป็นรอบที่สองก่อนจะเดินออกไปเหมือนกับว่ากลัวจะไม่ทันการณ์ ภาคย์นั่งนิ่งมองดูการกระทำของภีร์ก่อนจะเริ่มเข้าใจในสถานการณ์ที่ภีร์เผชิญอยู่

เหตุการณ์ในห้องพักแพทย์แผนกอายุรกรรม

“หมอขวัญผมขอคุยด้วยสักครู่สะดวกไหมครับ” ภีร์เดินเข้ามาในห้องพักแพทย์แผนกอายุรกรรมที่มีแพทย์หญิงของขวัญนั่งทำงานอยู่

“ได้ค่ะหมอภีร์มีอะไรคะ”

“เคสคนไข้ที่ที่ชื่อธิติหมอเตรียมความพร้อมถึงไหนแล้วครับ” สีหน้าจริงจังยามเมื่อถามแพทย์เจ้าของไข้ทำเอาคนถูกถามแปลกใจเพราะหลังจากร่วมชี้แจงแนวทางการรักษาให้ญาติคนไข้เมื่อหลายวันก่อนคุณหมอหนุ่มตรงหน้าก็ปฏิเสธที่จะยุ่งเกี่ยวกับเคสนี้ทุกอย่าง

“ก็พร้อมเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วค่ะเพราะวันมะรืนเราต้องผ่าตัดแล้ว หมอภีร์มีอะไรหรือเปล่าคะ” แพทย์หญิงของขวัญถามศัลยแพทย์มือหนึ่งของโรงพยาบาลพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่ายเพื่อรอคำตอบ ภีร์นิ่งไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมาอย่างคนที่มั่นใจในสิ่งที่กำลังจะทำ

“ผมจะเป็นคนผ่าตัดให้กับเคสนี้เองครับ” น้ำเสียงหนักแน่นที่เปล่งออกไปให้หมอเจ้าของไข้ได้ยินทำเอาคนฟังมองมาเหมือนไม่อยากเชื่อว่าชายหนุ่มจะเปลี่ยนใจมาผ่าตัดให้

“ทำไมหมอถึงเปลี่ยนใจคะ”

“เคสนี้เป็นเคสพิเศษที่โรงพยาบาลและทีมแพทย์จากหลายแผนกทำวิจัยร่วมด้วย หมอภาคย์มอบหมายให้ผมมาดูแลเคสนี้เพราะต้องการเก็บรวบรวมข้อมูลระหว่างทำการผ่าตัดเพื่อนำไปเป็นกรณีศึกษาให้แพทย์รุ่นต่อไปด้วยครับ” ภีร์ตอบเหมือนว่าตนเองทำตามหน้าที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปมากกว่านั้น แพทย์หญิงของขวัญที่นั่งฟังคำตอบของหนึ่งในศัลยแพทย์ฝีมือดีที่สุดในโรงพยาบาลแล้วแอบยิ้มน้อย ๆ

“ฉันจะเชื่ออย่างนั้นก็แล้วกันค่ะ ขอบคุณนะคะที่ยอมหันหลังกลับมาแม้จะช้ากว่าที่คาดการณ์ไว้ก็ตาม” ยังไม่วายเอ่ยแซวหมอหนุ่มกลับไป ถึงจะเพื่อนกันมานานแต่บางเรื่องเธอเองก็คาดเดาความคิดของชายหนุ่มไม่ออกเหมือนกัน แต่สำหรับเคสนี้ถือว่าเป็นไปตามที่เธอคาดการณ์ไว้แม้จะช้ากว่าที่คิดไว้ก็ตาม