ตอนที่ 4 ที่ประจำของพี่

ตอนที่ 4 ที่ประจำของพี่

ณิชาที่กลับมาถึงตึกของบัญชีสาขาที่เธอเรียนโดยมีกั้งเป็นคนมาส่ง เธอเดินขึ้นไปบนอาคารเรียน ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะที่เพื่อนเธอ ที่พึ่งรู้จักกันวันรายงานตัวช่วยจองไว้ให้

“รถติดเหรอณิชา ถึงได้มาช้าจัง” ผักกาด เพื่อนของเธอถามขึ้น

“ก็ติดแหละ ฉันต้องลงเดินจากยูเทิร์นก่อนถึงมอ จนมาถึงหน้ามหาลัยเลยนะ” เธอบอกพร้อมกับถอนหายใจออกมา พร้อมกับคิดว่าเมื่อกี้ลืมดูไปเลยแฮะ ว่ารถคันนั้นที่เกือบเฉี่ยวเธอจอดอยู่ที่นั่นหรือเปล่า

“เธอเดินมาไกลมาเลยนะนั่น แล้วอย่าบอกนะ ว่าเดินต่อจากหน้ามหาลัยจนมาถึงคณะอีก” ผักกาดถามด้วยสายตาทึ่ง ๆ

“เปล่าหรอก ถ้าเดินต่อมาถึงคณะ ฉันได้ตายก่อนพอดี ฉันโทรตามพี่ที่รู้จักกันให้ไปรับนะ”

“อ่อ ตกใจหมดนึกว่าเธอเดินมา” ผักกาดพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปทางหน้าห้องเพราะอาจารย์เข้าสอนแล้ว ทั้งสองคนเลยหยุดคุยก่อนจะหันไปตั้งใจเรียน

หลังหมดคาบเรียน ณิชาก็ได้เพื่อนใหม่มาอีกคน เธอคนนี้ชื่อมีนาเป็นเพื่อนของผักกาดตั้งแต่สมัยเรียนมอปลาย

“ไปกินข้าวที่โรงอาหารไหนดี” เสียงของมีนาถามขึ้น

“ถ้าใกล้ที่สุดก็ของบริหาร แต่พี่ชายฉันบอกว่าถ้าอร่อยที่สุดก็ต้องคณะวิศวะ แถมมีแต่คนหล่อ ๆ ให้ส่องด้วย” ผักกาดเสนออย่างอารมณ์ดี

“งั้นไปคณะวิศวะมั้ย แต่ต้องรีบไปนะ เพราะเดี๋ยวโต๊ะเต็ม เธอว่าไงณิชา” มีนาหันไปถามณิชา ที่ไม่ออกความเห็นอะไรเลย

“ฉันยังไงก็ได้”

“โอเค งั้นไปโรงอาหารคณะวิศวะกัน” หลังสรุบได้ ทั้งสามก็รีบขึ้นรถบัสของมหาลัยเพื่อไปที่โรงอาหารของตึกวิศวะ

ภายในโรงอาหารของตึกวิศวะเต็มไปด้วยผู้คน ที่ต่างพากันมากินข้าวเที่ยง เสียงพูดคุย เสียงช้อนกระทบจานดังแข่งกันจนดูวุ่นวายไปหมด

“โห ไม่คิดว่าคนจะเยอะขนาดนี้ แล้วยังจะเหลือโต๊ะให้พวกเรานั่งมั้ยเนี่ย” ผักกาดถามพลางมองสำรวจรอบ ๆ เพื่อหาโต๊ะว่าง

ก่อนที่ณิชาจะชี้ไปที่โต๊ะ ๆ หนึ่งที่ว่างอยู่ “นั่งไง โต๊ะนั้นว่าง” เธอบอกพร้อมกับเดินไปที่โต๊ะนั้นทันทีเพราะกลัวจะโดนตัดหน้า แล้วนั่งลงก่อนจะหันไปบอกผักกาดกับมีนา

“พวกเธอไปซื้อข้าวก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจองที่ไว้ให้ ทั้งสองสาวพากันพยักหน้า ก่อนจะเดินแยกออกไปเพื่อซื้อข้าว ส่วนณิชาก็นั่งรอที่โต๊ะแค่คนเดียว

