บทที่ 2 จีบ?

หลังคุยกันอย่างสนุกสนานได้สักพัก รุ่นพี่หนุ่มก็ออกปากเลี้ยงเครื่องดื่ม พาให้หนึ่งหนุ่มไม่แท้ และเพื่อนสาวกระดกแก้วกันไม่หยุด สุดท้ายชญานิศกับปพนธีร์ที่ไม่ค่อยได้ดื่มจึงต้องหิ้วปีกพวกเขาไปยังรถของรุ่นพี่หนุ่มที่ขันอาสาไปส่ง และโชคดีว่าทั้งสามคนอยู่หอเดียวกัน ชญานิศจึงสามารถแบกเพื่อนเข้าไปในหอได้สะดวก

แม้ว่าจะเกรงใจระคนไม่วางใจ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่า เพราะหากให้เรียกแท็กซี่ และพาเพื่อนกลับไปเองคงอันตรายกว่ามาก

หลังชญานิศส่งเพื่อนเข้าห้องของแต่ละคนเสร็จ เธอก็ลงมาส่งรุ่นพี่หนุ่มที่จอดรถรอหน้าหอพักและช่วยเธอพยุงเพื่อนขึ้นไปบนห้องอีกแรง

“วันนี้…ขอบคุณพี่พลับมากเลยนะคะ” ไม่รู้ว่าทำไมตอนพูดเธอต้องหลุบตามองพื้น ไม่กล้าสบตากับเขาด้วย

“ดีใจจังที่จำชื่อพี่ได้” ถึงอย่างนั้นเสียงชื่นมื่นของเขาก็ยังชวนให้เธอใจสั่น

ทำเอาแก้มของเธอแดงระเรื่อ ไม่รู้จะต่อบทสนทนาอย่างไร เพราะตั้งแต่หัวค่ำที่ผ่านมาเพื่อนทั้งสองคนเป็นคนพูดคุยกับเขา ส่วนเธอพูดด้วยนับครั้งได้ ส่วนใหญ่ก็แค่ตอบรับด้วยการยิ้มน้อยๆ หรือพยักหน้าเท่านั้น

“ความจริง…พี่จำเจี๊ยบกับเพื่อนได้ดีเลยละ แต่แกล้งถามชื่อไปอย่างนั้น เพราะอยากหาเรื่องคุยด้วยน่ะ”

“คะ?” เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความประหลาดใจแกมเขิน

“พี่เคยเห็นเราประกวดดาวมหาวิทยาลัย เคยเอาใจช่วยด้วยนะ ตอนนั้นเราสวยมาก”

“…”

“ตอนนี้ก็สวย สวยกว่าเมื่อก่อนอีก”

“ขอบคุณค่ะ” แก้มชญานิศน่าจะแดงจัดยิ่งกว่ามะเขือเทศ เธอรู้สึกเขินจนตัวม้วน ชวนให้ท้องไส้ปั่นป่วน ยิ่งได้ฟังประโยคถัดมาของเขา เธอก็แทบอยากระเบิดตัวเองหนีไปจากที่นี่เลย

“มีแฟนรึยังครับ”

เธอมองเขาทึ่งๆ ก่อนจะขบกลีบปากนุ่มหนัก ก่อนหลุบตาลงอีกครั้งแล้วส่ายหน้า “ยะ ยังค่ะ” 

“ดีเลย งั้นเปิดโอกาสให้พี่จีบเราได้รึเปล่า” 

น่ะ นี่เขา ไม่ได้พูดเพราะเมาใช่ไหม

“พี่พลับ…พูดเล่นรึเปล่าคะ” เธอเรียกความกล้า ช้อนสายตามองเขาเพื่อพิสูจน์กัน

“พี่พูดจริง พี่ไม่ได้เมานะครับ มีสติดีทุกอย่าง”

“แล้วพี่พลับ…ยังไม่มีแฟนเหรอคะ” ชญานิศถามไปอย่างลืมตัว ก่อนจะนึกกระดากปากตัวเอง ถามอย่างนี้ก็เท่ากับว่าเธอก็สนใจเขาเหมือนกันไม่ใช่เหรอไง

