บทที่ 17 น้อยใจ + ฝันดี + ลูก

เวลาผ่านไปเร็วมาก ปพนธีร์แทบไม่หายหน้าไปเลย เขาโผล่หน้ามาบ่อยๆ ไม่ว่าจะที่ร้าน เขาจะช่วยเก็บภาชนะร้านกาแฟเวลาลูกค้ากินเสร็จเรียบร้อย กวาดพื้น เช็ดถูโต๊ะ รดน้ำต้นไม้ ทั้งยังช่วยเสิร์ฟอาหาร

ส่วนที่บ้าน เขาก็จะปัดกวาดเช็ดถู ล้างห้องน้ำ ทำงานบ้านเกือบทุกอย่างจนลูกตัวติดกันต้องมานั่งเฝ้า หรือไม่อะไรไม่หนักหนา ลูกก็จะช่วยทำบ้าง

เหอๆ มันน่าน้อยใจจริงๆ

นอกจากหน้าจะเหมือนกันเปี๊ยบราวกับถอดแบบ ลูกชายยังเป็นลูกกตัญญูกับพ่อที่เพิ่งเจอได้ไม่นาน มากกว่าแม่ที่อุตส่าห์อุ้มท้องมาเก้าเดือน และเลี้ยงมาอีกหลายปี

อาจจะมีบ้างแค่วันสองวันที่ปพนธีร์จะเข้ากรุงเทพฯ ไปทำงาน หากแต่ระหว่างวันนั้นลูกยังให้เธอโทรหาเขา คอยถามว่าพ่ออยู่ไหน จะกลับมาเมื่อไร รีบมาเล่นมาสอนการบ้านเขาเร็วๆ

ทีแรกชญานิศใจแข็ง ไม่ยอมโทรหาปพนธีร์ แต่เด็กน้อยร้องงอแง เธอจึงบอกเขาว่าให้รอค่ำก่อน หลอกล่อเขาให้ลืมจนเขาเผลอผล็อยหลับไป แต่จวนจะเข้านอนแล้วเด็กน้อยก็ยังท้วง คนเป็นแม่จึงไม่มีทางเลือก ยอมวิดีโอคอลหาให้พ่อลูกติดต่อกัน

“ใครเป็นเด็กดีบ้างยกมือขึ้น” รอไม่นาน ปพนธีร์รับสาย เด็กน้อยที่รอใจจดจ่อจึงยิ้มแป้น โถมตัวเข้าใกล้พ่อจนใบหน้าอวบอิ่มเ