แต่ระหว่างที่เธอกำลังนั่งรอเพื่อน ๆ ของเธออยู่ ไหล่ของเธอก็ถูกสะกิดเบา ๆ เธอหันกลับไปก่อนจะพบกับหญิงสาวที่แต่งตัวจัด เสื้อนักศึกษาที่รัดเปรี๊ยะจนกระดุมแทบจะหลุด แถมกระโปรงที่สั้นแทบจะปิดก้นไม่มิด ณิชาพยายามนึกว่าเธอรู้จักเธอคนนั้นหรือเปล่าแต่ก็คิดว่าไม่น่าจะรู้จัก เธอเลยถามออกไป

“มีอะไรหรือเปล่า”

“เธอเด็กใหม่สินะ ฉันรุ่นพี่ปีสอง ในฐานะรุ่นพี่ฉันขอเตือนเธอให้ลุกจากโต๊ะนี้ดีกว่านะ เพราะโต๊ะนี้เป็นโต๊ะประจำของพวกรุ่นพี่ปีสามนะ” เธอคนนั้นบอก แต่น้ำเสียงฟังดูไม่ได้หวังดีเท่าไร

“แต่นี่โรงอาหารรวมไม่ใช่เหรอ จะนั่งตรงไหนก็น่าจะได้นี่” ณิชาถามกลับ

“ใช่ เธอจะนั่งตรงไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ที่ตรงนี้ ลุกไปซะ” เธอคนนั้นบอกเสียงแข็ง แต่ณิชาก็ยังไม่ยอมลุก

“ณิชา มีอะไรเหรอ” เสียงของมีนาถามขึ้น หลังจากที่เธอกลับมาจากซื้อข้าวพอดี

“รุ่นพี่คนนี้สั่งให้ฉันลุกไปนั่งที่อื่นนะ เธอบอกว่าโต๊ะนี้มีเจ้าของแล้ว” ณิชาเล่าให้มีนาฟัง

มีนาหันไปมองรุ่นพี่คนนั้นที่ยืนกอดอกก่อนเธอจะทำสีหน้าเกรงใจ แล้วหันกลับมามองณิชา

“ณิชา ฉันเราก็ไปนั่งโต๊ะอื่นกันเถอะ”

“แต่มันไม่มีโต๊ะว่างแล้วนะ”

“เราลองเดินหากันอีกรอบก็ได้ ไม่ก็ยืนรอ เดี๋ยวก็มีโต๊ะว่างเองแหละ หรือไม่ก็เปลี่ยนไปกินที่โรงอาหารคณะก็ได้” มีนาพยายามโน้มน้าวณิชา “นั่น ผักกาดมาพอดี เราไปหาที่นั่งใหม่กันเถอะ”

“ก็ได้นะ” ผักกาดที่พอจะรู้เรื่องอยู่แล้วเห็นด้วยกับมีนา แต่ณิชากลับรู้สึกไม่ค่อยพอใจ เธอเห็นโต๊ะนี่ก่อน เธอก็ต้องมีสิทธิที่จะนั่งสิ แต่ยังไม่ทันทีเธอจะได้เถียงกลับ ก็มีเสียงของผู้ชายที่ณิชาจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของกวินดังขึ้น

“มายืนมุงอะไรที่โต๊ะนี้กันวะ” เขาถามขึ้นด้วยเสียงนิ่ง ๆ ดุ ๆ พร้อมกับเดินมาที่โต๊ะประจำของเขา โดยมีกั้งกับลมเดินตามหลังมา

“พี่กวิน พอดีมีรุ่นน้องไม่รู้ว่านี่เป็นโต๊ะประจำของพี่กวินนะคะ ต้าเลยกำลังบอกให้รุ่นน้องย้ายไปนั่งที่อื่น” เธอคนนั้นหันไปพูดกับกวินเสียงหวาน ต่างกับตอนที่พูดกับพวกณิชาลิบลับ

กวินมองมาที่ณิชา ก่อนจะเห็นเธอทำสีหน้าหงุดหงิดใส่เขา ส่วนกั้งกับลมแค่เลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่เห็นณิชาอยู่ที่นี่

“ณิชาไปเถอะ พี่ ๆ เจ้าของโต๊ะมาแล้ว” ผักกาดบอก

แต่ณิชาก็ยังไม่ลุก เธอกลับมองตรงไปที่กวิน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงที่ฟังออกชัดเลยว่าอารมณ์ไม่ดี 

