ตอนที่ 7 รถฉัน

ตอนที่ 7 รถฉัน

“ฉันจะถามว่า...เธออยากตายแบบไหน เลือกวิธีมา”

กวินถาม แต่แทนที่นิชาจะกลัว เธอกับปล่อยมือจากแขนของเขา เธอจ้องหน้าเขาแล้วมองเขาอย่างนิ่ง ๆ ก่อนเธอจะเดินกลับไปหาพวกพี่การ์ดที่เฝ้าหน้าประตูทางเข้า

“อ้าวน้อง ยังไม่กลับอีกเหรอ เราอายุไม่ถึงนี่พี่จำได้”

“ค่ะ จำได้ก็ดีค่ะ พอดีฉันมีอะไรให้พี่ช่วยหน่อย”

“ช่วยไรล่ะ แต่ถ้าจะให้ช่วยพาเข้า พี่พาเข้าไม่ได้นะ เดี๋ยวเป็นเรื่อง”

“ฉันไม่ได้จะขอให้พี่พาเข้าหรอกน่า เพราะฉันไม่เข้าแล้ว แต่ฉันอยากจะขอซื้อปากกานั่นหน่อยได้มั้ย” เธอชี้ไปที่ปากกาเมจิสีน้ำเงินแท่งใหญ่

“น้องจะเอาไปทำอะไร” การ์ดถามด้วยความสงสัย “แล้วจะเอามาคืนพี่ตอนไหน”

“เอานี้ค่ะ ค่าปากกา ถือว่าฉันซื้อก็แล้วกัน” ณิชาหยิบแบงค์พันในกระเป๋าออกมาแล้วยื่นให้การ์ดเพื่อเป็นค่าปากกา ก่อนจะดึงปากกาออกจากมือการ์ด แล้วเดินกลับมาที่ลานจอดรถ ที่กวินกับผู้หญิงคนนั้นยืนรออยู่

“นี่รถพี่ใช่ไหม” เธอถามเขาอีกรอบ ก่อนจะเดินตรงไปที่รถของเขา ในมือก็เปิดฝาปากกาก่อนจะเขียนรถเขาอีกรอบ

กวินมองณิชาอย่างอึ้ง ๆ ก่อนที่สมองเขาจะสั่งให้เข้าไปห้ามเธอ

“ณิชา เธอทำบ้าอะไร” เขาจับมือเธอที่เขียนรถเขาไว้ ก่อนออกแรงดึงให้เธอหันมาหาเขา

ณิชามองกวินที่โกรธจนเลือดขึ้นหน้าอย่างท้าทาย “แล้วพี่เห็นว่าฉันทำอะไรละ ถ้ารู้ว่านี่เป็นรถพี่ตั้งแต่แรก ฉันเอาปากกาเขียนไปตั้งนานแล้ว ไม่เอาลิปสติกเขียนให้เสียของหรอก”

“เธอทำไปทำไม” กวินถามอย่างไม่เข้าใจ

แต่ณิชาไม่ตอบเธอใช้มือข้างที่ว่างหยิบปากกาออกจากมือเธอ แล้วหันกลับไปเขียนต่อ ถึงแม้จะเขียนไม่ถนัด แต่ถ้าแค่สร้างล่องลอยได้ก็พอแล้ว

“ณิชาหยุด” กวินเรียกณิชาเสียงดัง ก่อนจะจับไหล่เธอให้หันมา แล้วเขาก็จับเอวเธอก่อนจะยกตัวเธอขึ้น แล้ววางบนเบาะรถ

ณิชาเองก็ไม่ยอมแพ้ เธอพยายามยกเท้าขึ้นถีบเขา กวินเลยดันขาเธอออกก่อนจะแทรกตัวไปกลางหว่างขาเธอ อีกมือของเขาก็รวบมือเธอทั้งสองข้างไปข้างหลังแล้วจับไว้ด้วยมือเดียว อีกมือก็รั้งเอวเธอไว้แล้วดึงเข้าหาตัว จนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างเขาและเธอ

“ที่นี้จะหยุดบ้าได้ยัง” กวินถามเสียงต่ำ พร้อมกับจ้องณิชาด้วยตาดุ ๆ ณิชาเองก็จ้องเขาอย่างหงุดหงิดเหมือนกัน ก่อนเธอจะหันหน้าหนีเพราะไม่อยากมองหน้าเขา

“ถ้าเลิกบ้าแล้วก็ตอบมาว่าเป็นอะไร ถึงได้เขียนรถฉันแบบนี้” กวินปล่อยมือณิชา แต่เขายังไม่ได้ขยับออก มืออีกข้างก็ยังไม่ได้ปล่อยออกจากเอวบางของเธอ “ฉันถามก็ตอบสิ ณิชา”

กวินใช้มือข้างที่ว่างจับคางเธอให้หันกลับมาสบตาเขา “จะตอบดี ๆ มั้ย”