“ยังครับ หัวใจของพี่ยังว่าง” คิ้วหนาเลิกขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจู่ๆ เขาจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้เธอและถามด้วยน้ำเสียงทะเล้น “ว่ายังไงครับ ให้โอกาสพี่จีบได้ไหม”

“…”

“หรือว่าดาวคณะรังเกียจรุ่นพี่อย่างพี่…”

“ไม่ใช่นะคะ!” พอพูดออกไปแล้ว ชญานิศก็อยากตบปากตัวเอง

“งั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธ”

“…” 

“เป็นอันว่าตกลงนะ” 

เธอยืนนิ่ง หากแต่สังเกตดีๆ จะพบความผิดปกติเล็กๆ น้อยๆ บนร่างกาย สองมือที่กำลังกุมไว้ด้านหน้าอยู่ไม่สุข  นิ้วเรียวขยับไหว ปลายเล็บจิกบนเนื้อตัวเองจนแทบจะเป็นรอย

“งั้นพี่ขอเบอร์หน่อยสิ”

ชญานิศอึกอัก ไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรกับการกระทำอันรวบรัดของเขาดี กระทั่งชายหนุ่มกลับมายืนตัวตรงและยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้

เหมือนมีกระแสหวามไหวบางอย่างที่เธอมองไม่เห็นกดดันอยู่ เธอที่ไม่ค่อยมีสติอยู่กับเนื้อตัวเท่าไร จึงต้องรับเครื่องมือสื่อสารนั้นมาบันทึกเบอร์ของตัวเองก่อนยื่นให้เขา ทันทีที่ปพนธีร์รับคืนไป เขาก็โทรเข้ามา 

ทั้งที่รู้…เมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายใบเล็กของเธอสั่นขึ้น แต่ชญานิศยังสะดุ้ง 

ไม่หรอก เธอสะดุ้งเพราะ จู่ๆ เขายื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้หน้าของเธอต่างหาก

ชญานิศพลันหลับตาปี๋ ประหนึ่งรู้ว่ากำลังมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเอง ทว่า…ทั้งที่รู้อย่างนั้นแต่สองขากลับไม่ถอยหนี

“…”

“…”

ผ่านไปครู่ใหญ่

สายลมเย็นพัดผ่านใบหน้าและผิวกาย แต่ไม่มีสัมผัสอื่นใดแตะไล้เธอเลย

ชญานิศเสียหน้า เมื่อครู่เธอตีตนไปก่อนไข้เกินไป เขาไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอสักหน่อย

หญิงสาวจึงค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อผ่อนคลาย สงวนท่าทีให้กลับมาเป็นปกติก่อนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

ทว่าภาพตรงหน้ากลับสามารถระเบิดเธอได้มากกว่าการจู่โจมกะทันหันเมื่อครู่

ใบหน้าหล่อเหลา…ห่างกับเธอเพียงแค่คืบ

เขากำลังยิ้ม…

เธอโดนล่อลวงไม่รู้ตัว ไม่สามารถดึงสายตาออกไปจากเขาได้เลบ 

จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากหยักสีชมพู ดวงตามีเสน่ห์ ทรงผมจัดเข้าทรงจนดูดียิ่งกว่าพระเอกเกาหลี

“ถ้าเจี๊ยบยังมองพี่ด้วยสายตาแบบนี้อีก…”

“…”

“ครั้งหน้า พี่จะไม่หยุดแค่นี้แล้วนะ” 

ชญานิศรีบย่นคอหนี ทำเป็นไม่รับรู้เสียงกระเซ้าแสนเซ็กซี่และขี้เล่นของเขา ทั้งที่ตาก็เห็นแหละว่าอีกฝ่ายยิ้มเย้าขณะมองเธออยู่

กระทั่งร่างสูงยอมถอยห่างและผละออกไปขึ้นรถคันหรู เธอที่ยืนอยู่ที่เดิมถึงได้มองตามเขาออกไป

ตึกตัก ตึกตัก

เป็นครั้งแรกที่หัวใจของเธอเต้นรุนแรงได้มากขนาดนี้

รุ่นพี่ที่เคยปลาบปลื้มยืนอยู่ตรงหน้าเธอ และตอนนี้…เขาก็ชอบเธอด้วย!

อิพรี่มันวร้ายยยยนะคะ มาจีบมีแผนรึเปล่าาา