“นี่โต๊ะพี่เหรอ” เธอถามเสียงห้วน ๆ

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม” กวินตอบอย่างกวน ๆ

“ก็ไม่ทำไม” เธอบอกก่อนจะลุกขึ้น ทุกคนคิดว่าเธอจะเปลี่ยนใจไปหาโต๊ะนั่งใหม่ แต่เปล่าเลย ณิชากลับเดินไปหยิบจานข้าวของเพื่อนเธอจากมือ แล้วมาวางลงที่โต๊ะ “ฉันจะนั่งโต๊ะนี้ เพราะฉันเจอก่อน พวกพี่มาทีหลังก็ไปหาโต๊ะอื่นนั่งสิ”

คำพูดของณิชาทำเอาคนที่อยู่แถวนั้นถึงกับเงียบ เพราะคนที่เธอกำลังสั่งให้ไปหาที่นั่งใหม่คือกวิน พี่ว๊ากจอมโหดแถมปากร้ายของคณะวิศวะ ทั้งหมดต่างพากันคิดในใจว่าน้องใหม่คนนี้ต้องโดนพี่ว๊ากอย่างกวินด่าจนร้องไห้แน่ ๆ

แต่กวินกลับแค่เลิกคิ้วมองเธอนิ่ง ๆ ไม่พูดอะไร แต่เป็นกั้ง เพื่อนในกลุ่มของกวินพูดขึ้นมาแทน

“ไม่ต้องไปหาโต๊ะใหม่อะไรทั้งนั้นแหละ ก็นั่งมันด้วยกันนี่แหละ โต๊ะออกจะใหญ่” พูดจบก็เดินไปผลักหลังของผักกาดกับมีนาให้นั่งลง ฝั่งเดียวกับณิชา “นั่ง ๆ พวกเธอก็นั่งฝั่งนี้ เดี๋ยวพวกพี่นั่งอีกฝั่งเอง ขอไปซื้อข้าวก่อน แล้วจะกลับมานั่ง”

“พวกมึงก็ไปซื้อข้าวได้แล้ว กูหิวแล้วเนี่ย” กั้งบอกก่อนจะไล่กวินกับลมให้ไปซื้อข้าว

ลมที่กำลังหันหลังเดินออกไปหยุดเท้าก่อนจะหันกลับมามองณิชาที่กำลังนั่งกอดอกอย่างหงุดหงิดแล้วถามเธอ “ณิชา ซื้อข้าวยัง” คำถามของลมทำเอาทุกคนถึงกับมองมาที่หญิงสาว แม้แต่ผักกาดกับมีนาก็หันมามองด้วยความสงสัย 

“ยังค่ะ” ณิชาตอบ

“งั้นจะกินอะไร เดี๋ยวพี่ซื้อมาให้” ลมถาม

“ไม่กินแล้วค่ะ ไม่มีอารมณ์” เธอตอบ ลมเลยได้แต่ส่ายหน้าแล้วเดินไปที่ร้านข้าว

“เธอรู้จักพวกรุ่นพี่ด้วยเหรอ” ผักกาดถามขึ้นทันทีที่พวกกวินเดินออกไป

“อืม ผู้ใหญ่รู้จักกันนะ เลยรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก” คำตอบของเธอทำเอาผักกาดกับมีนาถอนหายใจ

“มิน่าล่ะ เธอถึงไม่กลัวพวกรุ่นพี่เลย” มีนาพูด

“พวกพี่เขาก็คน มีอะไรน่ากลัวกัน”

“แต่นั่นพี่ปีสามเลยนะ แถมเป็นพี่ว๊ากด้วย ถึงจะคนล่ะคณะก็เถอะ แต่ก็น่ากลัวอยู่ดี” ผักกาดพูดเสียงเบา เพราะกลัวพวกรุ่นพี่ได้ยิน

แต่ณิชายังคงทำหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะพูดกับเพื่อนเธอ “พวกเธอเลิกกลัวได้แล้ว ไม่มีใครกินพวกเธอหรอกน่า”

 ทั้งสองคนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ ก่อนจะลงมือกินข้าวของตัวเอง

แต่ณิชากลับมองตรงไปที่กวินที่กำลังยืนต่อแถวซื้อข้าวอย่างหงุดหงิด เขาเองก็หันมาสบตาเธอก่อนที่จะเลิกคิ้วให้อย่างท้าทาย โดยที่ยังมีผู้หญิงที่ไล่เธอเมื่อกี้เกาะติดอยู่

“เกาะติดเป็นเห็บไปได้ คงต้องพาไปฉีดยากันเห็บสักหน่อยแล้ว”