ณิชาปัดมือเขาที่จับคางเธอออก “พี่ก็ถอยออกไปก่อนสิ”

“ไม่ ตอบมา” ไม่เพียงแค่ไม่ถอย แต่กวินยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม จนปลายจมูกเขาแทบชนกับเธอ แถมยังมองเธอด้วยสายตากดดัน

ณิชานิ่งไปสักพักก่อนจะยอมตอบเขา “เพราะเมื่อเช้าพี่เกือบจะชนฉัน”

“ตอนไหน” กวินไม่เข้าใจว่าเขาเกือบไปชนเธอตอนไหนกัน หรือว่า “เมื่อเช้าคนที่กำลังจะข้ามถนนเหมือนคนตาบอดคือเธอเหรอ”

“ก็ใช่นะสิ พี่รู้มั้ยถ้าฉันหลบไม่ทันคอฉันคงหลุดไปแล้ว”

“อย่าเวอร์ ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า แล้วใครใช้ให้เธอบ้าลงมาเดินกลางถนนแบบนั้นล่ะ”

“ก็รถมันติดมั้ย นั่งอยู่ในรถแบบนั้นจะถึงเมื่อไรก็ไม่รู้” เธอตอบ ก่อนจะหันหน้าหนีเขาอีกครั้ง แล้วพูดเสียงเบา ๆ “แล้วฉันก็อยากรีบไปเจอพี่เร็ว ๆ”

คำตอบของณิชาทำกวินเผลอยิ้มออกมา ลืมไปเลยว่ายังโมโหที่เธอเขียนรถเขา

กวินอุ้มณิชาลงจากรถ ก่อนที่เขาจะขึ้นคร่อมรถ แล้วหันมาหาเธอ “ขึ้นรถ” เขาบอกณิชาสั้น ๆ ณิชายังไม่ทันขึ้นรถตามที่เขาบอกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา

“พี่กวิน พี่จะไปไหนกับนังเด็กนั่นเหรอคะ แล้วต้าล่ะ พี่กวินบอกว่าจะกลับห้องกับต้าไม่ใช่เหรอ”

กวินมองไปทางผู้หญิงคนนั้น ก่อนเขาจะนึกออก ว่าเขาลืมเธอไปเลย “ฉันไม่ไปแล้ว เธอก็กลับไปคนเดียวก็แล้วกัน” กวินบอกอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะหันมาเร่งณิชา “ขึ้นมาเร็ว ๆ สิ ชักช้าอืดอาดอยู่ได้”

“พี่ไม่มีหมวกกันน็อกให้ฉันเหรอ”

“ไม่มี”

“งั้นฉันก็ไม่ขึ้นอ่ะ เกิดพี่พาฉันไปล้มหัวฟาดพื้นตายขึ้นมาทำไงอ่ะ”

“เรื่องมากขึ้นมา ฉันไม่พาเธอไปล้มหรอกน่า”

“ไม่เอา ฉันไม่ไว้ใจ”

“ยัยเรื่องมาก” พูดจบกวินก็หยิบหมวกกันน็อกของเขาที่วางอยู่ที่ตัวถังขึ้นมา แล้วสวมเข้าที่หัวของณิชา ก่อนจะออกแรงดึงให้เธอเข้ามาใกล้ แล้วปรับสายให้พอดีกับเธอ “ทีนี้จะขึ้นได้หรือยัง”

“หมวกพี่หนักจัง” เธอบ่นแต่ก็ยอมก้าวเท้าปีนขึ้นรถคันใหญ่สุดเท่ของเขา

หลังจากณิชาขึ้นนั่งเรียบร้อยกวินก็บิดกุญแจสต๊าท์รถ ก่อนจะหันมาบอกเธอ “กอดเอวด้วยเดี๋ยวตก” 

“ต้องกอดด้วยเหรอ ไม่กอดได้ม่ะ เหม็นกลิ่นน้ำหอมผู้หญิง”

“แล้วแต่ ไม่กลัวตกก็เรื่องของเธอ” พูดจบกวินก็กระตุกรถออกตัวอย่างแรงจนณิชาหวีดลั่น แขนสองข้างกอดเอวเขาแน่นโดยอัตโนมัติ

“พี่วิน พี่จะฆ่าฉันเหรอ ออกตัวรถแรงขนาดนี้ กะให้ฉันตกรถหัวฟาดพื้นตายใช่มั้ย”

“ก็บอกแล้วให้กอดเอว เธอไม่เชื่อฉันเองแล้วจะโวยวายทำไม” เขาบอกพร้อมกับดึงมือเธอให้มากอดเอวเขาไว้ “ถ้าไม่อยากตาย ก็กอดแน่น ๆ” เขาบอกก่อนจะแอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วออกรถไป ณิชาเองก็ต้องกอดเอวเขาแน่นอย่างช่วยไม่ได้เพราะกลัวตกรถ